Warbringer

Οι Αμερικάνοι Warbringer έχουν ξεχωρίσει μέσα στην τελευταία δεκαετία ως ένας από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους του νεότερου thrash metal κύματος και η νέα τους δουλειά, τέσσερα χρόνια μετά το πολύ καλό "IV: Empires Collapse", αποτελεί ένα χαρμόσυνο νέο για τους απανταχού thrashers.

Αν και τα τέσσερα τελευταία χρόνια υπήρξαν αρκετά αβέβαια για την μπάντα, η οποία έφτασε μισό βήμα πριν την οριστική διάλυση, η επιστροφή της με τον πέμπτο κατά σειρά δίσκο της είναι εμφατική, δείχνοντας ένα σχήμα σίγουρο για τις δυνατότητες του.

Έχοντας περάσει από τη φάση του οργισμένου thrashing των δύο πρώτων δίσκων σε μια πιο διευρυμένη συνθετική οπτική, χάρη και στην καίρια προσθήκη του πολυπράγμονα ντράμερ Carlos Cruz, οι Warbringer προσφέρουν μια από τις πιο ώριμες κυκλοφορίες τους μέχρι στιγμής.

Το "Woe To The Vanquished", παρόλο που, για να είμαι ειλικρινής, το απήλαυσα κατά τι λιγότερο από το προηγούμενο άλμπουμ, φανερώνει μια μπάντα που δεν διστάζει να ψαχτεί παραπάνω. Έτσι, κι ενώ οι βασικές δομές των συνθέσεων της παραμένουν χαρακτηριστικές, τόσο ώστε να είναι εύκολα αναγνωρίσιμο το ύφος της, η εισαγωγή νέων στοιχείων, όπως αυτά αποκαλύπτονται στο σχιζοειδές (κι αγαπημένο μου) "Spectral Asylum" και στο επικό καταληκτικό "When The Guns Fell Silent" δείχνει τον δρόμο της επιπλέον μουσικής προόδου.

Αυτό, βέβαια, ωθεί το σύνολο του υλικού σε μια λιγότερο συμπαγή δομή, που επηρεάζει ελαφρώς τις τελικές εντυπώσεις, ωστόσο μας δίνει να καταλάβουμε πως οι Αμερικάνοι δεν θέλουν να παραμείνουν στη συνομοταξία των καλών μεν, μονοδιάστατων δε, neo-thrash metal συγκροτημάτων. Άλλωστε, μπορεί το ηχητικό πλαίσιο όπου κινούνται να μπορεί να προσδιοριστεί με την ταμπέλα του Bay Area thrash revival, βρίσκοντας στους Exodus και τους Testament δύο στιβαρές ηχητικές σταθερές, όμως η νεωτεριστική τους οπτική τους επιτρέπει να συζεύξουν αρκετές επιπλέον αναφορές στη μουσική τους (όπως, για παράδειγμα, τη «διαστροφή» των σύγχρονων τους, Vektor).

Πάντως, το γεγονός πως καταφέρνουν να ενοποιούν με τις συνθέσεις τους τις δύο κυρίαρχες thrash σκηνές, φέρνοντας τους Slayer και τους Kreator λίγο πιο κοντά, λειτουργεί ξεκάθαρα υπέρ τους. Απόδειξη, το εθιστικό "Remain Violent", το οποίο αν είχε κυκλοφορήσει με το λογότυπο της παρέας του Mille Petrozza, θα μιλούσαμε για τον νέο συναυλιακό της δυναμίτη, έχοντας groove που «σκοτώνει», άψογη κιθαριστική δουλειά και την κατάλληλη «βίαιη» θεματολογία.

Οι φίλοι του είδους οφείλουν να επενδύσουν το χρόνο τους στο "Woe To The Vanquished", το οποίο αποτελεί μια ιδιαίτερα αξιόπιστη επιλογή, από μια μπάντα που περνάει πια στην πιο ώριμη της φάση. Κι αν η ομοιογένεια του θα μπορούσε να είναι συμπαγέστερη, οι ιδέες του και η πλειονότητα των συνθέσεων του μπορούν και το ξεχωρίζουν από τον φετινό thrash metal σωρό.