Black Sabbath

Οκτώβριος 1978 και οι Sabs κυκλοφορούν το "Never Say Die" που έμελλε να είναι το τελευταίο τους άλμπουμ με τον Ozzy, αλλά και ο προάγγελος για τις solo δουλειές του madman. Το επόμενο βήμα για τους Iommi, Butler και Ward ήταν να βρουν τον αντικαταστάτη του και οι σκέψεις για G. Hughes / D. Coverdale όλο και πλήθαιναν. Από την άλλη ο Προπάτορας των riffs σκεφτόταν σοβαρά να προσλάβει τον G. Nicholls για δεύτερη κιθάρα, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Του δόθηκε όμως μία θέση πίσω από τα πλήκτρα, αν και φημολογείται ότι προοριζόταν να πάρει τη θέση του G. Butler λόγω της επιθυμίας αυτού ν' αποχωρίσει απο τη μπάντα.

Η μεγαλύτερη όμως αλλαγή ακούει στο όνομα Ronnie James Dio. Ο "μεγάλος" κοντός του metal πήρε τελικά τη θέση πίσω από το μικρόφωνο κι έφερε στο συγκρότημα ένα κύμα αλλαγής κι ανανέωσης. Ενδεικτικά ν' αναφέρουμε ότι το βάρος της συγγραφής των στίχων έπεσε πάνω του κι όχι στον Butler που είχε την πρωτοκαθεδρία στον τομέα αυτό. Το πρώτο αποτέλεσμα με το line up αυτό κυκλοφόρησε το Μάιο του 1980 υπό τον τίτλο "Heaven And Hell" κι έμελλε να γίνει ένας από τους σπουδαιότερους δίσκους ever στην ιστορία του metal.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τους συνθέτες των τραγουδιών μιας και υπάρχουν ακόμα αμφισβητήσεις για το κατά πόσον ο B. Ward συμμετείχε ενεργά. Ο ίδιος πάντως έχει δηλώσει πως δεν έχει θύμηση για τη δημιουργία του άλμπουμ προφανώς λόγω του αλκοολισμού και της νοσηλείας του. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάντως οι Sabs δημιούργησαν ένα μεγαλειώδες, μνημειώδες μουσικό έργο που πήγε περίφημα και στα charts (#9 UK, #28 USA).

O Iommi κατάφερε να προσαρμόσει τη μουσική πάνω στις τεράστιες φωνητικές ικανότητες του Dio, χωρίς να τον περιορίσει στο ελάχιστο και το αποτέλεσμα προέκυψε μοναδικό. Η μελωδία της φωνής συναντά τις μελωδίες της κιθάρας και τα τραγούδια ακούγονται με μιαν ανάσα, σαν τα επικότερα που έχουν βγάλει ποτέ. "Neon Knights" και η γεμάτη αποθεματικό riffομηχανή παίρνει μπρος, "Children Of The Sea" και η λυρικότητα των πρώτων 40" μετατρέπεται σε metal μελαγχολικό ογκόλιθο, αναφερόμενο στο επικείμενο τέλος του κόσμου λόγω της καταστροφής του περιβάλλοντος. Στο "Lady Evil" φαίνονται οι πρώτες συνθετικές πινελιές του Dio, στον ομώνυμο 7λεπτο ανυπέρβλητο ύμνο ο T. Iommi μας δείχνει πως βγάζει με περίσσια ευκολία θανατηφόρα riffs, περιμένοντας με ανυπομονησία να τραγουδήσουμε το περιβοήτο πλέον "...The world is full of Kings and Queens who blind your eyes and steal your dreams...".

Το δεύτερο μισό του δίσκου ξεκινά με το "Wishing Well" κι ο κοντός ακούγεται να κυριαρχεί ξανά στη σύνθεση του, "Die Young" με τη μελαγχολία των στίχων να χτυπάει κόκκινο και την προτροπή του Dio να την κάνουμε νωρίς, έως ότου μας λυτρώσει ο από μηχανής riffοθεός στο 02:40. "Walk Away" και οι συμβουλές προς τα υποψήφια θύματα γυναικείας ραδιουργίας πάνε στράφι, με τον επίλογο "Lonely Is The Word", την παραδοχή τους "...Got to be the saddest song I' ve ever heard..." και το βασανιστικό solo της κιθάρας να κλείνουν ένδοξα το δίσκο.

Για τον γράφοντα, λίγα, ελάχιστα, μάλλον ακόμα ένα άλμπουμ έχει κυκλοφορήσει σαν κι αυτό που να περικλείει τη δυναμική και το νέο εντυπωσιακό ξεκίνημα μιας μπάντας και έχει γραφεί από ένα άλλο σπουδαίο συγκρότημα. Τα "Back In Black" και "Heaven And Hell" είναι δίδυμα αδέλφια, γεννημένα από διαφορετικούς γονείς, κι εμείς τυχεροί που τα έχουμε στη δισκοθήκη μας,
So live for today, tomorrow never comes...