Voyager

V

Nightmare (2014)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 08/07/2014
Progressive metal με electronica πειραματισμούς και pop επιρροές
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πόσο ωραίο είναι να βλέπεις την άμεση αλληλεπίδραση μια μπάντας με τους οπαδούς της, με τιμιότητα και ειλικρίνεια. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που εκτιμώ πολύ στους Voyager. Mε τη βοήθεια του διαδικτύου και του κοινού τους, δημιούργησαν το "V", λαμβάνοντας απευθείας τα χρήματα για τις ηχογραφήσεις μέσω crowdfunding, και δουλεύοντας χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις και με πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία. Από τους μουσικούς στους ακροατές. Τόσο απλά.

Χωρίς να ξεφεύγουν δραματικά από το progressive metal, δείχνουν μια πιο πειραματική διάθεση σε σχέση με το "The Meaning Of I", χάνοντας μέρος της βαρύτητας του ήχου τους κι ενισχύοντας τα ηλεκτρονικά μέρη και τις πιο pop μελωδίες. Η επιλογή αυτή αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα, καθώς από τη μια δίνει μια ξεχωριστή υπόσταση στον δίσκο που τον ξεχωρίζει από το σωρό των κυκλοφοριών του χώρου, από την άλλη όμως δείχνει να χωρίζει το υλικό σε δύο διακριτά μέρη. Το πρώτο μισό του "V" είναι πολύ δυνατό και δεμένο σαν σύνολο, ξεκινώντας με το "Hyperventilating" και το κολλητικό του ρυθμικό riff να κλέβει την παράσταση και να δίνει μια αρκετά καλή ιδέα της ηχητικής κατεύθυνσης του δίσκου. Το "Breaking Down" είναι ένα ακόμη κομμάτι που αναδεικνύει την ικανότητα της μπάντας να γράφει ευχάριστα τραγούδια με ισχυρό τεχνικό υπόβαθρο, δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως επιλέχθηκε ως single καθώς είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια του "V".

Το άλμπουμ συνεχίζει σε εξίσου υψηλά επίπεδα ποιότητας μέχρι και το "Orpheus", ενώ αξίζει να σημειωθεί η ωραία ροή που υπάρχει από το ηλεκτρονικό "Fortune Favors The Blind" στο "You The Shallow" με το φοβερό εισαγωγικό riff. Δυστυχώς, από το "Orpheus" και μετά, κάπου αρχίζει να χάνεται το ενδιαφέρον. Δεν ξέρω αν είναι το tracklisting τέτοιο ώστε η ροή των κομματιών να μην είναι η ιδανική, όμως το δεύτερο μισό του δίσκου κάνει μια αισθητή κοιλιά. Υπάρχουν βέβαια όμορφες συνθέσεις όπως το "The Morning Light" και το "Seasons Of Age", όμως συνολικά αποκόμισα μια αίσθηση πως ήταν λίγο περισσότερο filler απ' ότι θα περίμενα με βάση το υλικό που είχε προηγηθεί.

Περνώντας στην απόδοση των μελών, αξίζει να αναφερθούν τα ιδιαίτερα φωνητικά του Daniel Estrin που φέρνουν στο μυαλό τον Simon Le Bon των Duran Duran με το εύρος και την μελωδικότητά τους και αποτελούν ένα στοιχείο που διαφοροποιεί τους Voyager και τους δίνει ένα ξεχωριστό ήχο. Οι κιθάρες παίζουν ανάμεσα σε κλασσικό progressive metal riffing υιοθετώντας και στοιχεία από djent, δεν πρωταγωνιστούν ιδιαίτερα αλλά αφήνουν το στίγμα τους όπου χρειάζεται. Τα τύμπανα από την άλλη δεν έχουν να δείξουν κάτι το αξιοσημείωτο, κάνουν καλά τη δουλειά τους στο να θέσουν τη βάση του ήχου, αλλά μέχρι εκεί. Η παραγωγή είναι αρκετά ποιοτική, με καθαρότητα και όγκο που βοηθά στο να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ όλων των στοιχείων, ενώ τα ηλεκτρονικά μέρη λειτουργούν τόσο συμπληρωματικά όσο και πρωταγωνιστικά, ανάλογα με τη σύνθεση.

Το "V" λοιπόν, είναι ένας δίσκος που μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Υπάρχουν κάποια φοβερά κομμάτια που σου μένουν καρφωμένα στο μυαλό, διάφορες εξαιρετικές μελωδίες και συνολικά είναι μια τίμια δουλειά. Η ορμητικότητα φθίνει σταδιακά προς το τέλος του άλμπουμ κάτι που μετριάζει τις πολύ θετικές εντυπώσεις του πρώτου μέρους, όμως αποτελεί μια αξιόλογη προσπάθεια, σε μια χρονιά που το progressive metal είναι στα καλύτερά του.
  • SHARE
  • TWEET