The Green Violinist

Ο Βέλγος Vincent Defresne εμπνεύστηκε το όνομα του συγκροτήματος κατά τη διάρκεια ενός (γκουχ, γκουχ) «οράματος» που είχε όταν και ακούγοντας Silver Mount Zion ένιωσε την αφίσα του Πράσινου Βιολιστή του ζωγράφου Marc Chagal να ζωντανεύει. Ανεξάρτητα όμως από την αλήθεια ή τον μύθο που συνοδεύει την γέννηση του εν λόγω συγκροτήματος, το αποτέλεσμα παραμένει ότι ο Defresne είχε έμπνευση, όπως αποδεικνύει και το "More Thrill & Never Ending Blessings".

Με στοιχεία τόσο από συμφωνικό όσο και από alternative prog, η πρώτη του αυτή δουλειά δεν έχει τις συνήθεις αναφορές στη δεκαετία του '70, ούτε καν τις neo prog αναφορές των επόμενων δεκαετιών. Κάποια σκοτεινά/μελαγχολικά σημεία μπορούν να φέρουν στο μυαλό από Dead Can Dance μέχρι Blackfield, η φιλοσοφία του όπου είναι σχετικά μίνιμαλ ή / και ελαφρώς ηλεκτρονική μπορεί ενίοτε να συγγενεύει και με το post rock, ενώ ο συνδυασμός ακουστικών κιθάρων και pop μελωδιών θα έκανε πολλούς indie καλλιτέχνες να ζηλέψουν τραγούδια όπως το "Shy People". Μέσα από όλα αυτά όμως αναδύεται μία πρόθεση για συνθέσεις που δεν ακολουθούν απαραίτητα τις συνηθισμένες τραγουδιστικές φόρμες.

Ξεχωρίζουν τα "The Great Scapegoat Seeking" που εν πολλοίς ενσωματώνει όλα τα στοιχεία που περιγραφικά σκιαγραφήθηκαν προηγουμένως, το "Do Worry Be Sad" που ως το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι δίνει και την καλύτερη ευκαιρία για κλιμάκωση μίας ιδέας, το οποίο και επιτυγχάνεται πανηγυρικά με λυρισμό και μελωδικότητα το "Any Words You Say Won't Be Enough" που συνδυάζει την ηλεκτρική ορμή της κιθάρας με τα κλασικότροπα (σαμπλαρισμένα) έγχορδα στο background και το τελευταίο και λυτρωτικό με σχεδόν θρησκευτική έννοια "Bad Inheritance".

Αναπάντεχα καλή δουλειά που με απλά και γνωστά συστατικά, αν όχι καινοτομεί, πάντως σίγουρα δεν μπαίνει εύκολα σε ταμπέλες. Το "More Thrill & Never Ending Blessings" παρότι ανήκει στην prog δισκογραφία, δεν είναι απαραίτητα για prog δισκοθήκες.