All Them Witches, Deaf Radio @ Gagarin 205, 14/10/17

Αν και μέχρι πρότινος αγνοούνταν παντελώς από το ελληνικό κοινό, οι All Them Witches ξαφνικά δείχνουν να έχουν χτίσει μια από τις ισχυρότερες fanbase τους στην Ελλάδα. Κάτι που ταυτόχρονα συνεπικουρήθηκε και προκλήθηκε από το γεγονός πως το Σάββατο τους είδαμε για τρίτη φορά μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Η πρώτη ήταν τον Φεβρουάριο του 2016 και η δεύτερη λίγους μήνες πιο μετά ως headliners του Smoke The Fuzz Fest. Τους μάθαμε, λοιπόν, στην άνοδό τους, με το αριστουργηματικό τρίτο άλμπουμ τους, "Dying Surfer Meets His Maker" να διαδέχεται το 2015 τον blues/heavy rock δυναμίτη "Lightning At The Door", πηγαίνοντας τον ήχο τους σε πιο εναλλακτικές κατευθύνσεις. Φέτος, με το "Sleeping Through The War", παρατηρήσαμε μια συνθετική κόπωση, η οποία ωστόσο δεν μεταφράστηκε σε κάτι ποιοτικά κατώτερο στο σανίδι ή στην προσέλευση κόσμου στο Gagarin.

Η αρχή έγινε με τους Deaf Radio. Οι Έλληνες alt rockers, κατά πολλούς μία από τις σημαντικότερες ανερχόμενες εγχώριες δυνάμεις, κυκλοφόρησαν φέτος τον Γενάρη το ντεμπούτο τους ονόματι "Alarm", που μπορείτε να ακούσετε μέσω BandCamp. Στη σκηνή παρουσιάστηκαν δεμένοι και άκρως συγκεντρωμένοι. Ο καλός ήχος καθώς και η ανταπόκριση του ακροατηρίου στα προσβάσιμα κομμάτια τους συνετέλεσαν σε μια θετική εμφάνιση.

Το ηχητικό τους ύφους, που ορισμένες φορές μπορεί να έμοιαζε αναχρονιστικό, με grunge κατάλοιπα και αρκετές σημεία που έφερναν άμεσα στο μυαλό Queens Of The Stone Age ή τις «νορμάλ» στιγμές των Faith No More, είχε μια underground ποιότητα που είναι ιδιαιτέρως καλοδεχούμενη. Η κιθαριστική δουλειά, δε, στην οποία στηρίζονται οι συνθέσεις είναι ουσιαστική, δίχως τα generic riffs και τις μη αξιομνημόνευτες μελωδίες που μας έχουν σερβίρει συχνά-πυκνά support μπάντες. Το "Backseats", με τις post-punk υφές, που παίχτηκε στο τέλος μας έμεινε λίγο παραπάνω στο μυαλό.

Σχεδόν στην ώρα τους, βγήκαν οι All Them Witches και πάνω-κάτω ξέραμε τι να περιμένουμε έχοντας δει άλλες δυο φορές τι καπνό φουμάρουν. Μια τίμια μπάντα επί σκηνής, που δεν θα προσφέρει τίποτα λιγότερο απ’ όσο πρέπει για να περάσουμε όλοι καλά. Δεν θα απογειώσει τις συνθέσεις της, δεν θα σε αφήσει με τα μυαλά στα χέρια, όμως δεν θα σου δώσει περιθώριο να παραπονεθείς για τίποτα. Μόνο που φέτος γνωρίζαμε πως κάποιες λιγότερο καλές συνθέσεις από τον φετινό (συμπαθητικό αλλά χειρότερο της καριέρας τους) δίσκο, όπως τα "Bulls" και "Internet" θα έπαιρναν τη θέση άλλων επών που έχουν γράψει. Μικρό το κακό. Τους είχαμε δει πολύ πρόσφατα όπως θέλαμε - συν ότι θα ήταν ευχάριστο να παρατηρήσουμε πώς θα ακούγονταν σε live εκτέλεση τα καινούργια κομμάτια.

Η αρχή έγινε με instrumental κομμάτι από το EP, κάτι που μοιάζει "rookie mistake" καθώς δεν έδωσε τίποτα πραγματικό στη ροή του live: ούτε έθεσε το βήμα, ούτε τοποθέτησε το κάδρο της ατμόσφαιρας. Αυτό έγινε αμέσως μετά με το χιτάκι τους, "When God Comes Back". Χρειάστηκαν τρία τραγούδια για να πάρει τα πάνω του το live με το απίστευτο "The Death Of Coyote Woman" να τραντάζει το Gagarin με το ξεκίνημά του και έπειτα να έρπεται σε ένα ύπουλο, ψυχεδελικό, ανάστροφο χτίσιμο μέχρι να σβήσει σαν παραμελημένη φωτιά στο τζάκι.

Όσο και να λατρεύουμε τα "Elk.Blood.Heart" και "Charles William" (μεγάλες κομματάρες που έχουμε λιώσει, έκαστα), ο μπουκωμένος ήχος που είχαμε στο θεωρείο έκανε πολύ συχνά τις φωνητικές μελωδίες του Michael Parks Jr. να κρύβονται πίσω από έναν βόμβο μπάσου και να χάνουμε κάτι από την απόλαυση. Είχαμε, όμως, μία από τις κορυφές του live αμέσως μετά, όταν ο Parks πήρε για πρώτη φορά την κιθάρα και ανατριχιάσαμε με το "Talisman", από το ευαίσθητο ξεκίνημά του, το ατμοσφαιρικό του πέρασμα στη μέση μέχρι το εντυπωσιακό outro-ξέσπασμα.

Ειδική μνεία να κάνουμε στον ντράμερ Robby Staebler, ο οποίος πέρα από το ότι κέντριζε τα βλέμματα του γυναικείου πληθυσμού όπως μαθαίναμε στα τριγύρω πηγαδάκια, έδινε πάθος και ενέργεια στις εκτελέσεις με το παίξιμό του. Πολύ έξυπνη και η μετάβαση από το "Internet" στο λυτωτικό "Blood And Sand", κάνοντας το πρώτο μισό λεπτό του δευτέρου να μοιάζει σαν τελείωμα του πρώτου, με το χειροκρότημα να  έρχεται ετεροχρονισμένο. Εν κατακλείδι; Φοβερό συγκρότημα, που μας χρωστάει ακόμα το μεγάλο βήμα που ξέρουμε ότι έχει μέσα του.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής