Kooba Tercu: «Το "Kharrub" φωτεινότερο, το "Proto-Tekno" πιο δυσοίωνο»

 Ξεκινώντας από την Αθήνα, την Κρήτη και το Λονδίνο, ανάμεσα στα ερείπια μιας ετοιμόρροπης δομής και μιας τρομακτικής δυστοπίας, οι Kooba Tercu επέστρεψαν στις 22 Μαΐου με το άλμπουμ "Proto Tekno". Ρυθμικά «μάντρα», δυναμικά ξεσπάσματα και πειραματικές επιθέσεις συνθέτουν τα βασικά συστατικά της νέας δουλειάς του εξαμελούς συγκροτήματος που κυκλοφορεί από την ιστορική βρετανική εταιρία. Συγκεκριμένα, η Rocket Recordings δραστηριοποιείται πάνω από 20 χρόνια και έχει κυκλοφορήσει δίσκους σημαντικών συγκροτημάτων και διαφορετικών μουσικών προσανατολισμών όπως των Ufommamut, Goat, Petbrick και των Pigsx7 που αποτελούν μια από τις μπάντες με τον πιο heavy stoner ήχο στη Βρετανία αυτήν την περίοδο. Με πρωτοβουλία των Kooba Tercu η παρακάτω συνέντευξη είναι ένας διάλογος ανάμεσα στο συγκρότημα και τον έναν από τους δύο υπεύθυνους της εταιρίας Rocket Recordings, John O'Caroll. Το συγκρότημα απαντάει στις ερωτήσεις που τους θέτει ο John O'Caroll και το αντίστροφο. Το αποτέλεσμα λύνει πολλές απορίες μας για την νοοτροπία του συγκροτήματος αλλά και αποκαλύπτει τις προθέσεις και τις επίκαιρες ανησυχίες μιας δισκογραφικής εταιρείας εν έτη 2020.

John O'Caroll από Rocket Recordings στους Kooba Tercu

Στο εξώφυλλο του νέου δίσκου "Proto Tekno" απεικονίζεται μια εικονογράφηση ενός ναού από την Νοτιοανατολική Ασία, από τον οποίο διέρχονται από μεγάλες ρίζες δέντρων. Σ' αυτό εγώ προσωπικά βλέπω μια αναλογία με το κλίμα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Ποιός είναι ο συμβολισμός πίσω από την επιλογή αυτής της εικόνας;

Μια από τις θεματικές που μας συναρπάζει είναι η εξερεύνηση διπόλων και εντάσεων ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, την πόλη και την ύπαιθρο, τον ανθρώπινο πολιτισμό και τη φύση, την υπο-ανάπτυξη και την τεχνολογία, την αντίθεση και τη συμβίωση. Είναι αλήθεια ότι η ανάπτυξη του καπιταλιστικού κόσμου δίνει, ορισμένες φορές, την αίσθηση ότι επιταχύνεται απλώς και μόνο για να διαλυθεί πιο βίαια. Επιστρέφοντας στο εξώφυλλο, το κτίριο που υπάρχει δεν είναι ακατοίκητο. Αυτές οι σχεδόν μηχανικές ρίζες είναι μια οικο-τεχνολογική τοπιακή υποδομή που δεν έχει γίνει ακόμα πραγματικότητα. Αυτές οι παρασιτικές λειχήνες διασπούν μέταλλα από απορρίμματα και τα καθιστούν διαθέσιμα στους κύκλους της βιομάζας. Τα αιωρούμενα συντρίμμια που πέφτουν αργά μπορεί να χτυπήσουν τους δορυφόρους, αν κι αυτοί μαθαίνουν γρήγορα... Παρεμπιπτόντως, για εμάς, το κτίριο αυτό μας θύμιζε την αίσθηση του σοσιαλιστικού μπρουταλισμού, όπως στα μετα-σοβιετικά Βαλκάνια.

