The Zinedines

Μια ακόμη παραγωγή της Rainbow Quartz έφτασε πριν λίγες μέρες στα χέρια μου και φυσικά για άλλη μια φορά περίμενα μια καλή δουλειά. Το συγκρότημα, άγνωστο σε μένα, λέγεται The Zinedines και ο δίσκος φέρει τον τίτλο “Take Me Take Me”. Πρόκειται για το τρίτο άλμπουμ του εν λόγω γκρουπ. Ε, λοιπόν από το πρώτο τραγούδι κιόλας, ήταν εμφανές ότι πρόκειται για άλμπουμ της συγκεκριμένης εταιρείας. Με κάποιο τρόπο έχουν καταφέρει ώστε ο ήχος όλων των παραγωγών τους να είναι σχετικά παρόμοιος. Οι Zinedines δημιούργησαν ένα άλμπουμ που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε pop rock hippie, αν και κάτι τέτοιο δεν νομίζω ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία.

Αν αναζητήσουμε επιρροές στην μουσική τους, θα πρέπει να γυρίσουμε πολλά πολλά χρόνια πίσω. Τότε που η κοφτερή κιθάρα του Hendrix, ο πειραματικός ψυχεδελικός ήχος των Floyd και η γλυκερή pop των Beattles, κυριαρχούσαν. Οι αναφορές στο ένδοξο παρελθόν της χίπικης ψυχεδέλειας είναι κάτι παραπάνω από έντονες. Και για να πω την αλήθεια, δεν με ενόχλησε αυτό.

Πρόκειται για ένα δίσκο με καθαρή παραγωγή, pop φωνητικά (χαρακτηριστικό είναι ότι όλα τα μέλη του group τραγουδούν), στον οποίο αναμειγνύονται η χίπικη αισθητική, κιθαριστικές μελωδίες, ήχοι από σιτάρ, tambura, δημιουργώντας αναμφίβολα ένα ενδιαφέρον ψηφιδωτό. Τα φωνητικά είναι υπέροχα, οι κιθάρες εύστοχες, το rythym section άνετα επαρκές. Οι πινελιές των ανατολίτικων ήχων δένουν απόλυτα επιτυχημένα.

Στη συνέχεια θα αναφερθώ στα τραγούδια πιο συγκεκριμένα. Αρχικά να πω ότι ο δίσκος ακούγεται από την αρχή ως το τέλος ευχάριστα, άνετα, χωρίς να κουράζει. Το εναρκτήτριο “Twice Upon A Time” εισάγει τον ακροατή στο κλίμα του δίσκου, πολύ πετυχημένα. Pop φωνητικά (με πλούσια backing vocals), χίπι ρυθμοί και ένα κολλητικό πανέμορφο ρεφραίν, εξασφαλίζουν την καλύτερη δυνατή εισαγωγή. Το ομώνυμο “Take Me Take Me” κινείται στα ίδια πλαίσια περίπου, ισχυροποιώντας την πεποίθηση ότι μάλλον πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο.

Για να φτάσουμε στο πέμπτο τραγούδι, το “I Know Your Bird”, το οποίο κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι το καλύτερο του δίσκου. Ένα πολύ πετυχημένο κιθαριστικό riff, ψήγματα ανατολίτικων ήχων και πολύ όμορφη μελωδία, συνθέτουν ένα πανέμορφο τραγούδι. Ακολουθεί το “Together” που με γυρίζει πίσω στην εποχή των λουλουδιών, στους Beattles, όντας μια επιτυχημένη αναφορά στην μουσική του τότε. Ξεχώρισα επίσης το 9ο τραγούδι “It’s All Around You” με έντονο, γρήγορο ρυθμό, απροσδόκητα σκληρό χίπικο (πολύ εύστοχο) riff στην κιθάρα και πανέμορφα φωνητικά (αν και θα τα ήθελα λίγο πιο δυνατά). Το φινάλε του δίσκου επίσης μας πιάνει απροετοίμαστους. Οι ήχοι του σιτάρ αυτή τη φορά είναι πιο έντονοι από κάθε άλλη στιγμή του άλμπουμ. Ξαφνικά, η δύση σμίγει με την ανατολή, τα drums μπερδεύονται με τους ήχους ανατολίτικων percussion, η κιθάρα με το σιτάρ και το αποτέλεσμα είναι ανέλπιστα όμορφο. Το καλύτερο δυνατό τέλος ενός πανέμορφου δίσκου.

Όπως θα καταλάβατε και από τον ενθουσιώδη τρόπο με τον οποίο περιέγραψα την εν λόγω δουλεία, σας συστήνω ανεπιφύλακτα τον συγκεκριμένο δίσκο, ιδίως αν ακόμη και σήμερα βρίσκετε γοητεία στην χίπικη ψυχεδέλεια, αλλά αναζητάτε ένα πάντρεμά της με το σήμερα. Συγχαρητήρια στα παιδιά, πολύ πολύ όμορφη προσπάθεια.