C.W. Stoneking, Sierra Ferrell @ Tiki Bar, 12/12/18

Πρέπει να ήταν σχεδόν 21:30 όταν διέσχισα την πόρτα του γεμάτου Tiki Bar. Η Sierra Ferrell έχει ήδη ξεκινήσει να γεμίζει τον χώρο με ήχους από την κιθάρα της σε country και blues αποχρώσεις, με τη φωνή της να παραπέμπει σε μία σύγχρονη Dolly Parton. Μία μικροκαμωμένη φιγούρα να γεμίζει τη σκηνή, με εντυπωσιακό ντύσιμο και ακόμα πιο εντυπωσιακή μουσική εμφάνιση.

Λίγη ώρα μετά, και συνεπής στο ραντεβού του, ο Christopher William Stoneking έχει λάβει θέση με την κιθάρα του και το χαρακτηριστικό προσεγμένο ντύσιμό του, μπροστά από το '50s κλασσικό μικρόφωνο που τον συνοδεύει. Όλος αυτός ο συνδυασμός σε έχει ήδη ταξιδέψει στη ζεστασιά μιάς άλλης εποχής, έρχοντας να δέσει ιδανικά με την προφορά του και φυσικά τη φωνή του.

Μιλάμε, λοιπόν, για έναν τύπο που πρώτον: ναι, ζει σε λάθος εποχή όπως και αρκετοί άλλοι υποθέτω, και δεύτερον: δεν εφησυχάζεται. Κάπως έτσι, το κάθε live είναι επιμελημένο με διαφορετικό τρόπο. Χθες και προχθές, σε δύο κατα τ’ άλλα sold out εμφανίσεις, είχαμε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε σόλο, σε ένα ακουστικό live.

Σε ένα σκηνικό που περιελάμβανε τον ίδιο και μία ακουστική κιθάρα, κατάφερε να μας μεταφέρει σε κάποιο στενό της Νέας Ορλεάνης, εκεί κοντά στα '40s - '50s με τα blues να αντηχούν.

"Nuthin can be wrong when I'm walkin' with my baby" και το "Dodo Blues", "Zombie", "How Long", "On Desert Isle", με μικρές προσωπικές ιστορίες ή ιστορίες για τους εργάτες που μάζευαν καλαμπόκι στην Αμερική, να γεμίζουν τα κενά ανάμεσα στα κομμάτια και τον κόσμο να ακολουθεί μεν, δυστυχώς όχι όσο θα άξιζε, δε.

Κάποια κεφάλια - πόδια στον ρυθμό αλλά και η βοή των συζητήσεων ανά φάσεις να καλύπτει δυστυχώς - πολύ εύκολα - ένα ακουστικό live... Και το "Love Μe Οr Die" έρχεται να φέρει λίγο τις ισορροπίες και να αποτελέσει εκείνο το παλαμάκι που θα τραβήξει την προσοχή σε όσους έχουν ξεχαστεί.

«Προσπάθησα πολύ να μην γράψω το επόμενο κομμάτι, μιάς και δεν θέλω να είμαι ο "jungle dude"», τον ακούμε να δηλώνει γελώντας και να ακολουθούν το "I'm The Jungle Man", το "Jungle Blues" με αρκετούς να σιγοτραγουδάνε μαζί του, μετά από παρότρυνση της Sierra, και το "Handyman Blues", στα οποία προσπάθησε ο ίδιος να καλύψει την απουσία των ήχων της υπόλοιπης μπάντας.

Ευχαρίστησε όσους βρέθηκαν εκεί και έκλεισε τη βραδιά με τα "Daylight Blues" και "Gon’ Boogaloo".

Δύο γεμάτες ημέρες για αυτόν, δύο ταξίδια στον χρόνο και στα Louisiana blues από έναν εξαιρετικό C.W. Stoneking, για όσους βρέθηκαν εκεί. Δεν ξέρω αν συμβαίνει ένα hit που κάνει έναν καλλιτέχνη γνωστό ραδιοφωνικά και πιθανότατα κάπως να διαφέρει από αυτό που γενικότερα τον προσδιορίζει δημιουργικά, να αποσυντονίζει ίσως το κοινό του. Ελπίζω όσοι βρέθηκαν εκεί τις δύο ημέρες, να έδωσαν πραγματικά την ευκαιρία και την διάθεση να εκτιμήσουν την μουσική του, σε περίπτωση που δεν ήξεραν τον ήχο του ή την απουσία της μπάντας.