Black Flag @ Arch, Αθήνα, 12/06/25

Το να βλέπεις τους Black Flag ζωντανά στην Αθήνα το 2025 είναι σαν να διασχίζεις μια χρονική ρωγμή και να προσγειώνεσαι με τα μούτρα στο πιο βρώμικο, αγχωμένο, νευρωτικό αλλά αληθινό πρόσωπο του hardcore punk. Μπορεί η σημερινή σύνθεση να έχει ελάχιστη σχέση με εκείνη των θρυλικών χρόνων και οι τρεις νέοι να μην είχαν καν γεννηθεί όταν η μπάντα διαλυθηκε, με τον Greg Ginn να είναι ο μόνος επιζών από το κλασικό καστ, αλλά το σετ χθες βράδυ στο Arch ήταν χαστούκι. Μουσικό, σκασμένο και συναισθηματικό.

Παντως. Ηταν πιτσιρίκια. Σχετικά αχώνευτη η εικόνα μπροστα μας. Είναι σαν εγγόνια του ρε. Σαν να παιζει ο Ginn με μια tribute band ήταν. Αλλά. Ολα καλά. Η Max Zanelly στα φωνητικά, φρέσκο αίμα με βλέμμα που γυαλίζει, ανέλαβε το δύσκολο έργο να τραγουδήσει τραγούδια που έχουν χαραχτεί στη συνείδηση όλων από φωνές που δεν γίνεται να αντικατασταθούν. Γιατί όσο κι αν θέλεις να προχωρήσεις, οι Keith Morris, Ron Reyes, Dez Cadena και φυσικά ο τεραστιος Henry Rollins είναι οι φωνές (ή εστω τρόπος και στιλ) που δεν αντιγράφονται. Ακόμα και ο τελευταίος διωγμένος, Mike Vallely, μοιάζει να λείπει. Αλλά εντάξει, ακούμε ακόμα τα κομμάτια τους και σε αυτή τη φάση αυτό αρκεί για να τιμήσεις, να προσέξεις και να ιδρώσεις.

Και ιδρώσαμε. Πρακτικά ιδρώσαμε σε δύο περίπου ίδιας διαρκειας σετ, το ένα μετά το αλλο! Και μάλιστα από την αλλη μπάντα με αυτόν, τον σκεητά ντε, ήρθαν και τα δύο κλεισίματα. Με το "Fucked Up"!!. Ρε σαν θαλαμος αερίων ήταν εκεί μεσα. Μιλαμε για ιδρώτα.

Από το πρώτο δευτερόλεπτο του "Can't Decide", το κοινό μπήκε στον ρυθμό. Ή πιο σωστά στο παραλήρημα. Ο Ginn, απομονωμένος στη δική του σφαίρα, έπαιζε όπως πάντα με το ύφος του μοναχικού, απόλυτα χαοτικού αρχιτέκτονα του ήχου της μπάντας. Ο David Rodriguez στο μπάσο έστησε ένα σωστό, βαρύ υπόβαθρο, κι ο Bryce Weston στα τύμπανα δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω. Γρήγορος, με ακρίβεια, αλλά και άγριος όσο χρειάζεται. Ηταν αμήχανοί; Νομίζω αρκετά. Ηταν αταίριαστοί; Επίσης αρκετά. Αλλά punk είσαι, αφού! Στ’ αρχίδια μας. Τα πιτσιρίκια μας διασκέδασαν. Ξύλο επεφτε πολύ.

Το κοινό ήταν μοιρασμένο. Άλλοι σκυθρωποί, με τα χέρια στις τσέπες, χαμένοι στην ανάμνηση. Άλλοι χοροπηδούσαν σαν να μην υπάρχει αύριο. Το "Nervous Breakdown" άναψε τις πρώτες σπίθες πραγματικής οργής. "Wasted" σύντομο και οργισμένο. Κάπου στη μέση του πρώτου σετ ήρθε και το "Black Coffee". Ένα κομμάτι σαν επίθεση κατά μέτωπο. Το παίξανε λίγο πιο αργά, πιο heavy. Ή μπορεί έτσι να μου φάνηκε επειδή το ζούσα από μέσα. Έκανε πραγματικά καπως τον χρόνο να παγώσει και να σε σπρώξει να φωνάξεις μέχρι να πονέσει ο λαιμός. Μετά στο "Six Pack" τα πράγματα ξέφυγαν. Σώματα πετούσαν πάνω από άλλα σώματα, χέρια γρονθοκοπούσαν τον αέρα και ιδρώτας έσταζε από το ταβάνι. Εμένα εσταζε η πλάτη μου. Το pit ήταν μικρό, αλλά τίμιο. Και χορτασμένο. "Nothing Left Inside" και λάσπες στο χώρο. Γαμώ!

Εκτιμώ ότι κανένας δεν προσπαθησε να μιμηθεί. Δεν το χρειαζόταν. Φάνηκε να ήθελαν να τιμήσουν την κληρονομιά των προηγούμενων. Το "Gimmie Gimmie Gimmie" έσκασε σαν ριπή. Ο ήχος δεν ήταν πάντα σύμμαχος. Ήταν κάπως βρώμικος, με τις κιθάρες να επικαλύπτουν στιγμές το μπάσο ή τα φωνητικά, αλλά δεν νομίζω ότι ενοχλήθηκε κανείς. Αυτό είναι Black Flag. Δεν περιμένεις καθαρότητα. Περιμένεις ειλικρίνεια. Ωμότητα. Θόρυβο. Και το πήρες. Και προς το τέλος το "Rise Above" ε και άντε και γαμήσου!

Για τον στενό ή μαλλον μακρόστενο του χώρου, το λες και κοσμοσυρροή. Και ναι η συναυλία δεν έδειξε σημάδια ξεφτίλας. Ήταν τίμια, δυνατή και ξεσηκωτική. Είδαμε κάτι τίμιο. Όχι τέλειο. Όχι κλασικό με την έννοια της αυθεντικής εποχής. Αλλά ειλικρινές και απαλλαγμένο από κάθε μανιέρα. Υπαρχουν καλά, μετρια αλλά και κακά reunion. Αν και εδώ δεν εχουν επανέλθει παλιοί… ουτε ουσιαστικά μιλάμε για αυτή την μπάντα, ήταν περισσότερο μια cover/tribute band που έπαιξε τα κομμάτια τους, αλλά τα έπαιξε καλά και ναι δεν μας πειράζει.

Οι Black Flag είναι ανάγκη. Είναι θυμός. Είναι punk όπως έπρεπε να είναι. Ηταν είναι και θα είναι η αρχή πολλών. Ηταν η ιδέα και ο τρόπος να αλλάξουν πολλά. Ειναι οι 4 μαυρες γραμμές που εχουν χαραχτεί σε άπειρα μπλουζάκια και πολλά δέρματα. Τα τραγουδια τους ήταν εκεί. Οπότε και η ιδέα τους ακόμα ζει.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης