Avenged Sevenfold, Stone Sour, Hellyeah @ SECC (Γλασκώβη, Σκωτία), 26/10/10

Είναι φορές που πέφτω πάνω σε αφίσες συναυλιών από προηγούμενες δεκαετίες και μονάχα τότε μπορώ να καταλαβαίνω κάπως αυτούς που υποστηρίζουν πως το rock / metal / what-have-you μόνο τότε άξιζε και πως τη σήμερον ημέραν κάτι η μουσική βιομηχανία, κάτι το internet, κάτι τα άπειρα μουσικά είδη που έχουν βγει στην επιφάνεια, όχι μόνο έχουν μειώσει την προσέλευση του κόσμου στις συναυλίες, αλλά σιγά-σιγά σκοτώνουν το «θηρίο» αυτό που τόσο αγαπάμε. Τεράστια ονόματα, σε μία κοινή περιοδεία, σκορπίζοντας τον πανικό σε όποια πόλη και να πάνε, αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά των αφισών αυτών. Σήμερα, αυτά όχι μόνο στην Ελλαδάρα μας δεν τα βλέπουμε, αλλά σπανιότατα γίνονται γενικώς τέτοιου είδους tour παγκοσμίως, είναι άλλωστε πολλά τα λέφτα και σε ποιον αρέσει να τα μοιράζεται;

Φέτος όμως κάτι άλλαξε. Κάτι ταρακούνησε κάποιους. Μήτε ήταν οι μισοάδειες αρένες; Μήτε, σα βλάκας και ρομαντικός που είμαι, έπρεπε να προηγηθεί κάποιο τραγικό γεγονός (στην περίπτωση μας, δύο) ώστε να φέρει κάποιους πιο κοντά; Ποιος ξέρει; Το μόνο που είναι σίγουρα είναι πως στο co-headline tour των Stone Sour και των Avenged Sevenfold δεν πέφτει πουθενά καρφίτσα και προσφέρουν ένα από τα πληρέστερα show που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στον κόσμο.



Γεμάτο το venue. Και οι 18 χιλιάδες ήμασταν εξαιρετικά ανυπόμονοι για αυτή τη συναυλία, κάποιοι περισσότερο από άλλους βέβαια, αφού είχαν διανυκτερεύσει από την προηγούμενη, αλλά όλα αυτά είναι πλέον λεπτομέρειες. Support ήταν το «περίπου supergroup» Hellyeah, του πολύ Vinnie Paul. Tη southernιάρικη παράσταση την έκλεβε μόνος του, με την υπόλοιπη μπάντα ναι μεν να προσπαθεί, αλλά γενικώς να μην καταφέρνει να κερδίζει απόλυτα το κοινό, που, για να πούμε την αλήθεια, φαινόταν πως δεν είχε καμία όρεξη για άλλους κιθαρίστες με καουμπόικα καπέλα. Καλύτερο μέσο πρόωθησης του νέου τους δίσκου, "Stampede", δε μπορούσαν να έχουν πάντως και προς το τέλος του μισάωρου set τους κάποια κεφάλια χτυπιόντουσαν, αλλά τίποτα μπροστά σε αυτό που θα ακολουθούσε.



20 λεπτά μετά το τέλος του set τους σηκώθηκε ένα τεράστιο λευκό πανό μπροστά από τη σκηνή και από πίσω εμφανίστηκαν τέσσερις αντρικές φιγούρες και μία με φόρεμα. Όλα τα φώτα άναψαν, έπεσε το πανό και μας υποδέχτηκε ο Corey Taylor με κιλτ, καθώς από τα ηχεία έπαιζαν οι πρώτες νότες του "Mission Statement". Eίχαμε γι' αυτούς μέτρο σύγκρισης, μιας και είχαμε απολαύσει το show τους στο Sonisphere το περασμένο καλοκαίρι, έλα όμως που ελάχιστα σημεία ήταν ίδια με τότε. Λογικό και επόμενο ήταν αυτή τη φορά να μιλάμε για ένα πιο πλήρες set, μιας και πρόκειται για co-headline tour, πράγμα όμως που έχει και τα αρνητικά του, μιας και περιορίζει τις μπάντες σε μονόωρες εμφανίσεις. Στη μία ώρα, λοιπόν, που ο ένας από τους πιο χαρισματικούς frontmen παγκοσμίως βρισκόταν στη σκηνή, ακούστηκαν κομμάτια και από τα τρία LP των Stone Sour, σχεδόν μοιρασμένα ισάξια, παρά την πρόσφατη κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου, "Audio Secrecy".



Κακά τα ψέματα, τα άτομα που ήρθαν αποκλειστικά για τους Stone Sour ήταν εμφανώς λιγότερα από αυτούς που ήρθαν μόνο για τους A7X (έτσι τους λέμε τους Avenged Sevenfold εμείς οι cool), αλλά χρειαζόταν μονάχα το πρόσφατο single τους, "Say You'll Haunt Me", για να ξεσηκωθεί όλη η αρένα. Αεικίνητος ο Taylor, πηγαινοερχόταν γυμνόστηθος με το κιλτ του από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη, ενώ ο έτερος star της μπάντας, Jimmy Root, με look εμφανώς λιγότερο γκριζαρισμένο απ' όταν τον είδαμε το καλοκαίρι, έδειχνε να απολαμβάνει το ρόλο του και δίχως τη μάσκα με την οποία έγινε διάσημος. Αυτό που όλοι περιμέναμε και δεν ήρθε ποτέ το καλοκαίρι έγινε απόψε, με όλα τα φώτα να σβήνουν, εκτός από έναν εντυπωσιακό πολυέλαιο με προβολείς, θα το πω εγώ, και όλοι να είναι στραμμένοι πάνω στον Taylor και την ακουστική του κιθάρα. "Bother" και στα καπάκια "Through Glass", σε εξαιρετικά stripped-down εκτελέσεις, όπως δηλαδή θα 'πρεπε να ερμηνεύονται τέτοια κομμάτια. Καθώς ήδη είχε περάσει μισή ώρα από τότε που βγήκαν στη σκηνή και κομματάρες ακόμα δεν είχαν ακουστεί, είναι αδύνατον να κάνει κοιλιά ένα τέτοιο live και οι επιλογές "Digital" (από το "Audio Secrecy") και "Get Inside" (από το πρώτο, ομώνυμό τους δίσκο) το επιβεβαίωσαν.



Ύστερα από ένα μικρό παιχνίδι με το σκωτσέζικο κοινό και μία διαφήμιση Dewars (if you know what I mean) αργότερα, μας αποχαιρέτησε με το αναμενόμενο και πολυαγαπημένο "30/30-150". Όπως προείπα, μεγάλο αρνητικό ενός co-headline tour, ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο που οι ώρες κοινής ησυχίας το βράδυ τηρούνται σε βαθμό αηδίας, είναι η μειωμένη διάρκεια του set και αυτό φάνηκε. Τόσο από κομμάτια που έλειπαν -αχ ένα "Idle Hands", να αναδείξουμε εκείνο το χορευτικό που μάθαμε το καλοκαίρι-, όσο και από την όρεξη του κοινού, που μετά τα δύο ακουστικά κομμάτια δεν έμεινε ακίνητο ούτε μια στιγμή.



Στο μισάωρο που μεσολάβησε μεταξύ των Stone Sour και των Α7Χ είδαμε να χτίζονται μπροστά μας οι πύλες ενός νεκροταφείου, με το «Α», το «7» και το «Χ» να λάμπουν χρυσά, τεράστια αλλά και απόκοσμα μπροστά μας, καθώς στηνόταν η σκηνή.



Με τις πρώτες νότες του "Nightmare" να ακούγονται, βγαίνουν στη σκηνή τα τέσσερα κύρια μέρη της μπάντας και ακολουθεί ο κύριος Portnoy, ο οποίος κάθεται πίσω από το θρόνο του. Τιμής ένεκεν της εικοσάχρονης πορείας του Portnoy στους Dream Theater δεν τα είπα πέντε τα κύρια μέλη, αλλά η βλασφημία θα έρθει σε λίγο. Με έναν από τους καλύτερους δίσκους του έτους στα μπαγκάζια τους, λοιπόν, δεν υπήρχε περιθώριο αμφιβολίας πως θα βλέπαμε τεράστιο show. "Critical Acclaim" και πρώτος κόμπος στο στομάχι, «αυτό δεν έχει φωνητικά του Rev μέσα;» Έχει, και ακούγονται μάλιστα. Προηχογραφήμενα κράτησαν όλα τα σημεία του κομματιού στα οποία συμμετέχει ο αδικοχαμένος drummer τους και μετά τον πρώτο κόμπο ακολούθησε και η πρώτη ανατριχίλα.



