Underground Express #10 - Μεγάλες νύχτες, στριφνά noir

"All the world's a stage". Ο μεσαιωνικός στίχος του Shakespeare γίνεται όλο και πιο επίκαιρος σε κάθε περαστικό αιώνα, πάντα όμως πέρα από τα λαμπερά φώτα και τις μεγάλες σκηνές, σε κακοφωτισμένα προβάδικα, σε μικρά υπόγεια και γκαράζ, σε κάθε γωνιά αυτής της τρελής σφαίρας, η μουσικη του αύριο παίζεται ήδη σήμερα.

Το τρένο της φαντασίας μας που βαφτίσαμε Underground Express θα κάνει ένα ταξίδι κάθε μήνα προς κάθε πιθανό και απίθανο προορισμό με μόνο σκοπό να ανακαλύψει μουσικές χωρίς σύνορα και συμβάσεις, ρίχνοντας φευγαλέες ματιές στον πολιτισμό των πόλεων που επισκέπτεται.

Ταξίδι #10: Δεκέμβρης. Οι πόλεις στολίζονται στα νέον κόκκινα στολίδια τους για να κρύψουν το γεγονός ότι οι νύχτες γίνονται κρύες και μεγαλύτερες. Εκεί φωλιάζουν οι μοναχικοί και οι παρίες του κόσμου, οι μελαγχολικοί, οι θλιμμένοι και οι οραματιστές, δίπλα σε ευτραφείς κόκκινους γίγαντες με δώρα και ιπτάμενα ελάφια. Είναι μια παράξενη εποχή, με λαμπερά φώτα και πυκνά σκοτάδια.

Στριφνές και οι μουσικές σε αυτό το ταξίδι, μοιάζουν να αποτραβιούνται από την φασαρία του κόσμου και εμμένουν στις δικιές τους τροχιές. Ο δρόμος μας φέρνει σε μεγάλες και ιστορικές πόλεις που γεννάνε τα μικρά, ανένταχτα και συχνά δυσνόητα noir τους. Ανάμεσα σε πειραματικούς ήχους κι εσωστρεφή οράματα, θα θαυμάσεις ένα μοναχικό τσέλο στην Ιταλία, θα βρεις τον τρόπο να μιλήσεις για τα blues της μεγάλης πόλης του Chicago, να διαβάσεις βιβλία και να ατενίσεις την αισθητική παλιών black metal κασετών, ενώ ταυτόχρονα θα καταπολεμήσεις και την μελαγχολία με την φιλία: το Underground Express έχει για πρώτη φορά υψηλό προσκεκλημένο.

Στάση 1η: Sydney, Αυστραλία
Καλλιτέχνης: Freyja Garbett
Άλμπουμ: Maya
Είδος: Jazz/Fusion
Εταιρεία: Art As Catharsis
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 7-11-2019
Bandcamp
"Quiet Perceiver" on YouTube

Ίσως να μην γίνεται ξεκάθαρο από το εξώφυλλο και την artist photo της Freyja Garbett αλλά ας μην υπάρχει καμία αυταπάτη: το ντεμπούτο της album περιέχει σύγχρονη jazz μουσική υψηλής ποιότητας. Η Garbett είναι μια πιανίστρια/keyboard player που είναι ξεκάθαρα ικανή στο να παράγει θέματα και ατμόσφαιρες κατευθείαν από την παράδοση του Herbie Hancock, τα μπολιάζει όμως με μια πολύ μοντέρνα αισθητική. Με cinematic και lounge τεχνοτροπίες, εξαιρετικά grooves που ξεφεύγουν πολύ από αυτό που θεωρείται "jazz", afro beats και υποψίες hip hop, το "Maya" είναι ένα πλουσιότατο ντεμπούτο ενός fusion που ζει στην εποχή του και δεν διαθέτει ελιτίστικες διαταραχές.

• Η Art As Catharsis θα μας κάνει να πηγαίνουμε στο Sydney όσο συχνά περνάμε από το πάρκο της γειτονιάς μας…

• Σε εντελώς διαφορετικό ύφος, το υπερφασαριόζικο trio των Diploid από την Μελβούρνη, εγγυάται ένα grindcore/noise πάρτι στο καινούριο τους album με τίτλο "Glorify". Οι φίλοι του είδους θα ενθουσιαστούν και οφείλουν να τσεκάρουν. Name Your Price στο Bandcamp, αδέρφια…

• Δεκέμβρη μήνα στο Sydney είναι κατακαλόκαιρο. Το ταξίδι μας αυτό το μήνα δεν κάνει κέφι ήλιο και παραλίες. Αντιθέτως, επειδή περνάμε stand-up comedy φάση, θα προτείνουμε την, γεννημένη στην Τασμανία, κωμικό Hannah Gadsby στο φημισμένο Opera House. Ειδικά αν σας ψήνει η επίθεση στην πατριαρχία. Πάρτε μια γεύση.

Στάση 2η: Chicago, ΗΠΑ
Καλλιτέχνης: Luggage
Άλμπουμ: Shift
Είδος: Post Punk
Εταιρεία: Corpse Flowers
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 22-11-2019
Bandcamp
"Shift" Official Video on YouTube

Στην αρχή αναρωτήθηκα πως μια μπάντα γίνεται να διάλεξε ένα τόσο άχρωμο και χωρίς γούστο όνομα. Μετά άκουσα την μουσική τους και κατάλαβα: το post punk τους δεν έχει τις ζεστές μελωδίες της ευρωπαϊκής του παράδοσης αλλά ακούγεται κλινικό, ψυχρό, αδιάφορο για όσα συμβαίνουν ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό. Σαν τον "Ξένο" του Camus, το "Shift" είναι ένα album που δεν κρίνει κανέναν και τίποτα, παρά ζει πίσω από την αστική του μηχανικότητα, σπαράζει σιωπηλά, δεν ξέρει πως να λυτρωθεί. Τα σχεδόν ρομποτικά φωνητικά υπερτονίζουν την εναλλακτικότητα ενός ήχου που, τελικά, προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους γουστάρουν Shellac. Και αν δεν το είπα αρκετά καθαρά: Εξαιρετικός δίσκος.

• Επιτέλους, πρώτη επίσκεψη στο Chicago! Τρίτη σε πληθυσμό πόλη των ΗΠΑ κι εξαιρετικά δραστήρια σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Το ξέρατε ότι είναι αδελφοποιημένη πόλη με την Αθήνα;

• Μία τρομερά σημαντική πόλη για την μουσική, πατρίδα των Ministry, Cheap Trick, Rise Against, Smashing Pumpkins αλλά και τόπος δράσης των Tom Morello, Kim Thayil και του λατρεμένου Eddie Vedder. Όμως, η πόλη είναι θρυλική για κάτι άλλο: Για τα blues, κύριοι. Για τα blues…

Tell me about the Urban Chicago Blues:

Η blues μουσική είναι ίσως το πιο πλούσιο και το πιο ενδιαφέρον σε εξέλιξη μουσικό ιδίωμα του 20^ου αιώνα, σε ότι έχει να κάνει και με τις πολιτικές/κοινωνικές/λαογραφικές του προεκτάσεις. Πιθανότατα έχει και την πληρέστερη βιβλιογραφία πάνω σε αυτά τα ζητήματα, οπότε δυο επιπλέον παράγραφοι από το Underground Express δεν έχουν να προσθέσουν πολλά, πέραν μιας επιγραμματικής αναφοράς στα Chicago Blues.

