Funk 'em, just to see the look on their face

Δέκα δίσκοι της funk soul, funk jazz, funk rock και gospel που καλό θα είναι να ακούσεις προτού πεθάνεις; Όχι, δεν είμεθα δα τόσο μηδενιστές. Τούτο εδώ το περιορισμένο αφιέρωμα δέκα επεισοδίων, έχει ως στόχο την παρουσίαση/πρόταση και όχι κριτική δέκα αγαπημένων δίσκων του εν λόγω μουσικού ιδιώματος. Δεν ψάχνουμε για τη Βίβλο της funk. Αντιθέτως, μας βρήκαν κάποιοι παλιοί δίσκοι και μπάντες που εξαφανίστηκαν αρκετά γρήγορα από τον μουσικό χάρτη. Αυτοί, μαζί με κάποια στάνταρ μεγαθήρια θα συγκροτήσουν την ομάδα του άρθρου και ίσως να μπει κι ένας θεματοφύλακας στο τέλος, ένας σχετικά σύγχρονος συνεχιστής της funk παράδοσης.

Δεν το αρνούμαι. Η αρχική ιδέα αυτή ήταν. Ένας σχετικά σύγχρονος δημιουργός που θα είχε όλα εκείνα τα συστατικά προκειμένου να λογιστεί ως άξιο τέκνο της σκηνής. Το πήγα από δω, το πήγα από κει, βρήκα και δεν βρήκα κάποιους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ούτε που τους ήξερα και αποφάσισα να μη μαγαρίσω τις παλιοσειρές και την δεκαετία του '70. Μετά όμως σκέφτηκα δυνατά και ξάστερα:

«Ρε μάστορα, tinafto re που τότε ήταν σχεδόν αναγκαία προϋπόθεση για μια μπάντα να κάνει το βήμα παραπάνω;». Δεν λέω αν ήταν δίκαιο ή άδικο. Το συζητάμε άλλη φορά αυτό. Λέω τι χρειαζόταν τότε; Ένα single man μου. Ένα καταραμένο σινγκλάκι που θα έκανε τα κεφάλια των DJs να γυρίσουν ανάποδα και θα έκαναν το παν να παίξει το τραγούδι αυτό εν ώρα υπηρεσίας τους. Ένα τραγούδι από την πληθώρα της εποχής που θα έκανε το κλικ και ως δια μαγείας θα έμενε εις τον αιώνα τον άπαντα. Μια διαχρονική κι επίκαιρη σύνθεση.

Παρακολούθησα μετά και το ντοκιμαντέρ "The Farthest" κι έδεσε το γλυκό. Στείλαμε μουσική στο διάστημα προκειμένου να αντιληφθούν οι εξωγήινοι τι σόι κουμάσια είμαστε, καλές επιλογές κάνανε δεν λέω. Κι εκεί μου σκάει η φαντασίωση: «Τι θα επέλεγες εσύ, ω υπεύθυνε του καλλιτεχνικού τμήματος της NASA»; Η αλήθεια είναι πως ζορίστηκα αρκετά μέχρι να καταλήξω, αλλά στο τέλος μου 'ρθε η επιφοίτηση, η αδιαμφισβήτητη αλήθεια:

Το "Ball Of Confusion" είναι μια μεγαλοπρεπής κλωτσιά εκεί που πονάει περισσότερο. Οι The Undisputed Truth μέσα σε σχεδόν έντεκα λεπτά κατάφεραν να αποδώσουν αυτό που προσπαθείς σε δέκα κείμενα. Ο ήχος που έψαχνες είναι εδώ και σου κουνάει περιφρονητικά την ουρά του. Αν υπάρχει ένα και μόνο τραγούδι που να περιλαμβάνει την ουσία της σειράς αυτής, μόλις το βρήκες. Πάνε να το παρουσιάσεις τώρα.

Δεν θα κάνω ουδεμία αναφορά στους στίχους. Είναι τόσο ξεκάθαροι που δεν χρειάζονται υπότιτλους μήτε διερμηνέα. Στη μουσική θα σταθώ και μόνο σ' αυτήν. Παίζει να είναι από τα πλέον αντιπροσωπευτικά δείγματα gospel, soul, funk και ψυχεδελικής rock μουσικής εκεί έξω. Όταν τα άκρα σου, άνω και κάτω, κινούνται ανεξέλεγκτα της θέλησής σου και συνάμα σε πλήρη αρμονία με τον ρυθμό του κομματιού, τότε κάτι καλό συμβαίνει.

Πάνω απ' όλα όμως υπάρχει το groove. Η ανυπόστατη εκείνη μουσική έννοια που είναι καθολικά αναγνωρισμένη. Δεν παν' ακούς depressive grindcore metal; Ή έστω suicidal technical progressive stoner ρε παιδί μου! Εδώ είναι που θα πετάξεις στην άκρη τι όποιες άμυνες σου και θα υποκλιθείς στον απροσδιόριστο εκείνο παράγοντα που θα σε κάνει να δεις με άλλο μάτι την μουσική που ακούς. «Γιε μου, που πας; Μάνα θα πάω στην Αφρική».

Το εν λόγω τραγούδι δεν έγινε ποτέ single ή αλλιώς επιτυχία από την μπάντα. Κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1971, ένα χρόνο μετά από την τετράλεπτη εκδοχή των The Temptations, με τους οποίους έκαναν ουκ ολίγες μουσικές αλλαξοκωλιές ελέω Motown. Το πήρε λίγα χρόνια αργότερα και η Tina Turner κι έδωσε μια ώθηση στην τότε καριέρα της. Η εκτέλεση όμως των The Undisputed Truth είναι εκείνη που θα πείσει τον εξωγήινο πολιτισμό να ασχοληθεί με τον πλανήτη Γη. Κοτζάμ επίκληση τους κάναμε: "Oh, great Googamooga, can't you hear me talking to you?".