Timo Tolkki, Elysion, The Silent Wedding @ Piraeus Academy, 21/04/17

Περασμένα μεγαλεία και παντοτινά

Από τους Σπύρο Κούκα, Θοδωρή Ξουρίδα, 24/04/2017 @ 14:04

Ο Timo Tolkki είναι ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομα του με τους Stratovarius όσο κανείς άλλος και, σίγουρα, μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του ευρωπαϊκού metal τα τελευταία 25 χρόνια. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να αλλάξει και το ότι ο ίδιος προσπαθεί να συνεχίσει την ενασχόλησή του με τη μουσική, παρά τα πολλά προβλήματα υγείας που έχει, είναι σεβαστό και, στα μάτια μου, αξιέπαινο, παρά το όποιο αποτέλεσμα.

Σε προσωπικό επίπεδο, ο Tolkki ευθύνεται σε υπερθετικό βαθμό για την ενασχόλησή μου με τον σκληρό ήχο, αφού οι Stratovarius υπήρξαν από τα πρώτα μεγάλα μου κολλήματα σαν ακροατής, οπότε το γεγονός πως η νέα του προσπάθεια επανεκκίνησης ξεκινούσε από τη χώρα μας, μονάχα αδιάφορη δεν μου ήταν.

Ωστόσο, οφείλω να είμαι ειλικρινής. Όσο κι αν το βράδυ της περασμένης Παρασκευής εκπληρώθηκε ένα εφηβικό μου όνειρο, εν τέλει, αμφιταλαντεύομαι για τα όσα είδαμε επί σκηνής από τον Φινλανδό βιρτουόζο και την εκλεκτή παρέα του (στην οποία συμμετέχει και ο Μιχάλης Λίβας, ένα γνωστό μέλος της εγχώριας σκηνής).

Χωρίς να θέλω να πλατειάσω άλλο, θα αρκεστώ σε ένα πρώτο σχόλιο, προτού αναφερθούμε εκτενέστερα στην εμφάνιση των headliners παρακάτω. Θεωρώ πως τα θέματα υγείας προηγούνται πάντα, συνεπώς η απόφαση τέλεσης της συναυλίας υπό τις συνθήκες που πραγματοποιήθηκε, δηλαδή με τον Timo Tolkki εμφανώς καταβεβλημένο και ταλαιπωρημένο, με βρίσκει επικριτικό. Όχι για τα όσα μας παρουσιάστηκαν, τα οποία, όσο βαστούσαν οι δυνάμεις του πρώην ηγέτη των Stratovarius υπήρξαν τουλάχιστον συγκινητικά, με ένα ονειρικό setlist και μια πολύ αξιόλογη ομάδα συνεργατών, αλλά για το γεγονός πως το θέαμα του να βλέπεις έναν από τους μουσικούς σου ήρωες να πασχίζει να σταθεί πάνω στη σκηνή είναι αρκετά στενάχωρο.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Πρώτοι στη σκηνή του Academy εμφανίστηκαν οι The Silent Wedding κι ενώ ο χώρος ήταν ακόμη σχεδόν άδειος. Μεταξύ συγγενών και φίλων, λοιπόν, οι Αθηναίοι power/prog metallers παρουσίασαν μια επιλογή τραγουδιών από τον πρόσφατο "Enigma Eternal" δίσκο τους (συν το "The Return (To Ithaca)" από το ντεμπούτο τους) έχοντας σημαντικά προβλήματα με τον ήχο τους.

The Silent Wedding

Έχοντας παρακολουθήσει τη μπάντα αρκετές φορές, με πιο πρόσφατη στο release show του τελευταίου της άλμπουμ, θεωρώ πως αυτή ήταν από τις λιγότερο καλές της εμφανίσεις. Τα προβλήματα στον ήχο της κιθάρας του Τζίμη ήταν εμφανή από την αρχή κιόλας της εμφάνισής τους, ενώ απρόοπτα δεν έλειψαν ούτε σε ό,τι αφορά την ηχητική των πλήκτρων του Γιάννη (ειδικά στο "Silence" με το οποίο έκλεισαν την εμφάνισή τους).

The Silent Wedding

Ωστόσο, οι ίδιοι δεν φάνηκαν να πτοούνται από τις αντιξοότητες και τον λιγοστό κόσμο, όντας αρκούντως ορεξάτοι και δεμένοι, με μπροστάρη τον πολύ επικοινωνιακό Μάριο και τη στεντόρεια φωνή του. Απρόοπτα συμβαίνουν σε όλους, αλλά το ότι οι Silent Wedding κατάφεραν να προσδώσουν θετικό πρόσημο στην εμφάνισή τους ακόμη κι έτσι, λέει πολλά.

Με τον χρόνο που μεσολάβησε μέχρι την εμφάνιση των Elysion να γεμίζει με την παρουσία μια πληθωρικής χορεύτριας επί σκηνής, οι Αθηναίοι gothic metallers ξεκίνησαν το set τους ένα τέταρτο πριν τις εννιά, με λίγο περισσότερο κόσμο από κάτω.

Elysion

Με αρκετά εναλλακτική σκηνική παρουσία και τη φιγούρα της εντυπωσιακής Χριστιάνας Χατζημιχάλη να πρωτοστατεί, η μπάντα παρουσιάστηκε καλοστημένη, έχοντας στις αποσκευές τους τα ιδιαιτέρως catchy κομμάτια των δύο ολοκληρωμένων δουλειών τους.

Elysion

Με τα "Made Of Lies", "Dreamer" και το καταληκτικό "Killing My Dreams" να αποτελούν τα highlight μιας συνολικά πολύ καλής εμφάνισης, θεωρώ πως το σχήμα δεν έχει να ζηλέψει σε κάτι τις φημισμένες μπάντες τις οποίες δηλώνει ως επιρροή (βλέπε Lacuna Coil κι Evanescence μεταξύ άλλων), έχοντας όλα τα φόντα για κάτι ακόμη καλύτερο στην καριέρα του.

Elysion

Έτσι, με τον νέο δίσκο τους να είναι προ των πυλών, οι Elysion ζέσταναν το μισοάδειο χώρο εν αναμονή της επανεμφάνισης του Timo Tolkki, κερδίζοντας το χειροκρότημα όλων των παρευρισκομένων.

Σ.Κ.

Παρά την αποκαρδιωτική προσέλευση, τα τεράστια κενά και την πρωτοφανή ησυχία για συναυλιακά δεδομένα, δεν υπήρχε λόγος ιδιαίτερης καθυστέρησης πριν την εμφάνιση του Timo Tolkki και της μπάντας του. Την παγωμάρα έσπασε ξανά η προαναφερθείσα χορεύτρια, βάζοντας φωτιές επάνω στη σκηνή και πιθανότατα και σε κάποιους από κάτω.

Alex Landenburg και Mikko Harkin πήραν τις θέσεις τους πίσω από τύμπανα και πλήκτρα, ο Santtu Lehtiniemi με το μπάσο του και ο Μιχάλης Λίβας με το μικρόφωνό του βρέθηκαν στη σκηνή, και τελευταίος προφανώς εμφανίστηκε ο τεράστιος από όλες τις απόψεις Timo Tolkki. Όλα αυτά συνέβαιναν ενώ ακούγαμε την εισαγωγή του "Fright Night" από τα ηχεία μην μπορώντας να πιστέψουμε ότι θα βιώναμε ζωντανά τόσο παλιό υλικό των Stratovarius.

Timo Tolkki

Το "Break The Ice" από το "Twilight Time" που ακολούθησε μας φάνηκε σχεδόν εξίσου απίστευτο, για να μπούμε σε πιο κανονική ροή με τα -πιο γνώριμα στο ευρύτερο κοινό- τραγούδια της εποχής του Kotipelto. Εκεί είχαμε, φυσικά, και τα αναμενόμενα sing along, καθώς και υπερενθουσιώδεις αντιδράσεις από μετρημένους οπαδούς. Σε κάθε περίπτωση, όμως, πολύ δύσκολα θα μπορούσες να μπεις σε θερμό κλίμα συναυλίας, όχι λόγω μέτριας ή κακής απόδοσης της μπάντας, ούτε εξαιτίας ενός συνολικά άνευρου κοινού, αλλά εξαιτίας του ακάλυπτου σε μεγάλο ποσοστό χώρου.