Το "Kharrub" φωτεινότερο, το "Proto-Tekno" πιο δυσοίωνο

Ο τίτλος του δίσκου είναι "Proto-Tekno". Είναι από εκείνους τους δίσκους που κινούνται ανάμεσα σε πολλά μουσικά είδη και, ωστόσο, στέκει ως ένα ενιαίο σύνολο και δίνει την αίσθηση ότι τον έπαιξε μια και μόνο μπάντα. Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο τίτλο για το δίσκο; Πώς καταφέρνει η μπάντα να κρατάει ζωντανή τη δημιουργικότητα και την ποικιλομορφία της, διασταυρώνοντας εμφανώς πολλές μουσικές επιρροές, και την ίδια στιγμή να διατηρεί μια συνεκτική θεματική που διατρέχει όλο το δίσκο;

Ο τίτλος αναφέρεται στην παιδική διάσταση της τεχνολογικής μας κουλτούρας (ιδωμένης σε ένα βάθος χρόνου). Επίσης, δημιουργεί την αίσθηση μιας «έννοιας-ομπρέλας», κάτι που συνάδει με αυτήν την ποικιλομορφία στην οποία αναφέρθηκες, μια ποικιλομορφία που, για εμάς, αφορά περισσότερο μουσικές διαθέσεις παρά μουσικά είδη. Μέσα από μια 10ήμερη ηχογράφηση που κάναμε, προέκυψε μια σειρά κομματιών, τα κατανείμαμε σε δύο κυκλοφορίες: Το "Kharrub" - ίσως φωτεινότερο, τοποθετημένο σε μια μεσογειακή ζούγκλα του παρελθόντος γεμάτη ερείπια. Και το Proto-Tekno, ίσως πιο δυσοίωνο, που διαδραματίζεται σε ένα μετα-αποκαλυπτικό τοπίο στο οποίο διασκορπισμένα απομεινάρια αυτού που κάποτε ήταν ένδοξοι πίθηκοι τη γλίτωσαν παρατρίχα και προσπαθούν να την παλέψουν. Από αυτήν την φαντασίωση προέκυψε και ο τίτλος.

Σε τι διαφέρει η μουσική που δημιουργούν καλλιτέχνες από την Αθήνα από εκείνη που παράγεται σε άλλα μέρη του κόσμου; Πιστεύετε ότι η αψήφηση των απαιτήσεων λιτότητας τα τελευταία χρόνια «τρυπώνει» μέσα στις συνειδήσεις, κάνοντας τις μπάντες να δείχνουν το μεσαίο δάχτυλο και να θέλουν να στέκονται αυτόνομα στον κόσμο;

Η Αθήνα σου δημιουργεί μια ξεχωριστή αίσθηση. Και οι μπάντες της το ίδιο. Αλλά αυτό είναι δύσκολο να μεταφερθεί σε λόγια... Όσον αφορά τη δεκαετία που ξεκίνησε το 2008, πολλές φορές ερμηνεύουμε την προαναφερθείσα «αψήφηση των απαιτήσεων λιτότητας» περισσότερο ως ένα αμάλγαμα συλλογικής οργής, σεμιναρίων αμεσοδημοκρατίας, απογύμνωσης της ιζηματοποιημένης διαφθοράς και πλάνης, τόνων σκατίλας των ΜΜΕ, και οικονομικής (κακο-)διαχείρισης από την Ελλάδα, την ΕΕ, τις μπάντες, το Θεό και από όλους τους υπόλοιπους. Θα μπορούσε κανείς ακόμα και να ισχυριστεί ότι κάποια στιγμή αναδύθηκε κάποιο αποκλίνον όραμα, μόνο και μόνο για να καταποθεί σβέλτα από το Μεγάλο Διηθηματοφάγο. Οπότε, η απάντηση είναι και ναι και όχι.

Η ενθύμηση των Αρχαίων Ελλήνων είναι ένας νεωτερισμός και ακριβώς γι' αυτό δεν υφίσταται κάποια αδιάρρηκτη συνέχεια από το τότε στο τώρα

Η Ελλάδα και η Αθήνα φέρουν την ιστορική εμπειρία πολλών διαφορετικών μορφών διακυβέρνησης (από τη μοναρχία, σήμερα έχει δημοκρατία, υπήρξαν κόμματα που κυβέρνησαν και επικαλέστηκαν τον σοσιαλισμό, τον καπιταλισμό ή ακόμα και τον κομμουνισμό). Σε ποιο βαθμό αυτή η εμπειρία επηρέασε τη σύγχρονη ματιά των μουσικών συγκροτημάτων από την εγχώρια, καλλιτεχνική, μουσική σκηνή και ποιά είναι η δική σας προσέγγιση όταν κοιτάτε τις κουλτούρες μουσικής και καλλιτεχνικών δρώμενων του υπόλοιπου κόσμου, από τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία;

Δεν είμαστε σίγουροι κατά πόσον αυτή υπερμεγέθης πολιτισμική κληρονομιά είναι πραγματικά σημαντικός παράγοντας στην καθημερινότητα των σύγχρονων Ελλήνων, ή κάτι που απλώς αιωρείται στο κοινωνικό φαντασιακό τους. Αυτό που ίσως είναι μοναδικό εδώ είναι ότι, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, η Ελλάδα πάντα υπήρξε σταυροδρόμι πολιτισμών. Αυτό μεταφράζεται, στη σύγχρονη μουσική και καλλιτεχνική σκηνή, σε μια πληθώρα επιρροών και ερεθισμάτων, από Ανατολή και Δύση, από την παράδοση και την παγκοσμιοποιημένη νεωτερικότητα.  Αυτό που επίσης ίσως είναι αξιοσημείωτο είναι ότι οι Αρχαίοι Έλληνες ανακαλύφθηκαν ξανά και τοποθετήθηκαν στο βάθρο που βρίσκονται σήμερα από τους Ευρωπαίους του 17ου και 18ου αιώνα. Αποτέλεσαν προνομιακή πρώτη ύλη για την σύσταση της ευρωπαϊκής ταυτότητας αρχικά και στη συνέχεια, για τη σύσταση του ελληνικού Έθνους - Κράτους, εκεί όπου βρίσκονταν βυζαντινά βοσκοτόπια και μετά μια οθωμανική πολιτισμική σούπα. Η ενθύμηση των Αρχαίων Ελλήνων είναι ένας νεωτερισμός και ακριβώς γι' αυτό δεν υφίσταται κάποια αδιάρρηκτη συνέχεια από το τότε στο τώρα.

Μου αρέσει πολύ ένας στίχος από το κομμάτι "Puppy Pile" που λέει: "What if I'm meaningless and hopeless in a world that no one's got nothing to say...". Μου φέρνει κατά νου μια αναπαράσταση της σύγχρονης κοινωνίας στην οποία όλες και όλοι φαίνεται να πασχίζουμε για προσοχή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ποιο είναι το σκεπτικό πίσω από τους στίχους αυτού του τραγουδιού;

Δεν υπάρχει κάποιο πολύ συγκεκριμένο σκεπτικό. Οι στίχοι έρχονται μετά την μουσική και συνήθως ακολουθούν την διάθεση της. Προσπαθούμε να γράφουμε απλούς και ανοιχτούς σε νόημα στίχους έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να φτιάξει την δική του ιστορία με αυτούς. Το Puppy Pile μοιάζει σαν εσωτερικός διάλογος ενός ατόμου με τον εαυτό του, όταν βρίσκεται σε καταστάσεις που δεν μπορεί να διαχειριστεί, αλλά πάντα βρίσκει τον τρόπο να αποφεύγει.

μπορέσαμε να συλλάβουμε το πολυπόθητο "live vibe"

Από ότι ξέρω, όλα τα κομμάτια του "Proto Tekno" είναι ηχογραφημένα live, κάτι που είναι εντυπωσιακό, δεδομένης της λεπτομέρειας των συνθέσεων και της ποικιλομορφίας των κομματιών. Εξηγήστε λίγο αυτήν τη διαδικασία. Πώς καταφέρνετε να αναδείξετε την ενέργεια όλων των μελών που παίζουν, χωρίς να ακούγεται όλο το αποτέλεσμα σαν ενοχλητικός θόρυβος;

Τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν ζωντανά, κάποια με μια δεύτερη γύρα overdubs, όπου και πάλι όλοι έπαιξαν αυτά που είχαν να προσθέσουν ταυτόχρονα. Κάποια, λίγα κομμάτια, είχαν επιπλέον προσθέσεις στη συνέχεια. Όλα αυτά έγιναν σε μια δεκαήμερη ηχογράφηση, σε ένα νοικιασμένο συναυλιακό χώρο, με ένα σκληροτράχηλο συνεργείο ήχου, σε μια κλιματιζόμενη όαση εν μέσω ενός αυγουστιάτικου καύσωνα. Εκείνον τον καιρό, μετά από ένα μήνα γεμάτο πρόβες, είχαμε κάποια «έτοιμα» κομμάτια, δομικά συντεθειμένα, και κάποια που είχαν πολλά αυτοσχεδιαστικά μέρη. Είχαμε επίσης διάφορες ιδέες για κομμάτια, που είχαν φτάσει σε διάφορους βαθμούς ολοκλήρωσης. Τέλος, κάποια κομμάτια προέκυψαν εξ' ολοκλήρου μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς εκείνου του δεκαήμερου. Αυτές οι μέρες ήταν για εμάς αποκαλυπτικές, όχι μόνο γιατί μπορέσαμε να συλλάβουμε το πολυπόθητο "live vibe" αλλά και γιατί καταφέραμε να ηχογραφήσουμε στο κλίμα της οικείας μας δημιουργικής διαδικασίας.

 Kooba Tercu στον John O'Caroll (Rocket Recordings) 

H Rocket Recordings είναι ενεργή πάνω από 20 χρόνια. Έχετε κυκλοφορήσει δίσκους πολλών σημαντικών συγκροτημάτων και διαφορετικών μουσικών προσανατολισμών. Μεταξύ αυτών δίσκους από συγκροτήματα τόσο διαφορετικά όπως οι Ufommamut και Goat ή οι Gnod και οι Petbrick. Πώς επιλέγετε τις κυκλοφορίες της Rocket Recordings; Υπάρχει κάποιο κοινό νήμα που τις ενώνει και, αν ναι, ποιο είναι αυτό; Ποιες 5 κυκλοφορίες πρέπει να ακούσει το ελληνικό κοινό για να κατανοήσει το DNA της Rocket Recordings;

Είναι δύσκολο να μιλήσω για κάποια συγκεκριμένη κυκλοφορία ξεχωριστά. Είμαι πολύ περήφανος που βγάζουμε άλμπουμ συγκροτημάτων από όλο τον κόσμο. Σε μια περίοδο που ο κόσμος φάνηκε να υπαναχωρεί και να επιστρέφει σε μια νοοτροπία «χωριού», εμείς δεν έχουμε αυτούς τους συνοριακούς περιορισμούς. Συνεργαζόμαστε με νέα συγκροτήματα αλλά και με ανθρώπους με τους οποίους έχουμε δουλέψει ξανά και στο παρελθόν σε αυτήν την 20χρονη πορεία. Μπορεί να κυκλοφορήσουμε πολλούς δίσκους ενός συγκροτήματος, μπορεί και μόνο έναν. Προσπαθούμε να επεκταθούμε και να διευρυνθούμε ως label, να καταγράψουμε μέσα από τις κυκλοφορίες την ποικιλομορφία και το εύρος των μουσικών που ακούμε, διατηρώντας όμως άθικτο τον χαρακτήρα του label. Το πιο δύσκολο είναι να διαφοροποιηθείς από όλους τους άλλους και να μην επαναλαμβάνεσαι. Οι άνθρωποι θέλουν αλλαγές, αλλά πολλές φορές θέλουν και το ίδιο...

