God Is An Astronaut: «Φέραμε μαζί κάποια από τα πιο σκυθρωπά μας τραγούδια»

Με αφορμή το πολύ καλό φετινό άλμπουμ των Ιρλανδών post-rockers και τις συναυλίες τους σε Θεσσαλονίκη (5/10) και Αθήνα (6/10), μιλήσαμε με τον Torsten Kinsella (κιθάρα-πιάνο) για την τραγική πηγή έμπνευσης του "Epitaph" και την πορεία της μπάντας σε βάθος χρόνου.

Γεια σου Torsten. Καταρχάς, να σου πω και προσωπικά πως ήσασταν εξαιρετικοί στις δύο τελευταίες σας εμφανίσεις εδώ, το 2014 και το 2016. Έχεις καμία ιστορία να πας πεις για αυτές;

Σε ευχαριστώ. Δεν μπορώ να θυμηθώ συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Μόνο ότι πάντα απολαμβάνουμε πραγματικά πολύ να δίνουμε συναυλίες στην Ελλάδα.

Ο ήχος σας επί σκηνής είναι πάντα πιο βαρύς. Είναι επιλογή σας ή αποτέλεσμα της ηχητικής των συναυλιακών χώρων;

Νομίζω πως η συναυλία έχει διαφορετικό mood. Υπάρχει μια προσμονή από το κοινό και μας αρέσει να κάνουμε τα πράγματα πιο ανεβαστικά. Αντίθετα, στους δίσκους στοχεύουμε αποκλειστικά σε μια οικιακή ηχητική εμπειρία, όπου η μουσική είναι το επίκεντρο της προσοχής. Στη ζωντανή εμφάνιση, η μουσική είναι στο επίκεντρο, αλλά μαζί και με το performance επί σκηνής και την ενέργεια που βγάζεις. Σε αυτήν την περιοδεία φέραμε μαζί μας κάποια από τα πιο σκοτεινά, πιο σκυθρωπά μας τραγούδια, όπως το "Frozen Twilight", οπότε πιστεύω πως θα υπάρχει καλύτερη ισορροπία ανάμεσα σε ελαφριές και βαριές στιγμές.

Αυτή θα είναι και η διαφορά της φετινής με τις προηγούμενες εμφανίσεις;

Όχι μόνο. Αυτή είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε οδικώς στην Ελλάδα, οπότε έχουμε μαζί μας ολόκληρη την παραγωγή. Λογικά, δεν θα υπάρχει καμία σύγκριση με ό,τι έχουμε κάνει στο παρελθόν. Έχουμε καλύτερο πακέτο φωτισμού και τη δική μας FOH κονσόλα, το δικό μας backline ενισχυτών... Αισιοδοξώ πως θα μας δείτε και θα μας ακούσετε καλύτερα από τις προηγούμενες συναυλίες.

Πριν λίγους μήνες κυκλοφορήσατε το "Epitaph". Όγδοος στούντιο δίσκος για την μπάντα. Πίστευες όταν ξεκινούσες αυτήν την πορεία, πίσω στο 2002, πως θα τα κατάφερνες έως εδώ;

Όχι, αλλά σίγουρα ήταν η ευχή μας να εξακολουθούμε να φτιάχνουμε μουσική. Είμαστε χαρούμενοι που έχουμε ένα αφοσιωμένο κοινό και είμαστε ακόμα επίκαιροι. Ελπίζουμε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε για κάμποσα χρόνια ακόμα.

Το "Epitaph" είναι εμπνευσμένο από μια τραγική ιστορία, τον θάνατο του 7-χρονου ξαδέρφου σου...

Ναι ο δίσκος γράφτηκε στη μνήμη του 7-χρονου ξαδέρφου μου, του οποίου η ζωή έλαβε τραγικό τέλος. Όλο το άλμπουμ είναι αφιερωμένο σε αυτόν. Είναι ο δικός μας τρόπος να τον αποχαιρετήσουμε και να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε έτσι την αδιανόητη αυτή απώλεια. Κάθε τραγούδι αναφέρεται σε μια διαφορετική πτυχή αυτής της τραγωδίας. Είναι με διαφορά η πιο σκοτεινή και προσωπική κυκλοφορία μας. Η μουσική σε μεταφέρει σε σκοτεινές, τραυματικές, ζοφερές στιγμές που βιώσαμε. Αλλά, φυσικά ήταν σημαντικό να απαθανατίσουμε και τις πιο ευχάριστες στιγμές και να έχουμε λίγη ελπίδα. Αυτήν τη βδομάδα θα γινόταν 9 χρονών...

Πιστεύεις πως το σκοτάδι η καλύτερη έμπνευση για ποιητική τέχνη;

Όντως πιστεύω ότι οι σκοτεινές εμπειρίες της πραγματικής μας ζωής είναι μια κύρια πηγή έμπνευσης για ποιητική τέχνη – και τέχνη γενικώς. Για παράδειγμα, μια από τις κύριες πηγές έμπνευσης του Edgar Allan Poe ήταν ο πρόωρος θάνατος της γυναίκας του, Virginia.

Παρ' όλα αυτά, ποιό είναι το συναίσθημα που σου είναι η πιο μεγάλη πρόκληση να αναπαράγεις με τη μουσική σου;

Μάλλον η ευτυχία. Διότι, όταν είμαι ευτυχισμένος, είμαι χαρούμενος και δεν έχω πραγματική έμπνευση να συνθέσω.

