The Cure
"Seventeen Seconds" (1980)
Η αρχή της τριλογίας της κενότητας και της γοτθικής κατάθλιψης των Cure, επηρέασε αρκετά, τις εφηβικές μας ψυχές, ρίχνοντας το σκοτεινό πέπλο της πάνω μας. Θα μπορούσε να είναι και το "Faith" (με τη μελέτη του πάνω στην απώλεια), θα μπορούσε να είναι και το "Pornography" (με τη μελέτη του πάνω στην τρέλα). Επιλέγουμε αυτό, λόγω και του "A Forest", που αντιγράφηκε τρελά από μυριάδες γκοθάδες σε Αγγλία, αλλά και Ελλάδα, κι επειδή σε αυτόν τον δίσκο οι πιτσιρικάδες τότε Cure ορίσαν τον μετέπειτα ήχο τους. Θα μπορούσαμε στη θέση του, άνετα να βάλουμε και το - καλύτερο του - "Closer" των Joy Division, αλλά επέμενε ο βιολιστής.
Public Enemy
"It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back" (1988)
Ο δίσκος που επανακαθόρισε το τι μπορεί να σημαίνει το hip-hop. Φρέσκο και μοντέρνο, ακούγεται άνετα και στο σήμερα της ελεεινής μετεξέλιξης του rap. Rap-rock, free jazz και hard funk στοιχεία, με ήχο που παρόμοιο του δεν είχες ακούσει. Και ρίμες με κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, γεμάτες δύναμη και με πλούσιο λεξιλόγιο από τον Chuck D. Ένα ορόσημο, που ειδικά στα '90s συνόδευε άνετα τα λοιπά σκληρότερα ακούσματά μας, γιατί με έναν περίεργο τρόπο, ταίριαζε με αυτά.
Tool
"Lateralus" (2001)
Το αψεγάδιαστο αριστούργημα των Tool, δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα. Εκεί βρίσκονται, διαμέσου ενός σύγχρονου πρίσματος, και του καταιγιστικά δυνατού ήχου του συγκροτήματος,όλα τα καλά prog ‘70s (King Crimson, Pink Floyd και Rush). Δύσκολος δίσκος. Πολλές ρυθμικές αλλαγές (για αυτό είναι αγαπημένο του drummer μας), απόκοσμα φωνητικά, κορυφώσεις και χαμηλώματα, που όμως λειτουργούν υπέροχα, και δεν κουράζουν. Τρομερή παραγωγή, πραγματικό επίτευγμα για έναν τόσο πολυσύνθετο ήχο. Δίσκος ορόσημο για τον σκληρό ήχο.
Portishead
"Dummy" (1994)
Τι να πρωτοπείς για αυτό το κομψοτέχνημα. Jazz ήχοι, συνδυασμένοι με progressive πλήκτρα και λούπες. Πρωτάκουστοι συνδυασμοί. Και αυτή η φωνή. Ραγισμένη κι εύθραυστή. Σε έναν συνεχή λυγμό. Από τους πιο καλούς δίσκους των '90s, σίγουρα από τους πιο ειλικρινείς, εξέφρασε απόλυτα τα αδιέξοδα μιας ολόκληρης γενιάς. Εξέφρασε και εκφράζει κι εμάς, τόσο θεματικά, όσο και μουσικά.
Radiohead
"In Rainbows" (2007)
Όπως τα χρώματα του ουράνιου τόξου, έτσι και τα τραγούδια αυτού του δίσκου καταφέραν με έναν μαγικό τρόπο να αποτυπώσουν όλες τις διαφορετικές διαθέσεις του σύγχρονου ανθρώπου μέσα στα 42 λεπτά διάρκειας του δίσκου. Ήχος σαν σε soundtrack, παραγωγή, όπως πάντα, τέλεια, μα και πάρα πολλή έμπνευση στις συνθέσεις. Απελευθερωμένοι από τα δεσμά της πολυεθνικής, και από τις χιλιοαναφερόμενες,τα προηγούμενα χρόνια, νευρώσεις τουThom Yorke, εδώ βγάζουν κάτι πολύ προσωπικό και ρομαντικό. Έχει και ηλεκτρονικούρες, αλλά με μέτρο, ώστε να εξυπηρετούν τα τραγούδια και όχι να τα καπελώνουν. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε δίσκος τους μετά το ‘97, αλλά βάζουμε αυτόν γιατί αποδείξαν ότι μπορείς να επικοινωνήσεις και άμεσα με το κοινό σου στη σύγχρονη εποχή, χωρίς τη μεσιτεία των εταιριών.