Ως γνωστόν, τα πρώιμα blues ξεπήδησαν στον αμερικανικό Νότο ως μετεξέλιξη των spirituals των Αφροαμερικανών, τα οποία με την σειρά τους βασίζονταν σε διάφορες μουσικές παραδόσεις της αφρικανικής μουσικής του 19^ου αιώνα. Η πρώτη εκδοχή των blues στις αρχές του 20^ου αιώνα έχουν εξολοκλήρου ακουστικό χαρακτήρα και χαρακτηρίζονται ως country blues - τα blues της υπαίθρου, η μουσική των περιθωριοποιημένων, φτωχών Αφροαμερικανών του Νότου. Για τις ζυμώσεις ανάμεσα στην «λευκή» country και την «μαύρη» blues έχουμε αναφερθεί ήδη όταν ταξιδέψαμε στα Απαλάχια όρη. Τα country blues είναι επίσης γνωστά ως Delta Blues, η μουσική που αναπτύχθηκε στις πόλεις γύρω από το Δέλτα του Mississippi. Αυτό όμως θα άλλαζε, ως επίπτωση αυτού που έμεινε στην ιστορία ως «η μεγάλη μετανάστευση» (Great migration). Την μαζική δηλαδή μετακίνηση (κάποιες φορές ελεύθερη και κάποιες επιβεβλημένη) μεγάλων πληθυσμών Αφροαμερικανών από το Νότο προς τον Βορρά των ΗΠΑ, σε αναζήτηση ελευθερίας ή καλύτερων συνθηκών ζωής.

Τα «αστικά blues» (Urban Blues) εμφανίστηκαν σε αρκετές πόλεις (Kansas, St Louis, Detroit) αλλά σχεδόν ταυτίζονται με την μεγάλη πόλη του Chicago. Η μεγάλη παρουσία μαύρων blues μουσικών στην δεκαετία του 40 έκανε για πρώτη φορά την blues αντιληπτή - και σύντομα δημοφιλή - στους λευκούς των πόλεων. Καθοριστικός ήταν ο ρόλος των δισκογραφικών εταιρειών (οι θρυλικές Chess, Bluebird, Cobra, Delmark και Alligator Records), labels που εξάπλωσαν τη «νέα» μουσική και τους καλλιτέχνες της. Τα Chicago Blues έφεραν επίσης μια καινούρια ηχητική φυσιογνωμία: έγιναν δυνατότερα και πιο ηλεκτρικά (κάπου εδώ εισάγεται η ηλεκτρική κιθάρα), και το πιο σύνηθες σχήμα ήταν κιθάρα-φυσαρμόνικα-ντραμς-μπάσο.

Η παράδοση των blues του Chicago άφησε πίσω έργο από κολοσσούς του ιδιώματος όπως οι Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Willie Dixon, Buddy Guy κι έναν σωρό άλλους. Ταυτόχρονα, επηρέασε την αμέσως επόμενη γενιά μουσικών σε ΗΠΑ αλλά και Ηνωμένο Βασίλειο (Jimi Hendrix, Yardbirds, Rolling Stones, Cream, Rory Gallagher) με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα. Από μια άποψη, πολλές από τις μουσικές που μας ενδιαφέρουν (εξάλλου, ονομαζόμαστε Rocking!) έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με τις μουσικές ζυμώσεις που εκτυλίχτηκαν στην πόλη του Chicago. Με αφορμή τους Luggage, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι ένα μικρό ιστορικό προσκύνημα!

Στάση 3η: Bologna, Ιταλία
Καλλιτέχνης: Francesco Guerri
Άλμπουμ: Su Mimmi Non Si Spara
Είδος: Classical/Experimental
Εταιρεία: RareNoise
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 25-10-2019
Bandcamp
Full Live Show on YouTube

Είναι τρομακτικά δύσκολο να γράψεις έναν πολύ ενδιαφέρων δίσκο με μόνο ένα όργανο και ειδικά όταν πρόκειται για ένα βαθύφωνο και μονοφωνικό όργανο όπως το τσέλο. Κι όμως, ο Guerri το καταφέρνει και μάλιστα χωρίς να καταφεύγει σε πολλά τεχνολογικά υποβοηθήματα. Η μουσική γλώσσα του Ιταλού τσελίστα είναι σε στιγμές βαθιά λυρική ενώ άλλες φορές τολμάει εκφραστικούς πειραματισμούς, με την ψυχή πάντα να μοιάζει να είναι αυτή που ταλαντώνει τις χορδές, περισσότερο από τα δάχτυλα. Ασπρόμαυρο όπως το εξώφυλλο, το τσέλο του Guerri ταξιδεύει ανάμεσα στο φως και τις σκιές, περιγράφοντας μουσικά μια βουβή ταινία που είδες κάποτε ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο σου. Αυτό το μοναχικό, χειμερινό contemporary classical noir επιβάλλει την διάθεση του και δίκαια ανακηρύσσεται album του μήνα για το δέκατο μας ταξίδι.

• Η μεγάλη και ιστορική πόλη της Bologna διαθέτει το παλιότερο Πανεπιστήμιο του κόσμου (με έτος ίδρυσης το 1088). Είναι επίσης η πατρίδα του Pierre Paolo Pasolini και του σπουδαίου αναγεννησιακού ζωγράφου Annibale Carracci.

• Η μακαρονάδα με κιμά μπορεί επίσης να θεωρηθεί μια σημαντική συνεισφορά στον ανθρώπινο πολιτισμό και το γράφω αυτό απολύτως σοβαρά.

• Αφού μιλάμε για το τσέλο, μια ιδιαίτερη μνεία στον δικό μας Νίκο Βελιώτη. Μπορεί εδώ να τον μάθαμε μέσω της συνεργασίας του με τον Γιάννη Αγγελάκα αλλά στο εξωτερικό τον θεωρούσαν ήδη έναν πολύ σημαντικό experimental καλλιτέχνη, σχεδόν μια εικοσαετία πίσω.

Στάση 4η: Lyon, Γαλλία
Καλλιτέχνης: Le Grand Sbam
Άλμπουμ: Vaisseau Monde
Είδος: Avant Garde/Progressive
Εταιρεία: Dur Et Doux
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 6-12-2019
Bandcamp
"Vaisseau Monde" Teaser on YouTube

Ο «κόσμος είναι ένα όχημα» για τους Le Grand Sbam και τα μουσικά genres ένα είδος κακόγουστων περιορισμών που εναντιώνονται στην φαντασία. Εκπαιδευμένος από συμπατριώτες τους (Ni, PoiL, Les Comptes De Korshakoff, Dronte) κατά την φετινή χρονιά μέσα σε αντίστοιχα μουσικά περιβάλλοντα, παρατηρώ ότι αυτή εδώ η κολεκτίβα είναι η περισσότερο σουρεαλιστική από όλες: τα «παράλογα» διπλά γυναικεία φωνητικά μπλέκονται με πειραματικές ενορχηστρώσεις κι ένα εκπληκτικό, βαρύτατο rhythm section που φλερτάρει ανοιχτά με heavy prog περιπέτειες. Αλλόκοτη, απρόβλεπτη, ελεύθερη μουσική που καθώς αναρωτιέσαι ποιους μπορεί να αφορά, συναντάς με έκπληξη και ανησυχία το είδωλο σου στον καθρέφτη...

• Αφού ερχόμαστε σχεδόν κάθε μήνα στην Γαλλία, θα αδράξουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για το βιβλίο ενός Γάλλου δημιουργού. Και αφού πρόκειται για έργο black metal ενδιαφέροντος, δεν υπάρχει κανένας πιο κατάλληλος να μας το παρουσιάσει από τον extreme metal δημοσιογραφικό κατακλυσμό που ακούει στο όνομα Αποστόλης Ζαμπάρας:

Jean "Valnoir" Simoulin - Analogue Black Terror

Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα

"In the depths of the underground, in the nurseries of true metal sound"... Κάπως έτσι, ξεκινάει ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Darkthrone της τρέχουσας περιόδου. Ως γνωστόν οι αγαπητοί Νορβηγοί, περάσανε το ιδιαίτερο στυλ τους από διάφορες ηχητικές μεταλλάξεις. Υπήρχε όμως μια εποχή, πριν ακόμη κυκλοφορήσουν το "Thulcandra" demo, όπου ονομάζονταν, στα νηπιακά τους ακόμη βήματα, Black Death. Εκείνη την εποχή, τέλη των 80s, το ιδίωμα του black metal, έχοντας ξεπεράσει το στίγμα της πρώτης, μυθικής του γενιάς, έκανε τα πρώτα του βήματα.

Λίγοι μπορούν να περηφανεύονται πως έζησαν εκείνη την εποχή εν τη γενέσει της, κυνηγώντας κάθε demo όλων των πρωτοεμφανιζόμενων συγκροτημάτων. Με τον καιρό και την βιομηχανία πλέον να έχουν αφήσει το στίγμα τους στο ιδίωμα, οι πρώτες αυτές demo κασέτες έχουν επανακυκλοφορήσει, σε ειδικές εκδόσεις, bootlegs υπάρχουν παντού, αλλά η αυθεντική αίσθηση είναι δύσκολο να αναπαραχθεί. Αυτήν την περίοδο, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος και αρκούντως υπόγειου κοινού, κυκλοφορεί ένα βιβλίο - λεύκωμα, ονόματι "Analogue Black Terror", μέσω της Nuclear War Now!, από τον Jean "Valnoir" Simoulin, της εικαστικής τέχνης 450 κασετών του υπόγειου black metal, από τα ‘80s έως το 2000.

Στο υπέροχο αυτό έργο, όπου φιλοξενούνται κάπου στα 300 συγκροτήματα, ο αναγνώστης, έρχεται αντιμέτωπος με ένα ιστορικό κειμήλιο. Το βιβλίο, χωρισμένο ανά έτος, παρουσιάζει σε όλη τους την γλαφυρότητα, τα πρώτα βήματα από μια σωρεία συγκροτημάτων και projects. Ξεκινώντας από όλα τα σχήματα του Fenriz, περνώντας από τα πρώτα βήματα των Rotting Christ, κάποιος θα συναντήσει συγκροτήματα που είτε άντεξαν είτε καταποντίστηκαν από το πλήρωμα του χρόνου. Ανάμεσα στις σελίδες, θα ζωντανέψουν ήχοι και αισθήσεις, πλήρως συντονισμένοι με το αίσθημα των δημιουργών. Οι μνημειώδεις συλλογές των Morbid, Dissection και Necrophobic, το θρυλικό "Blood Upon The Altar" των θεών Blasphemy, θα υπενθυμίσουν στον αναγνώστη πως κάποτε, ο τρόμος, όσο απλοϊκός και να ήταν στην σύλληψη, είχε γερές δόσεις παράνοιας.

