The Answer

Ο δύσκολος δεύτερος δίσκος. Το κρίσιμο σημείο που ξεχωρίζει τους άντρες από τα αγόρια. Με το "Everyday Demons" οι Ιρλανδοί Answer δίνουν τις εξετάσεις στις οποίες τόσοι και τόσοι απέτυχαν στο παρελθόν. Και περνάν με βαθμό « λίαν καλώς».

Το bluesy hard rock μίγμα τους από Aerosmith, Faces, Led Zeppelin και AC/DC (τις συναυλίες των οποίων ανοίγουν στη φετινή τους περιοδεία, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της Αθήνας) δεν έχει μεταβληθεί πολύ στα τρία χρόνια προσμονής μετά το εντυπωσιακό "Rise", αν και μία μετατόπιση προς το δεύτερο συνθετικό δεν περνά απαρατήρητη. Αυτό όμως που έχει αλλάξει είναι οι απαιτήσεις του φιλόμουσου κοινού που τους έμαθε και τους αγάπησε. Εξ ου και η απουσία του «άριστα» από την καρτέλα της βαθμολογίας τους. Διότι μπορεί το "Everyday Demons" να μην έχει φανερές συνθετικές αδυναμίες και χτυπητά μουσικά μειονεκτήματα, μπορεί η φωνή του Cormac Neeson να εξακολουθεί να εντυπωσιάζει με την αλητεία της και την ολότελα δική του εκδοχή μεγάλων τραγουδιστών, όπως ο Plant και ο Rodgers, και μπορεί η κιθάρα του Paul Mahon -βουτηγμένη στη σκόνη εκεί που πρέπει και διαυγής όταν αρμόζει- να είναι ασφαλώς το μυστικό της επιτυχίας τους, αλλά παρά το σύντομο της πορείας τους ίσως έχει ήδη αρχίσει να διακρίνεται μία τυποποίηση στο δημιουργικό κομμάτι.

Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά και πολύ καλά τραγούδια, κάθε άλλο. Δεν τολμώ καν να φανταστώ πως θα μπορούσε να μην αναστατωθεί κάποιος ακούγοντας ύμνους όπως τα "Demon Eyes", "Too Far Gone", "On And On", "Walkin' Mat", "Evil Man". Αν μάλιστα τούτος εδώ ο δίσκος αποτελούσε το ντεμπούτο τους, μπορεί και να μιλάγαμε με αντεστραμμένους όρους. Όμως η επανάληψη, πέρα από μητέρα της μάθησης, είναι και συννυφάδα της κούρασης και εδώ οι Answer μας προσφέρουν μία παραλλαγμένη εκδοχή του πρώτου δίσκου τους, τη στιγμή που εμείς πλέον δεν αρκούμαστε στο ύφος, τον τσαμπουκά και τον αιφνιδιασμό, αλλά αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε αν αυτή η μπάντα έχει αυτό που χρειάζεται για να αναδειχθεί σε κάτι εξαιρετικό. Το έχει λοιπόν;

Νομίζω ότι αυτό που καταφέρνει η τετράδα από το Μπέλφαστ είναι να κερδίσει χρόνο. Αν η επόμενη δουλειά τους κινηθεί στα ίδια επίπεδα, μπορεί στο μέλλον το "Everyday Demons" να θεωρείται η αρχή του τέλους. Αν από την άλλη καταφέρουν να μας ξαναεντυπωσιάσουν, θα μείνει στο μυαλό μας ως ο δίσκος που τους εδραίωσε ως κάτι παραπάνω από πυροτέχνημα. Γι' αυτούς βέβαια που δεν τους απασχολεί τίποτα από τα προηγούμενα, θα παραμένει πάντα ένα εξαιρετικά ευχάριστο δισκάκι.