Προσωπικά πιστεύω το "Epitaph" είναι από τα highlight της καριέρας σας. Σίγουρα το καλύτερο από τα τελευταία τέσσερα άλμπουμ σας. Έχεις την ίδια αίσθηση από τον κόσμο που μιλάς; Τι κάνατε διαφορετικά τώρα;

Ευχαριστώ, κι εγώ πιστεύω πως είναι από τις πιο δυνατές μας δουλειές. Συναισθηματικά, είναι μια από τις πιο βαθιές. Η τραγωδία του ξαδέρφου μου σίγουρα μας άφησε σε τέτοια κατάσταση αλλοφροσύνης που το να γράψουμε μουσική ήταν η μόνη μας διέξοδος. Τα περισσότερα κομμάτια γράφτηκαν στον άμεσο απόηχο και μου υπενθύμισαν το λόγο που γράφαμε μουσική εξαρχής. Η αποδοχή είναι πολύ καλή, σχεδόν το ίδιο καλή με το "All Is Violent, All Is Bright". Είναι πια πιο δύσκολο να μετρήσεις το κοινό, αλλά οι πωλήσεις μας είναι καλές και οι συναυλίες μας έχουν περισσότερο κόσμο σε αυτήν την περιοδεία. Νομίζω πως κάποιοι ίσως να προτιμούσαν κάτι πιο heavy και ανεβαστικό, αλλά ίσως έρθει κάποια στιγμή στη ζωή τους που θα ταυτιστούν με το "Epitaph" και θα καταλάβουν το λόγο που είναι σκοτεινός.

Γενικά, πάντως, επικρατεί η άποψη πως οι πρώτοι δίσκοι σας ήταν οι κορυφαίοι, με αποκορύφωμα φυσικά το “All Is Violent, All Is Bright”. Υπάρχει τρόπος να ξεπεραστούν, ή είναι πρακτικά αδύνατο γιατί κυκλοφόρησαν μια άλλη εποχή;

Είμαστε πολύ περήφανοι για το "All Is Violent, All Is Bright". Νομίζω πως, επειδή πολύς κόσμος μας ανακάλυψε με αυτό, δεν γίνεται να το ξεπεράσουμε στα αυτιά του. Εγώ βλέπω τη μουσική μας σαν ένα μεγάλο ενιαίο σώμα δουλειάς, που αντικατοπτρίζει την εκάστοτε κατάσταση των ζωών μας τις δεδομένες χρονικές στιγμές.

Το εξώφυλλό σας επιμελήθηκε ο Fursy Tessier των Les Discrets, Amesoeurs κτλ. Η post-black/blackgaze σκηνή βγάζει τα τελευταία χρόνια τόσες πολλές νέες μπάντες όσες το post-rock στα ‘00s. Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτές;

Δεν είμαι λάτρης των άγριων black metal φωνητικών, αλλά αρκετή από τη μουσική είναι όντως καλή. Απολαμβάνω τους Les Discrets και τους Alcest, ειδικά τα μελωδικά τραγούδια που έχουν φωνητικά.

Ποιός από τους δίσκους σας σηματοδότησε τη μεγαλύτερη αλλαγή στον ήχο σας;

Νομίζω το "Origins". Ήταν ένα πειραματικό άλμπουμ. Η τεχνική γραψίματος ήταν διαφορετική. Ξεκινήσαμε με το να βάλουμε κάτω πολλους ήχους και ηχοτοπία και να προσπαθήσουμε σμιλέψουμε κάτι από όλο αυτό, προσθέτοντας την ενορχήστρωση σε δεύτερο στάδιο. Αντιθέτως, άλλες φορές, απλά θα γράφαμε ένα κομμάτι στο πιάνο ή την κιθάρα και έπειτα θα χτίζαμε τα ηχοτοπία γύρω του.

Ποιό ήταν το πιο κρίσιμο σημείο της καριέρας σας;

Νομίζω πως κάθε στιγμή που κυκλοφορείς δίσκο είναι κρίσιμη. Η εποχή του "Origin" ήταν ταραχώδης. Ο κόσμος δεν ερχόταν τόσο πολύ στις συναυλίες και είχαμε προβληματιστεί πολύ. Αλλά με το “Helios/Erebus” η κατάσταση άλλαξε, οι αντιδράσεις ήταν θετικές και ερχόταν πολύς κόσμος να μας δει.

Μιλώντας για σκοτεινές μουσικές, πες μου τους αγαπημένους σου σκοτεινούς δίσκους.

Είναι τα Whipping Boy-Heartworm, Nine Inch Nails-The Fragile, Massive Attack-Mezzanine και Radiohead-A Moon Shaped Pool.

Καμία σειρά ή ταινία που επηρέασε τη μουσική σας τελευταία;

Το "Melancholia", το "Inception" και το "Snowpiercer".

Γνωρίζω πως μεγαλώσατε ακούγοντας Metallica, AC/DC, Nirvana, Tool κτλ Θεωρείτε τους εαυτούς σας μεταλλάδες/χαρντροκάδες;

Η rock μουσική είναι αυτή που ακούγαμε μεγαλώνοντας οπότε πάντα θα είναι μέρος του στυλ μας. Αλλά, επίσης, μεγαλώσαμε ακούγοντας Pink Floyd, Orbital, The Cure, Gary Numan, My Bloody Valentine κτλ

Αυτό ήταν λοιπόν. Τα λέμε από κοντά όταν έρθετε!

Ευχαριστώ πολύ!