Τρίτο κομμάτι το αγαπημένο μου από το "Nightamare", "Welcome To The Family", με έναν όμορφο πρόλογο, ο M Shadows, ο ταλαντούχος frontman της μπάντας, δίνει τον έναυσμα στον Portnoy να τρελαθεί πάνω στα drums του και να μπει στο κομμάτι. Περιττό να αναφέρω τον πανικό που επικρατούσε. Πώς διάολο βρέθηκα τρίτη σειρά δεν το κατάλαβα, αλλά αγκαλιά με τριχωτούς Σκωτσέζους παρακολούθησα την υπόλοιπη συναυλία. Ένα γρήγορο πέρασμα από το "City Of Evil" του 2005 με το απαραίτητο "Beast And The Harlot" και ξανά πίσω στο φετινό, με το άλλο έπος που ακούει στο όνομα "Buried Alive". Το fire show έδωσε ρέστα στο συγκεκριμένο κομμάτι, με φλόγες να κυριεύουν το «νεκροταφείο» πίσω από τον Portnoy και το τεράστιο πανό του "Nightmare" να παίρνει μία μυστήρια γυαλάδα.



Οι μουσικοί είναι καταπληκτικοί. Το ξέραμε. Το duo Synyster Gates και Zacky Vengeance είναι απλά απολαυστικό όταν σολάρει, ενώ ο Johnny Christ στο μπάσο προσέδιδε τη σωστή βαρύτητα στα κομμάτια τους. Αυτός όμως που μου έκανε την περισσότερη εντύπωση ήταν ο Portnoy. Δεν έχω ξαναδεί πιο χαρούμενο drummer. Κάθε κίνηση του χαρακτηριζόταν από μία ζωντανία, παρόμοια της οποίας δεν εχω ξαναδεί. Δε θα τολμήσω να πω πως οι A7X ήταν ο λόγος που αποφάσισε να αποχωρήσει από τους Dream Theater, αλλά διάβολε, φαίνεται είναι ωραίο επιτέλους να διασκεδάζεις με αυτά που παίζεις.



To highlight, όμως, έσκασε αμέσως μετά, από ένα τραγούδι που δεν περίμενα. Χαμήλωσαν τα φώτα και ακούστηκε η φωνή του Shadows: «So, I've got a little story for ya» είπε σχεδόν μελαγχολικά, καθώς ξεκίνησε την αφήγηση για την προηγούμενη συναυλία των Α7Χ επί σκωτσέζικου εδάφους, όπου ο Rev φύλαξε μία σκωτσέζικη σημαία από το live και την πήρε σπίτι του, αυτή και μία ιρλανδική, μιας και από εκεί κατάγεται. Μετά το θάνατό του, η μητέρα του έδωσε τις σημαίες στον Shadows, λέγοντας να τις προσέξει, γιατί ήταν εξαιρετικά πολύτιμες για τον Jimmy. Σύστησε και ευχαρίστησε τον Portnoy για το πόσο βοήθησε τη μπάντα να συνεχίσει και καθώς μίλαγε ένα τεράστιο πανό με τη γυρισμένη πλάτη του Rev έπεφτε από πίσω. «This song is for that crazy son of a bitch up there, this is for Jimmy» και μπήκε το "So Far Away". Μία συναυλία από μόνη της μπορεί να σε φορτίσει συναισθηματικά, αλλά ελάχιστες φορές έχω ξανανιώσει έτσι. Στιγμή απείρου κάλλους, με αγνώστους να αγκαλιάζονται και τον καταπληκτικό στίχο να πλανάται πάνω από την αρένα, «How can I live without the ones I love?».



Kλείνοντας, η μπάντα σωστά έπραξε και έκανε ένα πέρασμα από το ομώνυμο, προηγούμενο της πόνημα, επιλέγοντας το "Afterlife" και παρουσιάζοντας μία φανταστική εκτέλεση του "Unholy Confessions". H μία ώρα όμως που τους ανήκε πέρασε και τελείωσαν το set τους με το "Almost Easy". Time flies λένε, αλλά μία ώρα πραγματικά δεν ήταν αρκετή. Πάμπολλα κομμάτια έλειψαν από το live, όπως το "Bat Country", το "Seize The Day" ή το "Scream", αλλά ok, δεν έχει νοήμα να γκρινιάζω, γιατί μιλάμε για μία συναυλιακή εμπειρία που τα είχε όλα. Κανείς δεν πρέπει να έφυγε δυσαρεστημένος, καθώς όλοι, σίγουρα, το θεώρησαν ένα από τα καλύτερα show που έχουν δει ποτέ.



Stone Sour setlist:
Mission Statement
Reborn
Made Of Scars
Say You’ll Haunt Me
Unfinished
Your God
Bother
Through Glass
Digital (Did You Tell)
Get Inside
Hell & Consequences
30/30 – 150

Avenged Sevenfold setlist:
Nightmare
Critical Acclaim
Welcome To The Family
Beast And The Harlot
Buried Alive
So Far Away
Afterlife
God Hates Us
Unholy Confessions
Almost Easy

Iάσονας Τσιμπλάκος