Pink Floyd
"Animals" (1977)
Δεν βάλαμε τα κλασικά "Dark Side Of The Moon" και "Wish You Were Here", καθώς το "Animals" είναι πιο «περίεργο» και σκοτεινό. Μηδενιστικό και μισάνθρωπο. Γιατί, παρότι αποτελεί σύλληψη και σύνθεση του Roger Waters, έχει κάποιες από τις καλύτερες κιθάρες του Gilmour και πλήκτρα του Wright. Γιατί έχει φωνητικούς ήχους και όχι μελωδίες.Τι, θέλετε κι άλλα;
R.E.M
"New Adventures In Hi-Fi" (1996)
O πιο on the road δίσκος των REM.Θεματικά τουλάχιστον. Μουσικά αγκαλιάζουν την Americana, και για πρώτη φορά εντάσσουν jazz, country, και λίγο downtempo electro στοιχεία. Που και που ροκάρουν, αλλά κατά βάση είναι downtempo δίσκος. Αυτό το αποπνιχτικό συναίσθημα της αμερικάνικης επαρχίας που βγάζει, μας ενθουσίασε τότε, και συνεχίζει να μας ενθουσιάζει και σήμερα. Και περιέχει και δύο από τα καλύτερα τραγούδια των REM, το “How the West Was Won and Where it Got Us”και το “Leave”. Συν το “E-Bow the Letter”με τα στοιχειωμένα φωνητικά της Patti Smith.
Sigur Ros
"Takk" (2005)
Θα μπορούσε άνετα να είναι και το σκοτεινότερο “()”. Η ακόμα καλύτερα, το “Takk”μαζί με εκείνο, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον καλύτερο διπλό δίσκο της ιστορίας! Όλαταστοιχεία που λατρεύουμε στους Ισλανδούς είναι εδώ. Αιθέρια φωνητικά, αργόσυρτες κιθάρες και θορυβώδεις κορυφώσεις. Απλά εδώ γίνονται ελάχιστα πιο pop οι ενορχηστρώσεις τους. Και πιο πλούσιες. Πολλά πιάνα, έγχορδα και πνευστά. Σαν ένα παιδικό νανούρισμα, παρά σαν ένα σκοτεινό soundtrack του ισλανδικού χειμώνα. Μέχρι το άλμπουμ αυτό, οι Sigur Ros θα είναι για πάντα το soundtrack της επιστροφής στο σπίτι μετά από ένα τρελό night out.
Anathema
"Weather Systems" (2012)
Εκτενής χρήση εγχόρδων, επάνω σε αρμονικά φιλόδοξες κιθαριστικές μελωδίες με συνοδεία πιάνου. Pop κλίμακες σε rock ενορχήστρωσεις. Και τι ενορχηστρώσεις. Κρυστάλλινα φωνητικά και κορυφώσεις όσο τα τραγούδια προχωράνε.Και θεματική που αγκαλιάζει τα ανθρώπινασυναισθήματα, και φιλοσοφεί γύρω από τον θάνατο, τα γιατί και τα πως του. Ο καλύτερος δίσκων των Anathema, και όλα τα παραπάνω στοιχεία δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος από εμάς, καθώς πολλά στοιχεία του, υπάρχουν και στα δικά μας τραγούδια.
Arcade Fire
"Funeral" (2004)
Το ντεμπούτο των Arcade Fire ήταν συνταραχτικό. Εμπνευσμένο από τους πολλούς θανάτους μελών των οικογενειών τους, οι Καναδοί κατάφεραν να βγάλουν τον πιο γενναίο και ειλικρινή δίσκο στην ιστορία του indie rock. Συναισθηματικά ραγισμένο, αθεράπευτα ρομαντικό, μα και ταυτόχρονα εξαιρετικά δυνατό. Βιολιά, τρομπέτες, δυνατές κιθάρες, πιάνακαι πόσα άλλα όργανα, συνθέτουν ένα πολυσύνθετο, μα απίστευτα λειτουργικό αποτέλεσμα.Μιαορχήστρα, σαν ένας ιδιότυπος περιοδεύων θίασος, που κατάφερε να εμποτίσει τα άπαντα των Bowie και Roxy Music, μέσα στον ολοκαίνουριο ήχο της. Αποτελεί για εμάς παράδειγμα προς μίμηση το πώς τόσα όργανα μπορούν να λειτουργήσουν καλά στο τελικό σύνολο.