Anneke Van Giersbergen @ Gazarte, 02/05/25

Δεν πήρε πολύ περισσότερο από δυόμισι χρόνια στη συνήθη ύποπτο Anneke Van Giersbergen για να επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος. Ξανά στο Γκάζι, αν και αυτή τη φορά στην κεντρική σκηνή του Gazarte αντί της ταράτσας, ξανά χωρίς συνοδευτική μπάντα, ξανά χωρίς σκηνικά ή λοιπά τερτίπια. Σε κλίμα απόλυτης ειλικρίνειας, αυτό το υπερβολικά γνώριμο στήσιμο ήταν ο μοναδικός πραγματικός προβληματισμός μου πλησιάζοντας τον χώρο. Όχι η όποια αμφιβολία για την τελική έκβαση, προφανώς. Το έργο έχει παιχτεί ξανά και ξανά, και κάθε φορά τα χαμόγελα είναι εκεί. Το repeat έμοιαζε πρακτικά δεδομένο· όπως και έγινε.

Μπαίνοντας στην αίθουσα, ανάμεσα στον χαμηλό φωτισμό, τα κεριά στα τραπεζάκια και τις παρεΐστικες κουβέντες, οι όποιες δεύτερες σκέψεις εξαφανίστηκαν. Συναυλία τη συναυλία, κουβέντα την κουβέντα, η αγαπημένη Ολλανδή έχει κερδίσει με το σπαθί της μία θέση αντίστοιχη κάποιας παλιάς, καλής φίλης στην καρδιά του εγχώριου σύμπαντος. Κάθε φορά που ο δρόμος την φέρνει προς τα εδώ, ξέρεις ότι θα σε αγκαλιάσει με τη φωνή της, ξέρεις ότι θα ακούσεις νέες αφηγήσεις (σε μορφή τραγουδιών, ή και όχι), ξέρεις ότι στην αναπόληση θα επανέλθουν γνωστές ιστορίες από τα παλιά, μα πάνω από όλα ξέρεις ότι δεν θα απογοητευτείς.

Η αμεσότητα με την οποία γύρισαν τα κεφάλια τη στιγμή που εμφανίστηκε η φιγούρα της στην άκρη της σκηνής, στις 21:45 όπως είχε ανακοινωθεί, ήταν αναμενόμενη. Η θερμή υποδοχή, παρομοίως. Το «πώς είστε;» της καλησπέρας απαντήθηκε εμφατικά. Η συνέχεια με αλάνθαστη REO αναφορά στο πρώτο κούρδισμα, επειδή ως γνωστόν 'you can tune a piano, but you can't tuna fish', έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Πριν καν ολοκληρωθεί η εισαγωγική στροφή του "Lo And Behold", το θαυμαστικό είχε προστεθεί. Το μικρόφωνο σε πλήρη ισορροπία με την ακουστική, τα ψιθυριστά sing along, η ανθρώπινη ζεστασιά στην ατμόσφαιρα.

Απολύτως φυσικά, το στήσιμο του σετ ήταν προσεγμένο, με τις εναλλαγές από το προσωπικό υλικό στις διασκευές κι από εκεί στις ματιές προς τις ένδοξες ημέρες των Gathering, πάντα με τις απαραίτητες ενδιάμεσες παρενθέσεις. Το σερί από το ένα και μοναδικό "Changes" και το επιβεβλημένο "The May Song", από το μέγιστο σε όποιο πλαίσιο κι αν τοποθετηθεί "Nighttime Birds", μέχρι το υποτιμημένο αλλά ποτέ ξεχασμένο "Circles", έδωσε τα πάντα σε λίγα λεπτά. Αν υπήρξε κάτι που κάπως έσπασε τη ροή, αυτό ήταν οι επιεικώς άγαρμπες παρεμβάσεις για παραγγελιές από μέλος του κοινού, που ευτυχώς μαζεύτηκαν με τη συμβολή ανθρώπων του χώρου.

Στη διάρκεια των εκατό λεπτών, τα χαμόγελα έδιναν κι έπαιρναν, πάνω και κάτω από το σανίδι. Η γνήσια χαρά στη φωνή της Anneke όταν εξιστόρησε το πριν και το μετά του "I Saw A Car". Η υπόκλιση στη δεκαετία του '80 και τα δίκαια AOR δεύτερα στο "I Want To Know What Love Is". Το ολόφρεσκο "When I Die". Η μικροφωνική πάσα και τα ρίγη στο "Saturnine". Η θύμηση εκείνης της βραδιάς με τα τεχνικά θέματα στο Τριανόν. Οι γονικές συνειδητοποιήσεις/συμβουλές και το «καμία πίεση» πριν τα "My Mother Said" και "Who Wants To Live Forever". Η μετ' εμποδίων αφιέρωση του "Like A Stone". Μία ακόμα υπέροχη βραδιά με μία υπέροχη καλλιτέχνιδα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος