The Virginmarys

Σε περίπτωση που δεν έχετε ακούσει το "King Of Conflict", τον πρώτο δίσκο ετούτων των Εγγλέζων, συνοπτικά έχετε χάσει ένα από τα καλύτερα δισκογραφικά ντεμπούτα στον σύγχρονο rock ήχο. Πέρα από ιδιώματα, ταμπέλες ή οτιδήποτε άλλο, το τρίο από το Macclesfield έχοντας ως βάση τη σκληρή μουσική των '90s, χωρίς να αγνοεί τις προηγούμενες δεκαετίες ή τον ήχο του σήμερα, φτιάχνει μουσική που μόνο ως rock μπορώ να χαρακτηρίσω. Κοινότυπο με μια δόση αθηναϊκού ραδιοφώνου, το ξέρω, αλλά είναι από εκείνες τις λίγες περιπτώσεις που ισχύει.

Μετά από τρία χρόνια λοιπόν, οι Virginmarys επιστρέφουν για να αποδείξουν ότι δεν είναι από εκείνους που είχαν ένα εξαιρετικό ξεκίνημα, αλλά χάθηκαν στη συνέχεια. Εκ του αποτελέσματος, τα καταφέρνουν με χαρακτηριστική άνεση. Η συνταγή δεν αλλάζει ιδιαίτερα, σε βαθμό που ίσως να απογοητεύσει κάποιον που περιμένει μεγάλους πειραματισμούς ή τεράστιες αλλαγές ύφους. Η προσέγγιση παραμένει σε μεγάλο βαθμό σταθερή, όπως και οι επιρροές· το hard rock στήσιμο, τα punk στοιχεία, η grunge ατμόσφαιρα, οι blues πινελιές, το alternative πακετάρισμα, όλα είναι παρόντα. Το δέσιμό τους μάλιστα γίνεται με έναν απολαυστικά φυσικό τρόπο, που δεν ακούγεται ούτε στο ελάχιστο πιεσμένος και σε αρκετά σημεία ξεφεύγει από αυτό που θα περίμενε κάποιος υποψιασμένος, τόσο ώστε ποτέ να μη χάνεται η ταυτότητα του συγκροτήματος.

Σε όλη του τη διάρκεια, το "Divides" σφύζει από ενέργεια, κάτι που γίνεται εμφανές ήδη από τα εισαγωγικά "Push The Pedal" και "For You My Love". Οι ρυθμοί, όπως και στην πλειοψηφία των κομματιών, είναι άνω του μετρίου, με τα ντραμς του Danny Dolan να κυριαρχούν και το μπάσο του Matt Rose να στήνει μερικά εξαιρετικά σημεία. Ο ρόλος του πρωταγωνιστή ωστόσο, ανήκει ξεκάθαρα στον Ally Dickaty, ο οποίος με την ουσιώδη κιθαριστική δουλειά και, κυρίως, τα φωνητικά του, κάνει τη διαφορά. Σημαντική, επίσης, κρίνεται η συμβολή του Gil Norton στην παραγωγή, που φαίνεται να κατάφερε να αποτυπώσει όσο καλύτερα γίνεται την ορμή της μπάντας, παρουσιάζοντας ένα απόλυτα ισορροπημένο αποτέλεσμα στον ήχο.

Η ουσία του άλμπουμ βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο πιασάρικο punk rock του "Free To Do Whatever They Say", στο νεύρο του "I Wanna Take You Home" που είναι φτιαγμένο για να παίζεται ζωντανά και στο bluesy mid-tempo "Walk In My Shoes". Ιδιαίτερα θετικό, επίσης, θεωρώ το γεγονός πως οι στίχοι, χωρίς να είναι κάτι το συγκλονιστικό, δεν αναλώνονται στα προφανή και στέκονται σε τουλάχιστον ικανοποιητικό επίπεδο. Καλύτερα παραδείγματα από το άψογο "Into Dust" που ασχολείται με τον μοντέρνο τρόπο ζωής και το ευθύ "Motherless Land" με τις αναφορές στον τρόπο που λειτουργούν οι σύγχρονες κοινωνίες, δεν μπορώ να βρω. Το κλείσιμο με το "Living In My Peace" είναι ομολογουμένως πολύ όμορφο, αν και έμεινα με το παράπονο, αφού ούτε αυτήν τη φορά υπάρχει στα κανονικά πλαίσια του δίσκου ακουστική σύνθεση σαν αυτές που κατά καιρούς παρουσιάζουν.

Παραβλέποντας κάποια λίγα σημεία που, παρότι δεν ρίχνουν το συνολικό αποτέλεσμα, δεν στέκονται σε τόσο υψηλό επίπεδο, η δεύτερη δισκογραφική δουλειά των Virginmarys συνεχίζει από εκεί που άφησε η πρώτη, πηγαίνοντας μάλιστα λίγο παραπέρα. Είναι προφανής ο λόγος που ως μπάντα δεν έχουν αποκτήσει το hype των Royal Blood ή το airplay των πρόσφατων Black Keys, αλλά το θετικό είναι ότι τέτοια ζητήματα δεν φαίνεται να τους απασχολούν. Και όσο συνεχίζουν να γράφουν τόσο δυνατή μουσική και να αποδίδουν όπως κατά κοινή ομολογία αποδίδουν στη σκηνή, δεν έχουν τίποτα να φοβούνται.