Greg Mackintosh: «Το "Host" δεν ήταν ξεπούλημα. Ήταν ακριβώς το αντίθετο»

Όντας οπαδός των Paradise Lost ήδη από τα μέσα των 90s, κι έχοντας ζήσει την συζήτηση (δηλαδή τον χαμό) που προκάλεσε η κυκλοφορία του άλμπουμ "Host", η δημιουργία ενός project που φέρει το ίδιο όνομα από τους Greg Mackintosh και Nick Holmes, και η ακρόαση του πρώτου δίσκου του εν λόγου project, για κάποιο λόγο συνοδεύτηκε με ένα κύμα νοσταλγίας.

Πέραν, όμως, της όποιας νοσταλγίας το σημαντικότερο είναι πως το αποτέλεσμα του "IX" δικαιώνει τους δημιουργούς του. Με αφορμή την επίσημη κυκλοφορία του, είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε με τον Greg Mackintosh και να μάθουμε σχεδόν τα πάντα πίσω από το εν λόγω εγχείρημα: από το πως προέκυψε η ιδέα, στο πως διαμορφώθηκαν τα τραγούδια και τι πλάνα έχουν για τη συνέχεια από εδώ και πέρα. Πέραν αυτού συζητήσαμε για πολλά θέματα που εφάπτονται της δημιουργίας των Host και της κυκλοφορίας του άλμπουμ και φυσικά μάθαμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα που αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των Paradise Lost, από τα δικαιώματα για το "Icon" ως την ταραχώδη περίοδο στις αρχές των 00s που σχεδόν διέλυσε την μπάντα.

Ο Greg δεν είναι ο τύπος που προσπαθεί να στρογγυλοποιήσει τα λεγόμενά του ή να ωραιοποιήσει καταστάσεις και αυτό το χαρακτηριστικό του τον καθιστά για μια ακόμα φορά εξαιρετικό και απολαυστικό συνομιλητή, όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω. Σε μια συνέντευξη που ιδιαιτέρως σημαντική ήταν η συνεισφορά του φίλου και συνparadiselostόπληκτου Άλκη Κοροβέση.

Το "Host" ήταν το αντίθετο του ξεπουλήματος

Πρώτα από όλα, είναι όλα καλά; Πως είσαι Greg;

Ναι, μια χαρά! Όλα καλά! Περνάω καλά μιλώντας για αυτό εδώ το νέο project, παρά για τους Strigoi που όλα έχουν να κάνουν με τον τρόμο ή με τους Paradise Lost που τα πάντα είναι τόσο τραγικά. Είναι ωραίο να μιλάω για κάτι που μοιάζει κάπως πιο γλυκόπικρο, θα έλεγα.

Είναι όντως, και για έναν παλιό οπαδό σαν εμένα έφερε μια έντονη νοσταλγία. Διότι, μεγάλωσα ακούγοντας τα άλμπουμ που βγάζατε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 και θυμάμαι την κυκλοφορία του "Host" άλμπουμ, οπότε η ακρόαση συνοδεύεται με μια νοσταλγία. Ήταν και για σένα κάπως νοσταλγικό αυτό το project;

Ναι! Αυτό το άλμπουμ που κυκλοφορεί τώρα προέρχεται από ένα παρόμοιο μέρος της ιστορίας και της καρδιάς μου με το "Host" άλμπουμ των Paradise Lost. Σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύαμε να αποτελέσει κάποιου είδους συνέχιση εκείνου του άλμπουμ, απλά έχει το ίδιο συναίσθημα και παρεμφερείς επιρροές. Κανείς δεν μας ζήτησε να το κάνουμε. Απλά, εμείς οι ίδιοι νιώσαμε ότι είναι μια καλή περίοδος για να το κάνουμε.

Νομίζω πως το "Host", το άλμπουμ των Paradise Lost, είναι μάλλον λίγο παρεξηγημένο. Γνωρίζαμε ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις όταν το κυκλοφορήσαμε. Όταν πειραματιζόμασταν και το ηχογραφούσαμε σκεφτόμασταν «αυτό σίγουρα θα εκνευρίσει κάποιους»! Και όντως τα κατάφερε! Και συνέχισε να εκνευρίζει αρκετό κόσμο για πολύ καιρό! Θυμάμαι μάλιστα να μιλάνε για αυτό κάποιοι μουσικοί από άλλα συγκροτήματα… Συγκεκριμένα, θυμάμαι μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη ενός τύπου από τους Lacuna Coil που είχε πει «Λατρεύω τους Paradise Lost! Γιατί γάμησαν έτσι τους εαυτούς τους κάνοντας ένα άλμπουμ σαν το "Host";… (γέλια)

Με έκανε να γελάσω, διότι αυτό που είπε ήταν πολύ πιο αληθές από αυτό έλεγαν κάποιοι άλλοι, ότι «ξεπουλήθηκαν» και κάτι τέτοια… Ήταν το αντίθετο του ξεπουλήματος! Θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει το "Draconian Times" II και III και IV και να είχαμε κινηθεί τελείως διαφορετικά. Αλλά, κάτι τέτοιο δεν μας ενδιέφερε ποτέ να το κάνουμε. Κάπως έτσι και τώρα, με αυτό το project των Host κάνω για μια ακόμα φορά ό,τι στο διάολο θέλω… (γέλια)

Δεν θεωρήσαμε ποτέ ότι αποτελεί κάποιου είδους συνέχιση για εμάς. Δεν σκοπεύαμε να είναι το "Host pt.2"

Ναι, καταλαβαίνω και συμφωνώ. Τώρα, κάποιος πάντως θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το τελικό αποτέλεσμα του "IX" είναι κάπου ανάμεσα στο "Host" και το "One Second", ίσως και ποιο κοντά στο δεύτερο σε σημεία. Οπότε, γιατί ονόμασες το project Host αποτίνοντας φόρο τιμής στο συγκεκριμένο άλμπουμ;

Δεν αποτελεί φόρο τιμής. Στην πραγματικότητα η ιδέα τους Host μου ήρθε πριν από τέσσερα χρόνια. Ονόμασα το εγχείρημα Host γιατί μου αρέσει η λέξη… Απλώς, για αυτό! Φυσικά μου αρέσει κι ο δίσκος, όπως και το ότι είναι ένας διχαστικός δίσκος. Μάλιστα, σκέφτηκα πως αν είναι να κάνω κάτι, θα ήθελα να είναι διχαστικό. Κι έτσι το είπα Host.

Αρχικά, ο σκοπός ήταν να είναι μόνο instrumental. Δεν ήξερα ούτε εγώ πως θα εξελιχθεί. Και τότε ήρθε το lockdown και κάπου εκεί μπλέχτηκε κι ο Nick και όλο αυτό έγινε κάτι πιο συγκεκριμένο. Αλλά και πάλι δεν θεωρήσαμε ποτέ ότι αποτελεί κάποιου είδους συνέχιση για εμάς. Δεν σκοπεύαμε να είναι το "Host pt.2" ή κάτι τέτοιο. Απλά, έχει κάποιες κοινές επιρροές, αν και δεν είναι όλες ίδιες. Στην πραγματικότητα, οι επιρροές σε αυτό εδώ το άλμπουμ είναι πολύ πιο ευρείες. Δεν είναι απλά synth-pop. Έχει και synth-pop, έχει και uber-goth, έχει και στοιχεία από κλασσικό… οκ, όχι κλασσικό, αλλά stadium rock, καθώς επίσης έχει στοιχεία κι από soundtrack μουσική. Με κάποιο τρόπο τα ανακατεύσαμε όλα αυτά μαζί.

Το να γράφεις pop μουσική που είναι στενάχωρη και μίζερη είναι μια χαμένη τέχνη που ξεκίνησε στα 70s, συνεχίστηκε στα 80s κι έκτοτε κανείς δεν την ξαναέκανε

Πριν μερικές μέρες με ρώτησε κάποιος αν έχω κάποιο αγαπημένο τραγούδι μέσα από το άλμπουμ και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο. Ένα τραγούδι που συνοψίζει αρκετά καλά το αμάλγαμα που προέκυψε είναι το "Divine Emotion", το οποίο θα αποτελέσει και το τέταρτο δείγμα και βίντεο που θα δώσουμε στη δημοσιότητα μέσα από το άλμπουμ, την ημέρα της κυκλοφορίας του. Ο λόγος που το καταφέρνει αυτό είναι γιατί μπορείς να διακρίνεις τα διαφορετικά layers που αλλάζουν κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Ξεκινάει ως piano ballad, μετά πηγαίνει σε πιο syth-pop πεδία, μετά πηγαίνει σε πιο uber goth, μετά γίνεται κάτι άλλο και καταλήγει ξανά σε piano ballad. Και μου αρέσει όλη αυτή η αντιπαράθεση. Μου αρέσει που μπλέκουμε όλα αυτά τα είδη και μετά προσπαθούμε να τα κάνουμε να ταιριάζουν μεταξύ τους. Αλλά, αποτελεί πρόκληση όλο αυτό. Θέλω να πω, το βρίσκω πιο δύσκολο από το να γράφω για τους Paradise Lost. Διότι, στην ουσία πρόκειται για pop μουσική. Και το να γράφεις pop μουσική που θα είναι στενάχωρη και μίζερη είναι μια χαμένη τέχνη που ξεκίνησε στα 70s, συνεχίστηκε στα 80s κι έκτοτε κανείς δεν την ξαναέκανε.

Οι ABBA υπήρξαν καταπληκτικοί στο να γράφουν στενάχωρα pop τραγούδια σε κλίμακα μινόρε και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 ήταν πολύς ο κόσμος που το έκανε αυτό, αυτός είναι κι ο λόγος που τα εν λόγω τραγούδια διασκευάζονται μέχρι θανάτου. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω, τα rock συγκροτήματα διασκευάζουν συνεχώς κλασσικά pop τραγούδια από τα 80s γιατί είναι στενάχωρα. Και το να γράψεις ένα τέτοιο τραγούδι εξαρχής δεν είναι εύκολο. Για μένα τουλάχιστον, δεν είναι. Μου φαίνεται κάπως περίεργο να έχεις στοιχεία που αντιτίθενται το ένα στο άλλο. Έχεις ένα ευχάριστο, ανεβαστικό συναίσθημα από τη μια και έχεις στενοχώρια κι ενδοσκόπηση από την άλλη. Πώς τα παντρεύεις αυτά τα δυο; Αυτό είναι που προσπαθώ να κάνω σε αυτόν τον δίσκο. Τίποτα περισσότερο από αυτό στην πραγματικότητα…

Εγώ ο ίδιος πρώτος εξεπλάγην από το γεγονός ότι η Nuclear Blast ήθελε να το υπογράψει. Θέλαμε μόνο να το ολοκληρώσουμε και να το βάλουμε στους φίλους μας να το ακούσουν...

Όταν αποφάσισες να καλέσεις τον Nick και να του πεις να γίνει μέρος όλου αυτού, είχες δεύτερες σκέψεις, λόγω του ότι το όλο εγχείρημα μπορεί να έμοιαζε σαν Paradise Lost, υπό ένα διαφορετικό φως; Βέβαια, ήταν η τέλεια επιλογή, αυτό δεν χρειάζεται να συζητήσουμε καν. Επίσης, πως αντέδρασαν σε αυτό ο Aaron κι ο Steve;

Α, μα δεν το γνώριζαν! Δεν γνώριζαν τίποτα επί αυτού, διότι όλο το γράψιμο και το μεγαλύτερο μέρος των ηχογραφήσεων έγινε κατά την περίοδο του lockdown. Και δεν ήταν κάτι που προσπαθούσαμε να το κάνουμε έχοντας κατά νου το να επιφέρει ένα δισκογραφικό συμβόλαιο ή οτιδήποτε τέτοιο. Το κάναμε μόνο για να περάσουμε την ώρα μας, για να διασκεδάσουμε και να πειραματιστούμε.

Το ότι ενέπλεξα τον Nick αρχικά έχει να κάνει με το ότι αισθάνομαι πολύ άνετα μαζί του. Μου είναι πολύ άνετο το να γράφω μουσική μαζί του, καθώς ξέρουμε ο ένας τον άλλον πολύ καλά. Ξέρουμε πως λειτουργεί ο καθένας μας και πως μπορούμε να δουλέψουμε μαζί. Αλλά, έπειτα, όσο προχωρούσε όλο αυτό, δεν είναι ότι είχαμε κάποιο συγκεκριμένο πλάνο. Δεν πιστεύαμε ότι θα εξελιχτεί σε κάποιου είδους μπάντα ή project. Απλά πήραμε τον χρόνο μας και πειραματιστήκαμε και το αποτέλεσμα όλου αυτού είναι ο δίσκος που ακούς.

Εγώ ο ίδιος πρώτος εξεπλάγην από το γεγονός ότι η Nuclear Blast ήθελε να το υπογράψει. Δεν είχαμε σκεφτεί καν ότι κάποιος θα το υπέγραφε αρχικά. Θέλαμε μόνο να το ολοκληρώσουμε και να το βάλουμε στους φίλους μας να το ακούσουν… (γέλια). Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων... Το κάναμε μόνο ως διασκέδαση… Και μετά το υπέγραψε η Nuclear Blast.. κι ακόμα μου φαίνεται περίεργο το ότι το έκανε. Αλλά δείχνουν ενθουσιασμένοι και κάνουν καλή δουλειά. Για να πω την αλήθεια, πάντως, ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί το υπέγραψαν… (γέλια)

Εγώ πάλι είμαι απολύτως σίγουρος ότι ξέρουν ακριβώς γιατί το υπέγραψαν…

Ίσως, ίσως, ίσως… Σίγουρα, υπάρχουν κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι που ξέρουν τι υπέγραψαν…

Το management μας και η Nuclear Blast προσπαθούσαν να μας πείσουν να το περάσουμε σαν να είναι μέρος του synth wave κινήματος

Ξέρεις, έχουν αλλάξει οι εποχές. Δεν πρόκειται να προκαλέσει τις ίδιες αντιδράσεις με το παρελθόν. Τίποτα πλέον δεν μπορεί να σοκάρει στην metal μουσική, κατά την άποψή μου. Όχι πολύ τουλάχιστον… Και θυμάμαι ξεκάθαρα τις αντιδράσεις των metal οπαδών όταν βγήκε το "Host", μην πω και για το "One Second", αλλά αυτό δεν είναι πλέον η πραγματικότητα. Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ…

Ναι, ναι! Αρχικά, το management μας και η Nuclear Blast προσπαθούσαν να μας πείσουν να το περάσουμε σαν να είναι μέρος του synth wave κινήματος. Και τους είπα «Δεν είναι synth wave. Δεν έχει καν σχέση, οπότε ξανασκεφτείτε το». Αλλά, όπως και να το κάνουμε, έχεις δίκιο, είναι πολύ πιο αποδεκτό πλέον. Πλέον τα είδη ανακατεύονται τόσο πολύ το ένα με το άλλο που τίποτα δεν σε σοκάρει… Nothing’s shocking…

Το project των Host είναι πιο ενδοσκοπικό. Είναι σαν να κοιτάς πίσω στη ζωή σου, σαν να είσαι σε ένα ταξίδι και να την κοιτάς από το παράθυρο… Κι είναι γλυκόπικρο όλο αυτό

Αν τελικά δεν γινόταν πραγματικότητα αυτό το project θα το σκεφτόσουν να κρατήσεις κάποιες ιδέες και να τις τροποποιήσεις σε Paradise Lost τραγούδια;

Ίσως κάποιες μελωδίες… Αλλά όχι όπως έχουν τώρα, όχι όπως το προσεγγίσαμε, όχι με το ίδιο συναίσθημα. Διότι, το συναίσθημα που έχει αυτό το project είναι τελείως διαφορετική.

Δεν βάζω όρια στον εαυτό, αλλά έχω συγκεκριμένη άποψη για το πως πρέπει να είναι συγκεκριμένα πράγματα. Και για μένα οι Paradise Lost έχουν να κάνουν με την τραγωδία. Πάντα με αυτό είχαν να κάνουν. Είναι απλά τραγικά (σ.σ.: τα όσα πραγματεύονται προφανώς). Επίσης, έχω τους Strigoi παράλληλα, που κλίνουν προς την πλευρά του τρόμου, καταπιάνονται με την τρομακτική πλευρά της ζωής. Και είναι πολύ πιο ακραίοι. Αυτό το βλέπω ως πολύ πιο… ενδοσκοπικό… Είναι σαν να κοιτάς πίσω στη ζωή σου, σαν να είσαι σε ένα ταξίδι και να την κοιτάς από το παράθυρο… Και είναι γλυκόπικρο όλο αυτό. Δεν σου πετάει την τραγωδία στα μούτρα σου… Είναι πολύ πιο… Δεν είναι τόσο μαύρο κι άσπρο. Έχει να κάνει πολύ περισσότερο με τις αποχρώσεις του γκρι. Έτσι το βλέπω.

Επεσήμανες και προηγουμένως το ότι προσπαθήσατε να αναμίξετε διάφορα είδη στο project με τους Host και συμφωνώ, καθώς επεσήμανα ότι υπάρχουν διαφορετικά δομικά υλικά πάνω στα οποία έχουν δομηθεί τα τραγούδια, από ακουστικές κιθάρες ως πιάνο μελωδίες κι ως ηλεκτρονικούς ήχους. Αλήθεια, πως προσέγγισες το κομμάτι της σύνθεσης; Ήταν λευκή κόλλα για σένα όταν ξεκινούσες να γράψεις ένα τραγούδι ή είχες από πριν κάποια συγκεκριμένη ιδέα του πως ήθελες να κινηθείς;

Όχι, δεν είχα. Ήταν απολύτως λευκή κόλλα και κάθε τραγούδι προέκυπτε με διαφορετικό τρόπο. Κι αυτό είναι κάτι που νομίζω ότι μπορείς να το ακούσεις στα τραγούδια. Μπορεί να ακούσεις τραγούδια που ξεκινάνε με μια μπασογραμμή, τραγούδια που ξεκινάνε με ακουστική κιθάρα, τραγούδια που ξεκινάνε με synth ή τραγούδια που ξεκινάνε με μια μελωδία στο πιάνο. Αυτό είναι κάτι που το κράτησα έτσι σκοπίμως, διότι παρόλο που υπάρχουν κάποια πολύ γυαλισμένα στοιχεία στο άλμπουμ – όπως το sound design ή τα synth – ταυτόχρονα υπάρχουν και κάποια πολύ ακατέργαστα στοιχεία, όπως το μπάσο. Όλο το μπάσο το έπαιξα με τη μια και μετά το ενίσχυσα (σ.σ.: amped up) στο δωμάτιο που έχω εδώ δίπλα. Και κράτησα αυτά τα takes, ακριβώς γιατί ήθελα να έχω αυτές τις ακατέργαστες μπασογραμμές παρέα με τα πιο γυαλισμένα στοιχεία. Τον βρίσκω πολύ ενδιαφέρων αυτόν τον συνδυασμό. Επίσης, κάποιες από τις κιθάρες, κυρίως τις ακουστικές κιθάρες, τις παραμόρφωσα μετά και προσπάθησα να τις μπλέξω με τα synth, ώστε να «πλυθούν» μαζί. Είναι σα να βάζεις γαρνιτούρα από πάνω. Όταν έχεις καταλήξει με τη βασική μελωδία και την ραχοκοκαλιά του τραγουδιού τότε ξεκινάς να βάζεις γαρνιτούρα από πάνω. Κάθε τραγούδι, πάντως, προέκυψε με διαφορετικό τρόπο. Κι αυτό ήταν το πιο διασκεδαστικό κομμάτι του γραψίματος αυτού του δίσκου. Τη μία ημέρα καθόμουν και θα σκεφτόμουν «θα χαζολογήσω λίγο στο πιάνο να δω τι θα βγει» και την επόμενη ημέρα γρατζουνούσα την ακουστική κιθάρα. Αυτό είναι κάτι που δεν έχω την ευχέρεια να κάνω με τους Paradise Lost ή με οποιοδήποτε άλλο project, οπότε ήταν ωραίο το ότι το έκανα με αυτό εδώ.

Τα μουσικά club της δεκαετίες του ’80 και του ’90 διαμόρφωσαν τα πάντα και ταυτόχρονα αποτελούσαν σημάδι των καιρών… Σε πολιτικό, κοινωνικό και σε οποιοδήποτε επίπεδο

Έβλεπα κάποια video που έχετε γυρίσει και μιλάτε γενικά γύρω από το νέο project και το άλμπουμ και θέλω να σταθώ στην αναφορά σου για την σημασία των μουσικών club τον παλιό καιρό, τις δεκαετίες του ’80 και ’90. Εκεί μπορούσες να συναντήσεις διάφορες μουσικές φυλές, από punk και goth κι από metal ως new wave ή alternative… τα πάντα. Θεωρώ πως εκείνα τα club και η διάδραση που προσέφεραν λείπουν πολύ σήμερα. Αλλά και να υπήρχαν δεν θα ήταν το ίδιο, ξέρεις με τα κινητά κι όλα όσα αποσπούν την προσοχή, το internet κι όλα αυτά… Συμφωνείς πως έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της μουσικής και επηρέαζαν σημαντικά μουσικούς κι οπαδούς;

Ναι, συμφωνώ. Και είναι κάπως στενάχωρο το ότι - εκτός κι αν εξαφανιστεί το internet - αυτό που περιγράφεις δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Χρησιμοποίησες μια πολύ εύστοχη λέξη που δεν θυμάμαι να έχω χρησιμοποιήσει: τις φυλές. Ήταν όντως διάφορες φυλές και κάθε μια είχε τα δικά της χαρακτηριστικά ως προς την κουλτούρα της. Και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά έμπαιναν σε ένα καζάνι και αναμιγνύονταν. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ξανά. Όχι όσο υπάρχει το internet. Όχι όπως έχουν τα πράγματα τη δεδομένη χρονική στιγμή. Εκτός κι αν υπάρξει μια μεγάλη ρήξη στην κοινωνία, κάτι που δεν είμαι σίγουρος αν αξίζει να γίνει με αφορμή τη μουσική… (γέλια). Αλλά, όπως και να έχει, δεν είμαι σίγουρος ότι αυτού του είδους η φάση μπορεί να υπάρξει ξανά. Όντως, διαμόρφωσαν τα πάντα και ταυτόχρονα αποτελούσαν σημάδι των καιρών… Σε πολιτικό, κοινωνικό και σε οποιοδήποτε επίπεδο… Είτε ήσουν αυτό, είτε ήσουν το άλλο. Σε κάθε περίπτωση, όμως, όλοι πηγαίναμε στα ίδια club. Κι αυτό σε διαμόρφωνε…

Ο Nick θέλει να κρατήσουμε τα δυο σχήματα απολύτως ξεχωριστά το ένα από το άλλο

Ανέφερες πριν ότι σε εξέπληξε το γεγονός πως βρήκατε δισκογραφικό συμβόλαιο. Αλήθεια, πως βλέπεις τους Host; Ως ένα project που κάνατε μια κι έξω ή υπάρχουν σκέψεις για πλάνα για περισσότερα άλμπουμ και κάποια περιοδεία ίσως; Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, σκεφτόμουν πως αν περιοδεύατε με αυτό το σχήμα θα ήταν εξαιρετική ευκαιρία να συμπεριλάβετε τραγούδια που δεν παίζετε με τους Paradise Lost, κυρίως από την περίοδο 1997-2002. Θα το σκεφτόσασταν κάτι τέτοιο; Υπάρχουν διαμαντάκια εκεί μέσα…

Ω ναι! Προσωπικά θα το ήθελα! Βέβαια, ο Nick έχει τελείως άλλη άποψή… Αυτό είναι κάτι πάνω στο οποίο συζητάμε σε σταθερή βάση. Ακόμα δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως, αν και πότε θα παίζαμε live με αυτό το σχήμα. Πρέπει να γίνουν κάποια πράγματα πρώτα. Πρέπει να βγει το άλμπουμ, το οποίο αν δεν κάνω λάθος βγαίνει στις 24 Φεβρουαρίου ή κάπου εκεί. Μετά πρέπει να δούμε την ανταπόκριση που θα έχει και έπειτα να δούμε τι προσφορές μπορεί να έχουμε σχετικά με ζωντανές εμφανίσεις, με φεστιβάλ κι όλα τα σχετικά. Και να δούμε αν οι προσφορές που θα λάβουμε είναι αρκετά καλές για να καλύψουν τις ανάγκες ενός αποδεκτού, όπως το έχουμε φανταστεί, σόου. Διότι, θα πρέπει να είναι ένα πιο θεατρικό, κατά μια έννοια, σόου… με projections κι όλα τα συναφή. Οπότε, πρέπει να γίνουν μια σειρά από πράγματα. Είναι μια διαδικασία που πρέπει να γίνει βήμα-βήμα, ώστε να δούμε αν μπορούν να βγουν τα logistics.

Αν όλα τα παραπάνω βγουν καλά, μετά θα πρέπει να πείσω τον Nick να παίξουμε μερικά τραγούδια από εκείνη την περίοδο, διότι κι εγώ πιστεύω ότι θα ήταν καλή ιδέα. Υπάρχουν ορισμένα τραγούδια που θεωρώ ότι αξίζει να παιχτούν ζωντανά. Αλλά, ο Nick θέλει να κρατήσουμε τα δυο σχήματα απολύτως ξεχωριστά το ένα από το άλλο, κάτι που το καταλαβαίνω. Όμως, δεν θεωρώ ότι θα ήταν κακή ιδέα να βάλουμε στο σετ κάποια τραγούδια… Αντιθέτως, θα μου άρεσε.

Ποια τρία τραγούδια θα ήταν τα πρώτα που θα επέλεγες αν σου έδινε το πράσινο φως ο Nick;

Ποτέ δεν μπορώ να θυμηθώ τα ονόματα, οπότε θα πρέπει να τα τσεκάρω. Ξέρω πως πάει το κάθε τραγούδι, απλά δεν θυμάμαι ποτέ τα ονόματα… [σ.σ.: ο Nick ψάχνει στον υπολογιστή του]… Άλμπουμ: "Host"… Κοίτα να δεις που φτάσαμε, να πρέπει να ψάχνω τα δικά μου πράγματα… (γέλια) [σ.σ.: look at my own shit]. Που είναι τα τραγούδια; Α, να τα! Το "Nothing Sacred"… αυτό είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από το "Host"…

Νομίζω και το δικό μου…

Οπότε, το "Nothing Sacred" θα ήθελα σίγουρα να το παίξουμε. Και το "Host" το τραγούδι. Δεν το έχουμε παίξει ποτέ νομίζω. Θα είχε ενδιαφέρον αυτό. Δεν είναι και τόσο συναυλιακό τραγούδι, αλλά γιατί έτσι… Επίσης, το "Ordinary Day" έχει ενδιαφέρον, ίσως και το "Behind The Grey"… Δεν ξέρω. Αυτά νομίζω θα μπορούσαν να ταιριάξουν περισσότερο στυλιστικά με τα τραγούδια του project των Host. Κάποια άλλα τραγούδια όπως το "Made The Same" και το "Permanent Solution" θεωρώ πως δεν κολλάνε…

Εγώ θα σκεφτόμουν κι ένα τραγούδι όπως το "Disappear" από το "One Second" πάντως…

Το "Disappear" είναι σπουδαίο τραγούδι. Το λατρεύω το "Disappear". Ναι, αυτό πιθανότατα θα λειτουργούσε καλά. Αλλά και πάλι πρέπει να πείσω πρώτα τον Nick, γιατί θέλει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να κρατήσουμε τα δυο σχήματα ξεχωριστά. Είμαστε μια μπάντα δυο ατόμων, οπότε θα δούμε τι θα γίνει…

Έχεις 50% πιθανότητες…

Όντως, έχω! Θα βάλω τα δυνατά μου…

Αλήθεια, τι κρύβεται πίσω από το "IX", τον τίτλο του άλμπουμ; Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως θα μπορούσε να είναι το ένατο άλμπουμ των Paradise Lost αν είχε βγει μετά το "Host". Αλλά τότε θα έπρεπε να λέγεται "XIII". Οπότε, γιατί το είπατε "IX";

Υπάρχουν δυο λόγοι. Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει με τα διάφορα πράγματα που συχνά σκεφτόμαστε και κάνουμε όσο διαρκεί η διαδικασία της σύνθεσης. Στην αρχή αυτής της διαδικασίας είπαμε πως θα γράψουμε εννέα τραγούδια, οπότε ο αριθμός εννέα ήταν εξαρχής στο μυαλό μας. Αλλά, θέλαμε το εννέα να έχει κι έναν συμβολισμό.