Πολλά συγκροτήματα είναι ξεχασμένα πλέον, ενώ, σε άλλα τα μέλη τους βρήκαν τέλος που (δεν) άρμοζε. Ο ελιτισμός, ο δήθεν προκλητικός σατανισμός και συχνά ακόμη και φασισμός, μια κακόγουστη ακρότητα, όλα διοχετεύονταν με ένα D.I.Y. μεράκι στα ιλουστραρισμένα χειρόγραφα εξώφυλλα/σχέδια των demo αυτών. Έχει το ιστορικό του ενδιαφέρον βλέπετε, να βλέπει κανείς το μήνυμα του δεύτερου demo των Funeral Mist, την αφιέρωση που είχε η κασέτα των Goatpenis,ή να θυμάται μια πτυχή των Solstafir και Primordial που δεν κολακεύει καθόλου τις σημερινές τους εκφάνσεις. Αυτός ο ελιτίστικος ζήλος συχνά κακομαθημένων εφήβων, δεν γίνεται παρ΄ όλα αυτά, να μην του αποδοθεί το απαραίτητο βάρος στην καθιέρωση του black metal ως το κτήνος που είναι σήμερα στο συλλογικό οπαδικό φαντασιακό.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Με σπουδές στο graphic design, o Simoulin, σύντομα επικεντρώθηκε στην δημιουργία illustrations για κάθε πτυχή του ακραίου ήχου. Το 2006, συνέταξε ένα μανιφέστο προειδοποιώντας τον εκάστοτε πελάτη πως οφείλει να σέβεται την καλλιτεχνική πρόταση του αρτίστα στον οποίο απευθύνεται, πλήρως, ολιστικά. Οι καλλιτεχνικές του δημιουργίες του επέτρεψαν να συνεργαστεί με Νορβηγούς σκηνοθέτες σε βορειοκορεάτικα projects, όσο και να ακολουθήσει τους Laibach σε περιοδεία. Το 2016, το Timeless, εξέδωσε το "Fire Walk With Me", με τα 15 πρώτα χρόνια του Metastazis Studio που διευθύνει, ειδικευόμενο στο graphic art extreme κυκλοφοριών (Watain κ.α.). Με έδρα λοιπόν την μήτρα του σύγχρονου ακραίου ήχου, Γαλλία, ο Simoulin είναι, ίσως ο ειδικότερος να συνθέσει μια ξεχωριστή αισθητική σε αυτήν την συλλογή και να την εκδώσει. Επιλέξτε το demo που προτιμάτε, με τον γράφοντα να παραθέτει αυτές τις γραμμές υπό τους ήχους του "Triumph Of Death" των Hellhammer, και επιτρέψτε στις αισθήσεις σας να αναζωπυρώσουν μια χαμένη και εριστική τέχνη.

Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο εδώ.

Στάση 5η: London/Portsmouth, Αγγλία
Καλλιτέχνης: Tim Holehouse
Άλμπουμ: Come
Είδος: Folk
Εταιρεία: Aaahh!!Real
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 15-11-2019
Soundcloud
"Sleep" Official Video on YouTube

Αν και βέρος Βρετανός, οι προηγούμενες δουλειές του Tim Holehouse είχαν πολλές αμερικάνικες blues και country επιρροές. Στο νέο του album οι τόνοι πέφτουν προς μια πιο καθαρή folk και, αφήνοντας πίσω τα φωνακλάδικα ξεσπάσματα, απελευθερώνει την πάρα πολύ ενδιαφέρουσα του χροιά που φέρνει - φυσικά - σε Bill Callahan αλλά διατηρεί και μια Sivert Hoyem νότα. Το "Come" έχει πολλές όμορφες μελωδίες, σωστά ανεπτυγμένες ενορχηστρώσεις και ρεαλιστικούς στίχους που συγγενεύουν ελαφρώς με την Sun Kil Moon σχολή. Ιδιαίτερη μνεία σε μερικές φοβερές κομματάρες ("Aveiro", "Prince Of The Palace") και, τελικά, ένας τραγουδοποιός που αξίζει να τσεκαριστεί και δεν πρέπει να είναι και τόσο underground. 

• Ο Tim Holehouse γεννήθηκε στο Portsmouth. Πρόκειται για την μόνη πόλη της Αγγλίας που είναι χτισμένη σε νησί και την μόνη που έχει μεγαλύτερη πληθυσμιακή πυκνότητα από το Λονδίνο. Σήμερα ο Tim είναι ένα από τα αναρίθμητα μούτρα που κυκλοφορούν στο Camden.

