The Raveonettes, Noda & The Pappas @ Gagarin 205, 06/05/23

Στη λίστα με τα συγκροτήματα που ως τόπος αγαπάμε λίγο περισσότερο από τον μέσο όρο, οι Raveonettes έχουν επάξια καπαρωμένη μία θέση. Αν τους βλέπουμε λιγότερο συχνά από κάποιους άλλους, ονόματα δε λέμε υπολήψεις δε θίγουμε, οι Δανοί ποτέ δεν μας ξέχασαν κι εμείς ποτέ δεν τους εγκαταλείψαμε. Για όποια αμφιβολία, ρωτήστε τριγύρω σχετικά με την προηγούμενη headline εμφάνισή τους, νιώστε το χαμόγελο στην απάντηση, και θα ξέρετε. Η επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος ήταν πρακτικά εγγυημένη επιτυχία.

Ξεκινώντας από την αρχή, οι Noda & The Pappas πήραν τις θέσεις τους στις 21:10, κι ενώ ο χώρος κάτω από τη σκηνή έδειχνε περισσότερο μισοάδειος παρά μισογεμάτος. Κόντρα στα προγνωστικά κάθε δύσπιστου, η εξάδα εμφανίστηκε καλά διαβασμένη και με το απαραίτητο θράσος για να κερδίσει το δύσκολο στοίχημα. Οι ομιλίες, που ως συνήθως ξεκίνησαν δυνατά, χαμήλωναν όσο προχωρούσε το σετ. Τα παιξίματα ήταν σωστά μέχρι κεραίας και ο ήχος άψογα ισορροπημένος.

Οι ματιές στη δεκαετία του '70, και μερικές ακόμα παραπίσω, διαδέχονταν η μία την άλλη. Οι τρεις κιθάρες και τα πέντε (ναι, πέντε) μικρόφωνα ξεχώριζαν πεντακάθαρα από την πρώτη στιγμή. Τα ρυθμικά συχνά έκλεβαν την παράσταση. Τα πλήκτρα έβαζαν καλοδεχούμενες soft rock πινελιές. Τα περάσματα από σαξόφωνο και cowbell έβαλαν το κερασάκι στην τούρτα. Στα ανεβάσματα των "The Life I'm Not Living" και "Sleepless Town" λίγο πριν το σβήσιμο, το αποτέλεσμα απογειώθηκε.

Η αλήθεια πρέπει να λέγεται. Ο Sune Rose Wagner μας προειδοποίησε πριν ακόμα οι Raveonettes παίξουν μία νότα για το τι θα βλέπαμε. Μας ανακοίνωσε ότι ήρθαν για να παίξουν το "Whip It On", και κάποια άλλα τραγούδια. Δεδομένου ότι πήγαμε (επίτηδες) ανενημέρωτοι και απονήρευτοι για το setlist, η επίρρωση των λεγομένων του μας προκάλεσε μια μικρή έκπληξη. Θετική, το μολογάμε.

Το κάτω μέρος του Gagarin είχε πια γεμίσει και είχαν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για μια ενθουσιώδη ατμόσφαιρα. Αυτή ήρθε από την αρχή και έμεινε μέχρι το τέλος. Για τα πρώτα περίπου σαράντα λεπτά της συναυλίας ο Sune, η Sharin Foo και οι δύο συνοδοιπόροι τους μας βομβάρδισαν κυριολεκτικά με τεράστιες ποσότητες fuzz και γκαραζίλας.

Τα τραγούδια που παίχτηκαν στο κανονικό σετ ακολούθησαν αυστηρά χρονολογική σειρά ανά δίσκο. Πρώτα-πρώτα, ακούσαμε ολόκληρο το δυναμικό ντεμπούτο EP τους. Είπαμε, ο Sune έκανε μια δήλωση στην αρχή και έπρεπε να την τηρήσει. Τα τραγούδια δεν παίχτηκαν και με τη σειρά που είναι στα αυλάκια του βινυλίου - ή του CD, αν προτιμάτε - κι έτσι κομμάτι με το κομμάτι, υπήρχε πάντα ένα στοιχείο έκπληξης. Το δαιμονισμένο "Cops On Our Tail" και το γκρουβάτο "Beat City" ξεχώρισαν.

Ακολούθησαν πέντε κομμάτια από το πρώτο άλμπουμ τους, "Chain Gang Of Love". Ο ήχος είναι πολύ παρεμφερής κι εκεί και τα αυτιά μας εξακολουθούσαν να καλοδέχονται σοβαρές επιθέσεις που περνούσαν και στο μυαλό. Το κεφάτο "That Great Love Sound" έκλεψε την παράσταση. Το "Love Can Destroy Everything" σήμανε τη λήξη του ηχητικού συναγερμού που είχαμε ζήσει μέχρι εκείνη την ώρα.

Οι παραμορφώσεις πέσανε, οι ταχύτητες το ίδιο. Τα ατμοσφαιρικά στοιχεία του "Lust Lust Lust", που εκπροσωπήθηκε από τρία συνεχόμενα τραγούδια, βγήκαν στην επιφάνεια. Τα φώτα βέβαια συνέχιζαν να αναβοσβήνουν με τεράστια συχνότητα και μεγάλη ένταση. Οι προειδοποιήσεις σχετικά με ενοχλήσεις που μπορεί να νιώσουν φωτοευαίσθητα άτομα έχουν συνταχθεί για βραδιές σαν αυτή που περνούσαμε.

Το κανονικό set έκλεισε πολύ ήρεμα σε σχέση με αυτό που είχε προηγηθεί. Το απαλό "The Enemy" από το "Observator" και τα "Endless Sleeper" και "When Night Is Almost Done" από το επόμενο "Pe'ahi" ήταν αυτά που οδήγησαν στην πτώση της αυλαίας.

Το κάλεσμα που τους απευθύναμε για να ξαναβγούνε ήταν αρκετά ενθουσιώδες και έτσι στο encore ακούστηκε το κομμάτι που δε βάλαμε στο αφιέρωμά μας (όχι ότι πετύχαμε και πολλά, 4/10 κάναμε!). Εντελώς αναμενόμενα, εκεί βγήκαν τα περισσότερα κινητά και σίγουρα ανεβήκανε και τα περισσότερα stories ή έγιναν τα περισσότερα live streams. Νέα ήθη, νέες εποχές! Το "Aly, Walk With Me" έκλεισε μια βραδιά πολύ καλύτερη από αυτή που περιμέναμε.

Η παραφωνία του τσιγάρου μας έφτασε στο σημείο να αλλάξουμε θέση πριν ξεκινήσουν οι Raveonettes και αποτελεί μια δύσκολα αναιρούμενη μονιμότητα. Εν τέλει όμως, με μια μπάντα καλά συγχρονισμένη που παίζει στα κόκκινα, με πολύ καλό ήχο και με ένα ενθουσιώδες κοινό που ευχαριστιόταν σχεδόν κάθε στιγμή και το έδειχνε συμμετέχοντας, συνήθως νικάς. Κι εμείς νιώσαμε ότι φύγαμε κερδισμένοι.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη