Yob, Pallbearer, Automaton @ Κύτταρο Club, 10/10/14

Απ' ότι φαίνεται, φέτος θα είναι η χρονιά που έχουν βαλθεί να γίνουν πραγματικότητα όλα τα απωθημένα, εμας των doom-άδων. Αν και η διαολεμένη, πρώτη εμφάνιση των Neurosis μάλλον επισκιάζει οτιδήποτε άλλο είδαμε φέτος (ή και για πάντα), σίγουρα η εμφανίση των Ufomammut και, πλέον, και των Yob (μαζί με τους Amenra που είδαμε πέρσι, πλεόν έχουμε δει όλη την αφρόκρεμα της Neurot Recordings), πρόκειται για όνειρα που έγιναν πραγματικότητα. Εάν στην εξίσωση βάλουμε και το νέο μεγάλο όνομα του παγκόσμιου doom, τους Αμερικάνους Pallbearer, μιλάμε για μαγική χρονιά που μόνο μεσαίωνα (όπως είθιστε να λένε μερικοί) δεν θυμίζει.

Η βραδιά ξεκίνησε με την τρομακτική εμφάνιση των δικών μας Automaton. Πρώτη φορά που τους έβλεπα τους κύριους και μπορώ να πω ότι εξεπλάγην ευχάριστα και μάλιστα εις διπλούν.



Αρχικά γιατί δεν είχα καταλάβει ότι παίζουν αυτό το θανατερό doom / sludge αργόσυρτο και εκκωφαντικό πράγμα, νομίζοντας, για κάποιον άγνωστο λόγο, ότι παίζουν stoner rock και δεύτερον γιατί είναι παιχταράδες και μας ζέσταναν για τα καλά. Αν και κατά κύριο λόγο μου θύμισαν τους τεράστιους Αμερικανούς sludge-άδες Burning Witch, έχουν κάτι φανταστικά περάσματα παραδοσιακού doom που βγάζουν κάτι από Saint Vitus, με εξαιρετικά κιθαριστικά σόλο.



Κυρίως οργανικοί με ελάχιστα φωνητικά, άφηναν τη μουσική να μιλήσει, η οποία με περίσσιο όγκο και παχύ feedback έκαναν τον ρυθμό τους να παλλεται με ένταση στο στέρνο όλων των παρευρισκομένων. Σε κάποια σημεία, όπως στο τελευταίο κομμάτι που έπαιξαν, δημιουργείτο μια έντονη βαβούρα που καθιστούσε λίγο δύσκολη την παρακολούθησή τους, ενώ σε άλλες περιπτώσεις τα -ούτως ή άλλως ελάχιστα- φωνητικά έπεφταν πάνω στα drive της κιθάρας με αποτέλεσμα να χάνονται πίσω από αυτήν, αλλά γενικά αυτά δεν αμαύρωσαν στο ελάχιστο την εντυπωσιακή εμφάνισή τους.

Σειρά είχαν οι Pallbearer, οι οποίοι με το προ διετίας "Sorrow And Extinction" έκαναν άπαντες να παραμιλάνε και χτυπούσαν μαζικά πρωτιές σε διάσημα περιοδικά και site, ακόμα και στο Pitchfork.



Προσωπικά, δεν μου αρέσουν. Το παραδοσιακό doom που παίζουν το βρίσκω βαρετό με ελάχιστες εκπλήξεις και εναλλαγές. Το στυλ τους θυμίζει Warning (που επίσης δεν αντέχω), με μελωδικά φωνητικά τα οποία βγάζουν έντονο συναίσθημα αλλά δεν με πείθει. Παρ' όλα αυτά, ανυπομονούσα να τους δω γιατί ζωντάνα μια μπάντα βγάζει έναν άλλο εαυτό και μπορεί να αποδώσει καλύτερα αυτό το συναίσθημα και την εσωτερική ένταση. Αν και πάλι δεν τρελάθηκα, σίγουρα live μου άρεσαν αρκετά περισσότερο απ' ότι στούντιο.



Ναι, σε κάποια σημεία βαρέθηκα, αλλά ο εκπληκτικός τους ήχος (τεράστια διαφορά από τους Automaton που προηγήθηκαν), ο όγκος τους και τα δεύτερα φωνητικά τους ήταν αρκούντως εντυπωσιακά. Φαντάζομαι ότι η πλειοψηφία του κόσμου, γούσταρε αρκετά περισσότερο από μένα, «υποχρεώνοντάς» τους, αφού αποχώρησαν μετά από μία ώρα περίπου, να ξανανέβουν και να παίξουν άλλο ένα κομμάτι και εν τέλει να αποχωρήσουν μετά από αυτό εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο «ψητό» της βραδιάς. Οι Yob είναι από τις μπάντας που άλλαξαν τον ρου του doom, αφήνοντας ανεξίτηλο για πάντα το στίγμα τους στην ακραία μουσική. Το doom τους είναι βαρύ, αργό, συντριπτικό, συναισθηματικό, ψυχεδελικό και ατμοσφαιρικό όσο πρέπει για να μαγεύει, να σπάει αυχένες και να ανατριχιάζει την ίδια στιγμή.



