Paradise Lost, My Dying Bride, Anathema @ The Forum (Λονδίνο), 19/09/08

Είκοσι χρόνια πριν είχαμε το ντεμπούτο μιας μίζερης παρέας από το Χάλιφαξ της Αγγλίας, το όποιο έμελλε να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της δεκαετίας του '90 και επηρέασε κόσμο και κοσμάκη στον ευρύτερο μουσικό χώρο του metal. Σήμερα εξακολουθούν να είναι μουσικά ακμαίοι και σε ένα επίπεδο δημοτικότητας που πλησιάζει τη χρυσή τους εποχή, τότε που χαρακτηρίζονταν ως οι «Metallica της Ευρώπης». Σίγουρα για όλους τους παραπάνω λόγους οι Paradise Lost θέλησαν να γιορτάσουν τα γενέθλιά τους με κάποιο πιο ξεχωριστό τρόπο...

Έτσι κάλεσαν τα φιλαράκια τους Anathema και My Dying Bride και έκλεισαν τρεις συναυλίες σε Γερμανία, Γαλλία και Αγγλία για να το γιορτάσουν μαζί με τους οπαδούς τους. "The Unholy Trinity Tour" ήταν η ονομασία που δόθηκε σε αυτή τη μίνι περιοδεία και οι περισσότεροι fans του είδους άρχισαν να σχεδιάζουν (ή να ονειρεύονται) το πως θα γινόταν να παραβρεθούν σε μία από αυτές.

Το Forum του Λονδίνου ήταν ο δικός μου προορισμός και όταν έφτασα εκεί, λίγα λεπτά μετά τις έξι, υπήρχε μια τεράστια αλλά τακτική ουρά που ένα τέταρτο αργότερα άρχισε να κινείται. Αφού περάσαμε (και τα ακουμπήσαμε) από το merchandise store, στηθήκαμε στην αρένα, όπου στις επτά και δέκα (και με καθυστέρηση δέκα λεπτών, σύμφωνα με το πρόγραμμα) ακούστηκε, ως εισαγωγή, ένα μέρος από το "Parisienne Moonlight" και σιγά-σιγά βγήκε το συγκρότημα από το Λίβερπουλ, οι Anathema. Οι πρώτες νότες του "Deep" ακούστηκαν και ο Danny Cavanagh το αφιέρωσε σε αυτούς που ακόμα ήταν έξω, καθώς εκείνη τη στιγμή το, χωρητικότητας 2.100 ατόμων, "Forum" ήταν μισό-άδειο.



Το συγκρότημα έδειξε πολύ ορεξάτο, με τους Danny και Vincent να ξεσηκώνουν κάθε λίγο και λιγάκι τον κόσμο και να δείχνουν πολύ δεμένοι πάνω στο σανίδι. Αυτό ήταν κάτι που σαφώς πέρασε και στο κοινό που τραγουδούσε δυνατά και έδωσε απλόχερα ένα πολύ θερμό χειροκρότημα. Ειδική μνεία στο επιτυχημένο πέρασμα που έκαναν στο βασικό θέμα του "Another Brick In The Wall Pt.2" των Pink Floyd (των οποίων είναι μεγάλοι οπαδοί), ενώ ήταν στη μέση του "A Dying Wish" (το οποίο αφιερώθηκε στους headliners της βραδιάς).

Αναλυτικά το setlist τους (διάρκειας 50 λεπτών):
Deep / Empty / Closer / Angelica / A Natural Disaster / Flying / A Dying Wish - Another Brick In The Wall Pt.2 (Pink Floyd cover) / Sleepless / Fragile Dreams

Μικρή αναμονή και το δεύτερο όνομα της βραδιάς, οι My Dying Bride, παίρνει θέση στη σκηνή. Από νωρίς μπήκαν δυναμικά και έτσι σχηματίστηκαν και τα πρώτα mosh-pits. Ο ήχος ογκώδης και καθαρός και το σετ-λιστ (που δεν είχε κανένα κομμάτι από τις δύο τελευταίες δισκογραφικές τους δουλειές) καταπληκτικό. Πολύ καλή η προσθήκη-έκπληξη του πρώτου τραγουδιού που έγραψαν ποτέ, του "Vast Choirs".



Η απόδοση τους ήταν επίσης κορυφαία και η τωρινή σύνθεση πολύ αποτελεσματική. Ακόμα να σημειώσουμε πως η επιστροφή του βιολιού στα live τους ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Ο frontman Aaron Stainthorpe ισορροπούσε μεταξύ της βακχικής εκφραστικότητας και της παράνοιας και ο συνοδοιπόρος του από την αρχή του συγκροτήματος, Andrew Craigham, εξαπέλυε με ορμή και οργή riffs που έκαναν την πλειοψηφία του κοινού να παραληρεί. Στο τέλος της εμφάνισης τους σίγουρα κέρδισαν πολλούς καινούργιους φίλους.

Το σετ-λιστ (διάρκειας 45 λεπτών):
Here In The Throat / The Songless Bird / From Darkest Skies / The Cry Of Mankind / The Snow In My Hand / Vast Choirs / The Dreadful Hours

Οι περισσότεροι όμως εκεί ήμασταν για τους Paradise Lost και τα ερωτήματα που είχαμε ήταν πολλά. Πώς θα ανταποκρινόταν ο session drummer Mark Heron (Oceansize) στα καθήκοντα του ενώ βρέθηκε πριν από δεκαπέντε μέρες και αυτό θα ήταν μόλις το τρίτο του live με τη μπάντα; Θα έκανε τελικά μια μικρή εμφάνιση (όπως είχε διαδοθεί από μελή του συγκροτήματος σε οπαδούς) μαζί τους ο πρώτος τους drummer, Matt Archer, δίνοντάς μας την ευκαιρία να δούμε το αυθεντικό line-up του συγκροτήματος μετά από σχεδόν δεκαπέντε χρόνια; Θα παίζανε μερικά θαμμένα διαμαντάκια του παρελθόντος που είχαν να ακουστούν ζωντανά από τον καιρό του Νώε; Όλα αυτά τα ερωτήματα θα έβρισκαν απάντηση μέσα στα επόμενα εβδομήντα πέντε λεπτά.



Στις 21:40, και ενώ ο χώρος είχε πια γεμίσει, οι εορταζόμενοι βγήκαν και ξεκίνησαν με το "Hallowed Land". Ο κόσμος μπήκε δυνατά στο κλίμα βροντοφωνάζοντας από το ξεκίνημα κάθε στίχο. Αμέσως μετά ήρθε η πρώτη μίνι-έκπληξη με το όνομα "Remembrance". Το σετ κυλούσε ευχάριστα, αλλά χωρίς τίποτα το συνταρακτικό. Για μια στιγμή ο Nick Holmes έπαιξε με τον πόνο μας, λέγοντας "here's something old-school" για να ξεκινήσουν το "Ash And Debris". Oι άλλες δύο εκπλήξεις ήταν τα "Elusive Cure" και "Shadowkings" (που έκανε «γκελ» στον κόσμο). Ο ήχος ήταν πολύ καλός, όπως και ο γενικά ασταθής Mr. Holmes, αλλά δε μπορώ να πω και το ίδιο για την επιλογή των τραγουδιών. O Mark Heron είχε πάρα πολύ καλή και δυναμική απόδοση και δεν εξωτερίκευσε κάποια νευρικότητα. Έδειξε γενικά ότι είναι ένας πολύ καλός drummer και ότι δούλεψε αρκετά τις τελευταίες μέρες για να έχει μια πολύ καλή παρουσία.



Η ώρα είχε πάει 11 παρά και οι Paradise Lost ήταν έτοιμοι να μας αποχαιρετίσουν με το "The Last Time". Aφού τελείωσαν και άρχισαν να φεύγουν γρήγορα από τη σκηνή, τους πρόλαβαν οι σύντροφοι τους σ'αυτήν την περιοδεία, που βγήκαν στη σκηνή και άρχισαν να τους λούζουν με σαμπάνια υπό τον ήχο του "Free Bird" των Lynyrd Skynyrd. Γέλια, αγκαλιές και φωτογραφίες έδωσαν ένα ευχάριστο κλείσιμο στη βραδιά.

Το setlist (διάρκειας 1 ώρας 15 λεπτών):
Hallowed Land / Remembrance / Never For The Damned / Erased / No Celebration / Ash And Debris / As I Die / Elusive Cure / The Enemy / Gothic / Shadowkings / Enchantment / Requiem
Encore: Say Just Words / One Second / The Last Time



Για κατακλείδα και κάνοντας ένα γενικό σχόλιο, θα έλεγα ότι το μόνο που έκανε δίκαιο τον τίτλο του show ως επετειακό ήταν η παρουσία και των τριών συγκροτημάτων, καθότι οι ίδιοι οι Paradise Lost δεν παρουσίασαν κάτι αξιοσημείωτο, όπως στο αντίστοιχο live του "Anatomy Of Melancholy". To show τους ήταν αξιοπρεπέστατο, αλλά δεν είχε το κάτι παραπάνω που θα μας έκανε μετά από χρόνια να λέμε «ήμουν και 'γω εκεί»...