• Για το Λονδίνο από την άλλη, την πιο underground πόλη του κόσμου, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Ένας «φευγάτος» δικός μας, ο Σπύρος Χαραλάμπους δραστηριοποιείται μουσικά σε ένα πολύ ενδιαφέρον, νέο electronic ντουέτο που ονομάζεται Violet Orchestra.

• Μέσα στο 2019 άκουσα έναν σκασμό από κουλτουριάρηδες δίσκους για να ταυτιστώ τελικά απόλυτα με αυτό: ίσως σήμερα να καταφέρω τελικά να κόψω το κάπνισμα/ το ξέρω το έχω πει πολλές φορές αυτό/ αλλά σου υπόσχομαι, αυτό το τσιγάρο είναι το τελευταίο μου/ και κοίτα, δεν σε κρίνω/ έχουμε περάσει φοβερές στιγμές/ ναι, διάολε/ έχουμε περάσει φοβερές στιγμές!("24 Hours"). Tim, είσαι ο άνθρωπος μου. Αν γνωριστούμε ποτέ, κερνάω μπύρα και τσιγαράκι.

Στάση 6η: Moscow, Ρωσία
Καλλιτέχνης: Bewailer
Άλμπουμ: Where My Demise Dwells
Είδος: Doom/Death
Εταιρεία: Solitude Productions
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 8-11-2019
Bandcamp
Full album on YouTube

Εντάξει, όσο άνισος και άδικος να είναι ο κόσμος της μουσικής, τα 118 likes που έχουν στην Facebook σελίδα τους οι Bewailer δεν δικαιολογούνται με τίποτα, ειδικά αν ληφθεί υπόψιν ότι το ντεμπούτο τους περιέχει αξιοπρεπέστατο, κλασικό doom/death διαχρονικής υφής. Το ντουέτο των Flammarius και Ovfrost πρέπει επειγόντως να κοινωνικοποιηθεί, να κάνουν νέους φίλους και να μοιραστούν όλοι μαζί το σκοτάδι και την απόγνωση που τόσο απλόχερα θα βρει κανείς στο "Where My Demise Dwells". Προσπερνάω το drum machine και επικεντρώνομαι στα βασανιστικά riff, στα περαστικά γυναικεία φωνητικά, στα επικότροπα, ολίγον τραχιά ακουστικά περάσματα και στα ψήγματα λυρισμού που στολίζουν τον δίσκο. Μανούλα η Ρωσία σε αυτόν τον ήχο, τους εμπιστεύομαι απόλυτα και με χαρά μου πάτησα τον 119^ο αντίχειρα.

• Πρώτη μας φορά και στην Μόσχα! Προφανώς μια τεράστια πόλη με 15 εκατομμύρια κατοίκους, πήρε το όνομα της από τον ποταμό Moskva που, πιθανότατα, σημαίνει «υγρή λακκούβα». Η πρώτη αναφορά της χρονολογείται το 1147, το Κρεμλίνο φτιάχτηκε τον 14^ο αιώνα και η εντυπωσιακή Κόκκινη Πλατεία πολύ λίγο αργότερα.

• Αν βρεθείς εκεί Δεκέμβρη μήνα, ε, θα κρυώνεις. Πάντως οι Ρώσοι το ευχαριστιούνται και οργανώνουν πολλά παγοφεστιβάλ, παγοκατασκευές, χιονοχόκευ και χιονοπατινάζ. Όχι, νομίζεις θα κάτσουν να σκάσουν.

• Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι: στην Μόσχα το 1991 δόθηκε ένα από τα σπουδαιότερα metal live όλων των εποχών όταν 1,6 εκατομμύρια άνθρωποι έδωσαν το παρόν στο Monsters Of Rock. Αν θες να θυμηθείς πως έπαιζε η μεγαλύτερη σε αίγλη metal μπάντα του σύμπαντος, πάτα εδώ.

Ο καθένας στο δικό του παραμύθι, γιορτινό ή noir, να περνάει καλά!