D.R.I live σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 16-17/03/11

16/03/11, Principal Club, Θεσσαλονίκη

Πέρασαν τα χρόνια. Θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία το Σεπτέμβριο του 2003 που τρέχαμε στο Club Υδρόγειος την τελευταία φορά που μας επισκέφτηκαν οι D.R.I. Πολλές γνωστές φυσιογνωμίες στο κοινό. Υπήρχαν φυσικά και οι απουσίες. Πολλά αλλάζουν μέσα σε οχτώ χρόνια. Πολλά, αλλά όχι όλα.

Δυστυχώς, διάφορες υποχρεώσεις δε μου επέτρεψαν να παρακολουθήσω τις δυο support μπάντες, τους Convicted και τους Conspiracy. Για να προλάβω διάφορες σκέψεις, δεν αναφέρομαι στον ημιτελικό του Κυπέλλου, ο οποίος ήταν η αιτία για μεγάλη μερίδα του κόσμου να προσέλθει αρκετά αργά στο Principal αλλά και πιθανότατα η αιτία που οι Dirty Rotten Imbeciles ανέβηκαν στη σκηνή γύρω στις 23:30.

Από το ξεκίνημα, το σύνθημα ήταν ένα. «In the pit». Ένα ατέλειωτο moshpit, stagediving αυξανόμενα με γεωμετρική πρόοδο, good, friendly, violent fun, όπως έχουμε ξανααναφέρει σε τέτοιου είδος συναυλίες. Καταστάσεις που θυμίζουν την ηρωική δεκαετία του '80, είτε τη ζήσαμε, είτε όχι.

Όλα άρχισαν ιδανικά. Κέφι ύπηρχε και αυτό φαινόταν ξεκάθαρα στις αντιδράσεις του κοινού. Πάνω στη σκηνή, ο Κurt Brecht έφτυνε τους στίχους δυνατά και καθαρά. Το έτερο ιδρυτικό μέλος, o Spike Cassidy, παρέμεινε στη γωνιά του, αφοσιωμένος στην κιθάρα του, αφήνοντας χώρο στο μπασίστα Harald Oimoen. Κορυφαίο σκηνικό και ενδεικτικό της τρέλας του τελευταίου η στιγμή που έφτασε μέχρι τον εξώστη, πριν συνεχίσει να παίζει μπάσο ανάμεσα στον κόσμο.

Έχοντας πάνω από δεκαπέντε χρόνια να κυκλοφορήσουν καινούργιο δίσκο, τα γνωστά κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους διαδέχονταν το ένα το άλλο. Μικρά διαλείμματα για τις απαραίτητες ανάσες που χρειαζόταν φυσικά και η μπάντα, διότι, όπως είπαμε, τα χρόνια έχουν πλέον περάσει. Περισσότερο απαραίτητα όμως για το κοινό, που έδειχνε να μη χορταίνει το moshing.

Δυστυχώς, όμως, η «στραβή» δεν άργησε να γίνει. Μια σύντομη συμπλοκή ανάμεσα στον τραγουδιστή Kurt Brecht και έναν από τους οπαδούς που ανέβηκε στη σκήνη δημιούργησε αμηχανία στο κοινό, το οποίο προσωρινά ηρέμησε, μη γνωρίζοντας πως να αντιδράσει. Θα προτιμήσω να μην πάρω θέση, δίοτι όσο άσχημα και αν είναι τέτοια γεγονότα, ούτε πρωτόγνωρα είναι, ούτε είναι εύκολο να αποφασίσει κανείς ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο. Ο ίδιος ο Brecht, στην προσπάθεια του να καλύψει το γεγονός, προσκάλεσε τον κόσμο να ξαναρχίσει να ανεβαίνει στη σκηνή άφοβα και να συνεχίσει να τραγουδά μαζί τους στίχους, όπως γινόταν κατά το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας.

Οι υπεύθυνοι του Principal Club τον τελευταίο καιρό δείχνουν αυτοκτονικές τάσεις με τα συγκροτήματα που φιλοξενούν. Αρχίζει να μου περνά από το μυαλό ότι προσπαθούν να γκρεμίσουν το χώρο. Αφού όμως επιβίωσε και μετά την εμφάνιση των D.R.I., δείχνει τις αντοχές του. Πολύ ξύλο αδερφάκι μου.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι Dirty Rotten Imbeciles μπορεί να γέρασαν λιγάκι, το ίδιο και ορισμένοι από τους παλιότερους οπαδούς τους. Και οι δυο πλευρές όμως συνεχίζουν δυναμικά. Μακάρι να μη χρειαστεί να περιμένουμε άλλα οχτώ χρόνια για την επόμενη επίσκεψή τους, άλλα όπως και να έχει θα είμαστε πάλι έκει. WHO AM I? D.R.I!

Setlist:

All For Nothing
Manifest Destiny
Trashard
Snap
I’d Rather Be Sleeping
Problem Addict
Acid Rain
The Application
How To Act
Do The Dream
Commuter Man
Beneath The Weel
Who Am I?
Slumlord
Dead In A Ditch
Suit And Tie Guy
Madman
I’m The Liar
Probation
Argument Then War
Wages Of Sin
Dry Heaves
I Don’t Need Society
Soup Kitchen
A Coffin
Against Me
Nursing Home Blues
Hooked
Abduction
Violent Pacification
The Five Year Plan

Γιάννης Βόλκας

---

17/03/11, Κύτταρο, Αθήνα

Κάποια συγκροτήματα έχουν γίνει αξίες με την πάροδο του χρόνου. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Η κληρονομιά που έχουν αφήσει είναι μεγάλη σε υλικό αλλά και τόσο πλούσια μουσικά, που μένει φρέσκια ανά τα έτη και δεν αλλοιώνεται με τίποτα. Έτσι, εκείνο το βράδυ του Μάρτη οι οπαδοί, αισθανόμενοι την ανάγκη να απολαύσουν ζωντανά έναν από τους θρύλους της thrash/crossover μουσικής και σε συνάρτηση με το σχετικά φτηνό εισιτήριο, γέμισαν σχεδόν ασφυκτικά το συναυλιακό χώρο, ευελπιστώντας να δουν τι εστί D.R.I από κοντά.

Αρκετά μετά από την επίσημη προκαθορισμένη ώρα έναρξης, τη συναυλία «άνοιξαν» οι Crucifier, μια από τις πιο αγαπημένες και cult μπάντες στον ελληνικό thrash χώρο. Ο κόσμος τους ήξερε και έτσι πολύ γρήγορα η σχέση κοινού και group έκανε την ατμόσφαιρα πολύ καλή. Το παλιομοδίτικο thrash που αρέσκονται να παίζουν ήταν αρκετό για να ζεστάνει το κοινό, το οποίο βεβαίως δεν ήθελε και πολύ για να «ανάψει», αφού από τα πρώτα λεπτά φάνηκε ότι είχε έρθει «ζεστό» και έτοιμο για να περάσει καλά. Το συγκρότημα έκανε ό,τι μπορούσε, έτσι ώστε να το ικανοποιήσει. Έχοντας αρκετά καλό ήχο, στη μισή περίπου ώρα που ήταν επί σκηνής ικανοποίησαν σίγουρα τον κόσμο, αποδεικνύοντας ότι ήταν το καλύτερο «προσάναμμα» στο τζάκι που θα άναβε αργότερα. Ιδιαίτερη αίσθηση έκαναν η διασκευή του "We Are The Roadcrew" των Motorhead, κομμάτι που προσάρμοσαν όσο μπορούσαν στα δικά τους ηχητικά δεδομένα, αλλά και το πέταγμα προφυλακτικών από τη σκηνή με το που τελείωσαν το set list τους, με την πρόφαση ότι «αφού οι DRI θα γ*******ε, εμείς τα πετάμε». Κίνηση που προκάλεσε πολύ γέλιο και που σίγουρα δε βλέπουμε συχνά σε συναυλίες.

