Underground Express #13 - Ψυχή βρυχάται

"All the world's a stage". Ο μεσαιωνικός στίχος του Shakespeare γίνεται όλο και πιο επίκαιρος σε κάθε περαστικό αιώνα, πάντα όμως πέρα από τα λαμπερά φώτα και τις μεγάλες σκηνές, σε κακοφωτισμένα προβάδικα, σε μικρά υπόγεια και γκαράζ, σε κάθε γωνιά αυτής της τρελής σφαίρας, η μουσική του αύριο παίζεται ήδη σήμερα.

Το τρένο της φαντασίας μας που βαφτίσαμε Underground Express θα κάνει ένα ταξίδι κάθε μήνα προς κάθε πιθανό και απίθανο προορισμό με μόνο σκοπό να ανακαλύψει μουσικές χωρίς σύνορα και συμβάσεις, ρίχνοντας φευγαλέες ματιές στον πολιτισμό των πόλεων που επισκέπτεται.

Ταξίδι #13 - Μάρτιος 2020: Θυμάμαι είχα κάποτε διαβάσει, κάπου, σε κάποια ορνιθοσκαλίσματα, τον στίχο "έχεις το χέρι που φοβάται ή το χέρι που βρυχάται;". Οι ζούγκλες της ζωής χρειάζονται αποφασιστικότητα, τη θέληση του να μπορείς να βρεις δρόμο στο δύσκολο μονοπάτι, να τον ανοίξεις εσύ αν χρειαστεί, όσο δύσβατο κι αν φαίνεται. Τέτοιοι είναι κι οι καλλιτέχνες που διαλέγουμε στο express. Μουσικές που ανοίγουν δρόμους.

Βρίσκουμε το Άλμπουμ του Μήνα στην Αγγλία και στη μυστηριώδη ζούγκλα που σκαρφίστηκαν οι The Sorcerers, από τους οποίους «τσιμπάμε» και μια μίνι συνέντευξη. Ταξιδεύουμε στις εσχατιές της γης, από τα δάση και τα λιμάνια του Βορρά, στο αίνιγμα του Hong Kong κι από εκεί μέχρι το Buenos Aires. Οι πυξίδες τρελαίνονται, η ευκαιρία είναι ιδανική να γράψουμε ένα μικρό round-up για δίσκους που δεν χωράνε σε καμία παράδοση παρά υπακούουν μόνο σε ένα νόμο: fusion χωρίς σύνορα, οι ψυχές παντού βρυχώνται σαν Μία.

Στάση 1η: Leeds, Ηνωμένο Βασίλειο
Καλλιτέχνης: The Sorcerers
Άλμπουμ: In Search Of The Lost City Of The Monkey God
Είδος: Ethio-Jazz
Εταιρεία: ATA
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 24-1-2020
Bandcamp
YouTube

Ευλογημένη η μέρα που οι The Sorcerers διάβασαν το ομότιτλο άρθρο σε κάποιο National Geographic κι αποφάσισαν να φανταστούν ένα concept προς αναζήτηση της χαμένης πόλης του πιθηκο-θεού. Αν δεν το είχαν κάνει, δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε ένα τόσο θαυμάσιο άλμπουμ! Παίζουν Ethiopian jazz αλλά δεν το κάνουν με tribal-ισμούς ή με όργια τύπου Sons Of Kemet. Ο δίσκος τους τρόπος είναι πολύ funky κι ευθύς, αφήνουν το εκπληκτικό rhythm section να μας χορεύει (υπέρτατος τόνος μπάσου και το πιο ξεσηκωτικά γλυκό ταμπούρο της πιάτσας) , ενώ τα φλάουτα, τα ξυλόφωνα και τα βιμπράφωνα μας τραγουδούν για τις παγίδες και τα μυστήρια της ζούγκλας, παρασέρνοντας μας σε ένα τρομερό ταξίδι. Είναι σχεδόν απίστευτο πως η μουσική τους συνδυάζει τόσα πράγματα, είναι σκοτεινή, κινηματογραφική, διαβολικά feel good και χορευτική ταυτόχρονα. Το δεύτερο άλμπουμ αυτού του υπέροχου trio είναι πραγματικά άχαστο και σκέτη μουσική αλητεία! Γι άλλη μια φορά στα τελευταία χρόνια, η αγγλική jazz ξέρει να κάνει τη διαφορά. Album του μήνα για το express και να θυμάσαι ότι you're in the jungle, baby.

