Armored Saint, Brainstorm, Crush @ An Club, 24/09/00

Όταν στη δεκαετία του '90 ψαχνόμασταν για κάθετι επικό, οι Armored Saint μας προέκυψαν κάπως ξώφαλτσα, μάλλον λόγω του «ιποττικού» image. Η αλήθεια είναι ότι αποτελούν μια από τις λίγες αμερικάνικες μπάντες που έπαιξαν καθαρό heavy metal (ίσως το "Raising Fear" μόνο να πηγαίνει λίγο προς το power), όταν στο ένα άκρο υπήρχε το sleaze και στο άλλο το metal που δημιουργούσε συνεχώς νέα άκρα.

Παρότι τo καλύτερό τους άλμπουμ με τίτλο "Symbol Of Salvation" κυκλφόρησε το 1991 (με διαφορά στήθους από το "March Of the Saint" και το "Delirious Nomad"), οι ραγδαίες αλλαγές τότε στη σκληρή μουσική βιομηχανία και ο θάνατος του βασικού κιθαρίστα David Prichard στις αρχές του 1990 από λευχαιμία, είχαν ως αποτέλεσμα τη διάλυση της μπάντας το 1992, καθώς ο τρομερός ερμηνευτής και frontman John Bush μεταπήδησε στους Anthrax, ενώ παλιότερα είχε απορρίψει πρόταση των Metallica!

Η είδηση της επανασύνδεσης μας χαροποίησε ιδιαίτερα, ο μοντέρνος και αγκρεσιβάδικος χαρακτήρας του "Revelation" που ήρθε στις αρχές του 2000 δεν και ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να περιμένουμε, η μεγάλη είδηση ωστόσο ήταν ότι οι Άγιοι θα έρχονταν στην Ελλάδα για συναυλίες, την Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου στην Υδρόγειο της Θεσσαλονίκης, και δύο ημέρες μετά στην Αθήνα και το An Club.

Τα εισιτήρια αγοράστηκαν μήνες πριν, το καλοκαίρι πέρασε βασανιστικά, και επιτέλους έφτασαν οι μέρες για το πολυπόθητο ταξίδι στην Αθήνα - το τελευταίο για δίσκους και συναυλία σε χρονιά πανελληνίων. Προθέρμανση αποτέλεσε μια σύντομη πλην περιεκτική συνέντευξη του John Bush σε metal εκπομπή που μεταδιδόταν από τον ραδιοφωνικό σταθμό 902 Αριστερά Στα FM - περισσότερα στοιχεία δυστυχώς δεν μπορώ να θυμάμαι.

Έχοντας ηχογραφήσει όμως τη συνέντευξη σε κασέτα που πιστεύω πως κάπου σώζεται, θυμάμαι ακόμη τον Bush να δηλώνει τον θαυμασμό του για το πάθος του ελληνικού κοινού καθώς είχε προηγηθεί η συναυλία στη Θεσσαλονίκη, ότι θα έπαιζαν τραγούδια από κάθε άλμπουμ, την αγάπη του για τη soul και τους μαύρους τραγουδιστές και στο τέλος την ατάκα "we'll be armored in spirit". 16 χρόνια αργότερα θα βρισκόμουν στη θέση του συνεντευξιαστή, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Με οδηγό και προστάτη τον μεγαλύτερο αδελφό μου, φτάσαμε από νωρίς στο An, για να δούμε τους Crush και τους Brainstorm. Όσον αφορά τους πρώτους, παρότι μου άρεσε αρκετά το "Kingdom Of The Kings" (να 'ναι καλά οι ραδιοφωνικές εκπομπές του Αγρινίου που μου «χάρισαν» κιόλας κάποια στιγμή το βινύλιο), έχω να θυμάμαι μόνο την κλασική κοκκινόμαυρη Stratocaster του Παντελή Ροδοστόγλου (καμία σχέση με Διάφανα Κρίνα), και ότι η κοπέλα στα πλήκτρα συστήθηκε μόνο με το μικρό της όνομα (νομίζω Άννα).

Από τους Γερμανούς power metallers έχω να θυμάμαι ακόμη λιγότερα, και μάλλον τίποτα πέραν του ότι κοπανούσαν ανελέητα και μάλλον αδιάφορα. Το πολύ μεγάλο διάλειμμα πριν ξεκινήσουν οι Armored Saint είχε τεντώσει τα νεύρα μας και ο όχι αρκετός κόσμος που θα βρίσκονταν τελικά στο An δεν ήταν και το πιο ενθαρρυντικό σημάδι. «Ουδέν κακό αμιγές καλού» είθισται να λέγεται, και στην προκειμένη το καλό ήταν όχι είχαμε πιάσει θέση στην αριστερή κολόνα (τα καλά του An).

Μάλλον μετά τα μεσάνυχτα οι πέντε Άγιοι βρίσκονται επιτέλους στη σκηνή, σε μεγάλο βαθμό ανανεωμένοι ή αγνώριστοι, τουλάχιστον σε σχέση με τις φωτογραφίες των παλιών δίσκων. Η μαλλούρα του Bush απουσιάζει, ο Vera έχει μόνο ένα κοντοκουρεμένο λοφίο στην κεφάλα του, ο Jeff Duncan είναι κι αυτός κοντοκουρεμένος και φέρνει κάπως σε γριά μάγισσα - μόνο οι αδελφοί Sandoval κρατάνε τα metal προσχήματα.

Το πρώτο μεγάλο σοκ έρχεται με τις πρώτες νότες: ένας από τους καλύτερους ήχους που έχω ακούσει ποτέ σε συναυλία. Τα τύμπανα ακούγονται πεντακάθαρα σε όλα τα χτυπήματα του Gonzo και ο Vera, μαζί με τους Sandoval και Duncan που παίζουν με κιθάρες Hyundai (αυτό κι αν είναι απίστευτο!) χτίζουν ένα εξωπραγματικό wall of sound. Οι εκτελέσεις είναι φυσικά καταπληκτικές και η συναυλία παίρνει εξαρχής μυθικές διαστάσεις.

Σύμφωνα με το Setlist.fm και σε συμφωνία με όσα μπορώ να θυμάμαι, το ξεκίνημα με "Can U Deliver" και "Long Before I Die" είναι τρομερό και η συνέχεια ακόμη καλύτερη. Οι κιθάρες στα solo του "Reign Of Fire" ξερνάνε φωτιά και το "Nervous Man" με εκείνο το τρομερό riff μας σηκώνει στο αέρα και δεν μας αφήνει να πέσουμε.

Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, η συνέχεια με τρία τροαγούδια από το "Revelation", το πολύπλοκο "Book Of Blood" και δύο από τα λιγότερο προτιμητέα τραγούδια του "Symbol Of Salvation", έχει ως αποτέλεσμα μια μικρή κοιλιά, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Το An και όσοι βρίσκται μέσα σηκώνονται πάλι στον αέρα με δύο ακόμη τραγούδια από το ιστορικό full length ντεμπούτο "March Of the Saint", ήτοι το ομώνυμο και το "Mad House", και αναπόφευκτα μέσα σε παραφορσύνη η πεντάδα αποσύρεται.

Και επανέρχεται με το "Chemical Euphoria" να βάζει ξανά φωτιά προεξάρχοντος ενός ακόμη τρομερού riff, για να μπει ως επίλογος το πιθανότατα απρόσμενο "Lesson Well Learned", μάθημα που ευτυχώς γνώριζα πολύ καλά από εκείνο το bootleg CD της Reborn Classics, σε split με το "One Foot In Hell" των Cirith Ungol. Αυτή ήταν λοιπόν μια από τις πρώτες και καλύτερες συναυλίες που πήγα ποτέ, και ένας πολύ καλός λόγος να κοκορεύομαι σε φίλους και γνωστούς - να πω την αλήθεια εκτός του Jon του Voyager δεν έχω βρει άλλον που ήταν παρών.

Εκτός από τα παραπάνω, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα εξής: τον Bush με τη χοντρή αλυσίδα στο λαιμό - σήμα κατατεθέν να μοιάζει με θηρίο στο κλουβί και να ξερνάει τους στίχους, τον Vera με ένα μόνιμο χαμόγελο να κουνάει μέσα-έξω το κεφάλι του, μια τύπισσα να ουρλιάζει ανάμεσα στα κομμάτια "After Me, Comes The Flood" αναγκάζοντας τον Bush σε κάποια φάση να την κοροϊδέψει μιμούμενός την με ακατάληπτες συλλαβές, τον Bush να ξεστωμίζει την απίθανη ατάκα «έχουμε και τον Eric Adams μαζί μας απόψε» όταν είδε έναν τύπο με ένα καφέ δερμάτινο με καρφιά που κάλυπτε σχεδόν όλο τον βραχίωνά του.

Και μια από τις κορυφαίες κινήσεις που έχω δει να κάνει ποτέ συγκρότημα από σκηνής: να μοιράζει πλαστικά ποτήρια σε όσους βρίσκονταν μπροστά μπροστά και να τους αδειάζουν ένα μπουκάλι Jack Daniels, ως το ελάχιστο ευχαριστώ για την παρουσία τους και τη στήριξή τους. 18 και κάτι χρόνια έχουν περάσει έκτοτε, και οι μνήμες παραμένουν έντονες και ζωντανές. Παίζει ρόλο βέβαια και το νεαρό της ηλικίας τότε, αλλά πιστέψτε με, από ανάλογες συναυλιακές εμπειρίες έχω να θυμάμαι πολύ λιγότερα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι Armored Saint έκλεισαν εκκρεμότητες με την πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή "Nod To The Old School" και το χορταστικό DVD "Lessons Not Well Learned 1991-2001", για να επανέλθουν με δύο ακόμη studio άλμπουμ: Τo "La Raza" το 2010 και το απρόσμενα τρομερό "Win Hands Down" το 2015. Με την κυκλοφορία του ζωντανά ηχογραφημένου "Carpe Noctum" άνοιξε ένας νέος συναυλιακός κύκλος που συνεχίστηκε με εμφανίσεις όπου παρουσιάστηκε ολόκληρο το "Symbol Of Salvation", και για εμάς τουλάχιστον θα κλείσει με την επιστροφή των Αγίων στη χώρα μας, για ένα headline show την πρώτη ημέρα του επερχόμενου Up The Hammers Festival, το οποίο προβλέπεται αντάξιο εκείνου στο An.