Ο Nick πρώτα είχε την ιδέα για το σύμβολο του Host, το οποίο έφτιαξα μετά εγώ στο photoshop. Στη συνέχεια θέλαμε ένα άλλο σύμβολο για το εννέα και οι ρωμαϊκοί αριθμοί ήταν ένας προφανής τρόπος για να το κάνουμε. Και έπειτα με το X σκέφτηκα πως «I am X», πως είμαι ένα πρώην μέλος (ex-member) της κοινωνίας. Όταν σκέφτηκα αυτή την ιδέα ήταν κι όταν βρήκα κι εκείνο το νεκροταφείο με τα μανεκέν, αυτό από το οποίο προέκυψαν τα μανεκέν στο εξώφυλλο και στο πρώτο βίντεο. Πραγματικά το λάτρεψα αυτό το μέρος. Πέρασα μια ολόκληρη ημέρα εκεί και θα μπορούσα να κάτσω πολύ περισσότερο. Μου φάνηκε πως είναι κάτι που συνδέεται έντονα με την κοινωνία μας… όλα αυτά τα μανεκέν που βρίσκονται στα διάφορα στάδια αποσύνθεσης και επιδιόρθωσης. Κάπως έτσι το "IX" εκφράζει το «I am ex», που με τη σειρά του παραπέμπει κάποιο απρόσωπο μέλος της κοινωνίας. Όλο αυτό είναι αρκετά δυστοπικό. Αλλά, θεωρώ πως ταιριάζει καλά με την μουσική…

Τώρα αν δεν έχεις θέμα θα ρωτήσω και κάποια πράγματα που σχετίζονται με τους Paradise Lost...

Κανένα πρόβλημα!

Έχω ολοκληρώσει δυο νέα τραγούδια για τους Paradise Lost προς το παρόν και αμφότερα είναι τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Και κανένα δεν μοιάζει σε τίποτα με τον τελευταίο δίσκο

Θεωρείς πως με τα τρία τελευταία σας άλμπουμ και την ηχητική στροφή που τα χαρακτηρίζει έχετε κατασταλάξει στον ήχο που θέλετε να έχετε με τους Paradise Lost, κι ως εκ τούτου οποιαδήποτε απόκλιση θα πρέπει να εκφράζεται μέσω άλλων σχημάτων, όπως οι Strigoi ή οι Host;

Όχι, δεν ισχύει αυτό. Θέλω να πιστεύω πως ακόμα και τώρα, όταν γράφω για τους Paradise Lost δεν με περιορίζει κάτι – όχι πολύ τουλάχιστον – κατά το στάδιο της σύνθεσης. Αφού πάρουν μια πρώτη μορφή, εν συνεχεία μεταφέρονται στο περιβάλλον του προβάδικου για να παιχτούν από μια πενταμελή μπάντα και τότε τα τραγούδια αρχίζουν να αλλάζουν και γίνονται περισσότερο «Paradise Lost τραγούδια», αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Οπότε, στο πρώτο συνθετικό στάδιο τουλάχιστον, δεν νιώθω κάποιον ιδιαίτερο περιορισμό.

Μάλιστα, αυτό που συζητάμε είναι αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή που μιλάμε, καθώς έχω ξεκινήσει να γράφω νέο υλικό για τους Paradise Lost. Έχω ολοκληρώσει δυο τραγούδια προς το παρόν και αμφότερα είναι τελείως διαφορετικά. Κανένα τους δεν μοιάζει σε τίποτα με τον τελευταίο δίσκο. Βέβαια, όσο προχωράει η διαδικασία δεν ξέρω πως μπορεί να διαμορφωθούν… Κάποια μπορεί να καταλήξουν να ακούγονται σαν κλασσικά Paradise Lost και κάποια άλλα τελείως διαφορετικά. Ο στόχος που έχω είναι να κάνω έναν πραγματικά πολυσυλλεκτικό δίσκο. Ο τελευταίος δίσκος ήταν σε μεγάλο βαθμό μια μίξη διαφορετικών εποχών των Paradise Lost, και νομίζω πως αρκετός κόσμος το ανέφερε αυτό. Θα ήθελα να το πάω παραπέρα όσο προχωράμε με το νέο άλμπουμ των Paradise Lost. Θέλω να πάω σε πιο ακραία μονοπάτια, όπου θα εξερευνήσουμε σχεδόν κάθε πτυχή των Paradise Lost.

Κανείς δεν βάζει deadline στους Paradise Lost

Υπάρχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για το επόμενο άλμπουμ των Paradise Lost;

Το καλό με τους Paradise Lost είναι ότι κανείς δεν μας βάζει deadline στην πραγματικότητα… (γέλια). Δεν έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου να πει ότι πρέπει να κάνω κάτι ως τότε ή οτιδήποτε τέτοιο. Αλλά, μου αρέσει να δουλεύω από μόνος μου. Μου αρέσει να είμαι απασχολημένος όλη την ώρα. Οπότε το πλάνο είναι να μπούμε στο στούντιο προς το τέλος του χρόνου και να κυκλοφορήσουμε το άλμπουμ στις αρχές της επόμενης χρονιάς, φαντάζομαι. Αυτό το πλάνο ισχύει τώρα, αλλά θα πρέπει να δούμε πως θα πάει και η σύνθεση των τραγουδιών. Αν πάει καλά, μπορεί και να επισπεύσουμε λίγο. Αν πάει άσχημα μπορεί και να το καθυστερήσουμε λίγο. Είναι κάπως ρευστό όλο αυτό…

Αλήθεια, αν έπρεπε να κάνετε εκ νέου μια περιοδεία, παίζοντας ένα άλμπουμ σας ολόκληρο, όπως κάνατε με το "Draconian Times" ποιο άλμπουμ των Paradise Lost θα επέλεγες να παίξετε από την αρχή ως το τέλος του;

