'80s disco is the new rock

Πώς η λατρεία για τα '70s σιγά-σιγά μετατίθεται μια δεκαετία μετά και ποιό θα είναι τελικά το μέλλον μας

Από τον Μάνο Πατεράκη, 17/04/2015 @ 11:20
Η ίδια η λέξη rock αποτελεί μια ιερή αγελάδα στους κόλπους των ροκάδων. Οσιότερη και της λέξης metal ανάμεσα στους μεταλλάδες, ακόμη και όταν παίρνει το πρόθεμα heavy, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Αμέτρητες συζητήσεις έχουν γίνει και θα γίνουν στο μέλλον σχετικά με το τι είναι rock. Βέβαια, ως είθισται στις περισσότερες αντιγνωμίες, είναι ξεκάθαρα θέμα ορισμού. Και ο ορισμός, εξ ορισμού, δεν δύναται να είναι θέμα αντιπαράθεσης! Είναι χαζό...

«Κάποιοι θα συνδέσουν το rock με την επαναστατικότητα, την αλητεία, το τσαγανό»

Το rock είναι κάτι που πολύς κόσμος αισθάνεται κτήμα του - και ως εκ τούτου θα εκνευριστεί δεόντως όταν το οικειοποιηθείς αδιάκριτα, χώνοντας μέσα πράγματα που δεν συμπαθεί. Κάποιος θα ξινίσει τη μούρη του όταν αποκαλέσεις rock κάτι που δεν έχει ούτε μισή παραμόρφωση στην κιθάρα. Άλλος θα ισχυριστεί ότι ακόμα και αν έχει παραμόρφωση, αν δεν έχει επαναστατικότητα, αν δεν έχει αλητεία και τσαγανό, πάλι δεν θα έπρεπε να ανήκει στο θείο αυτό είδος.

Τούτο το τελευταίο είναι συνήθης αντίληψη ανάμεσα στους μεγαλύτερους σε ηλικία, τους παλιοροκάδες που λέμε. Εμείς οι καινούργιοι είμαστε πιο τεχνοκράτες, το πάμε αυστηρά ηχητικά. Δεν πα' ο άλλος να μην έχει καν κιθάρα, ποσώς μας ενδιαφέρει. Εδώ δεν είχαμε τους φοβερούς Om, τρανό παράδειγμα αυτού;

«Όσο να 'ναι, έχουμε επιθυμήσει το απενοχοποιημένο κιτς και την παχιά ατμόσφαιρα των '80s»

Εδώ και πολλά χρόνια, η κατά γενική ομολογία σημαντικότερη δεκαετία της σύγχρονης μουσικής, τα ένδοξα '70s, επικρατούσαν ως βάση των επιρροών των περισσότερων καλλιτεχνών του σήμερα. Από το mainstream μέχρι την ύστατη ψαγμενιά, η ανεξάντλητη πηγή των '70s έρρεε για να σβήσει προσωρινά την ακόρεστη δίψα μας.

Από τη μεριά μου, καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες νέων ρετρό κυκλοφοριών, εδώ και χρόνια πρόσμενα τη στροφή στα '80s. Όχι ότι έχουν μεγαλύτερο βάθος, αλλά, όσο να 'ναι, έχουμε επιθυμήσει το απενοχοποιημένο κιτς, την παχιά ατμόσφαιρα, την κυριαρχία της μελωδίας πάνω από τους ρυθμούς, την εφηβική αυθόρμητη μυστικοπάθεια πάνω από την «αρτιστικότητα» και το όραμα.

Προσωπικά, είχα αντιληφθεί πόσο καίρια και αναγκαία θα ήταν μια στροφή στα '80s, με έναν από τους συγκλονιστικότερους δίσκους των '00s, το "Act II" των Protomen. Βέβαια, είναι αναπόφευκτο αυτή η στροφή, που σημαίνει διαφορετικό πράγμα σε διαφορετικά επίπεδα, να επεκταθεί και στο mainstream...

«Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η μεγαλύτερη σύγχρονη μπάντα της neo-psychedelia το γυρνάει σε χορευτική 80-ίλα»

Οι Daft Punk επανήλθαν στον αφρό το 2013. Μαζί τους έφεραν στην επιφάνεια την θρυλική περσόνα της disco, τον Giorgio Moroder, ο οποίος κυκλοφορεί δίσκο φέτος, 30 χρόνια μετά τον τελευταίο του. Δεν είναι διόλου τυχαίο, όπως τυχαία δεν είναι και η επιστροφή του Nile Rodgers με τους Chic (αυτοί 23 χρόνια μετά). Σαν κάτι να σιγοβράζει ε;

