Host

Νομίζω πως οι άρχοντες του gothic/doom metal δικαιούνται να στίβουν και την παραμικρή σταγόνα έμπνευσής μετά από τόσα χρόνια πλήρους αφοσίωσης στο brand των Paradise Lost. Από το "Plague Within" και έπειτα, φάνηκαν να επηρεάζονται ηχητικά αρκετά από τα μακροχρόνια project τους στον ακραίο ήχο, ενώ το πιο πρόσφατο "Obsidian" έδειχνε κάποιες παλινδρομήσεις σε πιο μελωδικές φόρμες των "Paradise Lost" και "Symbol Of Life".

Ωστόσο, όλοι ανεξαιρέτως οι φίλοι της μπάντας ξαφνιαστήκαμε όταν ανακοινώθηκε το νέο "hobby" των Mackintosh και Holmes. Οι Host δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας πως δημιουργήθηκαν για να τιμήσουν τον ήχο για τον οποίο κατακρίθηκαν πίσω στο 1999, αλλά ετεροχρονισμένα δικαιώθηκαν.

Είναι έκδηλο σε όλη την πορεία τους ότι οι Βρετανοί είναι εμφανώς επηρεασμένοι από την electro/goth/post-punk αλλά και pop σκηνή των '80s και '90s. Το ίδιο μαρτυρούν και οι εξαιρετικές τους διασκευές από εκείνη την εποχή.

Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, τo "ΙΧ" να μην είναι παρα ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής που θα ικανοποιήσει τους οπαδούς της δισκογραφίας των Lost από το 1997 μέχρι και το 2009. Κυρίως, όμως, θα ιντριγκάρει όλους αυτούς που δεν καλωσόρισαν την στροφή της τελευταίας οκταετίας και την απουσία των μελωδικών φωνητικών του Holmes. Γιατί πολύ απλά αυτά τα τελευταία είναι και ο πρωταγωνιστής των συνθέσεων - ή απλά μας είχαν λείψει πολύ. Μαζί, λοιπόν, με τις μίνιμαλ, αλλά πιασάρικες, συνθέσεις τους, βοηθούν τους Host να κερδίσουν εύκολα το στοίχημα.

Από την γενικότερη ομορφιά του άλμπουμ θα ξεχωρίσω τo ηλεκτρονικό "Tomorrow’s Sky", το "One Second" meets "Host", "Divine Emotion", το "Hiding From Tomorrow", ενώ για ακόμα μια φορά θα βρεθούμε αντιμέτωποι με με μια εξαιρετική διασκευή σε έναν ύμνο των 80s, το "I Ran" των Flock Of Seagulls. Μόνο μελανό σημείο του "IX" θα πω πως είναι οι επιδερμικοί στίχοι του, ειδικά από έναν δημιουργό που έχει ξεχωρίσει για την ποιότητα του σε αυτόν ακριβώς τον τομέα. Ίσως αυτό να οφείλεται και στην απόκλιση από την αρχική ιδέα ενός instrumental σχήματος.

Όπως κάθε σωστός επιχειρηματίας, έτσι και ο Mackintosh, επιλέγει, πλέον, να κυκλοφορήσει το εκάστοτε προϊόν του μέσω διαφορετικού brand. Γιατί η εικοσαετία αποκλειστικής σχέσης με τους Lost μπορεί να διέπεται από έναν ρομαντισμό, αλλά οικονομικά κρίνεται ως ασύμφορη η κυκλοφορία ενός δίσκου ανα τριετία, στον οποίο μάλιστα προσπαθεί να χωρέσει όλη την δημιουργικότητα του. Ειδικά σε μια φάση που φαίνεται να είναι πιο παραγωγικός από ποτέ.

Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι αν οι πιο μελωδικές στιγμές των Paradise Lost θα εξωτερικεύονται από δω και στο εξής μόνο μέσω των Host ή οι πρώτοι περνούν μια νέα φάση, πιο ήπια και μας περιμένουν περισσότερες εκπλήξεις στο μέλλον; Σε κάθε περίπτωση, το νέο project του βρετανικού ντουέτου, είναι μια κίνηση win-win τόσο για τους ίδιους, όσο και τους οπαδούς τους. To δε ντεμπούτο άλμπουμ τους κρίνεται ως άκρως επιτυχημένο, προσφέροντας μας ακριβώς ό,τι περιμέναμε από αυτούς και τίποτα λιγότερο.