Μια βόλτα στο Leeds με τη μουσική των The Sorcerers!

Αγαπητοί The Sorcerers, ευχαριστούμε για το φοβερό ταξίδι προς αναζήτηση της χαμένης πόλης του θεού-πιθήκου! Τι σας ενέπνευσε να φανταστείτε ένα τέτοιο μέρος;

Η κινηματογραφική και η library μουσική (σσ: αλλιώς γνωστή ως production ή stock music) ήταν πάντα μια μεγάλη επιρροή για εμάς οπότε αυτό ήταν το λογικό επόμενο βήμα. Επίσης μας ενδιέφερε πολύ να μην κάνουμε μια απομίμηση ενός ethio-jazz δίσκου, συνεπώς το να σκεφτούμε τον κόσμο του θεού-πιθήκου έδωσε περιεχόμενο στη συνθετική διαδικασία, κοιτώντας πέρα από το προφανές σημείο αναφοράς.

Είχα την τύχη να επισκεφτώ το Leeds μια φορά κι έχει όμορφες αστικές αλλά και φυσικές περιοχές. Έχει επηρεάσει, άμεσα ή έμμεσα, τη μουσική σας κι ναι, με ποιον τρόπο;

Το Leeds έχει μια μακρά ιστορία στη μουσική και στις τέχνες, κυρίως εξαιτίας των σχολών μουσικής και τεχνών που έχουν λειτουργήσει σαν ένας μαγνήτης δημιουργικότητας. Ήμασταν αρκετά τυχεροί να αποτελούμε μέρους αυτού (ήρθαμε όλοι στο Leeds για σπουδές), το να είσαι σε ένα τέτοιο χώρο σε κρατάει αφυπνισμένο.

Στη σελίδα σας στο Bandcamp αναφέρεστε στο «σκληρό περιβάλλον της πυκνής ζούγκλας καθώς άγνωστα μάτια παρακολουθούν τους πρωταγωνιστές». Ποιο είναι το πιο μαγικό ή επικίνδυνο μέρος που έχεις επισκεφτεί ποτέ;

Δεν βγαίνουμε πολύ από το studio οπότε πρέπει να φανταστούμε τη δική μας μαγεία και τον δικό μας κίνδυνο.

Αν άκουγα το άλμπουμ στα ακουστικά μου, ποιο μέρος του Leeds θα ήταν ιδανικό για τη μέγιστη απόλαυση του;

Πιες ένα ποτήρι Ayuasca (σσ: θεραπευτικό, παραισθησιογόνο τσάι…) και ταξίδεψε στη ζούγκλα της αγοράς του Leeds.

Πως σας φαίνεται η τοπική σας σκηνή; Παρακαλώ προτείνετε μας καλλιτέχνες που πρέπει οπωσδήποτε να τσεκάρουμε.

Εξαιτίας του τρόπου που φτιάχνουμε τη μουσική μας, είμαστε κυρίως στο studio και δεν νιώθουμε πραγματικά ως κομμάτι της σκηνής του Leeds. Παρόλα αυτά, σίγουρα θα προτείναμε να τσεκάρετε τους άλλους outsiders Shatners Bassoon, που περιλαμβάνουν τους Joost Hendrickx και Johnny Richards – μέλη των Sorcerers.

Ευχαριστώ και καλά ταξίδια!