Δεν μπορώ, όμως, να κυκλοφορήσω κάτι που ακούγεται το ίδιο από καιρού εις καιρόν

Πώς επιλέγουμε να κυκλοφορήσουμε ένα άλμπουμ; Είναι μια δημοκρατική απόφαση. Ακούμε το άλμπουμ, εγώ και ο Chris, και εφόσον και οι δύο μπορούμε να βρούμε μια οπτική γωνία σε ένα δίσκο, αν πυροδοτεί κάτι μέσα εμάς, έναν ωμό ενθουσιασμό, κάτι φρέσκο, κάτι που πιστεύουμε ότι το αισθάνονται και οι άνθρωποι της μπάντας, και ότι καταφέρνει να βγαίνει προς τα έξω, τότε είναι απλό. Δεν μπορώ, όμως, να κυκλοφορήσω κάτι που ακούγεται το ίδιο από καιρού εις καιρόν.

Κατά την ακρόαση ενός δίσκου, νομίζω ότι υπάρχουν πολλές στιγμές όπου ξέρω ότι κάτι θα αρέσει στον Chris (το άλλο μισό της Rocket) και εκείνος ξέρει ότι κάτι θα αρέσει σε μένα. Οπότε έχουμε μια ενστικτώδη έκτη αίσθηση μεταξύ μας, μέσα από την οποία αναγνωρίζουμε ο ένας τα γούστα του άλλου. Φυσικά και υπάρχουν πράγματα που μας ενθουσιάζουν και τους δύο, ένας καλός ντράμερ, ένας ωραίος φαζαριστός ήχος, κ.α.. Αλλά σίγουρα δεν είναι μια απλή διαδικασία.

Αυτή η διαδικασία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο κοινό υπόβαθρο των προτιμήσεών μας. Στην αρχή ξεκινήσαμε ίσως σαν ένα label πιο πολύ βασισμένο στο Psych Rock, επηρεασμένο από τις συλλογές δίσκων κάποιων ανθρώπων, από μερικά καταπληκτικά δισκοπωλεία στην πατρίδα μας, το Μπρίστολ, και στα γραφεία της Rocket. Από τις μουσικές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις του Μπρίστολ μέχρι τα club που έπαιζαν τη σπουδαία μουσική της δεκαετίας του '60, από τους Portishead, τον πρώιμο Tricky και τους Massive Attack, σε μια πόλη που ζούσε γύρω από τα όρια του κουλτούρας του Rave, της Reggae και της Dub, μέχρι το Metal και αργότερα το Grunge που εκρήγνυται στην πλάτη του Punk. Οι πρώτοι δίσκοι που αγόραζα εμμονικά ήταν δίσκοι πρώιμου Hip Hop μαζί με δίσκους Thrash Metal. Η ηλεκτρονική μουσική ήταν πάντα εκεί. Όλα αυτά έχουν τροφοδοτήσει το υποσυνείδητό μας.

Goat - Let It Burn
Teeth of the Sea - I'd Rather, Jack
Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs - Reducer
Lay Llamas - Silver Sun
Gum Takes Tooth - The Arrow
The Utopia Strong - Brainsurgeon's 3
Centrum - Stjärnor
Bonnacons of Doom - Plantae
MIEN -Black Habit
GNOD - Bodies For Money
Josefin Öhrn and The Liberation - In Madrid/Rainbow Lollipop
Hey Colossus - Hop The Railings
Petbrick - Coming
Gnoomes - City Monk
Julie's Haircut - Until The Lights Go Out
Flowers Must Die - Hit
Kooba Tercu - Fair Game

Υπάρχει κάποια μπάντα που μετανιώνετε που δεν παρουσιάσατε στο κοινό σας, αν και είχατε την ευκαιρία να το κάνετε;

Όχι ποτέ, δεν είμαστε καθόλου έτσι. Υπάρχουν μπάντες που έχω ακούσει το δίσκο τους και τους έχω δει live και θα ήθελα να κυκλοφορήσω ένα άλμπουμ τους ή ακόμα και να δουλέψω μαζί τους. Αλλά σοβαρά δεν έχουμε εμμονές με αυτά. Έχουμε μια πολύ οργανική προσέγγιση και αυτό λειτούργησε καλά για εμάς μέσα τα χρόνια.

Είναι σημαντικό να ακούει κανείς βινύλια, καθώς αυτό τον αναγκάζει να ασχοληθεί με αυτά, να τα προσέξει, να μπει σε μια διαφορετική ψυχική κατάσταση

Σε ποιες συνθήκες ακούτε μουσική στην καθημερινή σας ζωή και τι προτιμάτε να ακούτε σε καθεμία από αυτές τις καταστάσεις;

Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Νομίζω ότι αυτό έχει αλλάξει με την ηλικία και με τον τρόπο που ακούμε μουσική γενικά, καθώς πλέον αυτή διατίθεται σε τόσες πολλές πλατφόρμες. Το μεγαλύτερο μέρος της εργάσιμης εβδομάδας βρίσκομαι στα γραφεία της Rocket και συχνά πιάνω τον εαυτό μου να «κλειδώνω» σε κάτι και να το βάζω στο repeat, καθώς αυτό βοηθά πραγματικά την εργασία μου, ειδικά εάν σχεδιάζω ή είμαι σε δημιουργικό mode. Συχνά, αν δουλεύω για το εξώφυλλο κάποιου άλμπουμ, πρέπει να βυθιστώ σε αυτό και στο τέλος καταλήγω να το ξέρω καλύτερα και από την ίδια τη μπάντα. Βεβαίως, είμαι σε ένα label που κυκλοφορεί άλμπουμ, με έντονο το "heady" στοιχείο.  Έτσι, υπάρχει ο κίνδυνος να χάσω μια ολόκληρη μέρα με ένα άλμπουμ, ειδικά όταν δουλεύω με ακουστικά και είμαι συγκεντρωμένος. Ωστόσο, προσπαθώ να ακούω μουσική στο σπίτι, εκτός εργασίας, κάποια βράδια (πιο συχνά το Σαββατοκύριακο) ή όταν συναντιέμαι με τον Chris. Συνήθιζα να ακούω πολλή μουσική στα ταξίδια μου, είτε οδηγώντας το αυτοκίνητο, είτε σε τρένα και αυτός ήταν ένας τέλειος τρόπος για να βυθιστώ σε πολλά άλμπουμ της Rocket. Αυτό συμβαίνει λιγότερο αυτές τις μέρες, καθώς μπορεί να έχω μαζί τα παιδιά μου στο αυτοκίνητο.

Νομίζω ότι είναι σημαντικό να ακούει κανείς βινύλια, καθώς αυτό τον αναγκάζει να ασχοληθεί με αυτά, να τα προσέξει, να μπει σε μια διαφορετική ψυχική κατάσταση. Εάν βρίσκεσαι πάντα εν κινήσει, η μουσική μπορεί απλά να γίνει ένα soundtrack στο ταξίδι σου - κάτι που είναι υπέροχο, αλλά μου αρέσει να είμαι σε διαφορετικές ψυχικές καταστάσεις, να ακούω σε διαφορετικές ώρες της ημέρας μουσική. Μερικές φορές μπορεί να είναι το σκορ ενός παιχνιδιού στον υπολογιστή που παίζω (Red Dead Redemption II) ή ένα soundtrack μιας ταινίας (Under The Skin), αλλά πάντα τα αυτιά μου είναι ανοιχτά στην μουσική εμπειρία. Ως designer, είμαι επίσης οπτικός χαρακτήρας και νομίζω ότι συνδυάζω τις δύο αισθήσεις ούτως ή άλλως. Όταν δουλεύουν και οι δύο αισθήσεις μαζί τότε πραγματικά συμβαίνει κάτι σημαντικό. Στην Rocket, κάνουμε κάτι που ονομάζεται "Deep listening" όπου τσεκάρουμε πόσο "heady" είναι ένα καλό άλμπουμ του label. Αυτό είναι μια ευχάριστη εμπειρία, αλλά και το να ακούς ένα δίσκο στο μέσο της ημέρας είναι επίσης σημαντικό.

