The Faceless

Έχοντας ήδη δημιουργήσει αρκετό ντόρο γύρω από τ' όνομά τους με το "Akeldama" του 2007, αλλά και έναν σημαντικό πυρήνα οπαδών μετά από μία σειρά επιτυχημένων συναυλιών με μπάντες μεγαθήρια όπως οι Lamb Of God, οι Meshuggah και οι Cynic, οι The Faceless επιστρέφουν με το "Planetary Duality", επιζητώντας πλέον τη μαζικότερη αποδοχή τους από το κοινό του ακραίου ήχου.

Απαλλαγμένοι από τις όποιες deathcore τζούρες του παρελθόντος, οι The Faceless περνούν με ευκολία το τεστ, παραδίδοντας ένα album ποιοτικότατου τεχνικού death metal. Πιο κατασταλαγμένοι και ωριμότεροι από πριν, συνέθεσαν ένα concept album επηρεασμένο από συγκροτήματα όπως οι Spawn Of Possession, οι Necrophagist και οι Cynic, τα οποία δείχνουν να έχουν μελετήσει αρκετά, χωρίς ωστόσο να τα αντιγράφουν. Όπως υπαγορεύει η «Αόρατη Αρχή» του τεχνικού death metal, τα πολυδαίδαλα αλλά και πιασάρικα στην προκείμενη περίπτωση riff «βομβαρδίζουν» συνεχώς τον ακροατή και πιασμένα χεράκι-χεράκι με τα arpeggios, τα πολύ καλά leads και τα ακόμα καλύτερα solos, κερδίζουν τις εντυπώσεις και καταδεικνύουν τα χαρακτηριστικά του (καλού) τεχνικού death metal. Ευκολόπεπτη και συγχρόνως ουσιαστική, ολόκληρη η κιθαριστική δουλειά ακολουθεί μεν τα πεπατημένα, βρίθει όμως από καλές ιδέες και ενέργεια.

Χάριν της πολυσυλλεκτικότητας, θα παρατηρηθεί και η χρήση του vocoder (εδώ κολλάνε οι Cynic και όχι τόσο στον αμιγώς συνθετικό τομέα) και των διάσπαρτων καθαρών φωνητικών που κάνει το «αφεντικό» της μπάντας Michael Keene, ο οποίος υπογράφει και την παραγωγή. Τόσο το vocoder όσο και τα καθαρά φωνητικά, εκτός του ότι ταιριάζουν με τη space αισθητική του album, συμβάλλουν και στην concept ιστορία του. Ιστορία που πραγματεύεται κάτι σαν τις στενές επαφές τρίτου τύπου, ενώ παράλληλα υιοθετεί την αντίληψη ότι η τεχνολογική, και όχι μόνο, εξέλιξη του ανθρώπου οφείλεται κυρίως σε εξωγήινες παρεμβάσεις.

Η τεχνική τους κατάρτιση κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα και βοηθά στην αψεγάδιαστη υλοποίηση των ιδεών τους (είναι και πιτσιρικάδες, τι σκ**ά τους ταΐζουν πια;!). Ο καινούριος drummer ανταποκρίνεται πολύ καλά στα καθήκοντά του (κοινώς παίζει παπάδες), παίζοντας σε όλα τα τραγούδια και απαλλάσσοντας τους The Faceless από τη συνήθεια να χρησιμοποιούν σε κάθε τραγούδι και διαφορετικό drummer, όπως έκαναν στο "Akeldama".

Για το τέλος σας κράτησα ένα μειονέκτημα - το μοναδικό ίσως. Η διάρκεια του "Planetary Duality" δεν ξεπερνάει τα 32 λεπτά. Περίεργο όταν έχεις να κάνεις με τέτοιου είδους μουσική και όταν μάλιστα πρόκειται για concept album. Προσπεράστε το όμως και αφεθείτε σε έναν εξαιρετικό hi-tech death metal δίσκο, αποκύημα ταλέντου και περίσσιας μουσικότητας.