Γιάννης Αγγελάκας & 100°C, Τεφλόν @ Fuzz Club, 06/04/19

Θα ήταν άδικο να πει κανείς ότι ο Γιάννης Αγγελάκας αποτελεί ζωντανή ιστορία, καθώς κάτι τέτοιο θα υποδήλωνε ότι για κάποιο λόγο ανήκει στο παρελθόν τη στιγμή που παραμένει ένας από τους πιο ανήσυχους και δημιουργικούς καλλιτέχνες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Είναι εξάλλου ο άνθρωπος που τη δεκαετία του 1980, παρέα με τις Τρύπες, είδε πιο μακριά αλλά και πιο βαθιά από τα υπόλοιπα συγκροτήματα της γενιάς του. Είναι ένας από τους λόγους που εξακολουθούμε να μιλάμε σήμερα για ελληνικό rock και ο δημιουργός του σημαντικότερου ελληνόφωνου δίσκου της προηγούμενης δεκαετίας.

Το τέλος των Επισκεπτών και του σχήματος των "Γιάννης Αγγελάκας 3" τον οδήγησε σε νέες διαδρομές και στη σύμπραξη με του 100°C. Δυόμιση περίπου χρόνια λοιπόν μετά από την πρώτη τους εμφάνιση επί Αθηναϊκού εδάφους και την κυκλοφορία του "Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια", ο Γιάννης Αγγελάκας και οι 100°C επέστρεψαν με δύο sold-out βραδιές στο Fuzz Club.  

Τη βραδιά του Σαββάτου άνοιξαν γύρω στις 21:15 οι Τεφλόν. Με μπόλικες δόσεις post-rock και πειραματισμού, το συγκρότημα παρουσίασε παλιά και καινούργια τραγούδια, παίρνοντας από το χέρι το κοινό και ταξιδεύοντας το σε παράξενα, σχεδόν υπνωτικά, μουσικά μονοπάτια από τα οποία φυσικά δεν έλειψαν και τα κιθαριστικά ξεσπάσματα. Ο ήχος τους, αν και υψηλών απαιτήσεων, ήταν σφιχτός και καθαρός δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο συγκρότημα να χαρίσει στο κοινό μια μοναδική εμπειρία και να συστηθεί, υπό ιδιαίτερα ευνοϊκές συνθήκες, σε όσους μπορεί να μην τους γνώριζαν. Και φυσικά ο κόσμος ανταποκρίθηκε χαρίζοντας στους τεφλόν ένα δυνατό χειροκρότημα.

Με δεδομένο ότι αυτή θα ήταν η τέταρτη φορά που θα έβλεπα τον Γιάννη Αγγελάκα με τους 100°C, πάνω - κάτω νόμιζα ότι ήξερα πώς θα κινηθεί αυτή η βραδιά. Τελικά όμως, όταν στις 22:30 ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι", αποδείχτηκε ότι δεν ήμουν προετοιμασμένος για ό,τι ακολούθησε. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το setlist αλλά, κυρίως, με το πώς το συγκρότημα πλέον έχει καταφέρει να δέσει άψογα συνδυάζοντας τον ηλεκτρισμό που κουβαλούσαν οι Τρύπες με την ηχητική ποικιλομορφία των Επισκεπτών. Όλες τις προηγούμενες φορές που τους είχα δει, πάντα έφευγα με μια αίσθηση ανολοκλήρωτου. Σαν κάτι να έλειπε. Αυτό όχι απλά δεν συνέβη αυτή τη φορά αλλά ο Αγγελάκας, μαζί με τους μουσικούς που τον πλαισιώνουν, μας χάρισε μια από τις καλύτερες συναυλίες του που είχα ποτέ την τύχη να παρακολουθήσω.

Οι ενορχηστρώσεις των κομματιών κουβαλάνε την ενέργεια και τη φρεσκάδα ενός σχήματος που έχει φάει πολλές ώρες σε πρόβες και σε συναυλίες και που πλέον όχι μόνο μπορεί να αποδώσει άψογα τα κομμάτια αλλά και να τα διανθίσει με τρόπους που τα απογειώνουν στις ζωντανές τους εκτελέσεις. Παράλληλα, ο Αγγελάκας βρέθηκε στη σκηνή με αρκετό κέφι και μπόλικη ενέργεια αποδεικνύοντας γιατί είναι ο κορυφαίος Έλληνας performer. Εξάλλου, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος άλλος εγχώριος δημιουργός που να έχει τέτοια επίδραση στο κοινό κάνοντας το να ηρεμήσει, όταν το θεωρεί θεμιτό, και παρασύροντάς το σε ένα εκρηκτικό γλέντι στις πιο δυναμικές στιγμές της συναυλίας. Ένα γλέντι που περιλάμβανε φωτοβολίδες, χοροπηδητά, σπρωξίματα και πολύ χορό με το κοινό να τραγουδάει τόσο δυνατά που πραγματικά αναρωτιέμαι πόσοι είχαν φωνή την επόμενη ημέρα.

Ο ήχος ήταν εξαιρετικός με τη διοργάνωση να έχει πετύχει ένα sold-out στο οποίο δεν βλασφημήσαμε καθώς ο χώρος γέμισε ως εκεί που έπρεπε με αποτέλεσμα να αποφευχθούν τυχόν ταλαιπωρίες. Έτσι περάσαμε όμορφα κι ακούσαμε κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφίας του Αγγελάκα, με το "Όταν Χαράζει", να αποτελεί μια ευχάριστη και απρόσμενη έκπληξη, ενώ δεν έλειψαν και αρκετά τραγούδια από τα χρόνια του με τις Τρύπες. Φυσικά, η προσθήκη της "Έκτης Αυγούστου" στο set λίγο πριν το τέλος της συναυλίας αποτέλεσε ίσως και την κορυφαία στιγμή της βραδιάς θυμίζοντας άλλες εποχές και τραντάζοντας συθέμελα τον συναυλιακό χώρο.

Η "Γιορτή" ήρθε για να κλείσει με τον πιο όμορφο τρόπο την γιορτή του Γιάννη Αγγελάκα και των 100°C στο Fuzz σε μια συναυλία που δικαίωσε πλήρως την επιλογή του καλλιτέχνη να δημιουργήσει αυτό το νέο σχήμα το οποίο πλέον δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους παλιότερους μουσικούς συνοδοιπόρους του.

Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης