Paradise Lost live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
Από τους Άλκη Κοροβέση, Γιάννη Βόλκα, 24/01/2006 @ 04:53
22/01/06, Club 22, Αθήνα
Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2006. Η ημέρα που, σύμφωνα με τους μετεωρολόγους, θα περνούσε το «σιβηρικό» κύμα κακοκαιρίας από την Ελλάδα. Όσοι προσπάθησαν να πάνε στο Club 22, παρά τις προειδοποιήσεις, πιστεύω πως ανταμείφθηκαν για την επιλογή τους. Οι Paradise Lost έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό μπροστά σε ένα κοινό που είχε πλημμυρίσει το club και έτσι άνοιξαν τη χρονιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Σα να μην είχε περάσει μια μέρα από την προηγούμενη φορά που τους παρακολούθησα στην Αθήνα το Νοέμβρη του 2003. Κάνουν την εμφάνιση τους στη σκηνή λίγο μετά τις 9. Ντυμένοι στα μαύρα, με τον Holmes και τον Mackintosh να εξακολουθούν να μακραίνουν τα μαλλιά τους, ανοίγουν τη συναυλία με το "Don't Belong" από τον τελευταίο δίσκο τους. Συνεχίζουν με το "Grey" και στο καπάκι έρχεται το "Widow" από το "Icon". Επιστρέφοντας στις νέες τους δουλειές, εκτελούν με τη βοήθεια του κόσμου στη θέση της Joanna Stevens το "Erased". Επιλογή τους από τον πιο αμφιλεγόμενο δίσκο τους ("Host") ποιό άλλο; "So Much Is Lost", με τη live εκτέλεση να σε κάνει να πιστεύεις πως το κομμάτι προέρχεται από το "One Second". Ακολούθησαν τα "Mystify" και "Redshift" από τα "Symbol Of Life" και "Paradise Lost" για να τα διαδεχτεί ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια που έχουν γράψει, αν και b-side. "Sweetness" και τα μυαλά στα κάγκελα (ύστερα και από προσωπική επιθυμία γνωστού ρεπόρτερ του rocking). Συνέχεια με το "No Celebration" και αυτό με τη σειρά του να δίνει τη θέση του στο "Hallowed Land" που ξεσηκώνει τον κόσμο.
Δεν μας αφήνουν να ξεκουραστούμε καθόλου καθώς περνούν σε ένα ακόμα κομμάτι του "Icon", το "True Belief". Επιστρέφουν στο "Draconian Times" με το "Enchantment" και μας επαναφέρουν στο παρόν υπό τους ήχους του "Accept The Pain". Ακολουθεί μια από τις πιο όμορφες στιγμές της συναυλίας. Ακούγονται από τα ηχεία τα πλήκτρα στην εισαγωγή του "Embers Fire". Επιτέλους, ακούω και αυτό το κομμάτι live. Το κοινό έχει εκστασιαστεί. "All You Leave Behind" και "As I Die", πλέον καθιερωμένο στο setlist των Paradise Lost. Αφιερώνουν το "One Second" στον Χάρη Ευκαρπίδη και σε ένα φορτισμένο κλίμα αποχωρούν χωρίς να πουν κουβέντα. Φυσικά και κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του αφού δε νοείται live χωρίς encore. Ύστερα από κανα πεντάλεπτο χειροκροτήματος και λαϊκής απαίτησης, ξαναβγαίνουν στη σκηνή με το "Forever After". Τελευταίο κομμάτι από το "Paradise Lost" το "Over The Madness" και κλείνουν το πρώτο encore με το "Say Just Words" να παίρνει κεφάλια. Αλλά δε μας έφτανε αυτό. Εμείς εδώ στην Ελλάδα δε χορταίνουμε ποτέ και δεν τους αφήσαμε να φύγουν χωρίς να μας παίξουν το κλασσικό κομμάτι που κλείνει τις συναυλίες. «This is our last song , this is "The Last Time"» αναφωνεί ο Holmes και προκαλεί ένα μαζικό παραλήρημα. Μας αποχαιρετούν και αποχωρούν από τη σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων.
Ίσως η πιο ώριμη παρουσία των Paradise Lost μέχρι στιγμής. Λιγάκι ο ήχος να τους βοηθούσε παραπάνω θα ήταν όλα τέλεια. Εξαιρετικοί στη σκηνική παρουσία και στις εκτελέσεις των κομματιών. Αρκετά πιο δεμένοι από το 2003, με τον νέο drummer πιο άνετο και λιγότερο αγχωμένο σε σχέση με την προηγούμενη φορά, με αποτέλεσμα αυτό να βγαίνει στο παίξιμο του. Ήταν ιδιαίτερα ζεστοί με τον κόσμο, ο οποίος έδειξε για μια ακόμα φορά τη λατρεία του στο πρόσωπο τους. Σ' αυτό βοήθησε και η διαμόρφωση της σκηνής στο Club 22 που είναι πιο χαμηλά και έτσι πιο κοντά στο κοινό. Εν αναμονή του νέου dvd που θα κυκλοφορήσουν, το οποίο λογικά θα περιέχει και σκηνές από αυτή την εμφάνιση τους (στο encore κάτι τύποι τραβούσαν πλάνα με μια κάμερα), οι αναμνήσεις μιας ακόμα εμφάνισης των Paradise Lost στην Αθήνα θα μας κρατούν συντροφιά τις κρύες μέρες που έρχονται.
Setlist:
Don't Belong, Grey, Widow, Erased, So Much Is Lost, Mystify, Redshift, Sweetness, No Celebration, Hallowed Land, True Belief, Enchantment, Accept The Pain, Embers Fire, All You Leave Behind, As I Die, One Second
1ο encore: Forever After, Over The Madness, Say Just Words
2o encore: The Last Time
21/01/06, Μύλος (Αποθήκη), Θεσσαλονίκη
All i need is a simple excuse... Μια απλή δικαιολογία χρειάζεται για να επισκεφτούν τη χώρα μας οι Paradise Lost. Πόσο μάλιστα όταν έρχονται έχοντας στις αποσκευές τους έναν τόσο αξιόλογο δίσκο που τιτλοφορείται με το "βαρύ σαν ιστορία" όνομα τους.
Αρχές Δεκέμβρη του 2004 ήταν η τελευταία τους εμφάνιση, παρέα με τους Atrocity και τους Leaves Eyes, κατά την οποία είχαν παρουσιάσει κάποια ακυκλοφόρητα, τότε, κομμάτια, μεγιστοποιώντας την ανυπομονησία των οπαδών τους.
Τα μέλη της μπάντας από το Χάλιφαξ αποδείχτηκε ότι δεν είναι και τόσο «Εγγλέζοι» αφού άργησαν 50 λεπτά στο ραντεβού τους. Στις 22:20 λοιπόν βγήκε στη σκηνή ο Nick Holmes και η παρέα του με τα δύο πρώτα κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο. Συνέχεια με το "Widow" από το "Icon" που ήρθε για να ξυπνήσει τους λίγο παλιότερους.
Με τους Paradise Lost λίγο πολύ ξέρεις τι να περιμένεις. Πολλά πρόσφατα κομμάτια, τα κλασικά παλιότερα, τίποτα από τα "Lost Paradise" και "Gothic" (μη λέμε κάθε χρόνο τα ίδια, πάνε αυτά). Αυτό έκανε ακόμα μεγαλύτερη την έκπληξη μας όταν προλογίστηκε το "Sweetness" (από το e.p. "Seals The Sense", εποχής "Icon"), δώρο για τους πιο ψαγμένους οπαδούς τους.
Αν έχεις συνθέσει και κυκλοφορήσει κομματάρες όπως το "Ember's Fire", το "True Belief" ή το "Hallowed Land", όσο και αν περάσουν τα χρόνια, πάντα θα υπάρχουν νέα άτομα που θα ανακαλύπτουν τη μπάντα και θα επιδιώξουν να τα απολαύσουν ζωντανά. Έτσι δικαιολογείται ο μεγάλος αριθμός οπαδών νεαρής ηλικίας δίπλα στους πιστούς από τα παλιά (πόσοι να είναι άραγε αυτοί που έμειναν από την αρχή...).
Για την ιστορία να αναφερθεί ότι πέρα από τα παραπάνω ακούστηκαν και τα "All You Leave Behind", "Over The Madness", "Red Shift", "Forever After" και "Grey" από το "Paradise Lost" (συγχωρέστε με αν κάνω λάθος για κάποια, δεν είμαι σίγουρος), τα "Erased", "Mystify", "No Celebration" από το "Symbol Of Life", τίποτα από το "Believe In Nothing" και ακόμα τα "So Much Is Lost", "Enchantment", "The Last time", "One Second" και "Say Just Words".