Στάση 2η: Turku, Φινλανδία
Καλλιτέχνης: E-Musikgruppe Lux Ohr
Άλμπουμ: Non Plus Ultra
Είδος: Neo-kraut
Εταιρεία: Svart
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 31-1-2020
Bandcamp
YouTube

Αφήνουμε τις ζούγκλες της φαντασίας για να γνωρίσουμε μια ζούγκλα από φινλανδικά synths. Από μια μπάντα με τέτοιο όνομα περίμενα να, χμμ, απλώς να μην με αφορά κι όμως, οι E-Musikgruppe Lux Ohr και η μουσική τους μου έφτιαξαν μια παγίδα. Μια γλυκιά παγίδα από ζεστά synths, συνθετικούς ήχους πέραν κάθε φαντασίας κι ένα σπειροειδές, παραισθησιογόνο κοσμικό trip. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι sucker για τους Tangerine Dream αλλά, σίγουρα κάτι τέτοιο θα βοηθήσει στην απόλαυση του "Non Plus Ultra". Πολύ ενδιαφέρουσες, κυκλωτικές και μακροσκελείς συνθέσεις που παιχνιδίζουν ψυχεδελικά αναλογικά '70s ηχοχρώματα κι ένας δίσκος που χτίζει λίγο-λίγο την ατμόσφαιρα του. Αυτοί οι Φινλανδοί outsiders δεν είναι χθεσινοί κι είναι εμφανές ότι διαθέτουν μεγάλη live εμπειρία, καθώς μόνο αυτή θα μπορούσε να εποπτεύσει τέτοιες συνθέσεις. Η παλιά ψυχεδέλεια είναι η ψυχεδέλεια του αύριο και οι E-Musikgruppe Lux Ohr πρεσβεύουν τη δίνη του χρόνου στο σύνολο της.

► Η πόλη Turku στα νοτιοδυτικά της Φινλανδίας είναι σήμερα η τέταρτη σε πληθυσμό αλλά μέχρι τον 19^ο αιώνα ήταν η πρώτη στη χώρα, σε πληθυσμό, ιστορία και παράδοση. Είναι χτισμένη στον ποταμό Aura που εκβάλλει στη θάλασσα της Βαλτικής.

► Το Turku Music Festival και το Ruisrock είναι από τα παλιότερα φεστιβάλ της Σκανδιναβίας ενώ το UMF είναι ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής στη Βόρεια Ευρώπη.

► Είναι η πατρίδα του Michael Monroe των Hanoi Rocks!

► Σχετική ησυχία από τη φινλανδική σκηνή μέχρι στιγμής αλλά σημειώστε την 17^η Απριλίου: επιστροφή Hexvessel με αλμπουμάρα και νέο άλμπουμ Oranssi Pazuzu - γιατί έχω ένα φλογερό προαίσθημα για αυτόν τον δίσκο;

Στάση 3η: Hong Kong
Καλλιτέχνης: Jason Kui
Άλμπουμ: Naka
Είδος: Instrumental/Fusion
Εταιρεία: Prosthetic
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 14-2-2020
Bandcamp
YouTube

Προσωπικά, δεν ψηνόμουν ιδιαίτερα με τα κιθαριστικά άλμπουμ από όταν οι Vai και Satriani μεσουρανούσαν ως τριαντάρηδες - φαντάσου πόσο δύσκολο μου είναι τώρα. Κι όμως κάτι με τράβηξε στον Jason Kui, ίσως ήταν η εξωτική του καταγωγή ή ότι ο τίτλος του δεύτερου άλμπουμ του μου θυμίζει την παλιά μου δουλειά… Ότι κι αν έφταιξε, η ακρόαση του "Naka" με αντάμειψε. Ναι, ο Kui είναι ένας ακόμα shredder, δεν μπορείς όμως να αρνηθείς τη φαντασία και τη φρεσκάδα που αναδύει το παίξιμο του. Η δεξιοτεχνία του είναι φυσικά αναμφισβήτητη, ξέρει όμως παράλληλα να στήνει πολύ ενδιαφέρουσες συνθέσεις, να πετάει στο μίγμα πολύ ωραία prog και funk μέρη και να ακούγεται ανθρώπινος παρά την αναμενόμενη ψηφιακούρα της παραγωγής. Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα κοινό που ψάχνει νέους «παίκτες» αλλά ο Jason Kui είναι τόσο καλός όσο ο κάθε καταξιωμένος κιθαρίστας. Και όχι, η ηλεκτρική κιθάρα δεν έχει πεθάνει, όχι ακόμα.

► Το Hong Kong είναι ένα πραγματικά παράξενο μέρος. Αδυνατώ να καταλάβω αν πρόκειται για πόλη, κράτος ή επαρχία της Κίνας. Κατά ένα περίεργο τρόπο είναι όλα αυτά.

► Πέραν από τους προφανείς δεσμούς με την αγγλική αυτοκρατορία, υπήρχε από παλιά μια σύνδεση και με τους Πορτογάλους. Ο Jorge Alvares ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος θεούλης εξερευνητής που έφτασε εδώ το 1513.

► Θυμάστε εκείνο το κωμικοτραγικό στατιστικό ότι η Κυψέλη είναι το δεύτερο πιο πυκνοκατοικημένο μέρος στον κόσμο; Ε, το Hong Kong είναι το πρώτο της λίστας. Έχει τους περισσότερους ουρανοξύστες παγκοσμίως. Ανάμεσα τους, κάπως καταφέρνει να κυλάει ο ποταμός Pearl.

Στάση 4η: Ravenna, Ιταλία
Καλλιτέχνης: Postvorta
Άλμπουμ: Porrima
Είδος: Post metal
Εταιρεία: Sludgelord
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 20-2-2020
Bandcamp
YouTube

Το να παίζεις post metal στο στυλ των Isis/Neurosis μοιάζει σαν κάτι που έχει κλείσει προ πολλού τον κύκλο του, διαπίστωση που αδικεί όμως περιπτώσεις σαν των Postvorta. Η μπάντα υπάρχει από το 2009, το "Porrima" είναι ο τέταρτος δίσκος τους και η δουλειά τους είναι πολύ αξιόλογη για να την απορρίψεις με ελαφρότητα. 5 συνθέσεις και 75 λεπτά συνολικής διάρκειας, το ταξίδι του "Porrima" είναι υπέρ-χορταστικό. Βαρύ, ασήκωτο και σκοτεινό, το άλμπουμ αποκαλύπτει ένα γκρουπ που κατέχει άριστα τα μυστικά του είδους, δεν φοβάται να δώσει χρόνο και χώρο σε κάποιες ambient doom ατμόσφαιρες, χρησιμοποιεί πολύ εύστοχα τις δυναμικές και αναδύει ειλικρίνεια και μεράκι. Με την εξαίρεση των ελαφρώς generic φωνητικών, το άλμπουμ είναι πολύ ενδιαφέρον, με κράτησε παρά τη διάρκεια του και με έκανε να τριπάρω σε κάτι που μοιάζει με αγωνιώδες όνειρο. Οι φίλοι του post metal ας τσεκάρουν, δεν θα ανακαλύψουν καινοτομία αλλά πηγαίο συναίσθημα.

► Ήμασταν πάλι στη Ravenna πριν μερικούς μήνες. Φαντάζομαι ότι, λόγω Coronavirus, θα είναι δύσκολο να την επισκεφτούμε σύντομα…

► Για τους σινεφίλ: H "Κόκκινη Έρημος" (Deserto Rosso, 1964) του Antonioni δείχνει βιομηχανικές περιοχές της πόλης, μια όψη που έρχεται σε αντίθεση με την εκλεπτυσμένη, καλλιεργημένη της φήμη και ιστορία.

► Εκτός από την ΑΛΜΠΟΥΜΑΡΑ που έχουμε ήδη βρει από την Ιταλία για το επόμενο Express, να αναφέρω ότι οι Void of Sleep κυκλοφορούν δίσκο στις 27 Μαρτίου. Τσεκάρετε λίγο ακόμα Ιταλία στις προτεινόμενες ακροάσεις λίγο παρακάτω.

Αφού φτάνουμε σε αμερικανικό έδαφος, να σας επιστήσουμε την προσοχή στις δραστηριότητες του υπερπαραγωγικού Toby Driver (των Kayo Dot, ντε). Μέσα στο 2020 έχει ήδη δύο κυκλοφορίες από αντίστοιχα projects του, το EP των Oixisha με πολύ ενδιαφέρουσα electronica και τη συνεργασία του με τον Nick Hudson όπου δουλεύουν πάνω σε experimental, κινηματογραφικά ηχοτόπια. Ο άνθρωπος είναι χρυσωρυχείο, αγαπάμε Toby.

Στάση 5η: Buenos Aires, Αργεντινή
Καλλιτέχνης: Fughu
Άλμπουμ: Lost Connection
Είδος: Progressive metal/ rock
Εταιρεία: Self-Release
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 21-2-2020
Facebook
YouTube

Τέταρτο full length και για τους Αργεντινούς Fughu, ένα γκρουπ που έχει ήδη ένα πολύ καλό όνομα στη Λατινική Αμερική και ψάχνει την ευρύτερη καταξίωση του και στην Ευρώπη. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν μάγεψαν το κοινό ανοίγοντας για τους Dream Theater ή αν κέρδισαν τον σεβασμό των Premiata Forneria Marconi σε ένα άλλο live στην Αργεντινή, μπορούμε όμως με ευκολία να διακρίνουμε τα θετικά τους. Κάπου ανάμεσα σε rock και metal, η πρόταση τους είναι καθαρά progressive και κουβαλάει μια 90s αύρα. Δεν βασίζονται σε μακροσκελή δεξιοτεχνικά μέρη αλλά οι ενορχηστρώσεις και οι ατμόσφαιρες τους είναι 100% έντεχνες. Μου πήρε λίγη ώρα να συνηθίσω τη σχετικά lo-fi παραγωγή και τα ιδιαίτερα (κι αρκετά μεταλλικά) φωνητικά του Renzo Favaro, αφού όμως το κατάφερα, εκτίμησα τις πολύ ωραίες κι έξυπνες συνθέσεις τους. Το "Lost Connection" είναι προφανώς ένα concept άλμπουμ, είναι δομημένο ως τέτοιο και είναι αρκούντως ποιοτικό για να γνωρίσουμε καλύτερα τους Fughu και στη Γηραιά Ήπειρο.

► Χμμ, ταξιδάρα! Χτισμένη στις όχθες του Rio de la Plata, το Buenos Aires είναι η πρωτεύουσα της Αργεντινής αλλά, παραδόξως είναι αυτονομημένη πόλη (?!). Το όνομα της σημαίνει «οι καλοί άνεμοι».

► Η έντονη ευρωπαϊκή επιρροή στην πολιτιστική της κουλτούρα, έχουν δώσει στην πόλη το προσωνύμιο «το Παρίσι της Λατινικής Αμερικής». Είναι η δεύτερη πόλη στον κόσμο σε αριθμό φεστιβάλ, πίσω μόνο από το Εδιμβούργο της Σκωτίας…

►Τσακώθηκα με τον Αποστόλη για το ποιος θα γράψει για τους φανταστικούς Αργεντίνους Medium αλλά έχασα, θα σας τα πει εκείνος. Τι εννοείς «ποιος Αποστόλης»;

Πιάσε τον Μάρτη με ένα τραγούδι!

A Choir Of Ghosts - Sinner in Rapture
Κάπου στα δάση της Σουηδίας

Συγχωρείστε μας τον τοπικό προσδιορισμό αλλά ο(ι) A Choir Of Ghosts δεν αναφέρουν από ποια πόλη είναι, απλώς ότι θα τους βρούμε σε κάποιο σουηδικό δάσος. Πολύ ταιριαστός τόπος για τη μουσική τους θα πω, αφού το "Sinner In Rapture" ανήκει ξεκάθαρα στον χώρο της folk. Πανέμορφο τραγούδι που δεν εστιάζει τόσο στις γλυκές αρμονίες αλλά έχει έναν ελαφρώς βαρύ κι ανεπαίσθητα επικό χαρακτήρα - ειδικά στο χορωδιακό του ρεφρέν. Folk φτιαγμένη και για ροκάδες προφανώς, οι A Choir of Ghosts δείχνουν πολλά υποσχόμενοι κι αναμένουμε το πρώτο τους full length! Ακούστε το εδώ.