Από τους πέντε μουσικούς, υπεύθυνος στον μεγαλύτερο βαθμό για το τελικό αποτέλεσμα ήταν το κτήνος που ονομάζεται Alex Landenburg, διαθέτοντας τη δύναμη και τη συνέπεια που απαιτεί η θέση ενός metal ντράμερ. Ο Lehtiniemi δεν έπαιζε περίτεχνα θέματα στο μπάσο αλλά ήταν σίγουρα θετικός και ο Harkin στα πλήκτρα έφερε με άνεση εις πέρας τα φορτωμένα εκτελεστικά του καθήκοντα.

Τα ερωτηματικά θα αποτελούσαν δεδομένα η απόδοση του Μιχάλη Λίβα στα φωνητικά και ως frontman, αλλά και η εκτελεστική δεινότητα του Tolkki, δεδομένης της επιβαρυμένης υγείας του. Ο πρώτος στα φωνητικά του καθήκοντα σίγουρα δεν τα πήγε άσχημα, συνυπολογίζοντας το δεδομένα δύσκολο έργο του. Από τη μία η φωνή του Tolkki είναι πολύ ιδιαίτερη και από την άλλη ο Kotipelto τραγουδούσε σε μεγάλο βαθμό πολύ ψηλά. Αν μπορεί να μετρηθεί αυτό, θα έλεγα ότι αντεπεξήλθε σε ένα 70-80%, χωρίς χτυπητά λάθη αλλά ούτε συγκλονιστικές ερμηνείες.

Μιχάλης Λίβας

Φόρτε του ήταν οι κραυγές που τις έβγαλε με συγκλονιστική άνεση, και αν εν τέλει κράτησα κάτι από την όλη εμφάνισή του, ήταν η χροιά του που φαίνεται ιδανική για να τραγουδήσει Kiske. Ως frontman, ενώ σε γενικές γραμμές είχε καλή παρουσία, δύο πράγματα μου έκαναν άσχημη εντύπωση. Το πρώτο ήταν ότι αρκετές φορές έδινε το μικρόφωνο στον κόσμο με αποτέλεσμα να συνδέεται με το κενό, και το δεύτερο ότι μιλούσε αρκετά στα ελληνικά, με αποτέλεσμα να νομίζουμε πως βρισκόμαστε σε εγχώρια συναυλία. Σε κάθε περίπτωση δεν θα πρέπει να κρίνεται αυστηρά, και αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι είναι οι δυνατότητες που έχει ως ερμηνευτής μακροπρόθεσμα.

Ο Tolkki από την άλλη, καθαρά όσον αφορά την παρουσία του στη σκηνή και το παίξιμό του, ήταν πολύ καλός, ομοίως σε ένα 70-80% των δυνατοτήτων του, μέχρι το σημείο που φαινόταν ότι δεν τον κρατάνε τα πόδια του. Με άλλα λόγια, μπορεί να μην τα έπαιζε όλα ακριβώς, αλλά λόγω εμπειρίας μπορούσε να βγάλει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, που να μην χτυπάει άσχημα. Να πω την αλήθεια, δεδομένου ότι με δυσκολία κρατούσε την κιθάρα και ότι τα δάχτυλά του ήταν διπλάσια του κανονικού, το παίξιμό του ήταν αξιοθαύμαστο. Εκεί που δεν τα κατάφερνε καθόλου ήταν στα αρπίσματα χωρίς παραμόρφωση, αλλά μικρό το κακό.

