«10»: Αγαπημένα ορχηστρικά άλμπουμ του Weeping Sequence

Weeping Sequence: To solo project του μουσικού Paul F. με έδρα την Αθήνα, μέσω του οποίου εξερευνά Cinematic/Experimental ηχοτοπία.

Με την πρώτη του κυκλοφορία, το instrumental άλμπουμ "Thrive On Illusion", μας προσκαλεί σε έναν κόσμο όπου οι καθηλωτικοί μονόλογοι δεν έχουν λέξεις και οι αφηγήσεις μονολογούν ορχηστρικά. Τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα των μινιμαλιστών, η λυρικότητα των κλασσικών εγχόρδων καθώς και οι θορυβώδεις ηλεκτρικές  κλιμακώσεις, δημιουργούν ένα προσωπικό αμάλγαμα ήχων, στον πυρήνα των οποίων αποκαλύπτεται η υπερβατική τους διάσταση: Το χάος μεταμορφώνεται σε θρίαμβο και το φως εισβάλει στις ρωγμές...

Οι ηχογραφήσεις του άλμπουμ πραγματοποιήθηκαν στα Pentagram Studios τον χειμώνα και την άνοιξη του 2024. Η παραγωγή έγινε από τον Paul F. και τον Γιώργο Εμμανουήλ ο οποίος υπογράφει τις μίξεις και το mastering. Στις ηχογραφήσεις, μαζί με τον Paul F. (κιθάρες, samples/programming), συμμετείχαν οι μουσικοί: Πέτρος Μπούρας (πιάνο), Μαρίνα Κολοβού (Τσέλο), Τίνα Ψαλίδα (Βιολί), Γιώργος Εμμανουήλ (μπάσο/bass fx, programming ντραμς/κρουστών). To artwork έγινε από τα Uncanny Graphics.

Το "Thrive On Illusion" κυκλοφορεί σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες και σε CD (διαθέσιμο μέσω του bandcamp) από την Elusive Frequency Recordings. Ακούστε το εδώ.

Για όσους επιθυμούν να εξερευνήσουν περαιτέρω τον μουσικό κόσμο των οι καθηλωτικών μονολόγων χωρίς λέξεις, ο Weeping Sequence επέλεξε και παρουσιάζει δέκα αγαπημένα του ορχηστρικά άλμπουμ που φέρουν την υπογραφή σπουδαίων δημιουργών.

1

Philip Glass - "Solo Piano"

Αυτό είναι το άλμπουμ με το οποίο γνώρισα τον Philip Glass. Από την πρώτη ακρόαση, το ύφος των μελωδιών και η προσέγγιση του, με κέρδισαν αμέσως. Μια «διαφορετική» μελαγχολία που δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο από ένα πιάνο. Μέσα από αυτό οδηγήθηκα και σε πολλούς άλλους μινιμαλιστές συνθέτες. Πολύ συναισθηματικό παίξιμο, δραματικές κορυφώσεις, γενικά από τους πιο αγαπημένους/essential δίσκους μου ανεξαρτήτως μουσικού είδους. [Listen]

2

Jean Michel Jarre - "Oxygene"

Ο πρώτος δίσκος New age/ηλεκτρονικής μουσικής που άκουσα ποτέ, καθώς υπήρχε στη δισκοθήκη των γονιών μου. Όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι τη μουσική , το αγάπησα. Μαζί με "Equinoxe" και "Rendez-vous" τα καλύτερα του, κατά τη γνώμη μου. Πρωτοπόρος και αυτός , σε πιο «εμπορικά» μονοπάτια, πασίγνωστες μελωδίες 3-4 νοτών που χαρακτήρισαν μια ολόκληρη εποχή , όπως πχ το κομμάτι "Oxygene 4". Το συγκεκριμένο κομμάτι και γενικότερα το ύφος του Jarre με βοήθησε πολύ στο να κατανοήσω ότι μια απλή μελωδία μπορεί να έχει βάθος και ουσία. [Listen]

3

Craig Armstrong - "The Space Between Us"

Πάντα μου άρεσε η ισορροπία που κρατάει εδώ ο Armstrong ανάμεσα στον ηλεκτρονικό ήχο και στα κλασικού ύφους θέματα. Το άκουσα 2-3 χρονιές μετά την κυκλοφορία του και με εντυπωσίασε (και επηρέασε) ο τρόπος που συνδύαζε μοντέρνα κλασική, ηλεκτρονική ακόμα και ambient ήχους. Οι συχνές πινελιές από αισθητική soundtrack ήταν το κερασάκι στην τούρτα. [Listen]

4

Vangelis - "Bladerunner"