Ζωντανά, ακόμα περισσότερο, τσακίζουν κόκκαλα. Με σύμμαχο τις υπέροχες και πλήρως τριπαριστές εικόνες που προβάλλονταν στο video wall και τα τρελαμένα εφέ στην κιθάρα και τα φωνητικά τους Scheidt, δημιούργησαν ένα αδιαπέραστο ηχητικό τείχος που όμοιο του ελάχιστες φορές έχουμε ματαδεί. Ο Scheidt, σαν τεράστιος frontman που είναι, έδειχνε να το απολαμβάνει στο έπακρο, δείχνοντας ανα διαστήματα έτοιμος να μας κατασπαράξει. Τα φωνητικά του εφεδιασμένα στο έπακρο, ήταν άψογα και είτε στα χαρακτηριστικά καθαρά του είτε όταν ούρλιαζε έβγαιναν τόσο άνετα, σαν να μην κατέβαλε την παραμικρή προσπάθεια. Τεράστιος frontman.



Στηριζόμενοι περισσότερο σην ψυχεδέλεια, περιορίζοντας ελαφρώς τη συντριπτική διάσταση της κιθάρας, προσέφεραν ένα μαγικό ταξίδι. Στο εναρκτήριο "Ball Of Molten Lead", έγινε εμφανές ότι έχουν δουλέψει τον ήχο τους έτσι ώστε να κάνουν το εν λόγω ταξίδι όσο πιο μεθυστικό γίνεται. Η κιθάρα πάλλονταν με τέτοιο τρόπο που ζάλιζε και αν και στην αρχή με ξενέρωσε λίγο η έλλειψη όγκου, τελικά συνειδητοποίησα ότι έτσι ακούγονταν ακόμα πιο μεγαλοπρεπείς. Στο φετινό μεγαλειώδες "Nothing To Win", το rhythm section, έδωσε ένα εξωπραγματικό ρεσιτάλ, με τα τύμπανα ειδικά να οδηγούν παροξυστικά ένα γαϊτανάκι εκκωφαντικών και πανέμορφων ήχων, με τον πρωτόγονο και σχεδόν τελετουργικό χαρακτήρά τους.



Το σετ τους, ήταν έξοχο, έδωσαν έμφαση -όπως είναι προφανές- στο φετινό "Clearing The Path To Ascend", παίζοντας τρία κομμάτια από αυτό, τα "In Our Blood", "Nothing To Win" και "Marrow". Αν και ακούγοντας τον δίσκο, το "Marrow" μου είχε αφήσει μια πικρή γεύση, αφού ήταν το μοναδικό κομμάτι που βαριόμουν, live το κομμάτι είναι «αλλού». Φουλ συναίσθημα με τρομερής έντασης ατμόσφαιρα, αν και μας έκανε να σταματήσουμε για λίγο το headbanging, κατάφερε και μας σήκωσε την τρίχα. Είδα ακόμη και ζευγαράκι να τραγουδάει αγκαλιά. Μεγάλες στιγμές. Εκεί όμως που τρελαθήκαμε τελείως ήταν στο φανταστικό "Adrift In The Ocean" (από το "Atma") με τις εξιλεωτικές του κιθαριστικές γραμμές εκεί προς το τέλος του και με το μνημειώδες "Burning The Altar" (από το "The Great Cessation") που είναι και το πιο αγαπημένο μου κομμάτι από ολόκληρη τη δισκογραφία των Yob.



Μετά το "Burning The Altar" αποχώρησαν από τη σκηνή, μετά από μια εκπληκτική παράσταση διάρκειας περίπου δύο ωρών. Η ώρα ήταν δύο παρά, έτσι αποχώρησα κι εγώ γρήγορα-γρήγορα για να προλάβω το μετρό, αλλά όπως ενημερώθηκα μετά ξαναβγήκαν στη σκηνή και έπαιξαν άλλο ένα κομμάτι. Κρίμα.

Εν κατακλείδι, η εμφάνιση των Yob είναι από τις καλύτερες εμφανίσεις που έχουμε δει εδώ στην Ελλάδα και αναμφίβολα θα την θυμόμαστε για χρόνια. Οι Automaton ήταν η μεγάλη έκπληξη και οι Pallbearer άφησαν το δικό τους στίγμα παρά το γεγονός ότι δεν είναι οι αγαπημένοι του γράφοντος.

Ο κόσμος τίμησε και με το παραπάνω, δείγμα του ότι δεν χρειάζονται οι άπειροι χορηγοί και διαφημίσεις για να γεμίσεις ένα μαγαζί. Αρκεί απλά να φέρεις τους καλύτερους.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com