Το άσχημο ήταν όταν στη μία ώρα περίπου διάρκειας δεν μπορούσε να σταθεί άλλο στα πόδια του, με πρώτη λύση να κάθεται στα τύμπανα. Δεν ξέρω αν έφταιγε το βάρος του ή το κρύωμα που τον ταλαιπωρούσε, αλλά πάνω απ' όλα η εικόνα μιας τόσο σπουδαίας προσωπικότητας ήταν στενάχωρη, όσον κι αν η προσπάθειά του θα μπορούσε να κριθεί συγκινητική. Εν τέλει είχαμε οριστικό τέλος μετά από σκάρτη μιάμιση ώρα, με την παρεμβολή solo τυμπάνων και τυπικό encore το "Black Diamond".

Timo Tolkki

Αφού επαναλάβω ότι για περίπου μία ώρα η συνολική εικόνα ήταν από πολύ καλή έως εξαιρετική, με πάρα πολύ καλό ήχο και εκτελέσεις, και το υπόλοιπο έτρεξε ικανοποιητικά παρά τα προβλήματα, υπάρχει μια σειρά ερωτημάτων που εγείρονται: Αν θα έπρεπε να υπάρχει καλύτερη διαχείριση του σετ, αν θα έπρεπε να έχει γίνει διαφορετική επιλογή χώρου, και εν τέλει αν γενικότερα θα έπρεπε να μπει σε αυτήν τη διαδικασία ο ίδιος ο Tolkki.

Στο πρώτο ερώτημα, σαφώς και θα μπορούσε να έχει δομηθεί διαφορετικά το setlist για να πάρει ανάσες ο Timo (νωρίτερα το solo τυμπάνων, ένα τραγούδι πιάνο-φωνή), ακόμη και αν όλοι πίστευαν ότι θα βγάλει άνετα δίωρο, ή έστω το προγραμματισμένο σετ. Στο δεύτερο, το σίγουρο είναι ότι σε έναν μικρότερο χώρο η γενικότερη αίσθηση θα ήταν σίγουρα καλύτερη, ενώ δεν μπορώ να σκεφτώ ποιες ενδείξεις έκριναν ως ιδανικό χώρο το Piraeus 117 Academy.

Στο τρίτο και πιο σημαντικό, δεν μπορώ να γνωρίζω εάν η απόφαση άνηκε 100% στον ίδιο τον Tolkki, το σίγουρο όμως ήταν ότι η περίσταση δεν ήταν η ιδανική. Μπορεί να ειπωθεί ότι ήθελε πολύ να ξαναπαίξει ζωντανά, ότι ίσως είχε ανάγκη τα χρήματα, ότι δεν εκτίμησε σωστά την κατάστασή του, ότι οι συνεργάτες του τον ξεσήκωσαν με την καλή έννοια. Το αποτέλεσμα έκρινε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα χωρίς να είναι και μαύρα.

Timo Tolkki

Το setlist ήταν ονειρικό παρά τη μικρότερη από το αναμενόμενο διάρκεια, ο ήχος και οι εκτελέσεις σε πολύ καλό επίπεδο. Από την άλλη, δύσκολα πιστεύω ότι θα ξαναδούμε εύκολα τον σπουδαίο Φινλανδό από τα μέρη μας. Σε κάθε περίπτωση, οι κατά κύριο λόγο οπαδοί των Stratovarius που ακολούθησαν φεύγουν με μια γλυκόπικρη γεύση. Γλυκιά για τα αρκετά που πήραν, πικρή γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν πολύ καλύτερα. Τώρα το τι μπορεί να γίνει στο μέλλον είναι άγνωστο, αλλά δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος, όσο κι αν το θέλω. Το σίγουρο είναι ότι η σπουδαία μουσική παρακαταθήκη του Tolkki και των Stratovarius δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεχαστεί.

Θ.Ξ.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά

SETLIST

Fright Night
Break The Ice
Distant Skies
Hunting High And Low
Against The Wind
Twilight Symphony
Speed Of Light
Galaxies
Paradise
Dreamspace
Kiss Of Judas
Father Time
Drum Solo
SOS
Key To The Universe

Encore:
Black Diamond

  • SHARE
  • TWEET