Funk 'em, just to see the look on their face

Δέκα δίσκοι της funk soul, funk jazz, funk rock και gospel που καλό θα είναι να ακούσεις προτού πεθάνεις; Όχι, δεν είμεθα δα τόσο μηδενιστές. Τούτο εδώ το περιορισμένο αφιέρωμα δέκα επεισοδίων, έχει ως στόχο την παρουσίαση/πρόταση και όχι κριτική δέκα αγαπημένων δίσκων του εν λόγω μουσικού ιδιώματος. Δεν ψάχνουμε για τη Βίβλο της funk. Αντιθέτως, μας βρήκαν κάποιοι παλιοί δίσκοι και μπάντες που εξαφανίστηκαν αρκετά γρήγορα από τον μουσικό χάρτη. Αυτοί, μαζί με κάποια στάνταρ μεγαθήρια θα συγκροτήσουν την ομάδα του άρθρου και ίσως να μπει κι ένας θεματοφύλακας στο τέλος, ένας σχετικά σύγχρονος συνεχιστής της funk παράδοσης.

Είναι από τους ανθρώπους εκείνους που όταν τον δεις και τον χαιρετήσεις θα σου σφίξει το χέρι. Από τους καλλιτέχνες εκείνους που όταν δεχθούν κάποιο κομπλιμέντο θα χαμογελάσει με ειλικρίνεια πριν πει ευχαριστώ. Τον Herbie Hancock θα τον ήθελες για κολλητό σου να σπάτε πλάκα και να κοροϊδεύετε άπαντες. Ο σπουδαίος μουσικός, συνθέτης και ηθοποιός έχει προ καιρού καπαρώσει μια θέση σε οποιοδήποτε άτυπο ή επίσημο Hall Of Fame της jazz και όχι μόνο και δεν θα μπορούσε να λείπει από τούτο εδώ το μίνι αφιέρωμα.

Τέλη του 1969 κι ο Hancock εγκαταλείπει την περιβόητη Blue Note και μετακομίζει στην Warner Bros. Records. Στα χρόνια που θα παραμείνει στην εταιρεία, θα προετοιμάσει το έδαφος για μερικά από τα αριστουργήματά του, δίσκους όπως το "Head Hunters" & "Man-Child" που θεωρούνται μέχρι και σήμερα απάτητες κορυφές. Το "Fat Albert Rotunda" που παρουσιάζουμε σήμερα, είναι ο σπόρος εκείνος που φυτεύτηκε για χάρη ενός τηλεοπτικού soundtrack και καρποφόρησε τους funk καρπούς του λίγο μετά.

Είναι ίσως η πρώτη φορά στην καριέρα του που αλλάζει άρδην τη βάση των συνθέσεών του. Η καθαρόαιμη jazz δίνει τη θέση της στη soul κι αρκετές συνθέσεις είναι προάγγελοι του τι θα συμβεί στους επόμενους δίσκους του, όπου η funk θα αποτελέσει αναπόσπαστο κομμάτι της δημιουργίας του. Από το εναρκτήριο "Wiggle Waggle" νιώθεις το groove και τον ρυθμό να σε κατακλύζουν, με τη mainstream αισθητική του να φαντάζει ως χιτάκι. Χιτάκι που θα μπορούσες εύκολα να ανακαλύψεις σε κάποια υποτιθέμενη ταινία του Guy Ritchie.

Δεν θα είναι υπερβολή να ισχυριστούμε πως σχεδόν σύσσωμος ο δίσκος κυμαίνεται στο τέμπο αυτό, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Το πιάνο του Hancock στην ομότιτλη σύνθεση ακούγεται σαν rock ρυθμική κιθάρα και φέρνει στον νου μετέπειτα «βράχους» που κράταγαν στα δάχτυλα των χεριών τους ολόκληρες μπάντες. Το δε "Lil' Brother" που κλείνει τον δίσκο, το φαντάζεσαι εύκολα σε σκηνή καταδίωξης ή κυνηγητού σε ταινία τύπου "Ocean's Eleven" ή "The Bank Job".

Αυτό που βγαίνει προς τα έξω στο άλμπουμ, είναι πως όλοι το διασκεδάζουν και περνάνε καλά. Πιθανώς να μοιάζει δύσκολο για ένα σχήμα που αποτελείται από πολλούς και σπουδαίους μουσικούς, όταν όμως έχεις τον Herbie Hancock καπετάνιο κι ενορχηστρωτή, τότε μάλλον μιλάμε για αυτονόητη και μονόδρομη κατάληξη.