Rockwave Nights: Raining Pleasure, Ta Toy Boy @ Θέατρο Λυκαβηττού, 28/06/24

Ακόμα θυμάμαι γνωστό τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό της Πάτρας να μεταδίδει το “Memory Comes Back” ολόκληρο, όταν είχε βγει. Το είχα, μάλιστα, γράψει σε κασέτα από το ραδιόφωνο, πίσω σε μια πολύ διαφορετική εποχή από τη σημερινή. Το “Nostalgia” ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά για τους Πατρινούς, αλλά η απογείωση ήρθε με το “Flood : [Coming Of A] Great Quantity Of Water”. Με λίγα λόγια, πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους δίσκους της αγγλόφωνης σκηνής της χώρας μας.

Από εκεί και μετά οι Raining Pleasure είχαν ανοίξει για τα καλά τα φτερά τους και διέγραψαν μια πολύ αξιόλογη πορεία που κάποια στιγμή έφτασε σε ένα τέλος. Ευτυχώς, όχι οριστικό. Πριν δυο χρόνια, ο Vassilikos, ο X-Jeremy και ο Jay βρέθηκαν μετά από χρόνια και πάλι μαζί, ενεργοποίησαν ξανά το συγκρότημα και θέλησαν να μοιραστούνε με το κοινό τη χαρά του ότι ήταν και πάλι μαζί. Το αμφιθέατρο του Λυκαβηττού, που πρόσφατα επαναλειτούργησε, αποδείχτηκε ένα ιδανικό σημείο για το συγκεκριμένο ραντεβού.

Το κουαρτέτο των Ta Toy Boy είχε μόλις βγει στη σκηνή όταν μπήκαμε, μετά από πάρα πολλά χρόνια, σε έναν από τους ομορφότερους συναυλιακούς χώρους της Αθήνας.. Οι Θεσσαλονικείς έχουν ήδη δύο δίσκους στο ενεργητικό τους, το ντεμπούτο “This Town” του ’18 και το “Endless Life” του ‘21. Ο χώρος στον οποίο κινείται ο ήχος τους είναι η Βρετανία των ‘90s και συγκεκριμένα η indie pop πλευρά της, με κατάλληλες δόσεις κιθαριστικών μελωδιών.

Ο κόσμος δεν ήταν ακόμα πολύς, μιας και η ζέστη σε συνδυασμό με την απαίτηση για ανάβαση με τα πόδια (μόνο ταξί και δίτροχα επιτρέπονται), μάλλον έκανε αρκετούς να έρθουν όσο αργότερα μπορούσαν. Οι Ta Toy Boy δεν πτοήθηκαν ιδιαιτέρως από αυτό και γέμισαν σαράντα περίπου λεπτά συναυλιακού χρόνου με τις μελωδίες και τους ρυθμούς τους, διατρανώνοντας την αγάπη τους για τη δεκαετία του ‘90. Καθώς περνούσε η ώρα, η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος πύκνωνε και έδειχνε και ενδιαφέρον για τη μουσική των Ta Toy Boy, οι οποίοι μας αποχαιρέτησαν κατά τις εννιά.

Στο διάλειμμα κι ενώ ακόμα δεν είχε νυχτώσει, πήρα λίγο χρόνο για να γυρίσω γύρω-γύρω, να χαζέψω και να θυμηθώ τους χώρους και να «μυρίσω» την αύρα του να βρίσκεσαι στην κορυφή της Αθήνας. Είκοσι λεπτά μετά τις εννιά, είχε έρθει η ώρα να ξαναδούμε τους Raining Pleasure είτε μετά από πολλά, είτε και μετά από πάρα πολλά χρόνια. Αυτό που μας έδειξαν, είναι αυτό που ο Vassilikos μας είχε πει ευθαρσώς στη χειμαρρώδη συνέντευξη που μας έδωσε: οι Raining Pleasure είναι πλέον εδώ και δε βρεθήκανε απλώς για λίγες συναυλίες.

Μέσα σε ένα χορταστικότατο setlist που κράτησε δύο ολόκληρες ώρες, τιμήσανε όλους σχεδόν τους δίσκους τους και δε φάνηκε ούτε κατά διάνοια ότι είχαν τόσο πολύ καιρό να παίξουν μπροστά σε κόσμο. Στην αρχή βγήκε μόνο η τριάδα των Vassilikos σε μπάσο και φωνή, Jay στα τύμπανα και X-Jeremy στην κιθάρα, από το δεύτερο κομμάτι κιόλας όμως, συνοδεύτηκαν από έναν επιπλέον μουσικό σε πλήκτρα και δεύτερη κιθάρα. Ο Vassilikos τραγουδούσε σα να μην είχε περάσει καθόλου καιρός από την εποχή του “Fake” και του “Love Me, Love Me, Love Me” και όσο περνούσε η ώρα, όλοι μας περνούσαμε όλο και πιο όμορφα – πάνω και κάτω από τη σκηνή.

Οι ίδιοι οι Raining Pleasure φάνηκαν να ευχαριστιούνται και να διασκεδάζουν κι αυτή τους η ενέργεια μεταδόθηκε και από κάτω. Το διάστημα απουσίας τους ήταν μεγάλο και είμαι σίγουρος ότι όπως το δικό μας συναίσθημα που ζούσαμε και πάλι κάτι από τα νιάτα μας χτύπησε κόκκινο, έτσι χτύπησε και το δικό τους. Όμως, δεν ήταν μόνο μια συναυλία νοσταλγίας, ακόμα κι αν παίξανε και το ομώνυμο κομμάτι από τον δεύτερο δίσκο. Ήταν μια συναυλία μιας μπάντας που ηχούσε σημερινή.

Αναπόφευκτα, ο μεγαλύτερος χαμός έγινε στα πιο γνωστά τραγούδια όπως το “Fake” και το “Capricorn”. Δικαιολογημένα, αν με ρωτάτε, γιατί πρόκειται για τρομερές κομματάρες. Στο “A Ring (Forwards + Backwards)” ο Vassilikos κατέβηκε στην αρένα, μπήκε μέσα στο κοινό και έγινε «ένα» μαζί μας, εκφράζοντας τον ενθουσιασμό της μπάντας και κορυφώνοντας τη συναυλία λίγο πριν το τέλος της.

Συγκλονιστική στιγμή ήταν για μένα προσωπικά και το "Kemal" στο encore, μιας και τον δίσκο "Reflections" όπου έχουν διασκευάσει τόσο καταπληκτικά τον Χατζηδάκη, τον θεωρώ επίσης από τους πιο σπουδαίους που έχουν βγει από ελληνική ροκ μπάντα. Το «κανονικό» τέλος γράφτηκε με το "Dancing Queen", μια αγαπημένης διασκευή στους ABBA που κάνουν εδώ και χρόνια οι Raining Pleasure - το "You Are My Destiny" μάλλον το έχουν κόψει!

Δύο παιδάκια, μάλλον του drummer Ιάσονα (ή αλλιώς, Jay), βγήκαν να χαζέψουν τον κόσμο, ο οποίος καθόταν αμετακίνητος και αμετανόητος και ζητούσε κι άλλο. Χωρίς να το γράφει στο setlist της βραδιάς, οι Raining Pleasure ξαναβγήκανε στη σκηνή για ένα δεύτερο, ίσως και απρογραμμάτιστο, encore, στο οποίο μας έπαιξαν το “All This Beauty” από το “Flood”, ένα ήρεμο κομμάτι που βρήκα ιδανικό για αποφώνηση και καληνύχτα. Τα φώτα άναψαν κι όλοι φύγαμε σιγά-σιγά για μια χαρούμενη κατάβαση από έναν αγαπημένο χώρο, έχοντας δει μια αγαπημένη μπάντα να είναι και πάλι εδώ. Καλοδεχούμενη!

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη