Brit Floyd @ Piraeus Academy, 16/11/18

Δεν έχω σκοπό να αλλάξω τον σκοπό αυτής εδώ της ανταπόκρισης για να εκφράσω σκέψεις ή τυχόν προβληματισμούς περί των tribute bands στη rock μουσική και το αν αυτές εκφράζουν τον σεβασμό στην ιστορία αυτής ή απλώς καταδεικνύουν την αδυναμία της να προχωρήσει μπροστά. Πιθανότατα ισχύουν και τα δυο σε ένα βαθμό, αλλά σε κάθε περίπτωση μια τέτοια κουβέντα θα αδικούσε τους Brit Floyd, οι οποίοι σίγουρα δεν ανήκουν στην κατηγορία των μέσων tribute συγκροτημάτων και έχουν κερδίσει την έξωθεν καλή μαρτυρία.

Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται ως "The World's Greatest Pink Floyd Show". Ακόμα κι αν αυτό είναι μόνο μια μαρκίζα για marketing χρήση, δεν παύει να τοποθετεί τον πήχη ψηλά, ως προς το τι περιμένει ο κόσμος να δει και δεν κρύβω πως κι εμένα μου κίνησε την περιέργεια, καθότι γενικά έχω άγνοια περί tribute σχημάτων.

Βέβαια, σε αυτές τις περιπτώσεις, τόσο τα μεγάλα λόγια όσο και η επιλογή του να παίξεις ζωντανά αυτό το υλικό, μπορεί να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι. Ναι μεν αποδίδεις τραγούδια που ο κόσμος ξέρει απέξω, που τα αγαπά και που θα ανταποκριθεί ζεστά όταν τα ακούσει, όμως είναι πολύ εύκολο να λείπει κάτι μικρό που θα χαλάσει την όλη προσπάθεια ή θα την καταστήσει κατώτερη του αναμενομένου.

Ο ήχος, η απόδοση, ο φωτισμός, τα visual effect, ακόμα και το feeling στο παίξιμο ή στην ερμηνεία είναι επιμέρους παράγοντες που μπορούν να σε «πετάξουν έξω», όταν προσπαθείς να αναβιώσεις κάτι τόσο σπουδαίο όσο η μουσική των Pink Floyd, αλλά οι Brit Floyd έχουν φροντίσει να μην υστερούν σε τίποτα από αυτά.

Στην πραγματικότητα, αυτό που είδαμε ήταν ένα ahow όπου αναμφίβολα ταλαντούχοι μουσικοί απέδειξαν ότι ο επαγγελματισμός μπορεί να προσφέρει κάτι εξαιρετικό. Όπου επαγγελματισμός, βάλτε προετοιμασία σε όλα τα επίπεδα, προσοχή στη λεπτομέρεια, χρηματική επένδυση (σε ήχο, φώτα, video), γνώση και σεβασμό σε αυτό που πρεσβεύεις/παρουσιάζεις επί σκηνής.

Ακόμα και το στήσιμο επί σκηνής των Brit Floyd ήταν ιδανικά προσεγμένο, με τον (ιθύνοντα νου και καλλιτεχνικό υπεύθυνο του όλου project) Damian Darlington, σε κιθάρα, lap steel και φωνητικά να είναι ο David Gilmour και τον Ian Cattell σε μπάσο και φωνητικά να είναι ο Roger Waters, και τους δυο τους να συνθέτουν το βασικό δίπολο της μπάντας.

Δεν θα αρκούσαν βέβαια μόνοι τους, και πέραν από το ότι τους συνόδευαν ανάλογα αρτιότατοι μουσικοί, φρόντισαν να έχουν τρεις απαραίτητες και υπέροχες κυρίες στα φωνητικά, όπως και σαξόφωνο για τις περιπτώσεις που χρειάστηκε ("Shine On You Crazy Diamond", "Money"). Ήταν εντυπωσιακό το πόσο φαινόταν να έχουν μελετήσει και τη μικρότερη μουσική λεπτομέρεια των τραγουδιών που απέδιδαν, ενώ ακόμα πιο σημαντικό ήταν πως τα πάντα ακουγόντουσαν με ιδεατή ευκρίνεια. Το ότι μπορεί να υπήρξαν κάποιες ανεπαίσθητες αλλαγές σε κάποια σόλο είναι μάλλον ανάξιο λόγου και εν τέλει θετικό, καθώς παίζουν άνθρωποι κι όχι μηχανές...

Το δε setlist ήταν χορταστικό, διαρκώντας συνολικά κάτι πάνω από δυόμιση ώρες και καλύπτοντας σχεδόν όλη την ιστορία των Pink Floyd, με την περίοδο του Syd Barret να εκπροσωπείται μόνο με το "Arnold Layne" νωρίς-νωρίς κι αφού τα τέσσερα πρώτα μέρη του "Shine On You Crazy Diamond" είχαν ήδη ζεστάνει για το καλά το κοινό και το είχαν βάλει σε Floydικό mood.

Από εκεί και πέρα το “Dark Side Of The Moon” είχε την τιμητική του, με έξι τραγούδια να αποδίδονται μέσα από αυτό. Μάλιστα, η τριάδα των “Breathe”, “Time” και “Great Gig In The Sky” που άνοιξε το δεύτερο σετ ήταν μάλλον η κορύφωση της εμφάνισης, με την μια εκ των τριών τραγουδιστριών (συγχωρέστε με δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το όνομά της ή να το διασταυρώσω μέσω του site τους) να αποθεώνεται από το κοινό για την ερμηνεία της στο τελευταίο.

Από κοντά, το "The Wall" που εκπροσωπήθηκε με τέσσερα τραγούδια, προεξέχοντος φυσικά του "Comfortably Numb", ενώ τα "Wish You Were Here" και "Division Bell" είχαν από τρεις συνθέσεις έκαστο στο σετ, με το ομότιτλο από το πρώτο να αποτελεί αναμενόμενα την πιο ζεστή στιγμή της βραδιάς, και το "High Hopes" από το δεύτερο να είναι ένα από τα αδιαμφισβήτητα highlight της βραδιάς.

Το "Pigs (Three Different Ones)" ήταν ένα και καλό από το "Animals", όπως και το "One Of These Days" από το "Meddle", ενώ οι σχετικά λιγότερο δημοφιλείς δουλειές των Floyd εκπροσωπήθηκαν με τα "The Dogs Of War" και "Sorrow" από το "Momentary Lapse Of Reason" και με το ομότιτλο από το "The Final Cut", σε ένα σετ συνολικά 22 τραγουδιών.

Σε κάθε τραγούδι υπήρχε πολύ εύστοχη επιλογή τόσο στα φώτα που γέμιζαν την αρένα ή φώτιζαν τη σκηνή, όσο και στο τι έδειχνε το video wall πίσω από την μπάντα και σε συνδυασμό με την εντυπωσιακή ευκρίνεια του ήχο που ανέφερα προηγουμένως, κατάφερναν σε αρκετές στιγμές να ανάγουν την παρακολούθηση του show σε μια πιο ολοκληρωμένη εμπειρία, όπως υπόσχονται έτσι κι αλλιώς.

Εν κατακλείδι, ήταν μια βραδιά τόσο όμορφη όσο υποσχόντουσαν οι Βρετανοί ότι θα είναι κι αυτό φαντάζομαι πως άφησε την πλειονότητα όσων παρευρέθηκαν απόλυτα ικανοποιημένη, όπως άφησε κι εμένα. Προσωπικά, μου αρκεί ο σεβασμός και η ποιότητα με τα οποία οι Brit Floyd προσεγγίζουν τη μουσική και την ευρύτερη κληρονομικά των Pink Floyd και για να είμαι ειλικρινής προτιμώ ανάλογα project πολύ περισσότερο από ολογράμματα και συναφείς περιπτώσεις.

Ως εκ τούτου, χαίρομαι να βλέπω ένα σχεδόν γεμάτο - αλλά πολύ άνετο - Piraeus Academy στους Brit Floyd, αλλά θα χαρώ ακόμα περισσότερο όταν το δω αντίστοιχα γεμάτο και σε νέες μπάντες που το αξίζουν, αποδεικνύοντας ότι όχι μόνο ξέρουμε να τιμάμε την κληρονομιά των μεγάλων της rock μουσικής, αλλά εκτιμάμε κι αυτούς που την κρατούν ζωντανή σήμερα.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά