«10»: Αγαπημένοι δίσκοι των Mechanimal

Αναδρομή στην δεκαετία του '70, του '80 και του '90 με προορισμό το Death Disco

15/12/2021 @ 13:24

Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του πέμπτου τους άλμπουμ με τίτλο "Θόρυβος" και ενόψει της εμφάνισής τους στο Death Disco την ερχόμενη Κυριακή, 19 Δεκεμβρίου μαζί με τον Johnny Labelle, οι Mechanimal μας παρουσιάζουν δέκα αγαπημένους τους δίσκους από την δεκαετία του '70, του '80 και του '90.

To post-synth-punk σχήμα από την Αθήνα θα παρουσιάσει για πρώτη φορά, τόσο τα κομμάτια από τον ''Θόρυβο'' με τη Θέκλα Τσελεπή στα φωνητικά, όσο και από το ''Crux'' και την υπόλοιπη δισκογραφία του με τον Freddie F. στα φωνητικά.

Μαζί τους και ο μοναδικός Johnny Labelle στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του δίσκου του ''XVIII'' σε ένα μοναδικό double bill.

Suicide - Why Be Blue?

(1992)

Όσο και εάν το έχουν κακολογήσει αυτό το άλμπουμ, για εμάς παραμένει εκείνο που έδωσε το έναυσμα ώστε να ξεκινήσει το σχήμα των Mechanimal. Σε μια δεκαετία άφθονων ηλεκτρονικών κυκλοφοριών, το Why Be Blue? καμαρώνει σαν ένα παρεξηγημένο φουτουριστικό όραμα κλασικής pop, με τους Suicide να παραμένουν πάνω από όλα ανατρεπτικοί προς κάθε μουσική φυλή, σταθερά υπνωτιστικοί, γλυκόπικροι και (ηλεκτρονικά) rock 'n' roll, όπως πάντα.

Chrome - Alien Soundtracks

(1977)

Ένα συμβολικό άλμπουμ για τους Mechanimal, όχι μόνο γιατί ωθεί όλα τα γνωστά είδη μουσικής στα άκρα, αλλά και γιατί λειτουργεί από μόνο του σαν καθαρόαιμο ψυχεδελικό τριπάκι. Παράξενο, τρομακτικό, άκρως πειραματικό, αλλά συνταρακτικά μεγαλειώδες, όπως και ο τίτλος του, ο οποίος σε προετοιμάζει κατάλληλα για τον ηχητικό λαβύρινθο που κρύβει μέσα του. To "Sick Track" είναι ο δικός μας φόρος τιμής σε αυτό.

Magazine - Secondhand Daylight

(1979)

Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που γεννήθηκαν μέσα από το new wave! Κατακρεουργήθηκε από τον μουσικό Τύπο όταν κυκλοφόρησε, κάτι που πιθανώς συνέβαλε στην έλλειψη κάθε εμπορικής επιτυχίας, αλλά μάλλον αυτό έπαιξε και τον ρόλο του για να ακολουθήσει, έναν χρόνο αργότερα, το πιο εμπορικό τους άλμπουμ. Ωστόσο, το Secondhand Daylight είναι ένα άλμπουμ που ο David Bowie και οι Roxy Music συναντούν το post-punk, με φανταστικές συνομιλίες μεταξύ κιθάρας και keyboards, ένα πρωτοφανές (για την εποχή του) βαρύγδουπο rhythm section, και ένα τολμηρά δυστοπικό λεξιλόγιο από τον ιδιοφυή Howard Devoto, όλα στοιχεία ενός μοναδικού παζλ που στο τέλος δένει σε ένα ατμοσφαιρικό, κρύο, και τρομακτικό ηχητικό τοπίο.

Ultravox - Systems Of Romance

(1978)

Ηχογραφημένο στο θρυλικό στούντιο του Conny Plank, τον καιρό που βγήκε δεν πρέπει να υπήρχε άλλη μπάντα, η οποία να αγκάλιασε με τόση αγάπη την μηχανική ρυθμολογία του krautrock και την παράνοια του J.G. Ballard, για να δημιουργήσει την πρώτη cyberpunk ταπετσαρία στην ιστορία της μουσικής. Ένα μνημείο που στέκεται γενναία στο χρόνο μέχρι σήμερα, ένα πραγματικά αυτόνομο άλμπουμ που είναι αδύνατον να το τοποθετήσεις σε οποιαδήποτε κατηγορία. Γεννήθηκε από το πουθενά για να οδηγήσει στο κενό. Μετά την κυκλοφορία του ο John Foxx αποχώρησε, η μπάντα συνέχισε με τον Midge Ure, αλλά ούτε εκείνοι, ούτε ο πρώτος τραγουδιστής τους, δεν κατάφεραν να ξαναγεννήσουν, σε καμία από τις επόμενες δουλειές τους, αυτήν την τόσο γενναία ενέργεια που κρύβει αυτός ο δίσκος.

Underworld - Dubnobasswithmyheadman

(1994)

Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε χορέψει πάρα πολύ με αυτό το άλμπουμ. Οι στίχοι από το "Μmm… Skyscraper I Love You" σημαίνουν πολλά για την κατάσταση που βρισκόμασταν εκείνη την εποχή, άσχετα αν δεν μπορούμε να θυμηθούμε πολλές λεπτομέρειες από όλα τα «καμμένα» πάρτι των '90s.

The Cassandra Complex - Theomania

(1988)

Ένα σχιζοφρενικό άλμπουμ γεμάτο σκοτεινές ατμόσφαιρες, ένα ταξίδι στη σχιζοειδή ψυχή του δημιουργού της μπάντας, Rodney Orpheus. Σαν το φάντασμα της Sister Ray να σε παίρνει από το χέρι και να σε τραβάει σε ένα πυρετικό, πολεμικό, τελετουργικό, απόκρυφο, απόκοσμο σύμπαν. Το Defcon 1 που κλείνει το άλμπουμ, λουσμένο στην μονοτονία του beat και μια αιματοβαμμένη κιθαριστική/ηλεκτρονική παραμόρφωση, είναι ίσως το πιο επιβλητικό "danse macabre", που ηχογραφήθηκε εκείνη την εποχή για να σημαδέψει για πάντα το τέλος των '80s.

Joy Division - Closer

(1980)

Πανέμορφο και στοιχειωμένο, δεν αποτελεί μόνο ένα άλμπουμ ορόσημο, αλλά απλά ένα μνημειώδες και διαχρονικό έργο τέχνης.

Bauhaus - Burning From The Inside

(1983)

Στη λίστα μας υπάρχουν τρία «κύκνεια άσματα» σπουδαίων και πολύ αγαπημένων μας ονομάτων και μάλλον κάτι θα πρέπει να σημαίνει αυτό. Ωστόσο, οι Bauhaus είναι φετίχ, είναι τοτέμ, είναι φάρος. Τόσο για για εμένα όσο και για τον Freddie. Αποτελούν τον συνδετικό κρίκο, ανάμεσα στις άλλες αμέτρητες μουσικές μας αγάπες.

The Cure - Faith

(1981)

Aτμοσφαιρικό και σκοτεινό, το καλύτερο και πιο επιδραστικό άλμπουμ των Cure. Πολλοί θεωρούν το επόμενο τους ως την κορυφαία στιγμή της σκοτεινής εποχής τους, αλλά η παραγωγή και τα κομμάτια του Faith, συνδυάζουν με έναν μοναδικό (και πρωτόγνωρο για την εποχή του, τρόπο) την κατάθλιψη με την κάθαρση, όσο κανένα άλλο άλμπουμ τους. Σπάνιο να βρεις ένα τόσο αψεγάδιαστο άλμπουμ (ναι οι Beatles τα κατάφεραν, οι Stoneς όχι).

Coil - Love's Secret Domain

(1991)

Πολλές ιστορίες γύρω από τη δημιουργία του, πολύ χάσιμο, πολλή τρέλα, και πολλά ναρκωτικά. Εν τω μεταξύ, ενώ τα μεγάλα industrial ονόματα εκείνης της εποχής επικεντρώθηκαν στις μαχητικές μπασογραμμές του EBM και τις heavy metal κιθάρες, οι Coil βούτηξαν στον χορευτικό ρυθμό του Λονδίνου για να χτίσουν έναν ηχητικό ακρογωνιαίο λίθο που οι περισσότεροι από τους συνομηλικούς τους δεν είχαν τολμήσει να εξερευνήσουν τόσο ενδελεχώς.