Μ' αυτά και μ' αυτά η ώρα είχε ήδη φτάσει αισίως 23:00 παρά κάτι όταν έκανε την εμφάνιση του το headline group της βραδιάς, οι πολυαναμενόμενοι D.R.I. Είναι περιττό να αναφερθεί ότι με το που εμφανιστήκαν έγινε ο χαμός από τις ιαχές του κόσμου. Στα πρώτα ελάχιστα λεπτά, με το που ξεκίνησαν, το κοινό ήταν κάπως «ήρεμο». Όταν όμως ξεκίνησε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, το "Beneath The Wheel", τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν - με την καλή έννοια, αφού το party μόλις είχε ξεκινήσει. Οι ήδη ζεσταμένοι οπαδοί -από το διάλειμμα κιόλας, στα τραγούδια του οποίου χόρευαν σαν τρελοί- δεν ήθελαν και πολύ για να εκραγούν. Όλοι ήταν εκστασιασμένοι. Κάπως έτσι λοιπόν το αγαπημένο «άθλημα», τo stage diving, είχε την τιμητική του, πολύ λογικά βεβαίως.

Αρκετά γρήγορα «χάθηκε η μπάλα». Ο κόσμος «πηδούσε» από όπου κι αν μπορούσε. Στη σκηνή πολύ αραιά έβλεπες τα μέλη της μπάντας και όταν συνέβαινε αυτό ήταν για ελάχιστο διάστημα. Κορμιά «εκτοξεύονταν» από παντού, δημιουργώντας μια εικόνα πολύ καλή και ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα. Πραγματικά γινόταν ο χαμός. Δυστυχώς ο περιορισμός των κινήσεων έκανε τις πολύ πίσω σειρές να κουνιόνται στατικά, χωρίς να μπορούν να το ευχαριστηθούν όπως οι μπροστινές. Στα παραπάνω προσθέστε και το moshing, το οποίο και αυτό, όπως αναμενόταν, κατείχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Όσο διήρκεσε το set list τους, για περίπου μιάμιση ώρα, το «ξύλο» έπεφτε βροχή. Ευτυχώς η συνδρομή του group ήταν καταλυτική. Έχοντας σύμμαχο τον καλό ήχο και δείχνοντας νέοι όσο ποτέ, χάρισαν στον κόσμο μια εμφάνιση που ήθελε πάνω από όλα για να διασκεδάσει. Τραγούδια όπως τα "Acid Rain", "Madman", "I Don't Need Society", "Abduction", "Violent Pacification", "Waves Of Sin", "Suit And Tie Guy" και "Who Am I?" είχαν την τιμητική τους, αποσπώντας τη μεγαλύτερη «συμμετοχή» του κόσμου. Παπούτσια, μπλούζες, σημαίες έφευγαν από τη μια μεριά στην άλλη. Ο κόσμος, παρά τις απωθήσεις των υπευθύνων ασφαλείας, συνεχώς αγκάλιαζε τα ινδάλματα του, δημιουργώντας μια αίσθηση οικογενειακής συναυλίας, παρά καθαρά επαγγελματικής. Το μονό ίσως άσχημο ήταν η έλλειψη κινήσεων από τον πολύ κόσμο.

Τελικά είχε δίκιο ο τραγουδιστής των Crucifier. Οι D.R.I πραγματικά ήρθαν, έπαιξαν όσο καλύτερα μπορούσαν, έχοντας εμφάνιση οδοστρωτήρα που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του, και έφυγαν. Ήταν πολύ κρίμα για όσους δεν ήρθαν, αφού οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Παρόλο που δεν είχαν ποτέ τη μεγάλη απήχηση στον κόσμο, τουλάχιστον μια φορά επιβάλλεται να τους δεις και για να καταλάβεις πόσο εύκολα έχει την ικανότητα ένας καλλιτέχνης ή συγκρότημα να σε κάνει να διασκεδάσεις πολύ. Από την άλλη, θα μου πείτε, «που να πρωτοπάς με τόσα live που γίνονται;» και θα έχετε ένα δίκιο. Σε κάποιους, όμως, όπως οι DRI αξίζει να δίνουμε τον οβολό μας, γατί αν μη τι άλλο είναι αυτό που θέλουμε: άνθρωποι που μας δίνουν στιγμές απόλαυσης και ικανοποίησης. Αυτό φτάνει...

Θοδωρής Μηνιάτης