Ποια είναι τα αγαπημένα σας artwork από μπάντες που ακούγατε όταν ήσασταν νέοι;

Και εγώ και ο Chris είμαστε graphic designers. Έτσι όταν ξεκινήσαμε το label η πλευρά του artwork ήταν πάρα πολύ σημαντική για εμάς. Όχι μόνο όσον αφορά την προσπάθεια δημιουργίας της σωστής αισθητικής για τα συγκροτήματα, αλλά και για μας. Έτσι, μπορώ να μιλήσω για μερικά εξώφυλλα που άρεσαν και στους δυο μας.

Mudhoney - Superfuzz Big Muff (Sup Pop, 1988)

Αυτό το εξώφυλλο ήταν διαφορετικό. Ασπρόμαυρο, έμοιαζε χειροποίητο, βρώμικο, ένιωθες ότι ήταν ζωντανό και άγριο - υπήρχαν κιθάρες και μαλλιά μεσ' τη μάπα σου. Ήταν βέβαιο πως αυτό δεν ήταν ένα 80's metal εξώφυλλο, όπως εκείνα με τα οποία μεγαλώσαμε. Δεν ήταν ούτε ένα εξώφυλλο Hip Hop που αγόραζα τότε. Είχε τόση ενέργεια και με έναν τρόπο περιέγραφε εντελώς τον ήχο του δίσκου. Η αγριότητα του εξώφυλλου βρισκόταν στον αντίποδα του γεμάτου χρώμα κόσμου του metal. Με ενθουσίασε πραγματικά τόσο πολύ που άρχισα να εμβαθύνω σε αυτόν τον κόσμο.

Hawkwind – In Search of Space (United Artists, 1971)

Τα σχέδια που έκανε ο Barney Bubble για τους Hawkwind ήταν και εξακολουθούν να είναι μοναδικά. Για μένα και τον Chris, το "In Search of Space" ήταν εκείνο που μας τράβηξε την προσοχή και εξακολουθώ να πιστεύω πώς είναι και το απόλυτο αριστούργημά του. Δεν είναι μόνο ότι είναι εκπληκτικά σχεδιασμένο, είναι ο τέλειος οπτικός οδηγός για τη μουσική. Δεν γίνεται να μην το περιεργάζεσαι κάθε φορά που βάζεις το δίσκο. Είναι η τέλεια εικόνα για ένα τέλειο άλμπουμ. Ένας πραγματικός οραματιστής.

Φαίνεται επίσης να υπάρχει μια σταθερή ανησυχία αναφορικά με την ηθική του Spotify και το πόσο δίκαιο είναι απέναντι στα συγκροτήματα

Στα 20 χρόνια του ταξιδιού με την Rocket Recordings, ποιες σημαντικές αλλαγές έχουν επέλθει, κατά τη γνώμη σου, αναφορικά με τη μουσική δημιουργία, την εμφάνιση νέων συγκροτημάτων, τις νέες μουσικές τάσεις, την προώθηση της μουσικής και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

Το διαδίκτυο έχει αλλάξει εντελώς τους κανόνες του παιχνιδιού και το πώς οι άνθρωποι καταναλώνουν μουσική, όπως για παράδειγμα με το περίφημο streaming που συζητείται πολύ και που όλοι το δουλεύουμε σε όλα τα label, μεγάλα ή μικρά, τοπικά ή διεθνή. Το διαδίκτυο έχει κάνει πολύ πιο εύκολη τη συνεργασία με τους ανθρώπους, αλλά την ίδια στιγμή δεχόμαστε πλέον πολλά περισσότερα demos, καθώς όλοι μπορούν να φτιάξουν ένα στο σπίτι τους. Αυτό είναι πράγματι κάτι πολύ καλό για τη δημιουργικότητα, αλλά μήπως υπάρχει κίνδυνος κορεσμού στο πεδίο του πολιτισμού;

Φαίνεται επίσης να υπάρχει μια σταθερή ανησυχία αναφορικά με την ηθική του Spotify και το πόσο δίκαιο είναι απέναντι στα συγκροτήματα. Υπάρχει μια συνεχιζόμενη μάχη για να γίνει το σύστημα δικαιότερο, αν και το Bandcamp βοηθά τους καλλιτέχνες σε όλα τα επίπεδα. Οι μεγάλες εταιρίες streaming θα παίρνουν περισσότερα έσοδα εις βάρος όλων των άλλων.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, με το Brexit και τον κορωνοϊό, όλοι παρακολουθούμε και περιμένουμε να δούμε πώς θα εξελιχθεί το μέλλον της μουσικής βιομηχανίας, δεδομένου ότι δεν μπορούν πλέον να γίνονται live. Ο κόσμος αγοράζει δίσκους, αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά για τις μπάντες που κάνουν περιοδείες, μεταξύ αυτών και εκείνες που κυκλοφορούν δίσκους με εμάς.

Είναι επίσης πολύ περιοριστικό το γεγονός ότι μπορεί κάποιος να μοιραστεί πληροφορίες μόνο μέσα από μια χούφτα εταιριών «γιγάντων» των social media. Aπό την άλλη, η θετική πτυχή είναι πώς μπορούμε να συνδεθούμε με μπάντες και άτομα σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου και αυτό ήταν και είναι μια πραγματικά υπέροχη πλευρά της λειτουργίας του δικού μας label.

Αναφορικά τα είδη μουσικής και τα νέα ρεύματα, έχουμε δει τάσεις να έρχονται και να φεύγουν. Για αυτό νομίζω ότι είναι σημαντικό να επιμένει κανείς σε αυτό που θέλει για τον εαυτό του. Κάποια πράγματα πάνε, κάποια όχι. Μερικές από τις αγαπημένες μου κυκλοφορίες από την Rocket δεν είναι οι πιο δημοφιλείς, αλλά σίγουρα μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω και να πούμε ότι είμαστε περήφανοι που τα βγάλαμε.

Πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσες Kooba Tercu; Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι από το "Proto Tekno" και γιατί;

Δύσκολη ερώτηση. Πρώτον, νομίζω ότι το «ταξίδι» του άλμπουμ είναι υπέροχο, τα συνεχώς μεταβαλλόμενα στυλ εξελίσσονται καθώς προχωράει το άλμπουμ, οπότε η επιλογή ενός και μόνο κομματιού είναι δύσκολη. Νομίζω ότι εξαρτάται από ποια διάθεση έχω κάθε φορά. Έχω μια τεράστια αδυναμία στο "Puppy Pile", έχει μια χαλαρή αίσθηση, σχεδόν "Hip Hop" / '90s John Spencer Blues Explosion, και ολοκληρώνει το άλμπουμ με πολύ ζεστό τρόπο. Αλλά αυτό που έχω συνειδητοποιήσει είναι πως τα αγαπημένα μου κομμάτια από το άλμπουμ αλλάζουν. Και αυτό είναι μια ένδειξη ότι το άλμπουμ είναι καλό. Συνεχίζει να αποκαλύπτει νέες εμπειρίες σε νέες ακροάσεις, ακόμη και όταν επιστρέφεις σε αυτό μετά από ένα διάλειμμα, εξακολουθεί να σε συναρπάζει. Μου αρέσει επίσης το γεγονός ότι ενώ έχει έντονες αναφορές σε τόσα πολλά συγκροτήματα, ακούγεται πολύ φρέσκο. Δεν αντιγράφει απλώς τους δίσκους που ακούει η μπάντα, όπως τείνουν να κάνουν πολλά συγκροτήματα. Είναι μοναδικό το πώς γεφυρώνει τόσα πολλά μουσικά στυλ που μου αρέσουν, διατηρεί "pop" ευαισθησίες, είναι μεθυστικός, αλλά εξακολουθεί να είναι πιασάρικος. Μπορεί να σε κάνει να χορέψεις αλλά και να αράξεις κάπου και να τον ακούσεις. Γι 'αυτό δεν μπορώ να ξεχωρίσω μόνο ένα κομμάτι.