Προακρόαση: Planet Of Zeus - Afterlife

 Παρασκευή απόγευμα, δυο ημέρες πριν μπει επίσημα το καλοκαίρι, και βρισκόμαστε στο στούντιο των Planet Of Zeus, καλεσμένοι της μπάντας, για να ακούσουμε το ολοκληρωμένο, νέο άλμπουμ τους. «Νέο άλμπουμ Planet Of Zeus;», «Έτοιμο να κυκλοφορήσει;». Αν αντιδράσατε κάπως έτσι, δεν εκπλήσσομαι, καθώς παρόμοια ήταν κι η δική μου αντίδραση στην πρόσκληση των παιδιών….  

Βεβαίως και περιμέναμε ότι θα επανακάμψουν στουντιακά κάποια στιγμή - έχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από την κυκλοφορία του "Faith In Physics" - αλλά και πάλι με έπιασαν κάπως απροετοίμαστο. «Είναι επειδή εγώ ασχολούμαι όλο και λιγότερο με τα social media ή μήπως κι εσείς δεν παίζετε το παιχνίδι των συνεχών ενημερώσεων και των teaser;» ρώτησα τους οικοδεσπότες μας, τον Γιάννη (Βράζο - μπάσο) και τον Στέλιο (Προβή - κιθάρα). Αντιλήφθηκα γρήγορα ότι βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα επί του θέματος, και παρόλο που τους προβλημάτισε αν παίζουν σωστά το παιχνίδι, νομίζω ότι δύσκολα θα υιοθετούσαν ένα προφίλ υπέρ-προβολής που δεν τους εκπροσωπεί. Τους εκτιμώ ακόμα περισσότερο για αυτό, να ξέρετε…

Για την αποστολή αυτή φρόντισα να πάρω τα κατάλληλα μέτρα μαζί μου, ήτοι τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, ώστε να ακούσουμε παρέα το νέο άλμπουμ. Αποδείχτηκε σωστή κίνηση, διότι ο Γιώργος έχει μια σοφία: Από τα τρία πράγματα που θα σου πει, στα δυο πέφτει τελείως μέσα και στο ένα τελείως έξω. Το επιβεβαίωσε και στην προκειμένη περίπτωση, μαντεύοντας ποια τραγούδια θα κυκλοφορήσουν ως singles μέσα από το άλμπουμ. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι από τους πρώτους ανθρώπους που (μου) μίλησαν για το πόσο καλή μπάντα είναι οι Planet Of Zeus και τους γνωρίζει πολύ καλά. Επί αυτού υπάρχει αρχειακό τεκμήριο: 17 χρόνια πριν, όταν έπαιζαν στο After Dark, με support τους 1000Mods. Εγώ πάλι έχω να θυμάμαι (περίπου) αυτή την συνέντευξη, μεταξύ άλλων.

Πάμε, λοιπόν, να μεταφέρουμε κάποιες εντυπώσεις από την ακρόαση του (αγνώστου τίτλου σε εμάς) 6ου άλμπουμ των Planet Of Zeus:

Στα 9 τραγούδια (+1 intro) του άλμπουμ, η παρέα των Μπάμπη, Σεραφείμ, Γιάννη και Στέλιου δείχνει να επιστρέφει με πάρα πολλή ενέργεια, σαν να την αποθήκευαν όλο αυτό το διάστημα της δισκογραφικής απουσίας και να τη διοχέτευσαν στα - κατά κύριο λόγω up-tempo - τραγούδια που έγραψαν. Διατηρούν έναν ήχο και χαρακτήρα που είναι αδιαμφισβήτητα δικός τους, αλλά ταυτόχρονα καθιστούν σαφές πως σαν συγκρότημα (και σαν μονάδες) έχουν προχωρήσει μπροστά κατά τη διάρκεια αυτών των 5 χρόνων δισκογραφικής απουσίας.