Από το την αρχή ως το τέλος, ε; Έχουμε παίξει το "Gothic" σε κάνα δυο φεστιβάλ…

Την προηγούμενη εβδομάδα έμαθα ότι τα δικαιώματα του "Icon" δεν ανήκουν σε εμάς

Αλήθεια είναι αυτό…

Το "Host" θα είχε ενδιαφέρον. Επίσης, πολύς κόσμος μας έχει ζητήσει να παίξουμε το "Icon". Αλλά, ξέρεις γιατί δεν μπορούμε να παίξουμε το "Icon"; Διότι τα δικαιώματα του "Icon" ανήκουν σε κάποιον άλλον! Κι αυτό το έμαθα πριν μια εβδομάδα περίπου. Δεν ήξερα τίποτα επί αυτού! Οπότε αν λέγαμε ότι θα δώσουμε μερικές εμφανίσεις στις οποίες θα παίζουμε μόνο το "Icon", όλα τα λεφτά θα πήγαιναν σε αυτόν στον οποίον ανήκουν τα δικαιώματά του… Οπότε καταλαβαίνεις…

Αυτό είναι μεγάλη μαλακία…

Ναι, είναι αρκετά μεγάλη μαλακία! Και δεν έχω ιδέα γιατί αυτό συνέβη με το "Icon" και δεν συνέβη με το "Draconian Times". Αλλά κάπως έτσι πωλούνται και διαμοιράζονται οι δισκογραφικές εταιρίες. Βέβαια, και τα δυο άλμπουμ κυκλοφόρησαν από την Music For Nations, οπότε δεν είμαι βέβαιος γιατί το ένα πήρε τον έναν δρόμο και το άλλο τον άλλο. Είναι περίεργη φάση, σαν κάτι αντίστοιχο σε πολύ μικρότερη κλίμακα, όπως όταν ο Michael Jackson αγόρασε τον κατάλογο των The Beatles… (γέλια)

Όντως μοιάζει πολύ μπλεγμένο. Τώρα σε ένα άλλο θέμα, διέλυσες τους Vallenfyre μετά από τρία άλμπουμ και πέρσι κυκλοφόρησες το δεύτερο άλμπουμ με τους Strigoi. Σκοπεύεις να βγάλεις κι άλλο άλμπουμ με αυτό το project; Αλήθεια, ξεκινάς έχοντας ένα συγκεκριμένο τέλος στο μυαλό σου για αυτά τα σχήματα;

Όχι για τους Strigoi. Με τους Strigoi θα συνεχίζουμε όσο το διασκεδάζουμε και νιώθουμε ότι έχουμε έμπνευση. Όσο θεωρούμε ότι η μουσική είναι καλή θα συνεχίσω να κυκλοφορώ νέες δουλειές με αυτό το σχήμα.

Οι Vallenfyre είχαν συγκεκριμένο λόγο που ξεκίνησαν και θεωρητικά είχαν ένα συγκεκριμένο τέλος. Και πολύ τράβηξε νομίζω. Ξεκίνησαν με αφορμή τον θάνατο του πατέρα μου και είχαν ως κεντρικό θέμα την θλίψη. Τα πάντα γύρω από αυτό το σχήμα είχαν να κάνουν με την θλίψη. Αλλά, στην πορεία προέκυψε ως κάτι πολύ διασκεδαστικό, οπότε το συνεχίσαμε. Όμως, μετά πέθανε η μητέρα μου και για μένα το γεγονός αυτό αποτέλεσε το τέλειο κλείσιμο του εν λόγω κεφαλαίου. Ξεκίνησε με τον θάνατο του πατέρα μου κι έκλεισε με το θάνατο της μητέρας μου. Αυτό ήταν που το ολοκλήρωσε για μένα. Θα έλεγα πως ήταν λες και το καθόρισε η μοίρα να γίνει έτσι, αν πίστευα σε τέτοια πράγματα. Οι Strigoi, όμως, είναι ένα σχήμα που έχει ανοικτό τέλος. Θα δούμε πως θα πάει αυτό.

Διαλύσαμε τη μπάντα μερικές φορές εκείνη την περίοδο. Και ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρος γιατί μείναμε μαζί τελικά

Τώρα θα ήθελα να σε ρωτήσω για την περίοδο από το "Believe In Nothing" ως και το "Symbol Of Life" που μοιάζει να είναι η πιο δύσκολη περίοδος στην ιστορία της μπάντας. Τι έγινε τότε και πως καταφέρατε να λύσετε και να ξεπεράσετε τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν ανάμεσα στα μέλη της μπάντας; Τι σου έχει μείνει από εκείνη την περίοδο;

Χμμ, μας πήρε πολύ καιρό για λύσουμε εκείνα τα προβλήματα. Δεν νομίζω πως διευθετήθηκαν πλήρως πριν περάσουν αρκετά χρόνια. Τώρα ως προς το τι συνέβη… Στην πραγματικότητα έφταιγε το hangover που προκάλεσε το "Host" στην πραγματικότητα. Τόσο η ηχογράφηση όσο και η περιοδεία για το "Host" ήταν τρελά διασκεδαστικές για εμάς. Αλλά μετά από αυτά ήρθε το hangover… άνθρωποι που έκοβαν τα ναρκωτικά, άνθρωποι που πάλευαν με προβλήματα με το αλκοόλ, προβλήματα σχέσεων… Επίσης, η μπάντα έμοιαζε να μην έχει ταυτότητα… Νιώθαμε άστεγοι. Νιώθαμε πως δεν ξέραμε που βρισκόμαστε, πως απλά αιωρούμασταν κάπου κι απλά κοπανούσαμε τα κεφάλια μας όλη την ώρα. Η αλήθεια είναι πως σχεδόν το διαλύσαμε τότε. Σίγουρα διαλύσαμε τη μπάντα μερικές φορές εκείνη την περίοδο. Και ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρος γιατί μείναμε μαζί τελικά. Όπως και να έχει τα βρήκαμε, έστω κι αν πήρε πολύ καιρό…

Ποτέ δεν ακούω το τι λένε για τους δίσκους που βγάζουμε

Και πάλι πάντως, μέσα από όλη αυτή την κατάσταση που περιγράφεις θεωρώ πως βγάλατε πολλή καλή μουσική μέσα σε αυτά τα δύο άλμπουμ, οπότε με κάποιο τρόπο δεν επηρέασε την παραγωγικότητά σας, τουλάχιστον κατά την άποψή μου. Βέβαια, δεν ξέρω πως πήγαν από εμπορική απήχηση εκείνες οι δουλειές…

Ξέρεις, είμαι πολύ χαρούμενος που τελικά συνεχίσαμε. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους αρέσουν αυτά που κάμαμε εκείνη την περίοδο. Αλλά ποτέ δεν παρακολουθώ την εμπορική πλευρά. Δεν είμαι τύπος που τον ενδιαφέρουν αυτά. Ποτέ δεν ακούω το τι λένε για τους δίσκους που βγάζουμε. Απλά, τους βγάζω και πηγαίνω σε περιοδεία. Κι όταν είμαι στην περιοδεία, παίζω για ανθρώπους που τους αρέσει αυτό που κάνουμε, αφού ήρθαν και στη συναυλία. Οπότε δεν με απασχολεί και πολύ η εμπορική πλευρά των πραγμάτων. Αφήνω άλλους ανθρώπους να ασχοληθούν με αυτό. Δεν είναι για μένα. Εγώ απλά είμαι χαρούμενος που κάνω κάτι που μου αρέσει.

Πριν πάμε στην τελευταία ερώτηση και κλείσουμε να σου πω ότι ευχαριστήθηκα πολύ την κουβέντα μας, οπότε σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου!

Παρακαλώ! Κι εγώ την ευχαριστήθηκα!

Κοιτάζοντας πίσω και σκεπτόμενος όλα όσα συζητήσαμε υπάρχουν πράγματα που θα άλλαζες αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω; Φερ’ ειπείν θα ήθελες να είχατε κυκλοφορήσει το "Host" μέσω ενός side project παρά ως άλμπουμ των Paradise Lost; Ή με τα προβλήματα που προέκυψαν μετά θα ήθελες να είχες χειριστεί κάποια πράγματα διαφορετικά; Ή μήπως εν τέλει όλα έγιναν για κάποιο λόγο και είναι όλα καλώς καμωμένα;

Πρόκειται για δυο διαφορετικές ερωτήσεις. Αφενός, μπορεί να μην καθόμουν εδώ αυτή τη στιγμή αν άλλαζα έστω κι ένα πράγμα. Ίσως να μην ήμουν στη θέση που είμαι τώρα αν άλλαζα έστω κι ένα τραγούδι. Όλα όσα έγιναν με οδήγησαν εδώ, οπότε δεν μπορώ να παραπονεθώ για τίποτα από αυτά.

Αλλά, αν κάνουμε μια ξεχωριστή ερώτηση, η οποία αφορά ένα παράλληλο σύμπαν ή κάτι τέτοιο, τότε είναι πολλά τα πράγματα που κοιτώντας πίσω θα άλλαζα. Πράγματα που έχουν να κάνουν με ανθρώπινες σχέσεις, πράγματα που έχουν να κάνουν με την μουσική εξέλιξη, πράγματα που έχουν να κάνουν με εργαλεία που χρησιμοποίησα, ακόμα και κάποιες φωτογραφίσεις… Τις μισώ τις φωτογραφήσεις! Και κάποιες τις μετανιώνω που τις έκανα, αν και κάποιες μου αρέσουν. Υπάρχουν πολλά πράγματα που βλέποντάς τα τώρα δεν ήταν και οι καλύτερες ιδέες ή που θα μπορούσαν να έχουν γίνει καλύτερα ή που θα μπορούσαμε εμείς να τα έχουμε κάνει καλύτερα…

... Αλλά δεν θα άλλαζα τίποτα. Ούτε ένα από αυτά. Γιατί με έφεραν εδώ…

Συμφωνώ μαζί σου! Κλείνοντας, φαντάζομαι δεν χρειάζεσαι εμένα να σου πω πόσο σας αγαπάμε στην Ελλάδα και προφανώς σας περιμένουμε ξανά από τα μέρη μας… Δεν ξέρω αν έχετε τίποτα πλάνα ήδη…

Έχουμε… Θα δώσουμε μια εμφάνιση, αλλά δεν είναι στην Αθήνα ή κάτι τέτοιο… Είναι στην Κρήτη. Παίζουμε στα Χανιά, σε ένα φεστιβάλ που είχαμε παίξει και πολύ παλιότερα…

Στο Chania Rock Festival…

Δεν θυμάμαι, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Αλλά μας κάλεσαν να ξαναπάμε και θα το κάνουμε. Νομίζω είναι φέτος…

Όχι γυαλιά, ολόκληρη σκηνή Βεδουίνου θα φέρω… Δεν την παλεύω με τον ήλιο…

Γίνεται μέσα στο καλοκαίρι, οπότε να φέρεις γυαλιά ηλίου! Θα έχει πολλή ζέστη… (γέλια)

Όχι γυαλιά, ολόκληρη σκηνή Βεδουίνου θα φέρω και θα την έχω να με καλύπτει… Δεν την παλεύω με τον ήλιο…

Θα έχει πολύ ήλιο σίγουρα… Αλλά τώρα που μιλάμε στην Αθήνα χιονίζει, κάτι που είναι αρκετά σπάνιο. Αποτελεί ιδανικό σκηνικό, όμως, για ακρόαση του άλμπουμ των Host, αλλά και παλιότερων δουλειών σου. Οι περισσότερες εκ των οποίων αποτελούν συντροφιά σχεδόν μια ολόκληρη ζωή πλέον…

Χαίρομαι πολύ για αυτό. Και να σου πω θα ήθελα να έχουμε κι εδώ λίγο χιόνι τώρα. Δεν χιονίζει εδώ, αλλά θα το ευχόμουν…