Και το rock ακολουθάει κατά πόδας. Η μεγαλύτερη εναλλακτική rock μπάντα μετά τους Muse (χρονολογικά), οι Arcade Fire, κυκλοφόρησαν ένα αριστούργημα που χρωστάει όλο του το είναι στην pop των '80s. Όσο και αν δεν με είχε κερδίσει αρχικά, θα καταλήξω με αιρετική βεβαιότητα πως το "Reflektor" είναι το magnum opus τους.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε τους Tame Impala. Πρόκειται για ένα από τα δυνατότερα σύγχρονα χαρτιά. Με τα δύο πρώτα άλμπουμ τους στρογγυλοκάθισαν στο κίνημα της ‘70s neo-psychedelia που κατέκλυζε όλο το indie. Τώρα, αποκάλυψαν καινούργιο single και είναι μια πανέμορφη, βραδυφλεγής 80-ίλα. Για να μην πάμε στην περσινή nu-disco αποκάλυψη του Νορβηγού Todd Terje...

«Οι κοινωνίες και η τεχνολογία καθιστούν τη μουσική πέτρα που δεν θα χορταριάσει»

Λογικά και ευπρόσδεκτα όλα τα παραπάνω. Τα πάντα κάνουν κύκλους και η μουσική ζει από τα revival, εξελισσόμενη θέλοντας και μη, καθότι οι κοινωνίες και η τεχνολογία την καθιστούν πέτρα που δεν θα χορταριάσει. Το θέμα είναι, όταν έρθει η ώρα να αναβιωθούν τα '90s, μετά από πολλά χρόνια, πώς θα είναι άραγε; Οψόμεθα. Τα πάντα αποκτούν διάσταση εκ των υστέρων.

Κλείνοντας, να σημειώσω πως στη στροφή στα '80s προφανώς δεν συμπεριλαμβάνω το τιμημένο cult heavy metal, που με θαυμαστή σταθερότητα διατηρεί το κοινό και τη σκηνή του. Εκεί δεν μιλάμε για αναβίωση, αλλά για μια προσήλωση, που το καθιστά αυτόνομο. Οι Enforcer μας δείχνουν το ταβάνι εμπορικότητας που μπορεί να αποκτήσει πια και αυτό είναι απόλυτα θετικό, τόσο για αυτούς όσο και για το underground heavy metal που βρίσκεται σε μόνιμη παραγωγικότητα.

Footnotes

♠ Η προηγούμενη Παρασκευή ήταν Μεγάλη, οπότε η στήλη Footnotes πήρε την πρώτη της απουσία και τίμησε κατά τας γραφάς καλαμάρια, χταπόδια και λοιπά μαλάκια.

♠ Στον δρόμο της μεγάλης επιστροφής από τις πασχαλινές διακοπές είδα προς μεγάλη μου ευχαρίστηση δύο άσχετα μεταξύ τους άτομα να κάνουν οτοστόπ. Δεν ξέρω ποιος βάζει άγνωστο στο αμάξι του τη σήμερον ημέρα της ακατάσχετης τρομοκρατίας από τα ΜΜΕ (ένα παιχνίδι που παίζει όλο και εντονότερα πια το internet, ξεπερνώντας μέχρι και την τηλεόραση). Ωστόσο, χάρηκα όταν τους είδα, σκεπτόμενος ότι υπάρχουν ακόμα κάποιοι που έχουν πίστη στην ανθρωπότητα...

♠ Δύο άγνωστα μουσικά πραγματάκια που αξίζουν την προσοχή σας: 1) Οι Έλληνες Cave Children παίζουν εξαιρετική χιπστερική νεοψυχεδέλεια με prog rock στοιχεία και κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους. 2) Οι Villages είναι ένα one man project που κινείται σε ambient ατμόσφαιρες, υπό ένα νέοκλασικό πρίσμα που χρησιμοποιεί σποραδικά πιάνο, μπάντζο, ακουστική κιθάρα. Ακούστε ένα βράδυ το φετινό “Procession Acts” με ακουστικά...

♠ Την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα εδώ και μήνες έχουμε κάθε μέρα «λίγες μέρες πριν την καταστροφή» και συνεχώς συμβαίνει κάτι μαγικά απροσδιόριστο και παίρνουμε παράταση, στην Ισπανία κάνουν πορεία με ολογράμματα. Διαφορά ποιότητας, όπως και να το δει κανείς.

Se skisa verti


UPDATE: Λίγες ώρες αφ' ότου έγραψα αυτό το κείμενο δόθηκε στη δημοσιότητα ΑΥΤΗ η βιντεοκλιπάρα του David Hasselhoff. Επιβεβαιωνόματε κύριοι!
  • SHARE
  • TWEET