Από reissues έχεις τίποτα;

Οι χωμένοι στο black/death σίγουρα θα έχουν ακουστά τη Nuclear War Now! Productions. Με έδρα στην California, η NWN είναι ένα πολύ παραγωγικό label με underground μεράκι, στα πλαίσια του οποίου τον προηγούμενο μήνα προχώρησε σε κάποιες σημαντικές επανακυκλοφορίες, και όχι μόνο για ιστορικούς λόγους. Οι Stargazer από την Αυστραλία ήταν ένα από τα πρώτα του σχήματα του κιθαρίστα The Serpent Inquisitor (φαντάζομαι αυτό δεν είναι το βαφτιστικό του) που συναντάμε και στους Portal. Η NWN επανακυκλοφορεί τα mini τους "Gloat" και "Borne" από το 1996 και 1997 αντίστοιχα, και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ακούμε τα black/death ερεθίσματα που οδήγησαν στο κορυφαία δυσαρμονικό παρόν. Τα δύο πρώτα άλμπουμ των Εσθονών Loits ("Ei Kahetse Midagi"-2001 και "Vere Kutse Kohustab"-2004) μας παρουσιάζουν μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση obscure ευρωπαϊκού black metal και ειδικά το πρώτο είναι εξαιρετικό. Τέλος, η ανασκαφή στο αρχαίο πολωνικό underground φανερώνει τους Vehement Thrower: το "I Come In Peace" είναι το μοναδικό άλμπουμ που κυκλοφόρησαν πίσω στο 1992 και, αντίθετα με τον τίτλο του, είναι ένα μανιακό άκουσμα με death, punk και grindcore στοιχεία.

Παρακολουθήστε τα μαθήματα extreme metal ιστορίας στην επίσημη σελίδα της NWN!

Μερικές ακόμα προτεινόμενες ακροάσεις:

► Gawthpop - "Gawthpop" (KOR, υπερσάπιο και τελετουργικό sludge metal από τα σκοτάδια της Seoul)

► Their Dogs Were Astronauts - "Dreamcatcher" (AUT, εντυπωσιακό djent/prog metal, ίσως το καλύτερο «δεύτερο» όνομα του χώρου, φίλε Νίκο Καταπίδη πες αλεύρι!)

► Scáth Na Déithe - "The Dirge Of Endless Mourning" (IRE, επικό, μυθολογικό και περιπετειώδες black metal που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο)

► Giöbia - "Plasmatic Idol" (ITA, heavy psych ομορφιές με prog και horror χτενίσματα)

► Sam Lee - "Old Wow" (UK, λίγο παππουδίστικη folk, φωνάρα, πανέμορφος δίσκος!)

Ανατολή και Δύση - Ένα πολυεθνικό Fusion Roundup

Το Underground Express, φανατικός υποστηρικτής της προφορικότητας του πολιτισμού, συντάσσεται πλήρως με την άποψη ότι τα πιο παγκόσμια πολιτιστικά προϊόντα είναι τα τοπικά - αλλιώς, ότι το τοπικό στοιχείο στη μουσική είναι αυτό που του δίνει περιεχόμενο και υπερνικάει την τυπική μουσική φόρμα. Με παράδειγμα: τί να την κάνω την κινέζικη μπάντα (βάλε όποια χώρα θέλεις) που παίζει dub reggae (βάλε όποιο είδος θέλεις), αν δεν μου προσθέτει κάτι δικό της, κάτι αυθεντικό; Η παραπάνω άποψη έχει προκαλέσει ομηρικούς καβγάδες κι επικά μπυροτσουγκρίσματα σε διάφορα bar με αμέτρητους φίλους.

