Kubo and the Two Strings, μία κριτική

Είναι ωραίο πράμα να βλέπεις δημιουργίες κάποιων με αληθινό μεράκι για την τέχνη τους, ασχέτως τέχνης. Μουσικά για παράδειγμα, απολαμβάνω πιο πολύ τους δίσκους μπαντών που νιώθω πως αυτό που κάνουν το κάνουν από αγνό πάθος, τέχνη για την τέχνη που μου είπε μια φορά ένας φιλόλογος. Έτσι, αν και το stop motion animation ποτέ δεν μου έκανε κλικ, νιώθω απαράμιλλο σεβασμό γι' αυτούς που αφιερώνουν άπειρες ώρες στη δημιουργία τέτοιων ταινιών, καρέ καρέ. Στην ουσία, δύο είναι τα εναπομείναντα «μεγάλα» στούντιο στον κόσμο που ασχολούνται πλέον με το stop motion, η Aardman στο Ηνωμένο Βασίλειο (με παραγωγές τύπου "Wallace and Gromit", "Shaun the Sheep", κλπ) και η Laika στις ΗΠΑ ("The Boxtrolls", "Coraline"), της οποίας το "Kubo and the Two Strings" είναι η καινούργια τους δουλειά.

Ελέω πολλών παραγόντων, ενάμεσα τους και το γεγονός πως διανύουμε φεστιβαλική περίοδο, μεγάλος ντόρος είχε γίνει γι' αυτόν τον Kubo, πράγμα που μου αύξησε την περιέργεια. Κάτι που άτομα του χώρου που εμπιστεύομαι μίλαγαν για μεγάλο δημιουργήμα, κάτι το ενδιαφέρον voice acting cast και κάτι ο παραδοσιακός ιαπωνικός σκελετός που φαίνεται να αποτελεί τον γενικό κορμό της ιστορίας με έσπρωξαν στις αίθουσες, και ιδού η αποψάρα μου για την ταινία.

Είναι οκ. Μάλλον πρόκειται περί της κλασικής περίπτωσης που ξέχασα να μετριάσω τις απαιτήσεις μου και μπήκα μέσα περιμένοντας να τα χάσω. Δεν είναι σε καμία περίπτωση τέτοια ταινία. Ναι, σαν ταινία είναι πανέμορφη και αυτό που βλέπεις μπροστά σου είναι πραγματικά αποτέλεσμα αγάπης, αλλά αφηγηματικά, χωλαίνει. Τόσο αδύναμος είναι ο τρόπος διήγησης της περιπέτειας του Kubo που μεγάλο μέρος της ταινίας απλά έσβηνα και ο νους μου γύριζε σε σκέψεις τύπου «α, πόσο δύσκολο πρέπει να 'ταν να γυριστεί η σκηνή αυτή με stop motion» ή «πώς το λένε εκείνο το ιαπωνικό το μουσικό όργανο, το έγχορδο; Να, δω το έχω...». Οι απαντήσεις είναι «πολύ» και «Shamisen», όπου αν τις πάρεις συνδυαστικά, περιγράφει και το εκπληκτικό soundtrack της ταινίας.

Περί της πλοκής, ο Kubo είναι ένας νεαρός που ζει με την κατατονική κάπως μητέρα του. Τη μέρα κατεβαίνει κάτω στο χωριό και διηγείται μαγικές περιπέτειες εν shamisenικής συνοδείας και το δειλινό επιστρέφει στη σπηλιά του πριν πέσει η νύχτα, γιατί κακά πράγματα συμβαίνουν τη νύχτα. Μια μέρα, όμως, δεν προλαβαίνει να γυρίσει πριν βγει το φεγγάρι... Και εκεί αρχίζει η περίπετεια του Kubo, όπου με τη βοήθεια μίας ομιλούμενης μαιμούς (Charlize Theron) και ενός σκαθαριού πολεμιστή (Matthew McConaughey) ξεκινάει για την αναζήτηση τριών μαγικών αντικειμένων.

Τα λέω έτσι παράξενα και χύμα, γιατί έτσι κυλάει η ιστορία. Δεν ξέρω αν αυτό γίνεται επειδή πραγματικά έστω και ένα λεπτό παραπάνω ταινίας αντιστοιχεί σε πάμπολλες ώρες στο στούντιο, άρα και σε πολλά παραπάνω λεφτά στην παραγωγή, αλλά κάποια αφηγηματικά κενά σε αφήνουν και απορείς. Πολύ πιθανό να μη φανεί αυτό σε κάποιο νεαρότερο κοινό, γιατί ας μην ξεχνάμε, είναι στην ουσία παιδική ταινία, αλλά εμένα με ενόχλησε σε τέτοιο βαθμό που έπαψα να νοιάζομαι, με συνέπεια ολόκληρο το τρίτο act της ταινίας να με αφήνει ανέγγιχτο και αν δεν απατώμαι γλάρωσα σε κάποια φάση...

Σαν οπτικοακουστικό δημιούργημα, το "Kubo and the Two Strings" είναι καταπληκτικό, αλλά σαν ταινία είναι απλά οκ. Μου είπαν, επίσης, πως στην Ελλάδα βγαίνει μονάχα μεταγλωτισμένο, πράγμα που επίσης δείχνει πόσο το στοχεύουν προς νεαρότερο κοινό, οπότε η αλήθεια είναι πως θα πρότεινα να βλέπατε κάτι άλλο αν μπορείτε. Τσαντίζομαι, όμως, λίγο, γιατί το potential της ιστορίας είναι τεράστιο. Iαπωνικό lore, μαγεία, πνεύματα, κέρατα, ιστορίες. Ο τόνος και το μήνυμα της ταινίας θα μπορούσε άνετα να ήταν ακριβώς ο ίδιος αλλά η διήγηση να την οδηγούσε στα ηψηλότερα βάραθρα του animation. Είναι δυνάτον να μένει στη σκέψη μου το "Chicken Run" σαν την πιο διασκεδαστική ταινία του είδους;

Τέλος, να επανέλθω λίγο στο θέμα μεράκι. Η Laika, με όλες τους τις παραγωγές, χάνουν λεφτά. Δεν υπάρχει αρκετός κόσμος να στηρίξει το stop motion animation που σαν γενικότερη παραγωγή είναι πανάκριβη. Κάθε στούντιο που σκέφτεται την businessεική πλευρά της θα είχε κλείσει μετά την εμπορική αποτυχία του "Boxtrolls". Όχι η Laika, η Laika ανήκει στον Phil Knight - συνδημιουργό της Nike - και τη διευθύνει ο γιος του, Travis, που έχει πραγματικά πάθος για την τέχνη αυτή. Λεφτά υπάρχουν και δεν τους νοιάζει έστω και λίγο το αν πατώνουν οι ταινίες τους. Εγώ αυτό το σέβομαι και μαγκιά τους. Σκάστε, όμως, λίγο χρήμα παραπάνω για writers της προκοπής, γιατί το να κάνετε μεγάλα πράματα με τα μοντέλα σας δυστυχώς δεν φτάνει.

Υγ, μιλώντας για τα μοντέλα τους: