Alter Bridge, Volbeat, Gojira @ O2 Arena, London, 24/11/16

Το πακέτο Alter Bridge - Volbeat - Gojira που απολαμβάνει αυτές τις ημέρες το Ηνωμένο Βασίλειο το λες αρκετά ελκυστικό για να σε κάνει να ξενιτευτείς για πάρτη του. Ειδικά όταν μαζεύεται καλή παρέα από εδώ και στο Λονδίνο σε περιμένει εξίσου καλή παρέα για να πάτε στη συναυλία.

Υπήρχαν και οι Like A Storm που άνοιγαν τη βραδιά, αλλά να μας συγχωρούν που δεν τους προλάβαμε, παρόλο που το θέλαμε. Ήμασταν από τις 18:00 το απόγευμα στο North Greenwich, αλλά λίγο ο συντονισμός μεταξύ μας και λίγο ο εξονυχιστικός έλεγχος για να μπει κάποιος στην αρένα (που ήταν λίγο πιο σχολαστικός από αυτόν της πτήσης - διάολε μέχρι και κάτι τσίχλες πέταξαν) μας ανάγκασαν να μπούμε λίγο μετά τις 18:30 και να τους χάσουμε. Προφανώς ούτε εσάς νοιάζει, ούτε κι εμείς στενοχωρηθήκαμε και τόσο.

Βασικά, το ξεχάσαμε τελείως όταν βγήκαν οι Gojira με το τρακτέρ τους κι όργωσαν την αρένα που σιγά-σιγά γέμιζε. Μιλάμε για ήχο και απόδοση που πρέπει να τάραξε τα θεμέλια του σχετικά νεόδμητου venue. Με τον Joe Duplantier πολύ ευδιάθετο, τον αδερφό του Mario να είναι σκέτο κτήνος πίσω από το kit και τους άλλους δυο να κοπανιούνται συνεχώς, οι Γάλλοι έδωσαν μαθήματα επιβλητικού metal.

Τα "Silvera", "Stranded" και "The Cell" από το εκπληκτικό φετινό "Magma" ήταν αυτά που απόλαυσα περισσότερο, αλλά και τα "Toxic Garbage Island", "L' Enfant Sauvage", "Backbone" και "Vacuity" δεν πήγαν πίσω. Οι μη μυημένοι στον ήχο τους σάστισαν (ίσως και να ενοχλήθηκαν) από το πελώριο ηχητικό τείχος που έστησαν, αλλά οι υπόλοιποι παρασυρθήκαμε από μια καταιγιστική εμφάνιση, που διήρκησε λίγο πάνω από μισή ώρα.

Αντίθετα με τους Gojira, ο Michael Poulsen ανέβηκε στη σκηνή και έστησε ένα party στα γρήγορα. Αν το βρετανικό κοινό δεν ήταν τόσο απαθές, η (γεμάτη πλέον) αρένα του 02 θα έπρεπε να χοροπηδάει, να χορεύει ή να κάνει headbanging με τη μουσική των Volbeat. Θα σταθώ και πάλι στο ότι ο ήχος ήταν τέλειος. Είναι πολύ σημαντικό να ευχαριστιέσαι κάθε νότα από τα κιθαριστικά lead (τρομερός ο Caggiano btw), η ακουστική κιθάρα να έχει τέτοιο ήχο και η φωνή να ακούγεται τόσο καμπάνα.

Κι από απόδοση; Όταν το δεύτερο τραγούδι στο set σου είναι το "Lola Montez" και καπάκια βάζεις τον κόσμο να τραγουδήσει το "Ring Of Fire" πριν μπεις στο "Sad Man’s Tongue" δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο, το έχεις κερδίσει το στοίχημα. Καταπληκτική η εκτέλεση του "For Evigt", διασκεδαστικό το ροκενρολάδικο "17 Dollars" και επικό τελείωμα με κόσμο να ανεβαίνει στη σκηνή για το "Still Counting", αλλά το highlight που θα θυμόμαστε ήταν η εμφάνιση του Barney Greenway των Napalm Death για το "Evelyn". Για μια ακόμα φορά οι Volbeat απέδειξαν ότι δικαίως χαίρουν του status που έχουν, δίνοντας μια τρομερή εμφάνιση.

Λίγο μετά τις 21:00 είχε έρθει η ώρα για τους headliners, οι οποίοι μετά από δυο sold out στη Wembley Arena κατάφεραν να γεμίσουν και την (ακόμα μεγαλύτερη) 02 Arena. Με βάση τον εκπληκτικό ήχο των Gojira και Volbeat, περίμενα οι Alter Bridge να βγουν και να σπείρουν, αλλά προς απογοήτευσή μου ο ήχος στο εναρκτήριο "The Writings On The Wall" ήταν τζούφιος και σε πολύ χαμηλή ένταση. Τουλάχιστον, πάντως, αυτήν τη φορά είχαν επενδύσει σε visualizations, σε οθόνες πλευρικά της σκηνής και σε πολύ καλύτερο φωτισμό, κάτι που απαιτεί το μέγεθος των show που δίνουν πλέον.

Μετά την αρχική απογοήτευση, στο "Come To Life" τα πράγματα βελτιώθηκαν κάπως, αλλά όχι όσο έπρεπε, ενώ στο "Addicted To Pain" ο ήχος είχε πλέον στρώσει, αλλά είχε μείνει ένα μικρό μούδιασμα.

