«10»: Κομματάρες των Hooverphonic που δεν είναι το Mad About You

Feel the vibe, feel the terror, feel the pain

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 31/05/2019 @ 14:09

Στον κόσμο της μουσικής το μεγάλο hit είναι απαραίτητο για να καθιερωθεί ένα όνομα. Καλές οι πλήρεις κυκλοφορίες, η συνέπεια και οι περιοδείες, αλλά ένα ανερχόμενο σχήμα χωρίς εκείνο το ένα τραγούδι που θα αγγίξει το ευρύ κοινό, είναι αδύνατο να ανέβει στο επόμενο επίπεδο. Και ακόμα κι αν το καταφέρει, κανείς δεν εγγυάται ότι ο δρόμος θα ανοίξει. Κάποτε χρησιμοποιούσαν τον όρο "one hit wonder", λίγα χρόνια πίσω το λέγανε "somebody that I used to know", πάντα θα είναι «εκείνοι που λένε το τάδε». Τα είπαμε πρόσφατα, θα τα λέμε μέχρι να ανανεωθούν ριζικά οι λίστες στα ραδιόφωνα.

Hooverphonic

Για τους Hooverphonic αυτό το ένα τραγούδι είναι το "Mad About You". Όλοι το ξέρουμε, όλοι το αγαπάμε, πολλοί κάπως, κάπου, κάποτε σε κάποιον το αφιέρωσαν, οι πιο τολμηροί/τολμηρές ίσως να δοκίμασαν να το τραγουδήσουν. Κάποιοι σκάσαμε κι ένα μεγάλο χαμόγελο όταν το ακούσαμε στην τηλεοπτική εκδοχή του "Umbrella Academy" του Gerard Way. Πέρα απ' όλα αυτά, οι Alex Callier, Raymond Geerts & Co. έχουν δώσει πολύ περισσότερα στα είκοσι χρόνια παρουσίας τους από ένα τεράστιο ρεφραίν. Σε δέκα στούντιο άλμπουμ έχουν πειραματιστεί με ένα σκασμό διαφορετικούς ήχους, ξεκινώντας πάντα από μια σύγχρονη, εναλλακτική λογική.

Hooverphonic

Οι αλλοπρόσαλλες απαιτήσεις του mainstream σε συνδυασμό με τις συχνές αλλαγές του προσώπου πίσω από το μικρόφωνο και κάποια αναμενόμενα ποιοτικά σκαμπανεβάσματα που ακολούθησαν, στέρησαν από το συγκρότημα την επιτυχία που θα περίμενε κάποιος να έχει πίσω στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και στις πιο άνισες στιγμές της δισκογραφίας τους, οι Βέλγοι πάντα κατάφερναν να γράψουν μελωδίες που υπενθύμιζαν ότι δεν είναι άλλη μια μπάντα της σειράς. Εν όψει της εμφάνισής τους στο πλάι του Hozier στο Release Festival, μαζεύουμε δέκα κομμάτια που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

1
"2 Wicky"
Album: "A New Stereophonic Sound Spectacular"
A New Stereophonic Sound Spectacular - Hooverphonic
Πολύ πριν το greatest hit, τους πλατινένιους δίσκους και το διαρκές airplay, οι Hooverphonic κυκλοφορούσαν ως Hoover κι ακούγονταν κάπως έτσι. Το ντεμπούτο του σχήματος είναι trippy, με τον αέρα της δεκαετίας του '90 διάχυτο και μπόλικα samples. Το πρώτο single είναι αντιπροσωπευτικό του άλμπουμ, με τον trip-hop-meets-funk ήχο και τις αναφορές στο "Walk On By" του Isaac Hayes (το οποίο με τη σειρά του είναι διασκευή του κομματιού της Dionne Warwick). Δεν ήταν τυχαία η παρουσία του στο soundtrack του "Stealing Beauty" του Bernardo Bertolucci και στο πρώτο "I Know What You Did Last Summer".
2
"Eden"
Album: "Blue Wonder Power Milk"
Blue Wonder Power Milk - Hooverphonic
Αν υπάρχει ένα τραγούδι σήμα-κατατεθέν των Βέλγων (πέρα από το "Mad About You"), πιθανότατα αυτό είναι το "Eden". Δεν είναι το πιο χορευτικό, ούτε το πιο ραδιοφωνικό τους, αλλά μέσα στα τριάμισι λεπτά που διαρκεί, βγάζει αβίαστα τόσο συναίσθημα που άλλοι χρειάζονται ολόκληρους δίσκους. Το διακριτικό groove, τα πνευστά και τα έγχορδα, η παραγωγή που μέχρι και σήμερα ακούγεται φρέσκια, η υπέροχη χροιά της Geike Arnaert, όλα είναι εκεί. Σε συνέχεια του #1 της λίστας, το κομμάτι εμφανίστηκε στο "I Still Know What You Did Last Summer", ενώ μόλις λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του το διασκεύασε η Sarah Brightman.
3
"Vinegar & Salt"
Album: "The Magnificent Tree"
The Magnificent Tree - Hooverphonic
Αναμφίβολα το μεγαλύτερο μερίδιο για την επιτυχία του "The Magnificent Tree" ανήκει στο lead single του. Πέρα από αυτό όμως, το άλμπουμ είναι γεμάτο διαμαντάκια. Μερικά από αυτά, μέσα στον πανικό και την απρόσμενη προβολή στο mainstream, κατάφεραν να βρουν διέξοδο και να δείξουν σε όσους είχαν ανοιχτά μάτια ότι η συγκεκριμένη περίπτωση απείχε χιλιόμετρα από τη συνήθη για την περίοδο περίπτωση του ενός τραγουδιού. Η μεγαλύτερη μπαλάντα του δίσκου είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, επιδεικνύοντας άψογα τις φωνητικές δυνατότητες της Arnaert. Side note: όσοι ξινίζουν για τη Luka Cruysberghs, παρακαλούνται να ακούσουν την ερμηνεία της.
4
"Jackie Cane"
Album: "The Magnificent Tree"
The Magnificent Tree - Hooverphonic
Παρά τις επιτυχίες των Hooverphonic, πάντα θα υπάρχει ένα παράπονο· είναι άδικο να μην έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ η μουσική τους σε κάποια Tarantino-esque ταινία. Δεν είναι δα ότι δεν υπήρχε κόσμος που προσπαθούσε να αναπαράγει το ύφος του "Pulp Fiction" την περίοδο που η μπάντα μεσουρανούσε. Ή δεν προσπαθεί ακόμα και σήμερα. Από την άλλη, ίσως καλύτερα να μείνει απωθημένο. Σε κάθε περίπτωση, ακούγοντας τη "Jackie Cane" οι εικόνες έρχονται από μόνες τους. Λίγο indie, λίγες britpop αναφορές, λίγη δεκαετία του '60, και είναι πρακτικά αδύνατο να μείνεις ακίνητος. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό το κομμάτι ήταν η βάση για το τέταρτο LP του σχήματος...
5
"Human Interest"
Album: "Hooverphonic Presents Jackie Cane"
Hooverphonic Presents Jackie Cane - Hooverphonic
...το "Hooverphonic Presents Jackie Cane". Το concept του, απλοϊκό και noir: η μικρή Jackie κυνηγώντας το όνειρό της, να γίνει τραγουδίστρια, εγκαταλείπει την οικογένεια και τη δίδυμη αδερφή της. Αφού τα καταφέρνει, η πίεση και η δημοσιότητα την διαλύουν, οδηγώντας την εκεί απ' όπου ξεκίνησε, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι εκείνοι που άφησε πίσω της δεν την συγχώρησαν ποτέ. Ηχητικά το τρίο (ο Frank Duchêne είχε αποχωρήσει ήδη πριν το "The Magnificent Tree") έριξε αρκετό Broadway νερό στο dreamy κρασί του. Στιγμές σαν το "Human Interest", ωστόσο, ήταν εκεί για να διατηρούν την ισορροπία με το πιο καθιερωμένο ύφος τους.