Όλα ξεκινούν κι όλα καταλήγουν στο fusion, στον διάλογο ανάμεσα σε διαφορετικές μουσικές γλώσσες και στην αντίστοιχη πολιτιστική ανταλλαγή των διάφορων περιοχών και λαών. Το fusion στη μουσική δεν είναι κάτι που ξεκίνησε στα 60s: είναι αρχαίο όσο και η ίδια η μουσική, είναι η γέφυρα ανάμεσα στους τόπους, η επικοινωνία των ανθρώπων και ο σπόρος της δημιουργίας. Κάθε μήνα, κάθε μέρα, κυκλοφορούν (ή απλώς παίζονται κάπου) μουσικές στους πιο απίθανους συνδυασμούς, μουσικές που είναι άδικο να κατηγοριοποιούνται μόνο ως πειραματικές ή jazz. Η γέφυρα ενώνει συνήθως τη Δύση και την Ανατολή. Ιδού ένα round up φοβερών δίσκων που έχουν κυκλοφορήσει μέσα στο 2020.

Yorkston/Thorne/Khan - "Navarasa: Nine Emotions"

Τρεις όμορφες φωνές, μια κιθάρα, ένα κοντραμπάσο και το ινδικό όργανο sarangi πλέκουν έναν πυκνό ιστό που παγιδεύει τον αυτοσχεδιασμό, τη σκωτσέζικη μπαλάντα, jazz περάσματα και παραδοσιακή ινδική δεξιοτεχνία. Πάρα πολύ ωραίος δίσκος, τρίτος συνολικά για ένα σχήμα που βρίσκει κοινό έδαφος σε μια αδιόρατη - μα υπαρκτή - μουσική πνευματικότητα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Suhail Yousouf Khan είναι ίσως ο μεγαλύτερος δεξιοτέχνης αυτού του παράξενου έγχορδου οργάνου. Δοκιμάστε το.

Ishikawa/Sidirokastritis/Varoutas/Lambrakis/Linardou - "The Depths Above"

Εντάξει, γνωστό από πέρσι ότι η Άννα Λινάρδου είναι ίσως η αγαπημένη μου νέα ελληνική φωνή. Εδώ τη συναντάμε μαζί με το αρχαίο ιαπωνικό όργανο sȟo, το γνωστό μας ney από τη Μέση Ανατολή, ένα ξύλο ακακίας (από τον τρισμέγιστο Νίκο Σιδηροκαστρίτη), κιθάρα και live sampling σε ένα τρομερά ποιητικό avant garde δίσκο. Μια εκστατική ενατένιση της φύσης, λένε οι ίδιοι. Δισκάρα!, λέω εγώ και σας προτρέπω να ακούτε τυφλά ότι κάνει το label της Underflow.

Ross Hammond - "Our Place On The Wheel"

Ο Ross Hammond είναι μεγάλος παίκτης της steel guitar κι αποφάσισε να κάνει έναν «blues δίσκο με jazz ενορχήστρωση» - εννοώντας την κιθάρα του, τύμπανα και σαξόφωνο. Δεν είναι όμως τόσο απλό! Ενώ παραμένει blues στην ραχοκοκαλιά του, εφαρμόζει free jazz πρακτικές και παρουσιάζει διάφορα σκόρπια θέματα που παραπέμπουν σε ασιατικά spiritual παιξίματα και ωθούν σε έναν ανατολικό διαλογισμό. Appalachian Raga; Μου θύμισε λίγο τον σπουδαίο Harry Manx - για να μη μιλήσω ξανά για τον προφήτη Robbie Basho... Θαυμάστε!

Deep Energy Orchestra - "The Return"

Από τα πιο μεγαλεπήβολα projects στον πλανήτη; Ψυχή του ο Jason Everett (7χορδο άταστο μπάσο...), μαζί του οι Trey Gunn (κιθάρα, King Crimson) και V. Selvaganesh (Ινδός βιρτουόζος περκασιονίστας), με μια ορχήστρα και μια πλειάδα ακόμα μουσικών από όλο τον κόσμο να τους πλαισιώνει. Πρέπει να το ακούσεις για να το πιστέψεις: jazz, progressive rock, ινδικά spirituals, κλασική μουσική, ένα γιγάντιο fusion που τρομάζει με τον όγκο του αλλά μαγεύει με τον πλούτο του. Οι οπαδοί των Mahavishnu Orchestra ας κοπιάσουν. Τρέχοντας!

Ψυχές βρυχώνται, η Ισημερία πλησιάζει!