Prins Obi

Ο Prins Obi των Baby Guru μας επανασυστήνεται μέσα από τον πρώτο του solo δίσκο αφήνοντας τον εαυτό του σε κάτι που μοιάζει αρκετά προσωπικό και εξομολογητικό, γνήσια πιστό σε ένα αόριστο πρότυπο indie τραγουδοποιού με κάποια δόση από παλιό καλό David Bowie, Ziggy και όχι μόνο. Οι κάποιοι πιο krautrock ψυχεδελικοί ήχοι του «κανονικού» συγκροτήματός του τον συνοδεύουν και εδώ, συχνά με μία λίγο παρωχημένη αισθητική στα πλήκτρα που πάντως είναι εμφανώς απόλυτα ηθελημένη.

Εξαρχής τα τραγούδια που εγκαινιάζουν τον δίσκο δείχνουν ότι ο Prins Obi έχει την ικανότητα να γράψει απλές και ωραίες μελωδίες, σε mid tempo ρυθμούς, και να τις ντύσει με ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις. Τόσο το "Weekend Lovers" όσο και το "Sorrow" αποτελούν πολύ όμορφα τραγούδια που αφήνουν και ένα εξίσου όμορφο μελαγχολικό συναίσθημα ενώ λίγο αργότερα και το ορχηστρικό "Kineta" έχει κάτι πολύ πειστικά κινηματογραφικό. Αν και από τα υπόλοιπα τραγούδια του "Notions" δεν βρήκα κάποιο άλλο που να με πείσει ότι θα επανέλθω στο μέλλον για περισσότερες ακροάσεις, το σύνολο παραμένει άξιο και όχι τόσο άνισο όσο η προηγούμενη πρόταση υπονοεί. Το "Larry The King" ας πούμε μουσικά είναι απλώς παιχνιδιάρικο, αλλά σε συνδυασμό με τους έξυπνους στίχους του και μία λανθάνουσα μορφή '50s rock 'n' roll υπό '70s new age πρίσμα είναι και απόλυτα διασκεδαστικό.

Νομίζω ότι αυτό που λείπει από το "Notions" είναι ότι στην πραγματικότητα ο Prins Obi σαν τραγουδιστής είναι επαρκής αλλά όχι κυριαρχικός. Αυτό σημαίνει ότι σε τραγούδια που ενορχηστρωτικά έχουν πολλά στρώματα να εξερευνήσει ο ακροατής, η φωνή προστίθεται σε αυτά και αποτελεί ένα οργανικό μέρος του συνόλου. Αυτό συμβαίνει κατά κόρον στους Babu Guru αλλά και εδώ αρκετές φορές. Σε στιγμές όμως όπου η φωνή θα πρέπει να δώσει κάτι παραπάνω και η ερμηνεία να πάρει τα ηνία, ο Prins Obi ακούγεται στην πορεία του χρόνου κάπως επίπεδος και κατά συνέπεια και τα τραγούδια έχουν ένα άνω όριο (π.χ. "Those Stormy Eyes", "The Warmest Colour"). Πέραν αυτού προσωπικά έχω και ένα πρόβλημα με τη μόδα που επαναφέρει ήχο πλήκτρων που κάποτε μας φαινόταν αστείος και ξαφνικά έχει βρεθεί και πάλι στο προσκήνιο. Παρότι συνήθως ακροβατεί από τη σωστή πλευρά ο Prins Obi, δεν μπορώ να μην σημειώσω ότι παραστρατεί και κάποιες φορές, με σημαντικότερη αυτή του ομότιτλου τραγουδιού.