Η πρώτη επαφή με τον συνθέτη ήταν βλέποντας την ταινία "1492 – Conquest Of  Paradise" όταν αυτή κυκλοφόρησε. Ωραίο soundtrack, αλλά ψάχνοντας περισσότερο τη δισκογραφία του τα επόμενα χρόνια, ανακάλυψα albums που ταυτίστηκα περισσότερο. Πολύ έντονο future/space συναίσθημα σε αυτό εδώ ,που στέκεται απόλυτα μόνο του χωρίς την παρακολούθηση της ταινίας. Επειδή το πρωτοάκουσα σε μικρή σχετικά ηλικία, θυμάμαι πως μου έκανε εντύπωση ότι ο Vangelis ήταν Έλληνας. Σκεφτόμουν, υπάρχει Έλληνας συνθέτης που γράφει τέτοια μουσική; [Listen] 

5

Henryk Gorecki - "Symphony No3"

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα σύγχρονης κλασικής. Η επανάληψη μοτίβων,  η τονική στατικότητα, οι απλές αρμονίες και η σταδιακή δυναμική ανάπτυξη είναι στοιχεία που έχουν επηρεάσει τη δική μου προσέγγιση στη σύνθεση. Από τους πρώτους του είδους που άκουσα, σε μια ηλικία που την παραδοσιακή κλασική την αντιμετώπιζα ακόμα ως «δύσκολη» μουσική. [Listen]

6

Michael Garrison - "Eclipse"

Μικρότερης αναγνωρισιμότητας από τους σύγχρονους του ο Garrison, αλλά εξίσου ιδιαίτερη προσέγγιση στο berlin-school / ambient μουσικό φάσμα. Οι μουσικές του βγάζουν μια early 80’s synthesizer μελαγχολία που με τράβηξε κατευθείαν. Η πρώτη μου επαφή μαζί του ήταν με το κομμάτι "Escape" από τη συλλογή "Music From The 21st Century" του 1982. [Listen]

7

Klaus Schulze - "Trancefer"

Στη δισκογραφία του Schulze υπάρχουν άλμπουμ που θεωρούνται σημαντικότερα από αυτό -"Mirage", "Timewind"– αλλά συνήθως, αυτό που ακούς πρώτο και σε βάζει στο σύμπαν του δημιουργού, είναι αυτό με το οποίο θα έχεις πάντα μια ιδιαίτερη σχέση. Από τα πρώτα άλμπουμ experimental/ambient μουσικής που άκουσα, σε παρασύρει κυριολεκτικά σε μία trance κατάσταση καθώς εξελίσσεται. Άλμπουμ ηχογραφημένο με αναλογικά μέσα, εισάγει τον ακροατή στην ψηφιακή εποχή, πριν καν αυτή αποκτήσει υπόσταση. [Listen]

8

Tangerine Dream - "Thief"

Θα μπορούσα να αναφέρω όλη την δισκογραφία των Tangerine Dream, αλλά ας μείνω στο άλμπουμ που άκουσα πρώτο. Από τις πλέον αγαπημένες μπάντες, μαζί τους γνώρισα τo krautrock και την berlin-school σκηνή. Από τα καλύτερα τους soundtrack, με εμβληματικά κομμάτια που θα μπορούν να χαρακτηριστούν ακόμα και “hit“, όπως τα "Beach Theme" ή "Diamond diary". Η συνέχεια με οδήγησε στους πιο πειραματικούς δίσκους τους αλλά από εδώ έγινε η αρχή. Για να καταλάβουμε πως αλλάζουν οι εποχές, το συγκεκριμένο soundtrack, όταν κυκλοφόρησε (1981), ψηφίστηκε ένα από τα χειρότερα της χρονιάς στα Golden Raspberry Award For Worst Musical Score. Σήμερα θεωρείται κλασικό... [Listen]

9

Ketil Bjornstad / David Darling / Jon Christensen / Terje Rypdal - "The Sea ΙΙ"

Το συγκεκριμένο άλμπουμ με έβαλε στον κόσμο του Ketil Bjornstad και του David Darling. Dark contemporary jazz με αυτοσχεδιασμούς και υποβλητική ατμόσφαιρα. Δεν έχω ιδιαίτερα κοινά μουσικά στοιχεία με το είδος, αλλά τη μινιμαλιστική χρήση τσέλου του Darling προσπάθησα να την περάσω στις μουσικές μου. [Listen]

10

Philip Glass - "Akhnaten"

Με το συγκεκριμένο άρχισα να βλέπω την όπερα με διαφορετικό μάτι ή μάλλον να την ακούω με διαφορετικό αυτί! Η λέξη που θα χρησιμοποιούσα εδώ είναι «δέος». Επικού ύφους θέματα, τα χαρακτηριστικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα του Glass, αφηγήσεις και οπερατικές φωνές,  που συνδυαστικά με την Αιγυπτιακή θεματολογία του έργου (που πάντα προσθέτει μυστήριο) δημιουργούν κάτι υπερβατικό. Κομβικά τα αρχέτυπα Χάος/Δημιουργία, που κατευθύνουν  εννοιολογικά/συναισθηματικά τον ακροατή. [Listen]