Ejekt 2016: Editors, Dimitri Vegas & Like Mike, James, Crystal Castles, Σtella @ Πλατεία Νερού, 08/07/16

To Ejekt Festival έχει περάσει στη δεύτερη δεκαετία της ζωής του και η φετινή πρώτη μέρα κύλησε από αδιάφορα και εκνευριστικά έως όμορφα και... χοροπηδηχτά. Η Πλατεία Νερού είναι όμορφη όταν πέφτει ο ήλιος και σκάει το αεράκι από τη θάλασσα, αλλά όσο έχει ήλιο, για εμάς τις (μη) νεαρές, δεν αντέχεται.

Ας σταματήσουμε την γκρίνια, ποιος από εσάς νοιάζεται άλλωστε, και να σας πούμε πως οκ, καλά ήταν. Πολλοί χορηγοί, πολλές τσάμπα θερμίδες, μερικές εκνευριστικές κοπέλες που σώνει και καλά ήθελαν να μας βάλουν κάτι καπέλα λες και παίζαμε γκολφ, ακριβή μπύρα, ωραία, όμως, ατμόσφαιρα, πολλά παιδάκια, ήταν... φεστιβαλικά.

Την κατάσταση έσωσαν (μουσικά) οι Editors με το δυναμισμό τους, οι Dimitri Vegas & Like Mike με το χορευτικό πρόγραμμα (που θα 'λεγες αν ήσουν σε πανηγύρι).

Απορία παραμένει γιατί θέλει να δει τους James o κόσμος. Θέλει, ή απλά έρχονται από συνήθεια;

Σtella

Η φίλτατη Σtella βγήκε στις 17.50 και για σαράντα λεπτά, παίζοντας νέα τραγούδια από τον επερχόμενο δεύτερο δίσκο της, και πέντε - έξι από το περσινό, άψογο, ντεμπούτο της. Γύρω στα εβδομήντα άτομα την παρακολούθησαν από κοντά, άλλοι τόσοι (και εγώ) από μακρινές σκιές.

Παρά τον ήλιο και τις συνθήκες, ο ήχος βγήκε δυνατός, η μπάντα μια χαρά, τα νέα τραγούδια ιδανικά για να σε κάνουν να νιώσεις καλά. Pop από μια άλλη εποχή, με μικρές λεπτομέρειες που θέλουν να κάνουν τη διαφορά. Ακούγοντας τα αγαπημένα "Detox" και "Picking Words" αναρωτιέσαι αν η Σtella έπαιζε σε ένα ξένο φεστιβάλ μπροστά σε χιλιάδες ένα μεσημέρι, και δεν έκανε τους πάντες να χαμογελάσουν και να στρέψουν το βλέμμα στη σκηνή.

Crystal Castles

Το σχήμα-μπάντα-project του Ethan Kath ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με την πρόσφατη απώλεια της τραγουδίστριας Alice Glass, μιας εκκεντρικής και μάλλον ταλαιπωρημένης προσωπικότητας, όπως λέει και η ίδια. Η νέα Edith Frances με το κόκκινο μαλλί, την πάλευκη επιδερμίδα, το ολόσωμο φόρεμα με την καμπαρντίνα από πάνω σε 35 βαθμούς Κελσίου, μας προδιάθεσε για κάτι καλό.

Ο μουσάτος Ethan με ζακέτα και σκούφο (!) έπαιζε με τους εκκωφαντικούς ήχους. Είχαν και έναν ντράμερ. Δεν είμαι ειδική στους Crystal Castles, ούτε καταλαβαίνω την -κάποτε- αποθέωσή τους. Η εμφάνισή τους ήταν πλήρης αποτυχία, ο ήχος απαράδεκτος, οι διακοπές πολλές. Στο δεύτερο τραγούδι η Edith ανοιγόκλεινε το στόμα, αλλά εμείς δεν ακούσαμε κάτι. Το γραφικό χοροπηδητό της μετά από ένα τέταρτο, έγινε μια εκνευριστική... Μέρα της Μαρμότας. Πειραγμένα φωνητικά, πανίσχυρη ένταση μετά τη μέση, δεν έσωσαν μια παράσταση (;) που ήδη ξεχάστηκε. Κάποιος/α είχε πει πως αν όλοι χορεύουν, κάτι έκανες σωστά. Πού ήταν οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί των CC που τους ήθελαν χρόνια να έρθουν, δεν είδαμε, δεν ξέρουμε...

Ακούσαμε, μεταξύ άλλων, τα "Baptism", "Celestica", "Untrust Us", "Frail", "Wrath Of God", "Not In Love".

James

Μάθαμε πως ο 56χρονος Tim Booth ήταν λίγο άρρωστος. Βέβαια, αυτό δεν τον εμπόδισε να βουτήξει νωρίς, νωρίς στο κοινό, χωρίς η ατμόσφαιρα ή η ανταπόκριση να οδηγούσαν σε κάτι τέτοιο. Σε κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα κατάφεραν να κουράσουν με ένα setlist κατά το ήμισυ από τον μη δοκιμασμένο νέο δίσκο τους (που δεν είναι δα και τίποτε συναυλιακό) και επιλογές του παρελθόντος που δεν λες και ξεσκηκωτικές.

Ξεκίνησαν με το... ατέλειωτο "Johnny Yen", μια άστοχη επιλογή για μπάσιμο όταν έχεις τόσα και τόσα καλά τραγούδια. Το "Waltzing Alone", βέβαια, ήταν μια ωραία έκπληξη, το "Sit Down" δεν το παίζουν πλέον συχνά, αλλά μας το έκαναν... δώρο, αν και ακούστηκε άνευρο. Το "She's A Star" παίχθηκε solo από τον Tim και έχασε τα πάντα, τα "Come Home", "Sometimes" έφεραν λίγα χαμόγελα και το κλείσιμο με τρία νέα τραγούδια, εκτός φεστιβαλικής νοοτροπίας.

Δεν θα πούμε εμείς στους James βέβαια τι να παίζουν, αλλά το νέο υλικό τους δεν στέκει στο παλιό, και όσο καλά κι αν είναι τα τραγούδια, απλά το κοινό τους δεν μπαίνει στον κόπο να τα μάθει. Όταν, βέβαια, λέμε κοινό, μήπως απλά είναι όσοι ακούνε τα ίδια και τα ίδια, χρόνια και χρόνια;

H μπάντα ήταν οκ, ο ήχος κρύσταλλο, αλλά φαινόταν πως ήταν εκεί για να κάνει ο Booth τα δικά του. Όχι πως έκανε κάτι φοβερό... Iσως φταίει πως έμειναν εκτός, τα τρία αγαπημένα του ελληνικού κοινού, "Laid", "Getting Away...", "Seniorita". Αλλά πόσες φορές πια θα τα ακούσουμε;

Εditors

Εξι μήνες μετά την προηγούμενη εμφάνισή τους σε κλειστό χώρο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι Editors ήρθαν για μια headline εμφάνιση (ή μήπως headline ήταν οι Dimitri Vegas & Like Mike;) και ήταν όπως ακριβώς περίμενες. Καλοί για τους μεν, καταπληκτικοί για τους δε (τους φανατικούς φίλους τους) δηλαδή. Βρισκόμενη κάπου στη μέση, δεν μπορώ να παραδεχτώ πως ο Tom Smith (κυρίως) κάνει σωστά τη δουλειά.

Παρά τον πολλές φορές μπουκωμένο ήχο στα φωνητικά, ο αδύνατος Βρετανός ζει την κάθε στιγμή, είναι ταυτόχρονα στον... κόσμο του αλλά και επικοινωνιακός με το κοινό, χωρίς φλυαρίες και καραγκιοζιλίκια. Ασε που σε πολλές κινήσεις μας θύμισε τον Dave Gahan (Depeche Mode) και αυτό μόνο υπέρ του είναι. Ο κόσμος αντέδρασε, και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού, σε αντίθεση με τους James, οι Editors θεωρούν το live απαραίτητο για την υστεροφημία τους.

Το setlist δεν είχε μεγάλες διαφορές από το προηγούμενο. Νωρίς στο set τα "Sugar" και "An End Has A Start", το "The Racing Rats" ανήκει στα αγαπημένα όλων, το νέο "The Pulse" (το παίζουν εδώ και καιρό) είναι δυναμικό, αλλά ακούστηκε πολύ μελοδραματικό και ο Tom μάλλον το... παραυποστήριξε (δεν ήταν και κάτι φοβερό). Το "Open Your Arms" από το αξεπέραστο ντεμπούτο τους ήταν η ωραία έκπληξη, το "Ocean Of Night" παίχθηκε λίγο διαφορετικά, το "A Ton Of Love" είναι αδύνατον πλέον να λείπει. Ο Tom προλόγισε τη διασκευή στο πιάνο του "Dancing In the Dark" του Bruce Springsteen, πως ήταν... παραγγελιά του διοργανωτή (γιατί δεν φέρνουν τον Bruce καλύτερα;). Κορύφωση με το "Papillon", αποχαιρετισμός με το "Marching Orders" από τον περσινό δίσκο τους.

Dimitri Vegas & Like Mike

Λίγο μετά τη μία βγήκαν και οι «Νο 1 DJs στον κόσμο», Dimitri Vegas & Like Mike, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Μάλλον θα σήμαινε κάτι σε 2.000 νεαρούς (από 17 έως 25 η ηλικία τους) που περίμεναν υπομονετικά. Πριν είχαν χωθεί στο set των Editors, μπας και τους πάρει κανείς τη θέση, δημιουργώντας και μικρές εντάσεις...

Δεν αντέξαμε πάνω από δέκα λεπτά, όχι πως οι τύποι δεν κάνουν καλά αυτό που κάνουν, αλλά μάλλον γιατί έδειχνε παρωχημένο και άνευ σημασίας. Βέβαια, όπως γράψαμε και πιο πάνω, όταν όλοι χορεύουν και περνούν καλά, τι άλλο έχει σημασία;

Και του χρόνου, καλύτερα...

Λυδία Νικηταρά

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά