«10»: Idles αναδρομή!

Μεγάλες στιγμές από την ξέφρενη πορεία των Βρετανών

Από τους Αντώνη Αντωνιάδη, Μάνο Κορνηλάκη - Ορφανουδάκη, Αντώνη Μαρίνη, Ειρήνη Τάτση, 25/09/2023 @ 14:24

Τους έχουμε αποθεώσει ξανά και ξανά στις ψηφιακές μας σελίδες. Φωνάζουμε για πάρτη τους από τότε που τους πρωτογνωρίσαμε. Τους είδαμε να μεγαλώνουν, να εξελίσσονται, και να χτυπάνε το ταβάνι του σύγχρονου σκληρού ήχου. Νιώσαμε χαρά όταν άρχισαν να ανεβαίνουν δυο-δυο τα σκαλιά της μουσικής βιομηχανίας. Λες και ήταν δικοί μας άνθρωποι. Ενθουσιαστήκαμε βλέποντας ζωντανά βίντεο από οθόνες κάθε είδους. Απογοητευτήκαμε μέχρι εκεί που δεν πάει από την ακύρωση της εμφάνισής τους το καλοκαίρι ~~της κορώνας~~ του 2020. Ανησυχήσαμε όταν έχασαν στιγμιαία την ισορροπία τους από το βάρος που φορτώθηκαν και χαμογελάσαμε όταν λίγο μετά ξανασηκώθηκαν. Γιατί μπορεί να μην τους γνωρίζουμε προσωπικά, αλλά ξέρουμε πόσα μας έχουν δώσει οι μουσικές τους. Μετρώντας τις μέρες για την Παρασκευή 29 και το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου, επιχειρούμε μία βουτιά στο παρελθόν και τις στιγμές που έφεραν τους Idles εδώ. [Α.Μ.]

Έτος 2009

Η αρχή

Είναι 2009, είμαστε στην Αγγλία και ενώ δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω, είμαι σίγουρη ότι βρέχει. Ο Joe Talbot, μαζί με το σχολικό του φίλο Adam Devonshire, οδεύουν για τις σπουδές τους σε διάσημο Πανεπιστήμιο του Bristol όπου αποφασίζουν πως είναι καλή ιδέα να ξεκινήσουν ένα συγκρότημα. Χωρίς όπως μαρτυρούν οι ίδιοι να έχουν ιδέα τι κάνουν, δούλεψαν πολύ και στράφηκαν προς μουσικές που φωνάζουν για τα κοινωνικά προβλήματα παρότι που οι ίδιοι δεν χαρακτηρίζονταν και μη άνετοι κοινωνικοοικονομικά, πράγμα για το οποίο αργότερα συνάντησαν σφοδρή κριτική. Ψάχνοντας ακόμη την κατεύθυνσή τους, ανοίγουν και το Batcave Night Club στο οποίο συναντούν τον Mark Bowen ως θαμώνα. Με τη συμβολή των Andy S και Jon Harper, ξεκινούν να παίζουν ζωντανή μουσική και να χρησιμοποιούν το Batcave για τις εμφανίσεις τους, ενώ παράλληλα σε εντελώς DIY λογική μοίραζαν τα πρώτα τους demo στο κοινό τους σε αυτές τις βραδιές. Κάτι φάνηκε να κάνει αίσθηση. Μια σκηνή γεννιόταν. Μετά και την αποχώρηση του Jon Harper και την αντικατάστασή του από τον Jon Beavis, οι Idles ήταν έτοιμοι να ηχογραφήσουν μουσική. [E.T.]

Έτος 2012

"Welcome!"

Οι Idles, σε αντίθεση με την μετέπειτα εξέλιξη τους, μας συστήθηκαν ως ένα συγκρότημα που κινούνταν στο χώρο του post- punk revival, με έντονη την επιρροή των Interpol. Το "Welcome" σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μια ενδεικτική κυκλοφορία τους αφού, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, δεν έχει πάρει την αγάπη που του αναλογεί ούτε από το γκρουπ, ούτε από το κοινό του. Και αυτό, αν θέλετε τη γνώμη μου, είναι λίγο κρίμα γιατί, παρόλο που πρόκειται για μια πρώιμη δουλειά με εμφανείς επιρροές, καθώς οι Idles προσπαθούν ακόμη να βρουν τον βηματισμός τους και να χτίσουν τον ήχο τους, τα τέσσερα τραγούδια του EP είναι εξαιρετικά. Το "26/27" κλείνει το μάτι στο ντεμπούτο των Interpol, το "Meydei" φανερώνει για πρώτη φορά το συγκρότημα που θα γίνουν, στο "Germany" συναντάμε έναν ‘70s post-punk μινιμαλισμό που δεν θα ξανακούσουμε ποτέ από αυτούς, ενώ στο "Two Tone" κυριαρχεί αυτό το ζωτικό συναίσθημα μια μπάντας που λίγα χρόνια μετά θα κατακτούσε τον κόσμο. Καλωσορίσατε. Να μας ξανάρθετε. [A.A.]

Έτος 2017

"Brutalism"

Έχοντας ήδη γράψει κάμποσα χιλιόμετρα στη σκηνή, η στιγμή της πρώτης ολοκληρωμένης κυκλοφορίας είχε φτάσει για την πεντάδα. Κι αν σε μία πρώτη ανάγνωση κάποιος θα μπορούσε να πει, όχι εντελώς παράλογα, ότι το σύνολο του "Brutalism" ήταν μία ακόμα σύγχρονη punk δουλειά με βρετανική εσάνς, αυτό θα περιείχε μόνο ένα μέρος τα αλήθειας. Αναμφίβολα, οι αναφορές στο παρελθόν του είδους στέκονται σε περίοπτη θέση. Την ίδια στιγμή όμως, η προσέγγιση έχει μία προσωπική σφραγίδα και τα τραγούδια αρκετή ψυχή για να ξεχωρίσουν εύκολα από τον μέσο όρο. Ατόφιο νεύρο. Καλοστημένες δυναμικές. Προσγειωμένη παραγωγή. Γεμάτα ξεσπάσματα. Στίχοι που δε σταματάνε δευτερόλεπτο να χτυπάνε. Αφοπλιστική αμεσότητα σε κάθε επίπεδο. Ένα ντεμπούτο-δήλωση ότι το μέλλον έφτασε. Έστω και χωρίς τυμπανοκρουσίες για το ευρύ κοινό. Δεν ήταν δα η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. [A.M.]

Έτος 2018

"Joy As An Act Of Resistance"

Οι Idles ξεκίνησαν δυναμικά. Δεν ξέρω όμως αν ποτέ κατάλαβαν που μπορούσαν να φτάσουν, και που έφτασαν. Το "Joy As An Act Of A Resistance" είναι για μένα και για πολλούς ακόμη ένας δίσκος που σημάδεψε την προηγούμενη μουσική δεκαετία. Δώδεκα κομμάτια αστραπές, συναισθηματικά φορτισμένα, με στίχους ξυράφια και με μια σφραγίδα στην άνοδο της αναβίωσης του βρετανικού post punk που μας έδωσε τόσες και τόσες μπάντες που μέσα σε 5-6 χρόνια αγαπήσαμε. Οι Idles με αυτό το δίσκο σηματοδοτούν μια ολόκληρη σκηνή, ξυπνούν την αντίδραση χωρίς να παριστάνουν κάποια σκληρή πολιτική, μια αντίδραση πρωτόλεια και προσβάσιμη από άτομα νεότερα είτε φοβισμένα να κάνουν αυτό το μεγάλο πρώτο βήμα. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω με ευκολία μάλιστα αυτό το δίσκο το "American Idiot" της δεκαετίας του. Οι Idles αντιδρούν στην καταπίεση με χαμόγελο και μπορούν στο σήμερα να είναι σίγουροι ότι έχουν υπογράψει τη μουσική ιστορία με κάτι "Colossus", "Danny Nedelko" και "G.R.E.A.T.". Οι Idles κοιμήθηκαν στην καραντίνα όντας τοπικό συγκρότημα, και ξύπνησαν μετά από αυτή ως μια από τις μεγαλύτερες συγχρονες μπάντες. Όχι άσχημα. 'He’s made of you, he’s made of me, unity'. [E.T.]

Έτος 2018

Live at le Bataclan

Από τις πρώτες νότες του μπάσου στο "Colossus" σου δημιουργείται μια ανατριχίλα, ένα συναίσθημα πως αυτό που ξετυλίγεται στα ηχεία σου δεν είναι απλά μια συναυλία. Η τελευταία στάση του παγκόσμιου tour που ακολούθησε την κυκλοφορία του "Joy As An Act Of Resistance" έγινε στο Bataclan στις 3 Δεκεμβρίου του 2018. Όταν ξεκίνησε η περιοδεία, οι Idles ήταν ένα ανερχόμενο συγκρότημα από το Ηνωμένο Βασίλειο. Ενενήντα συναυλίες μετά, αυτό που ακούμε είναι το, ίσως καλύτερο συγκρότημα της γενιάς του, σε μια εμφάνιση που, πραγματικά δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κανείς πως είναι εμβληματική. Το 'I’m a feminist' του Talbot στην εισαγωγή του "Mother", η αδιανόητη εκτέλεση του "Great" με τα ποδαράκια στον αέρα, το χάος του "Benzocaine", το 'long live the open minded' του Bowen στο κλείσιμο του "Rottweiler", όλα αυτά και τόσα ακόμη κάνουν σαφές γιατί, σύμφωνα με τους ίδιους, η συναυλία αυτή υπήρξε μια καθαρτήρια εμπειρία για το κοινό και για το συγκρότημα που σηματοδότησέ «το τέλος ενός μεγάλου ταξιδιού». [A.A.]

Έτος 2019

Live at Glastonbury

Μέχρι το 2019, οι Idles αργά και σταθερά έχτιζαν τον ήχο τους και τον μύθο τους. Σε αυτό το πλαίσιο, η παρθενική τους εμφάνιση στο Glastonbury δεν ήταν απλώς μια δικαιολογημένη αναγνώριση της αξίας τους, αλλά και μια δικαίωση της επιμονής και των κόπων τους. Και, όπως ήταν δικαιολογημένο, τελικά, αυτό που συνέβη ήταν να κλείσουν το στόμα ακόμη και των πιο σκληρών επικριτών τους (εντάξει, όχι του Jason Williamson αλλά θα φτάναμε κι εκεί). Η αδιανόητη εμφάνιση, το crowdsurfing του Lee Kiernan, τα δάκρυα του Talbot στο κλείσιμο του "Danny Nedelko" - ενός τραγουδιού που γράφτηκε αφού παρακολούθησαν την PJ Harvey να απαγγέλει το "No Man Is An Island" του John Donne στο Glastonbury του 2016 - που έκαναν την σύζυγο του να τρέξει και να τον παρηγορήσει, και, γενικότερα, η αφοπλιστική ειλικρίνειά τους επί σκηνής καθώς το όνειρο της ζωής τους γινόταν πραγματικότητα, ανάγκασαν τους πάντες την επόμενη μέρα να μιλάνε για αυτούς. [A.A.]

Έτος 2020

"Ultra Mono"

Τα βάρη της απότομης επιτυχίας, της υπερανάλυσης στίχων και προθέσεων, των ad hominem κριτικών, και μίας υπέρμετρης αύξησης των προσδοκιών, οδήγησαν τους Idles σε μερική οπισθοχώρηση, τουλάχιστον στη σκέψη τους, αφού είχαν αρχίσει να αμφιβάλλουν για όλα όσα πρέσβευαν. Ήταν επείγουσα μία απότομη εξισορρόπηση, οπότε επέστρεψαν με τον πιο αυθόρμητο, οξύ, και άμεσο δίσκο της καριέρας τους. Το "Ultra Mono" υπεραναπληρώνει το χαμένο στις δεύτερες σκέψεις έδαφος, με μία απόλυτη μονοφωνικότητα, που οργανώνει το χάος και μας δηλώνει ευθαρσώς το πού στέκονται. Στίχοι και μουσική σε σφιχτή συμπληρωματικότητα κάνουν έφοδο στις αισθήσεις, σαν μία γιγάντια ροζ μπάλα που σκάει στα μούτρα σου. Η πανδημία έμελλε να υποβαθμίσει τον συναυλιακό χαρακτήρα του άλμπουμ, χαμένο στοίχημα για το συγκρότημα που σε βάρος της πολυπλοκότητας, έφτασε την καλλιτεχνική του ταυτότητα στα (καρικατουρίστικα) άκρα, για να την υπερβεί. Από εκεί και μετά, βέβαια, μόνο αναγέννηση. [Μ.Κ.Ο.]