Πολύ ψηλά μεταξύ των στοιχείων που σημείωσα θα βάλω το θέμα της παραγωγής, η οποία μου άρεσε πολύ. Το άλμπουμ είναι αυτό που λέμε «well produced», καθώς έχει δοθεί προσοχή σε όλα εκείνες τις λεπτομέρειες που αναδεικνύουν όλα τα παιξίματα, χωρίς όμως να είναι «over-produced» ή να αφαιρεί κάτι από τη ζωντάνια των τραγουδιών. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω δυο στοιχεία που μου έκαναν την καλύτερη εντύπωση αυτό θα ήταν ο ήχος του rhythm section και τα φωνητικά…

Γενικότερα, η δουλειά που έχει γίνει στα φωνητικά μου άρεσε. Αφενός, ένιωσα πως ο Μπάμπης έχει δουλέψει ακόμα περισσότερο στα καθαρά του, σε μια διαρκή διαδικασία βελτίωσης από άλμπουμ σε άλμπουμ, αλλά κυρίως ήταν οι εξαιρετικές δεύτερες φωνές και αρμονίες από τον Στέλιο και τον Σεραφείμ, ένα στοιχείο που δίνει πολλούς εξτρά πόντους. Οι εναλλαγές μεταξύ πιο μελωδικών και πιο άγριων φωνητικών υπάρχουν ακόμα, αλλά έχω την αίσθηση (με μια επιφύλαξη) πως τα άγρια έχουν γίνει πιο ήπια σε σχέση με το παρελθόν (πχ με αυτά του "Vigilante" που ήταν πιο φωνακλάδικα ας πούμε). Σε κάθε περίπτωση είναι θετικός παράγοντας.

Ως προς την μουσική κατεύθυνση, θα προσπαθήσω να περιγράψω την μερική στροφή μέσω αναφοράς κάποιων επιρροών, έστω κι αν και η αναφορά συγκεκριμένων επιρροών μπορεί να αποδειχθεί εντελώς λανθασμένη. Αυτό που θέλω να πω είναι πως τους Clutch φερ’ ειπείν τους εντόπισα μόνο στο t-shirt που φόραγε ο Γιάννης, κι όχι στα riff ή κάπου αλλού στα τραγούδια της μπάντας. Δεκτό το ότι εδώ και καιρό έχουν εξασθενίσει οι σχετικές επιρροές, αλλά εδώ γενικά μοιάζει να έχει αλλάξει αρκετά η λογική των (πεντατονικών) riff που τους χαρακτηρίζουν ή των southern αναφορών, καθώς κινούνται περισσότερο προς μια 90s hard rock προσέγγιση. Τι εννοώ 90s; Ας πούμε, εντόπισα μέρη που μου έφεραν στο νου Monster Magnet εποχής "Powertrip", αρκετούς QOTSA, τζούρες από Hellacopters, ακόμα και μια δόση από Danko Jones στις ερμηνείες του Μπάμπη, ο οποίος πάντα κάπου θα καταφέρει να χωρέσει και λίγο Hetfield εποχής "Load". Επίσης, ακόμα κι αν ξενίσει κάποιους, εγώ θα πω ότι άκουσα και στοιχεία της πιο hard rock πλευράς των Foo Fighters. Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Σεραφείμ βγάζει κάτι από την ενέργεια και τις δυναμικές των Dave Grohl και Taylor Hawkins στο παίξιμό του, λες και στέκεται διαρκώς στην άκρη του σκαμπό και επιτίθεται στο drum kit του. Το άλμπουμ βαραίνει περισσότερο μόνο στα δυο τελευταία τραγούδια, ειδικά στο εξαιρετικό κλείσιμό του, που έχει μια αύρα κάπου μεταξύ Type O Negative και Soundgarden…

Αν έπρεπε να ξεχωρίζω επιμέρους τραγούδια, θα επιλέξω το εναρκτήριο (μετά το intro) "Baptized In His Death", που είναι το προφανές πρώτο single, καθώς σε πιάνει από τα μούτρα με τη riffάρα του και με την ορμή του (και εικάζω πως πάει καρφί για fan favorite) και το περίπου 7λεπτο closing track ("State Of Non-Existence"), το οποίο με έκανε να φύγω από το studio μουρμουρίζοντας «give me something to believe in» και κάτι μου λέει πως αυτό θα συμβεί αρκετές φορές ακόμα, είτε όταν ολοκληρώνεται η ακρόαση του άλμπουμ, είτε φεύγοντας από κάποια συναυλία της μπάντας.

Συνοψίζοντας τις σκέψεις και τα συναισθήματα με τα οποία με άφησε περισσότερο η ακρόαση του 6^ου δίσκου των Planet Of Zeus, θα έλεγα πως δισκογραφικά αποτελεί ταυτόχρονα μια επιστροφή κι ένα βήμα μπροστά για τη μπάντα. Επιστροφή, υπό την έννοια ότι μου έβγαλε μια ενέργεια και ορμή που δεν είχα εισπράξει από την προηγούμενη δουλειά τους, ενώ το βήμα μπροστά έρχεται γιατί δεν φοβούνται να πάρουν λελογισμένα ρίσκα και να εξελίξουν κομμάτια του ήχου τους. Σαν να γίνονται πιο πιασάρικοι, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις, ένα πράγμα. Κυρίως, όμως, έχουν ένα άλμπουμ γεμάτο καλά κομμάτια, που μετά τα κάτι λιγότερο από 40 λεπτά της διάρκειάς του σε κάνει να θες να πατήσεις ξανά το play…

Περισσότερα κι αναλυτικότερα, θα μπορούμε να πούμε σε λίγο καιρό, αλλά σε συμπλήρωμα των παραπάνω αδράξαμε την ευκαιρία να πάρουμε μερικές πληροφορίες ακόμα από τους ίδιους, αναφορικά με την νέα αυτή δουλειά τους…

Τρεις λέξεις που χαρακτηρίζουν το νέο άλμπουμ των Planet Of Zeus…

Στέλιος: Νέο. Άλμπουμ. Πλάνετ. (γέλια)

Τέλειο! Να πω και να λέτε αν συμφωνείτε;

Γιάννης: Πες!

«High energy»

Γιάννης: Είναι δυο λέξεις ή μια;

Ε, είναι προσδιορισμός…

Γιάννης: Ναι, οκ. Δεν είναι λάθος. Επίσης, «ανανεωτικό»…

Αναζωογονητικό, θα το λέγατε;

Στέλιος: Για μας ναι σίγουρα. Αν μιλάμε για εμάς, σίγουρα. Επειδή κάτσαμε και πολύ καιρό, με τον κωρονοϊό κι αυτά…

Γιάννης: Κι ένα τρίτο θα μπορούσε να είναι πιο «ροκάδικο», ίσως; Ή καλύπτεται από το high energy;

Μήπως «well-produced»;

«Over-produced»… Πιο «over-produced»… Περισσότερο produced… Αν μπορεί να το πεις κάτι, είναι αυτό. Έχει πολύ περισσότερη προσοχή στη λεπτομέρεια και στα τεχνικά θέματα… Κατάλαβες…

Έγινε συνειδητά αυτό ή απλά προέκυψαν τα τραγούδια έτσι;

Στέλιος: Όχι, τα τραγούδια δεν προέκυψαν κάπως…

Γιάννης: Να πούμε ότι την παραγωγή την έκανε ο Στέλιος.

Στέλιος: Τα τραγούδια θα μπορούσαν να είχαν βγει και punk… Έχουν αυτό το στοιχείο… Αλλά ήμασταν σε αυτή τη φάση. Κι ο Μπάμπης είχε αυτή τη διάθεση.

Γιάννης: Αν είναι κάτι που το χαρακτηρίζει είναι ότι δεν έχει ακριβώς riff. Δεν έχει αυτό το κλασσικό, Πλανετ-ικό, πεντατονικό. Έχει φύγει αυτό, έχει πετάξει…

Στέλιος: Riff έχει μόνο το πρώτο κομμάτι…

Αυτό πήγα να πω. Δεν έχει riff, αλλά το riff ξεκινάει με riff στο πρώτο τραγούδι…

Γιάννης: Όταν το ξανακούσεις θα δεις ότι πιο μετά δεν έχει riff με αυτή τη κλασσική έννοια…. Υπάρχουν φρασούλες από πίσω, τύπου layers, που φτιάχνουν ένα vibe…

Στέλιος: Έτσι έγινε η ενορχήστρωση.