Αυτά και φέτος από τους Paradise Lost. Μέχρι την επόμενη φορά...
Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2006. Η ημέρα που, σύμφωνα με τους μετεωρολόγους, θα περνούσε το «σιβηρικό» κύμα κακοκαιρίας από την Ελλάδα. Όσοι προσπάθησαν να πάνε στο Club 22, παρά τις προειδοποιήσεις, πιστεύω πως ανταμείφθηκαν για την επιλογή τους. Οι Paradise Lost έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό μπροστά σε ένα κοινό που είχε πλημμυρίσει το club και έτσι άνοιξαν τη χρονιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Σα να μην είχε περάσει μια μέρα από την προηγούμενη φορά που τους παρακολούθησα στην Αθήνα το Νοέμβρη του 2003. Κάνουν την εμφάνιση τους στη σκηνή λίγο μετά τις 9. Ντυμένοι στα μαύρα, με τον Holmes και τον Mackintosh να εξακολουθούν να μακραίνουν τα μαλλιά τους, ανοίγουν τη συναυλία με το "Don't Belong" από τον τελευταίο δίσκο τους. Συνεχίζουν με το "Grey" και στο καπάκι έρχεται το "Widow" από το "Icon". Επιστρέφοντας στις νέες τους δουλειές, εκτελούν με τη βοήθεια του κόσμου στη θέση της Joanna Stevens το "Erased". Επιλογή τους από τον πιο αμφιλεγόμενο δίσκο τους ("Host") ποιό άλλο; "So Much Is Lost", με τη live εκτέλεση να σε κάνει να πιστεύεις πως το κομμάτι προέρχεται από το "One Second". Ακολούθησαν τα "Mystify" και "Redshift" από τα "Symbol Of Life" και "Paradise Lost" για να τα διαδεχτεί ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια που έχουν γράψει, αν και b-side. "Sweetness" και τα μυαλά στα κάγκελα (ύστερα και από προσωπική επιθυμία γνωστού ρεπόρτερ του rocking). Συνέχεια με το "No Celebration" και αυτό με τη σειρά του να δίνει τη θέση του στο "Hallowed Land" που ξεσηκώνει τον κόσμο.
Δεν μας αφήνουν να ξεκουραστούμε καθόλου καθώς περνούν σε ένα ακόμα κομμάτι του "Icon", το "True Belief". Επιστρέφουν στο "Draconian Times" με το "Enchantment" και μας επαναφέρουν στο παρόν υπό τους ήχους του "Accept The Pain". Ακολουθεί μια από τις πιο όμορφες στιγμές της συναυλίας. Ακούγονται από τα ηχεία τα πλήκτρα στην εισαγωγή του "Embers Fire". Επιτέλους, ακούω και αυτό το κομμάτι live. Το κοινό έχει εκστασιαστεί. "All You Leave Behind" και "As I Die", πλέον καθιερωμένο στο setlist των Paradise Lost. Αφιερώνουν το "One Second" στον Χάρη Ευκαρπίδη και σε ένα φορτισμένο κλίμα αποχωρούν χωρίς να πουν κουβέντα. Φυσικά και κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του αφού δε νοείται live χωρίς encore. Ύστερα από κανα πεντάλεπτο χειροκροτήματος και λαϊκής απαίτησης, ξαναβγαίνουν στη σκηνή με το "Forever After". Τελευταίο κομμάτι από το "Paradise Lost" το "Over The Madness" και κλείνουν το πρώτο encore με το "Say Just Words" να παίρνει κεφάλια. Αλλά δε μας έφτανε αυτό. Εμείς εδώ στην Ελλάδα δε χορταίνουμε ποτέ και δεν τους αφήσαμε να φύγουν χωρίς να μας παίξουν το κλασσικό κομμάτι που κλείνει τις συναυλίες. «This is our last song , this is "The Last Time"» αναφωνεί ο Holmes και προκαλεί ένα μαζικό παραλήρημα. Μας αποχαιρετούν και αποχωρούν από τη σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων.
Ίσως η πιο ώριμη παρουσία των Paradise Lost μέχρι στιγμής. Λιγάκι ο ήχος να τους βοηθούσε παραπάνω θα ήταν όλα τέλεια. Εξαιρετικοί στη σκηνική παρουσία και στις εκτελέσεις των κομματιών. Αρκετά πιο δεμένοι από το 2003, με τον νέο drummer πιο άνετο και λιγότερο αγχωμένο σε σχέση με την προηγούμενη φορά, με αποτέλεσμα αυτό να βγαίνει στο παίξιμο του. Ήταν ιδιαίτερα ζεστοί με τον κόσμο, ο οποίος έδειξε για μια ακόμα φορά τη λατρεία του στο πρόσωπο τους. Σ' αυτό βοήθησε και η διαμόρφωση της σκηνής στο Club 22 που είναι πιο χαμηλά και έτσι πιο κοντά στο κοινό. Εν αναμονή του νέου dvd που θα κυκλοφορήσουν, το οποίο λογικά θα περιέχει και σκηνές από αυτή την εμφάνιση τους (στο encore κάτι τύποι τραβούσαν πλάνα με μια κάμερα), οι αναμνήσεις μιας ακόμα εμφάνισης των Paradise Lost στην Αθήνα θα μας κρατούν συντροφιά τις κρύες μέρες που έρχονται.
Setlist:
Don't Belong, Grey, Widow, Erased, So Much Is Lost, Mystify, Redshift, Sweetness, No Celebration, Hallowed Land, True Belief, Enchantment, Accept The Pain, Embers Fire, All You Leave Behind, As I Die, One Second
1ο encore: Forever After, Over The Madness, Say Just Words
2o encore: The Last Time
21/01/06, Μύλος (Αποθήκη), Θεσσαλονίκη
All i need is a simple excuse... Μια απλή δικαιολογία χρειάζεται για να επισκεφτούν τη χώρα μας οι Paradise Lost. Πόσο μάλιστα όταν έρχονται έχοντας στις αποσκευές τους έναν τόσο αξιόλογο δίσκο που τιτλοφορείται με το "βαρύ σαν ιστορία" όνομα τους.
Αρχές Δεκέμβρη του 2004 ήταν η τελευταία τους εμφάνιση, παρέα με τους Atrocity και τους Leaves Eyes, κατά την οποία είχαν παρουσιάσει κάποια ακυκλοφόρητα, τότε, κομμάτια, μεγιστοποιώντας την ανυπομονησία των οπαδών τους.
Τα μέλη της μπάντας από το Χάλιφαξ αποδείχτηκε ότι δεν είναι και τόσο «Εγγλέζοι» αφού άργησαν 50 λεπτά στο ραντεβού τους. Στις 22:20 λοιπόν βγήκε στη σκηνή ο Nick Holmes και η παρέα του με τα δύο πρώτα κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο. Συνέχεια με το "Widow" από το "Icon" που ήρθε για να ξυπνήσει τους λίγο παλιότερους.
Με τους Paradise Lost λίγο πολύ ξέρεις τι να περιμένεις. Πολλά πρόσφατα κομμάτια, τα κλασικά παλιότερα, τίποτα από τα "Lost Paradise" και "Gothic" (μη λέμε κάθε χρόνο τα ίδια, πάνε αυτά). Αυτό έκανε ακόμα μεγαλύτερη την έκπληξη μας όταν προλογίστηκε το "Sweetness" (από το e.p. "Seals The Sense", εποχής "Icon"), δώρο για τους πιο ψαγμένους οπαδούς τους.
Αν έχεις συνθέσει και κυκλοφορήσει κομματάρες όπως το "Ember's Fire", το "True Belief" ή το "Hallowed Land", όσο και αν περάσουν τα χρόνια, πάντα θα υπάρχουν νέα άτομα που θα ανακαλύπτουν τη μπάντα και θα επιδιώξουν να τα απολαύσουν ζωντανά. Έτσι δικαιολογείται ο μεγάλος αριθμός οπαδών νεαρής ηλικίας δίπλα στους πιστούς από τα παλιά (πόσοι να είναι άραγε αυτοί που έμειναν από την αρχή...).
Για την ιστορία να αναφερθεί ότι πέρα από τα παραπάνω ακούστηκαν και τα "All You Leave Behind", "Over The Madness", "Red Shift", "Forever After" και "Grey" από το "Paradise Lost" (συγχωρέστε με αν κάνω λάθος για κάποια, δεν είμαι σίγουρος), τα "Erased", "Mystify", "No Celebration" από το "Symbol Of Life", τίποτα από το "Believe In Nothing" και ακόμα τα "So Much Is Lost", "Enchantment", "The Last time", "One Second" και "Say Just Words".
Αυτά και φέτος από τους Paradise Lost. Μέχρι την επόμενη φορά...
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