Έτος 2021

"Don't Go Gentle: An Idles Documentary"

Με σημείο αναφοράς το artwork του "Brutalism", ο Mark Archer συλλέγει στιγμιότυπα και κινηματογραφεί την κορυφώδη άνοδο των Idles, από τότε που δεν τους γνώριζε κανείς στα σκοτεινά σοκάκια του Bristol, μέχρι την ιστορική εμφάνιση στο Glastonbury. Αυτό που είναι ενδιαφέρον όμως, είναι ο συναισθηματισμός που διακατέχει όλη την ταινία. Οι Idles, με πρόταγμα το 'vulnerability is the armour', δε φοβούνται να δείξουν τους ευαίσθητους εαυτούς τους. Από τη σκηνή μέχρι τις πιο παράξενες πτυχές του backstage, η έμφαση δίδεται στο γεγονός ότι οι Idles είναι ένα συγκρότημα αφιερωμένο στη φιλία και την ενότητα. Η αίσθηση του να είσαι παρείσακτος, διακατέχει τα συναισθήματα όλων των Idles σε μία πορεία δέκα χρόνων. Προβλήματα όπως ο αλκοολισμός, η απώλεια, αντί να γίνονται βραχνάς γίνονται ασπίδα και σημείο συνάντησης των Idles με το κοινό τους και όσους έχουν να μοιραστούν εμπειρίες. Όλα αυτά, αποδίδονται σε ένα πολυμορφικό μοντάζ του Archer όπου, αν εξαιρέσουμε κανά δύο κριντζ στιγμούλες, θα φέρουν τον ακροατή ένα βήμα πιο κοντά στη φιλοσοφία των Talbot και Devonshire. [Ε.Τ.]

Έτος 2021

"Crawler"

Η ενδοσκόπηση του "Crawler" ήταν μία αναγκαία – και ευτυχώς ικανή – συνθήκη για ένα συγκρότημα που άλλαζε σελίδα. Ο θυμός και η τσατίλα δίνουν τη θέση τους σε νευρωτικά ξεσπάσματα και κατατονικές λούπες, σε ένα δίσκο που η θεραπεία προσωπικών τραυμάτων γίνεται ισόποσα με βιτριόλι και ιώδιο. Η μονο-φωνία/τονία του προηγούμενου δίσκου καταρρέει, κι οι Idles ανοίγουν την ηχητική τους ψαλίδα, ώστε να αναζωογονήσουν τον ήχο τους. Κάθε κομμάτι ακούγεται διαφορετικό, τιμώντας τα πολλά παρακλάδια του alternative ιδιώματος, με μουσικές που ζητούν ιδρώτα, σκόνη, και κοπάνημα (εις υγείαν της εισαγωγής στο "Car Crash", της μπασογραμμής του"The New Sensation", και του παράφωνου κιθαριστικού lick στο "Meds"!), αλλά και με μια στιχουργική ευαισθησία που έλειπε από τον προκάτοχό του. Η κάθαρση που φέρνει το "The End", ωστόσο, ανθίζει στην απλότητα ενός 'life is beautiful', και μας αφήνει με ένα ακόμη αριστουργηματικό δίσκο, ενός εμβληματικού συγκροτήματος. [Μ.Κ.Ο.]

Έτος 2022

From The Basement

Για όποιους εδώ γύρω το άκουσμα των λέξεων 'from the basement' δεν μεταφράζεται αυτόματα σε καμπανάκι και μεγάλο χαμόγελο, να ξέρετε ότι σας ζηλεύω και νιώθω λίγο παράξενα για εσάς. Δεκτό, ακόμα και στα μέσα της δεκαετίας του 2000, τότε που η σειρά του Nigel Godrich καθιερωνόταν ως ένα από τα πιο ξεχωριστά πραγματάκια στον μικρόκοσμο του εναλλακτικού/σύγχρονου ροκ ήχου και το όνομά της έπαιζε στα όρια του mainstream, το όλο εγχείρημα άφηνε έναν κάπως πιο υπόγειο (χεχ) αέρα. Η ανακοίνωση της επιστροφής δεκατρία χρόνια μετά το πρόωρο τέλος το μακρινό 2009, από μόνη της ήταν αρκετή για να δημιουργήσει κύματα ενθουσιασμού. Η παρουσία του ονόματος των Idles ακριβώς δίπλα της έμοιαζε τόσο φυσική και τόσο δίκαιη ταυτόχρονα. Το μισάωρο σετ της μπάντας, δε, λειτουργεί σαν μια ιδανική αποτύπωση της πρόσφατης περιόδου τους. Τα συναισθήματα και το δέσιμο βγάζουν μάτια, έστω και χωρίς το μπόνους του κοινού. Τα γέλια στο τέλος του "Wizz" είναι ό,τι καλύτερο. [A.M.]