Another tour of The Wall: Τι μας τραβά ξανά στο show του Roger Waters

Τις τελευταίες μέρες η συναυλία του Roger Waters βρίσκεται στην επικαιρότητα για τους λάθος λόγους.

Ο κόσμος δικαιολογημένα είχε παράπονα για την μεταφορά του show το οποίο τελικά παρέμεινε στον αρχικό τόπο και ημερομηνία.

Δύο χρόνια μετά τις εντυπωσιακές παραστάσεις στο κλειστό του Ολυμπιακού Σταδίου και την αποτίμησή των τριών ημερών, οι συντάκτες μας ζυγίζουν ξανά τα πράγματα και απαντούν στο ερώτημα του τίτλου.

---

Προσωπικά παραβρέθηκα στη μία βραδιά στην Αθήνα και στο δεύτερο μισό της αντίστοιχης συναυλίας στο Ζάγκρεμπ (γνωστή πλέον η συγκεκριμένη ιστορία). Μετά από μερικές εκατοντάδες συναυλίες τα τελευταία δεκαοχτώ χρόνια, το "The Wall" κατάφερε να σταθεί στην κορυφή ως η βραδιά που μου προσέφερε τις μεγαλύτερες συγκινήσεις. Το πιο εντυπωσιακό show, ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, η καλύτερη συναυλία της ζωής μου.



Θα πάω: Γιατί αναγνωρίζω τη σπουδαιότητα ενός δίσκου-μνημείου σαν το "The Wall", έστω κι αν η σχέση μου με τους Floyd σηκώνει τον χαρακτηρισμό «επιδερμική». Γιατί έζησα την εμπειρία πριν δύο καλοκαίρια και οφείλω στον εαυτό μου το προνόμιο να την ξαναζήσω. Γιατί -ευτυχώς- η συναυλία επέστρεψε στο ΟΑΚΑ.

Δεν θα πάω: Γιατί η σχέση μου με τους Floyd σηκώνει τον χαρακτηρισμό «επιδερμική», έστω κι αν αναγνωρίζω τη σπουδαιότητα ενός δίσκου-μνημείου σαν το "The Wall". Γιατί έζησα την εμπειρία πριν δύο καλοκαίρια και προτιμώ να κρατήσω τις αναμνήσεις του 2011 ανέπαφες. Γιατί η συναυλία γίνεται σε ανοιχτό χώρο.



Πριν δύο χρόνια είχαμε μια σπάνια ευκαιρία να απολαύσουμε ένα φαντασμαγορικό show για ένα από τα σπουδαιότερα έργα στη rock μουσική, από έναν από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες που την υπηρέτησαν. Προσωπικά, απόλαυσα δύο φορές την παράσταση, μία μπροστά στη  σκηνή, σαν σε μια απλή συναυλία και μία από απόσταση, θαυμάζοντας την ολότητα, τη μεγάλη εικόνα. Ήταν και τις δύο καθηλωτικό, ενώ δεν μου έλειψαν καθόλου ούτε το στριμωξίδι, ούτε ο καπνός του δίπλα. Συχνά-πυκνά, ακούγοντας ξανά το "The Wall" μου έρχονται στον νου στιγμές από αυτές τις συναυλίες. Γιατί να μη θέλω να το ξαναζήσω και μάλιστα σε μεγαλύτερη κλίμακα, υπό τον ανοιχτό καλοκαιρινό ουρανό;



Τα πάντα κυλάνε άψογα. Έχουν προηγηθεί αδιανόητες στιγμές με το σαγόνι πολλές φορές να ακουμπάει πάτωμα. Το Τείχος έχει χτιστεί και έχει ξεκινήσει η ευλαβική διαδικασία αποδόμησης αυτού. Τη στιγμή που ακούω τις πρώτες νότες του "Comfortably Numb" με πλημμυρίζουν νέα συναισθήματα βαθύτατης συγκίνησης. Είναι όμως μια στιγμή που ο Waters σαν αλλόφρων μαέστρος εκστασιάζεται στο κάτω μέρος του Τείχους και μοιάζει να προσκυνάει τον Dave Kilminster, ο οποίος προς το τέλος του κομματιού σολάρει από την κορυφή, σαν να μην υπάρχει αύριο. Αυτή η στιγμή θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Αυτό είναι το ROCK.



Το "The Wall" είναι ένα άλμπουμ που έχει τις στιγμές του, αλλά υστερεί σε σχέση με άλλα αριστουργήματα των Pink Floyd. Ωστόσο, το 2011 το οπτικοακουστικό υπερθέαμα, τα μηνύματα, το concept αλλά και ο μύθος που το συνοδεύει συνετέλεσαν σε μια παράσταση συναισθηματικά φορτισμένη και εκτελεστικά αψεγάδιαστη. Ακόμα και στο διάλειμμα της παράστασης μπορούσες να ανατριχιάσεις παρακολουθώντας τις φωτογραφίες πεσόντων σε πεδία μαχών να εμφανίζονται στο υψωμένο τείχος. Όπως ανέφερα σε φίλο την επόμενη, δεν τολμώ να την συγκρίνω με οποιαδήποτε συναυλία έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Περιμένω και πάλι μια παράσταση υψηλοτάτου επιπέδου, ενδεχομένως με κάποια έκπληξη ή αλλαγή που θα την απογειώσει και θα μείνει για πάντα στη μνήμη μας.



Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ το γκρεμίζανε και πολύ καλά έκαναν! Δεν πρόκειται για μια απλή συναυλία, αλλά για ένα ολοκληρωμένο οπτικοακουστικό υπερθέαμα που αξιοποιεί την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και αφήνει ανεξίτηλες αναμνήσεις, περνώντας ένα ισχυρότατο αντιπολεμικό μήνυμα. Λέγεται ότι κόστισε 37 εκατομμύρια λίρες για να στηθεί και πράγματι, κανένα show δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Η αλήθεια είναι ότι το μεγαλειώδες υπερθέαμα είναι κάπως ανακόλουθο με ένα έργο που αφορά σε τόσο εσωτερικά συναισθήματα όπως η απομόνωση και η απόγνωση που το γέννησαν, αλλά αδυνατώ να φανταστώ ότι μπορεί κάποιος να το παρακολουθήσει χωρίς να εντυπωσιαστεί. Δεν χάνεται.



Η επανάληψη ενός εντυπωσιακού show που μας παρουσιάζει σε μεγαλύτερο χώρο μια ιστορία για την αποξένωση του καλλιτέχνη από το κοινό (μεταξύ άλλων) μπορεί να εκληφθεί και ως χιούμορ. Μακρύτερα τείχη, projections και -γιατί όχι- σε δύο χρόνια στο Θεσσαλικό κάμπο να παρακολουθούμε με κιάλια, σε τέσσερα στο σινικό τείχος με τηλεσκόπιο κ.ο.κ. Όσο πιο μακριά τόσο πιο «μοναχικά» και φυσικά πιο κερδοφόρα. Ο Waters με κάθε νέα κίνηση μεγαλοποίησης, επικαιροποίησης και εμπλουτισμού του "The Wall", οπτικά και εννοιολογικά, τονίζει τις αδυναμίες του σημαντικού αυτού έργου αλλά κυρίως αυτές ενός σπουδαίου καλλιτέχνη που τα τελευταία 20 χρόνια απλώς περιοδεύει, πουλώντας ξανά και ξανά την τέχνη που δημιούργησε πριν 30 και πλέον χρόνια.



Όταν σου δίνεται η δυνατότητα να ξαναβρεθείς σε κάποια συναυλία, συνήθως ζυγίζεις τα υπέρ και τα κατά και αποφασίζεις. Αλλά όπως διαπιστώσαμε πριν δύο χρόνια στο κλειστό του Ο.Α.Κ.Α., το "The Wall Live" του Roger Waters δεν αποτελεί επουδενί μία ακόμη συναυλία. Είναι η ολοκλήρωση ενός από τα σπουδαιότερα έργα της σύγχρονης μουσικής. Όσες φορές κι αν έχεις ακούσει τον δίσκο ή έχεις δει την κινηματογραφική μεταφορά του, η εμπειρία της ζωντανής εκτέλεσης του έργου σε συνδυασμό με την οπτικοποίηση των πολλαπλών μηνυμάτων του είναι απλά ασύγκριτη. Πόσο μάλλον όταν αυτήν τη μοναδική εμπειρία την προσφέρει ο ίδιος ο δημιουργός.



Όταν γράφεται ιστορία και οι συγκυρίες το επιτρέπουν, πρέπει να είσαι παρών. Το show που οργάνωσε ο Roger Waters αποτέλεσε ένα ιστορικό γεγονός στη μουσική σκηνή, κυρίως για το ολοκληρωμένο βίωμα ενός έργου που μπορεί να μαγέψει τους πάντες που κουβαλάνε μια στοιχειώδη rock κουλτούρα. Η μουσική διηγείται την ιστορία και ο θεατής μένει να την παρακολουθεί να διαδραματίζεται μπροστά του. Το σταδιακό χτίσιμο του τείχους, η προβολή των εικόνων των νεκρών στρατιωτών, το solo του Kilminster από την κορυφή του τείχους στο "Comfortambly Numb" με τον Waters να δίνει ταυτόχρονα το δικό του ρεσιτάλ, η δίκη και τέλος το γκρέμισμα του τείχους υπό τις ιαχές «Tear down the wall», είναι στιγμές τις οποίες θες να ζεις ξανά και ξανά. Κάθε φορά που θα το παρακολουθείς θα είναι ξεχωριστή και διαφορετική, γι' αυτό και θα είμαι πάλι εκεί.



Σαν μία καλή ταινία που παρακολουθείς ξανά και ξανά, έτσι και η παράσταση του Waters έχει κάτι να σου προσφέρει όσες φορές και να τη δεις. Εισάγοντας στην εξίσωση και το γεγονός ότι αυτή τη φορά θα γίνει σε ανοιχτό χώρο, αναμένουμε το feeling να είναι αρκετά διαφορετικό από αυτό που θυμόμασταν δύο καλοκαίρια πίσω. Άσε που θα 'χουμε χώρο για κωλοτούμπες...

Σαν σχεδόν μόνιμος κάτοικος εξωτερικού πλέον, η βαθιά μέσα στο καλοκαίρι ημερομηνία μού δίνει την ευκαιρία να συνδυάσω τις διακοπές μου (στην Αθήνα, sadface) με μία από τις πιο αγαπημένες μου δραστηριότητες που είναι η παρακολούθηση συναυλιών.