Κάπου εκεί, ο Myles Kennedy σήκωσε για πρώτη φορά το κεφάλι του, είδε τον κόσμο, εντυπωσιάστηκε, χαμογέλασε, μας ευχαρίστησε και μάλλον ζεστάθηκε. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αυτοί οι τύποι θα έπρεπε να έχουν περισσότερο «ψώνιο», αλλά αυτή η ταπεινότητά τους είναι που τους κάνει και τόσο σπουδαίους στο τέλος. Όπως και να έχει, από αυτό το σημείο και μετά, η συναυλία απογειώθηκε...

Ήταν η πέμπτη φορά που τους έβλεπα ζωντανά και σε σημεία ήταν η καλύτερη από όλες. Ο ήχος ξαφνικά δυνάμωσε, έγινε απόλυτα διαυγής και ισορροπημένος, ενώ η μπάντα έσπερνε σε απόδοση, με πρώτο και καλύτερο τον Myles Kennedy.

Πραγματικά όμορφο το "Ghosts Of Days Gone By", πραγματικά επική εκτέλεση του "Cry Of Achilles" και βαρύ κι ασήκωτο το "The Other Side" που ήταν η καλύτερη στιγμή μέσα από το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας "The Last Hero".

Παρόλο που έχουν καλύτερα τραγούδια από το "Farther Than The Sun", το απέδωσαν έξοχα και τα visuals βοήθησαν στο να ανέβει επίπεδο ζωντανά, ενώ το "Ties That Bind" ήταν το μόνο τραγούδι που ο Myles δεν έβγαλε φωνητικά. Εν συνεχεία τη σκυτάλη στα lead φωνητικά πήρε Mark Tremonti για το "Waters Rising" και το απέδωσε άψογα, ενώ από τις πιο ενεργητικές/διασκεδαστικές στιγμές του show ήταν το "Crows On A Wire" από το τελευταίο άλμπουμ.

Κάπου εκεί ο Myles Kennedy έμεινε μόνος με την ακουστική κιθάρα του και απέδωσε σ-υ-γ-κ-λ-ο-ν-η-σ-τ-ι-κ-ά το "Watch Over You". Πραγματικά τέλεια εκτέλεση και ερμηνεία που ανάγκασε το κοινό σε πολύ δυνατό sing along (για τα δεδομένα των Βρετανών).

Οι Mark Tremonti, Brian Marshall και Scott Philips επανήλθαν στη σκηνή και το "Isolation" ήταν ένα από τα χιτάκια που περίμενε ο κόσμος. Κι αυτό δεν θυμάμαι να το έχουν ξαναπαίξει τόσο εντυπωσιακά καλά. Οι Alter Bridge κάπου εκεί έπειθαν και τον πλέον δύσπιστο...

...αλλά, αν υπάρχει μια σύνθεση που θα έπρεπε να σταματήσει ο χρόνος σε αυτό το live ήταν στο "Blackbird". Το θεωρώ το καλύτερο τραγούδι της τρέχουσας χιλιετίας (πριν αντιδράσεις θυμήσου ότι μπορείς απλά να μην συμφωνήσεις μαζί μου) και ειλικρινά δεν έχω λέξεις για να μεταφέρω το συναίσθημα που με έκανε να νιώσω η εν λόγω απόδοσή του. Με τέλειο ήχο απήλαυσα κάθε νότα του, τη φορτισμένη ερμηνεία του Myles και το απίστευτο, διπλό solo, το τεράστιο ρεφρέν του.

Το κλείσιμο του κανονικού σετ ήρθε με το αγαπημένο στο βρετανικό κοινό "Metallingus", κατά τη διάρκεια του οποίου ο Myles κατέβηκε στο κοινό για το τραγουδήσει μαζί του και το έτερο χιτάκι του πρώτου άλμπουμ, το "Open Your Eyes", με το καθιερωμένο, μεγάλο sing along λίγο πριν το τελείωμά του. Ιδανικά δηλαδή.

Στο encore τα video wall έπαιζαν το clip του "Show Me A Leader" και η μπάντα δεν θα μπορούσε να μην παίξει το πιο πρόσφατο χιτάκι της, όπως και να μην κλείσει με το "Rise Today", σε μια δυναμική εκτέλεση ενός ακόμα σπουδαίου τραγουδιού.

Έλειψε το "My Champion" όπως και δυο-τρία επιπλέον τραγούδια που έπαιζαν ως τώρα στην περιοδεία, αλλά αφενός το γεγονός ότι στην Αγγλία έχει κόφτη στις 23:00 το βράδυ και αφετέρου ότι είχαν ήδη προηγηθεί τρεις μπάντες, τα δεκαεπτά τραγούδια και τα περίπου εκατό λεπτά επί σκηνής κρίνονται ικανοποιητικά. Ειδικά, με τον ήχο και την απόδοση της μπάντας από το τρίτο τραγούδι κι έπειτα δεν μπορεί να υπάρξει κανένα παράπονο...

Συνολικά, ήταν μια βραδιά που εξελίχτηκε καλύτερα από τα θετικά σενάρια που κάναμε για αυτή. Δεν έχει κάποιος τη δυνατότητα να παρακολουθεί συχνά τρεις μπάντες ΑΥΤΟΥ του επιπέδου μαζί, στην καλύτερη φάση της καριέρας τους και σε ένα venue που παρέχει τέλεια ακουστική. Και τα τρία συγκροτήματα θεωρούνται εκ των ηγετών του σκληρού ήχου στις μέρες μας και σε αυτήν την περιοδεία το επιβεβαιώνουν και με το παραπάνω, παίζοντας σε τοπ επίπεδο.

Φωτογραφίες: William Burkle, Marie Korner