6
"We All Float"
Album: "No More Sweet Music"
No More Sweet Music - Hooverphonic
Ένα από τα πιο υποτιμημένα κομμάτια στη δισκογραφία του σχήματος. Το τέταρτο και τελευταίο single από το πέμπτο άλμπουμ της μπάντας δεν είχε καινοτομίες, ούτε υλικό για να γίνει τεράστια εμπορική επιτυχία. Στο υπόλοιπο "No More Sweet Music" υπήρχαν κάμποσα από αυτά, μαζί με κάποιες ιδέες που θα εξελίσσονταν στις επόμενες κυκλοφορίες. Το συγκεκριμένο κομμάτι στηρίζεται σε απλές ιδέες, είναι mid tempo κι έχει ένα πανέμορφο, ονειρικό κεντρικό θέμα. Έχει κάτι από την αμεσότητα του "Blue Wonder Power Milk", αλλά είναι προφανές ότι ανάμεσά τους μεσολάβησαν κάμποσα χρόνια κι ακόμα περισσότερες εμπειρίες. Μία από τις πιο απλές και ταυτόχρονα ξεχωριστές ερμηνείες της Arnaert.
7
"Stranger"
Album: "The President Of The LSD Golf Club"
The President Of The LSD Golf Club - Hooverphonic
Μετά από μια σειρά big budget κυκλοφοριών, η τριάδα δοκίμασε μια στροφή σε πιο πειραματικά, ψυχεδελικά μονοπάτια με το "The President Of The LSD Golf Club". Το εξώφυλλο και ο τίτλος, που είχε απορριφθεί παλιότερα από τη Sony, ήταν μόνο η κορυφή του trippy παγόβουνου. Ο ήχος του δίσκου ξέφυγε αρκετά από αυτό που θα περίμενε κάποιος που η μοναδική επαφή του με τη μπάντα ήταν τα μεγάλα/το μεγάλο single. Το "Stranger" είναι η ιδανική εισαγωγή για όσα ακολουθούν, κλείνοντας το μάτι στο παρελθόν (βλ. #4), και φέρνοντας σε πρώτο πλάνο την ανανεωμένη προσέγγιση.
8
"Anger Never Dies"
Album: "The Night Before"
The Night Before - Hooverphonic
Δύσκολο πράγμα οι αλλαγές στο ύφος για ένα συγκρότημα που έχει καταφέρει να φτιάξει όνομα στην πιάτσα. Εξίσου δύσκολη και η αλλαγή του προσώπου στο κέντρο της σκηνής. Το 2010 οι Hooverphonic είχαν και τα δύο, και παραδόξως πέρασαν με άνεση το τεστ. Λίγη γκρίνια δεν μπορούσε να λείψει, αλλά κάτι που δεν ήταν η πρώτη αλλαγή πλεύσης, κάτι που η Noémie Wolfs έκανε τα δικά της χωρίς να προσπαθήσει να γεμίσει τα παπούτσια της προκατόχου της, τελικά τα πράγματα πήγαν όσο καλύτερα θα μπορούσε να ελπίσει κανείς. Στους τρεις δίσκους που κυκλοφόρησαν με τη συγκεκριμένη σύνθεση ο πρώτος κερδίζει στα σημεία, με το "Anger Never Dies" και το ομώνυμο να κάνουν τη διαφορά.
9
"Renaissance Affair"
Album: "With Orchestra"
With Orchestra - Hooverphonic
Για κάποιον λόγο χρειάστηκε να περάσουν κάμποσα χρόνια για να πάρω είδηση τη συνεργασία των Hooverphonic με ορχήστρα. Δεν βοηθάει καθόλου τη θέση μου ότι κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ, ένα στούντιο κι ένα ζωντανό, από το συγκεκριμένο project. Και δεν είναι καθόλου παράξενο που αυτή η σύμπραξη δούλεψε τόσο καλά. Οι ορχηστρικές λεπτομέρειες πάντα υπήρχαν. Αφήνοντας στην άκρη τη συμβατική rock λογική και φέρνοντάς τες σε πρώτο πλάνο, οι συνθέσεις απέκτησαν έναν διαφορετικό αέρα. Αν χρειαζόταν απόδειξη για τις δυνατότητες της Wolfs και την προσέγγισή της στο παλιότερο υλικό, η απάντηση βρίσκεται εδώ και είναι εμφατική.
10
"Uptight"
Album: "Looking For Stars"
Looking For Stars - Hooverphonic
Το πρόσφατο "Looking For Stars" είναι περισσότερο άνισο παρά κακό. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Alex Callier και Raymond Geerts άλλαξαν πορεία, ακολουθώντας έναν δρόμο πιο κοντά στο πρόσωπο πίσω από το μικρόφωνο. Ούτε ήρθαν από το πουθενά οι pop ανησυχίες. Ήταν εκεί από τις πρώτες μέρες του συγκροτήματος. Με διαφορετικό περιτύλιγμα, ίσως, αλλά υπήρχαν. Για όλες τις υπερβολικά πιασάρικες μελωδίες, υπάρχουν κι αρκετές στιγμές που μοιάζουν εκτός τόπου, θα πει κάποιος, και δεν θα διαφωνήσω. Όπως και να 'χει, η Luka Cruysberghs δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει να φέρει έναν αέρα δροσιάς, ιδιαίτερα στα πιο upbeat κομμάτια.
  • SHARE
  • TWEET