The Rolling Stones

Δεν είναι και λίγες οι φορές όπου ένα τραγούδι ή ακόμα και ένας ολόκληρος δίσκος αποκτούν αξία και αίγλη χάρη αποκλειστικά και μόνο στο όνομα του συγκροτήματος το οποίο το/τον έχει δημιουργήσει. Με αυτό τον τρόπο, αρκετά συχνά αυθυποβαλλόμαστε και νομίζουμε πως το x τραγούδι είναι πραγματικά ωραίο μιας και "πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού το ερμηνεύουν οι σπουδαίοι y;". Πόσοι είναι άραγε οι δίσκοι μεγάλων συγκροτημάτων τους οποίους πολλοί εκθειάζουν, τη στιγμή που αν τους είχαν ακούσει γνωρίζοντας πως ανήκουν σε κάποιο νέο group θα τους είχαν σνομπάρει / αγνοήσει / θάψει; Αρκετοί έως πολλοί νομίζω. Συνεχίζοντας λοιπόν από τα παραπάνω, ο κίνδυνος του να πέσεις στην παγίδα, και εν μέρει στον πειρασμό, να γράψεις το πόσο φοβερός είναι ο νέος δίσκος των Rolling Stones είναι μεγάλος. Μια πιο προσεκτική ματιά όμως, ή για την ακρίβεια ακρόαση, μπορεί εύκολα να σε οδηγήσει σε λίγο διαφορετικά συμπεράσματα.

Σε καμία περίπτωση ο νέος δίσκος των Stones δεν είναι κακός. Όμως, έχω την εντύπωση πως παρά το όσο ευχάριστα μπορεί κανείς να τον ακούσει, καθώς και την ύπαρξη μερικών πολύ καλών στιγμών, ο δίσκος στο σύνολο του δεν έχει αυτό το "κάτι" που θα τον κάνει να ξεχωρίσει και να συγκριθεί σαν ίσος προς ίσο με τους δίσκους του συγκροτήματος μέχρι το 1978. Εάν ο δίσκος δεν έφερε το βαρύ όνομα των Stones, αμφιβάλω για το αν θα είχα αφήσει τον εαυτό μου να τον ακούσει τόσες φορές συνεχόμενα με τη σκέψη "να δω μήπως τώρα μου αρέσει πιο πολύ".

Δύο έχω την εντύπωση είναι τα αρνητικά στοιχεία του δίσκου: Πρώτον, το ότι δεν υπάρχει ένα τραγούδι το οποίο θα κάνει τη διαφορά. Όλα κυμαίνονται σε ένα πολύ καλό επίπεδο, όμως απουσιάζει αυτό που λέμε ο "ύμνος". Για παράδειγμα, το προ οκταετίας "Bridges To Babylon" περιείχε το ανεπανάληπτο "Out Of Control", το συναυλιακό "Saint Of Me", το φοβερό blues "Already Over Me"... Στο "A Bigger Bang" είναι εμφανής η έλλειψη του κομματιού που θα σου καρφωθεί στο μυαλό και θα το σιγοτραγουδάς όπου σταθείς και όπου βρεθείς. Το δεύτερο αρνητικό είναι η σχετικά μεγάλη διάρκεια του δίσκου (σχεδόν 65 λεπτά) σε συνδυασμό με τον κάπως υπερβολικό αριθμό των συνθέσεων (16...). Σίγουρα κάτι τέτοιο δε χαλάει κανέναν από τους φανατικούς του group, όμως αισθάνομαι πως κόβοντας 3-4 τραγούδια θα έλειπαν κάποιες στιγμές "φλυαρίας" οι οποίες παίζουν αρνητικό ρόλο στο όλο άκουσμα του δίσκου.

Επειδή όμως δεν πρέπει να τα βλέπουμε και όλα σκούρα, θα μπορούσε κανείς κατά τα άλλα να μιλήσει για έναν αρκετά πολυσυλλεκτικό δίσκο. Το rock & roll, τα blues, η soul, μέχρι και κάποιες funky πινελιές, όλα αρμονικά συνδεδεμένα μεταξύ τους συνιστούν το συνολικό ηχόχρωμα του δίσκου. Οι στιγμές που μας θυμίζουν το ότι οι Stones είναι το κορυφαίο rock & roll συγκρότημα όλων των εποχών ευτυχώς υφίστανται και υψώνουν περήφανα το ανάστημα τους: "Rough Justice", "She Saw Me Coming", "Oh No, Not You Again", "Driving Too Fast". Αρκετά συμπαθητικό και το "Sweet Neo Con", εξαιρετικά "αφιερωμένο" στον George Bush. Mία από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές βρίσκεται στο "Let Me Down Slow", το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το πρώτο single στη θέση του νερόβραστου "Streets Of Love". Κορυφαίο, τέλος, κομμάτι του δίσκου, το bluesάτο με μια ala "Miss You" αισθητική, "Laugh I Nearly Died", με τα φωνητικά στο τέλος να αγγίζουν τα όρια της reggae. Δυστυχώς οι "ξεχωριστές" στιγμές περιορίζονται στα παραπάνω τραγούδια. Τα υπόλοιπα; Είπαμε: Είναι καλά, ακούγονται ευχάριστα... αλλά μέχρι εκεί.

Μήπως είμαι πλεονέκτης; Ίσως. Όμως όταν έχει να κάνει με ένα τόσο ιστορικό συγκρότημα, με ένα συγκρότημα το οποίο τυχαίνει να είναι από τα αγαπημένα μου, και το οποίο μου άλλαξε τα μυαλά (όσον αφορά τη μουσική) τη μαγική βραδιά της 16ης Σεπτεμβρίου του 1998 (την ώρα που ο Θρύλος έφερνε 2-2 στο Οπόρτο...), τότε νομίζω δικαιολογημένα οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες μου για κάθε καινούριο τους δίσκο είναι μεγάλες... Και αν σας φαίνονται υπερβολικές οι προσδοκίες μου, σκεπτόμενοι το πόσα χρόνια έχουν περάσει από τις ένδοξες τους μέρες, θα σας παραπέμψω για άλλη μια φορά στις συγκλονιστικές στιγμές του "Bridges To Babylon". Αφού τα κατάφεραν μια χαρά το '97 γιατί να μην πήγαιναν ακόμα καλύτερα τώρα, 8 ολόκληρα χρόνια μετά;

Η αλήθεια είναι πως ο μύθος των Rolling Stones πλέον είναι τόσο μεγάλος που για τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινού (για να μην πω για όλους) έχει ελάχιστη σημασία το εάν ο (εκάστοτε) νέος τους δίσκος είναι καλός ή μέτριος (γιατί κακό δίσκο ούτε έβγαλαν και ούτε θα βγάλουν ποτέ). Και αυτό γιατί όταν έρθει η στιγμή κάποιος να τους δει ζωντανά, η εμπειρία είναι τόσο συγκλονιστική που θα ξεχάσει οτιδήποτε έχει να κάνει με μέτρια τραγούδια ή μέτριους δίσκους κτλ... Στην περιοδεία που θα κάνουν το καλοκαίρι στην Ευρώπη λοιπόν, αν δεν τους φέρουν από τα μέρη μας, πάρτε αεροπλάνα, τρένα, πλοία, αν χρειαστεί κάντε ακόμα και οτοστόπ, και πηγαίνετε να τους δείτε... Αυτά.