Γιάννης: Δεν είναι τα μονόφερτα τα riff… Είναι ακόρντα, μελωδίες φωνής, τα τύμπανα.

Στέλιος: Και είναι και πιο φώνο-κεντρικό…

Γιάννης: Πιο vocal-driven… Στο χωριό μου το λένε έτσι σίγουρα…

Επίσης, είναι το πιο 90s άλμπουμ των Planet…

Γιάννης: Ε, ναι!

Στέλιος: Ναι; Ξέρω ‘γω… Μάλλον.

Γιάννης: Σαν songwriting είναι…

Στέλιος: Σαν songwriting είναι, σαν vibe δεν ξέρω…

Θέλατε να πάτε προς τα 90s; Εννοώ πχ ακούγατε πολύ μουσική από τα 90s και σας έπιασε μια νοσταλγία;

Στέλιος: Όχι η διαδικασία του πριν και του πως κατέληξαν να βγουν τα τραγούδια… Κάθε φορά δουλεύουμε με διαφορετικό τρόπο. Το πως συγκεντρώνονται και δουλεύονται τα κομμάτια. Κι αυτή τη φορά ήταν πάλι κάτι καινούργιο για εμάς. Θα σου πω ένα πράγμα: τα κομμάτια αυτά δεν τα έχουμε παίξει ποτέ όλοι μαζί.

Ενδιαφέρον… Γιατί είστε μια live μπάντα…

Γιάννης: Και θα είμαστε. Απλά, έγινε όλο in the box. Ήμασταν εδώ πέρα (σ.σ. : στο στούντιο), φέρναμε τις κεντρικές ιδέες, τις φτιάχναμε σιγά-σιγά, βάζαμε ψευτοτύμπανα, μετά βάλαμε κανονικά τύμπανα, το ξαναδουλέψαμε κλπ… Για αυτό και stretchαρε τόσο πολύ σε χρόνο. Το δουλεύαμε… Είχαμε την πολυτέλεια λόγω του χώρου να το κάνουμε… Τώρα το 90s προέκυψε… Είναι οι πιο βαθιές επιρροές μας, ό,τι και να κάνουμε…

Στέλιος: Και μετά από μερικούς δίσκους που «έπρεπε» να υπηρετήσουμε το Planet… - δεν «έπρεπε», έτσι νιώθαμε, ότι αυτό είμαστε κι αυτό κάνουμε, αυτό μας οδηγεί - μετά από κάποιο καιρό σταματάς να το σκέφτεσαι αυτό και γίνεσαι πιο διαισθητικός…

Και κάπως έτσι υπάρχουν από Αμερικάνικο alternative hard rock στοιχεία, μέχρι doomy στοιχεία στο τελευταίο τραγούδι…

Γιάννης: Ναι, είμαστε αυτοί. Ισχύει…

Παρόλα αυτά υπάρχει ηχητική ομοιογένεια στο δίσκο. Κάτι που φαινομενικά είναι δύσκολο να ακούγεσαι και σαν Monster Magnet/Hellacopters αλλά και πιο σκοτεινός τύπου Sabbath/Soudngarden/Type O Negative στο τέλος και να διατηρείς τη συνοχή…

Στέλιος: Αυτό το κάναμε πάντα. Δεν κάτσαμε ποτέ και στα αυγά μας. Απλά, ίσως τα χωρίζαμε καλύτερα σε δίσκους. Αυτή τη φορά θέλαμε αυτό που έχουμε, θα πάμε μαζί του. Δεν θα το φέρουμε στα μέτρα μας ή στα μέτρα που πρέπει… «Είναι φλώρικο το κομμάτι; Οκ! Γαμώ!».

Είστε όμως, μπάντα που έχει ένα σημαντικό fanbase. Σας κάνει αυτό να σκέφτεστε - έστω ασυνείδητα - το πως θα υποδεχτεί ο κόσμος τη μουσική που γράφετε και τι μπορεί να περιμένει από εσάς ή πως θα αντιδράσει όταν θα παίζετε live, κι αυτό με τη σειρά του να επηρεάζει τον τρόπο που γράφετε;

Στέλιος: Το μόνο που σκέφτομαι είναι, όταν το ακούω μετά, τι θα μπορεί να γίνει σε ένα live με ένα κομμάτι. Μέχρι εκεί όμως. Το αν θα αρέσει ή δεν αρέσει μας έφυγε νωρίς, γιατί φάγαμε κρυάδες και λέμε «οκ, πάντα θα βρεθούν δέκα να πουν αυτό κι άλλοι δέκα να πουν το ανάποδο».

Γιάννης: Η καλύτερη δουλειά για εμάς είναι να κάνουμε ψυχανάλυση με τη μουσική μας. Τώρα, αν δεν αρέσει…

Στέλιος: Για 2-3 δίσκους το κάναμε αυτό… Είναι αυτό που σου έλεγα πριν ότι μέναμε στο Planet, ότι «αυτό μας έκανε»…

Παρόλα αυτά πάντα παίρνατε τα ρίσκα σας…

Γιάννης: Σε σημείο που στην πραγματικότητα δεν ήταν πλέον ρίσκο για εμάς αυτό που κάναμε…

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι που ειπώθηκε πριν, επιμένω πως το θεωρώ «well-produced» κι όχι «over-produced» γιατί το over-produced έχει μια αρνητική χροιά…

Στέλιος: «Over-produced» είναι κάτι κακό. Over είναι σε σχέση με τα δικά μας προηγούμενα…

Γιάννης: Σύμφωνα με τα γενικά στάνταρ της rock μουσικής, δεν είναι over-produced…

Όχι, με τίποτα! Για αυτό επιμένω στο «well-produced»… Με τρόπο που ο ακροατής μπορεί να ακούσει τις δυναμικές στα παιξίματα, πχ στα drums, να ακούσει τις αρμονίες πχ στις φωνές κοκ… Και εν τέλει, έχει πέσει δουλειά… Αλήθεια, αυτό το στοιχείο θα σας ιντριγκάρει ή θα σας δυσκολέψει όταν θα πάτε να παίξετε τραγούδια live;

Στέλιος: Σίγουρα θα μας δυσκολέψει…

Γιάννης: Θα σκυλιάσουμε για να βγει…

Στέλιος: Άμα βγει όμως μετά, θα είσαι πιο πορωμένος…

Γιάννης: Όχι άμα βγει, όταν βγει…

Θα τα προσαρμόσετε ή θα προσπαθήσετε να βγάλετε live και την πιο μικρή λεπτομέρεια;

Στέλιος: Προσαρμογή θα γίνει. Επειδή το έχουμε ξανακάνει όμως το να προσαρμοστούμε - και στο "Loyal" πχ - δεν με αγχώνει κάπως…

Γιάννης: Μας έχει ξανασυμβεί, ίσως όχι στο ίδιο extent. Και δεν μπορώ να σου πω ακόμα γιατί δεν τα έχουμε παίξει μαζί καν τα κομμάτια ποτέ. Θα είναι challenging, αλλά θα ρίξουμε χρόνο - ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί - για να τα καταφέρουμε. Για να τα φέρουμε σε ένα level που έχουν όλα αυτά τα χρόνια οι Planet στα live. Που διατηρούν ένα επίπεδο στο πως παρουσιάζουν τα πράγματα…

Υπήρξε κάποιο τραγούδι που σας προβλημάτισε αν πρέπει να το βάλετε στο άλμπουμ, μήπως δεν είναι πολύ Planet ή δεν είναι πολύ στη φάση σας ή κάτι τέτοιο;

Γιάννης: Όχι δεν νομίζω… Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο…

Στέλιος: Υπάρχει όμως ένα που δεν μπήκε ποτέ…

Και γιατί δεν μπήκε;

Στέλιος: Γιατί δεν τελείωσε ποτέ… Δεν μπορέσαμε να ξεκλειδώσουμε τις φωνές. Θέλαμε, δεν είναι ότι δεν θέλαμε… Απλά, δεν έφτασε ποτέ στο σημείο αυτό, και το αφήσαμε…

Θα έπαιρνε τη θέση κάποιου ή θα ήταν συν;

Στέλιος: Συν θα ήταν… Είχε γραφτεί κανονικά, αλλά στη φωνή κάπως δεν βγήκε…