Tardive Dyskinesia

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός του progressive metal ή του επονομαζόμενου ως djent παρακλαδιού, αλλά τους Tardive Dyskinesia τους αγαπάω (αγάπη που εντάθηκε κυρίως μετά το ανεπανάληπτο περσινό live που μοιράστηκαν τη σκηνή με Sun Of Nothing, Universe217 και Custom Made Noise), οπότε την ανάληψη αυτού εδώ του review την πήρα «ετσιθελικά».

Η αλήθεια είναι ότι, ο χρόνος φέρθηκε καλά στους Tardive Dyskinesia από το 2009 που κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό "The Sea Of See Through Skins", μέχρι σήμερα. Αυτό οφείλεται αφενός στο γεγονός ότι πραγματοποίησαν την πρώτη τους ευρωπαϊκή περιοδεία (ανοίγοντας για τους Pro-Pain) αλλά και αφετέρου στην κοσμοϊστορική αλλαγή στη ζωή του Μάνθου (βασικός συνθέτης, τραγουδιστής και κιθαρίστας της μπάντας) με τη γέννηση της κόρης του στο διάστημα που μεσολάβησε. Αυτά τα δύο φαίνεται να έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να κυκλοφόρησουν οι Tardive Dyskinesia τον πιο κρίσιμο, πιο ώριμο αλλά και πιο μελωδικό δίσκο της καριέρας τους.

Ο δίσκος διακατέχεται από έντονη συναισθηματική μελωδικότητα, κάτι σχετικά πρωτόγνωρο για τα δεδομένα των Tardive Dyskinesia και επιτέλους δείχνουν να έχουν αφομοιώσει πλήρως τις επιρροές από τους Meshuggah και πλέον να αποκτούν τον δικό τους ήχο, πάντα μέσα στα πλαίσια του djent, θυμίζοντας μεν αναπόφευκτα τους προαναφερθέντες αλλά χωρίς να αποτελούν απλά μια πολύ καλή κόπια αυτών. Υπάρχουν δεκάδες (ίσως και παραπάνω) μπάντες εκεί έξω που όσο και να προσπαθούν δεν καταφέρνουν ποτέ να σπάσουν αυτά τα Meshuggah-ικά δεσμά, οι Tardive Dyskinesia όμως δεν είναι πλέον από αυτές της μπάντες. Οι επιρροές τους πλέον επεκτείνονται στο ευρύτερο φάσμα του progressive metal ήχου, φλερτάροντας, ανα διαστήματα, με την πολυπλοκότητα των Between The Buried And Me, το συναίσθημα των Textures, την χαοτική παράνοια του Devin Townsend αλλά και τη θορυβώδη καφρίλα των sludge/math θεών, Admiral Angry.

Οι κιθάρες κόβουν και ράβουν αδιάλειπτα καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου, αλληλοσυμπληρώνονται εξαίσια και πολλές φορές δίνουν την εντύπωση ότι «συνομιλούν» με περίτεχνες φράσεις (όπως στο εκπληκτικό "We, The Cancer"), ενώ άλλοτε βαράνε αδυσώπητα κατευθείαν στο στέρνο, προκαλώντας το ασυναίσθητο σπάσιμο της κεφαλής στον ρυθμό. Riff που σφυροκοπάνε, riff που παρασέρνουν σαν σπιράλ μέσα σε ένα κυκεώνα ασφυκτικής έντασης. Το μπάσο είναι τόσο πελώριο όσο πρέπει γεμίζοντας τις γραμμές και τα τύμπανα μεθοδικά τρέχουν καλπαζόμενα να προλάβουν τις κιθάρες αλλάζοντας διαρκώς ρυθμό και επανορίζοντας τη διάθεση κάθε στιγμή. Ο Μάνθος μπορεί να μην έχει την καλύτερη φωνή στον κόσμο και η αλήθεια είναι ότι στα μελωδικά του τον χάνω λίγο αλλά οι βρυχηθμοί του προκαλούν πρωτόγνωρη πώρωση.

Οι συνθέσεις είναι περίτεχνα καλοδουλεμένες, με κοψίματα που στιγμιαία κόβουν την ανάσα, μπασίματα που κάνουν τη γη να σείεται, επικά σημεία που μοιάζουν σχεδόν λυτρωτικά, ένα σαξόφωνο να προκαλεί ανατριχίλες στο δίλεπτο ιντερλούδιο, "Indicator", αναδυόμενες μελωδίες πάνω από μαθηματικά θέματα που έχουν τη μορφή είτε μιας πριμάτης, σχεδόν μινιμαλιστικής, κιθαριστικής γραμμής, είτε με τη μορφή πιάνου. Ειδικά στο "Limiting The Universe" που κάνει μπάσιμο το πιάνο σε συνδυασμό με τα αποθεωτικά τέσσερα λεπτά που κλείνουν το κομμάτι (αλλά και τον δίσκο), το καθιστούν ως ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς. Μελωδία και συναίσθημα, ένα αδιάκοπο γαϊτανάκι από την αρχή μέχρι το τέλος.

Η μόνη μου ένσταση έχει να κάνει με την έλλειψη αυτής της αυθόρμητης καφρίλας και ακρότητας που διακατείχε τους προηγούμενους δίσκους τους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το νέο άλμπουμ διακρίνεται από έστω και ένα απειροελάχιστο ψήγμα επιτήδευσης, δεν θα ήθελα στο βωμό της μελωδικότητας να θυσίαζαν τόσο έντονα τις ακραίες ρίζες τους. Πέρα από αυτό, το οποίο στο πέρασμα του χρόνου ίσως αποδειχθεί και πλήρως αμελητέο, οι Tardive Dyskinesia κάνουν το πολυπόθητο «βήμα μπροστά», κυκλοφορούν τον αδιαμφισβήτητα ωριμότερο δίσκο τους και μοιάζουν έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο. Τα φόντα τα έχουν, η ιστορία μένει να δείξει αν θα τα καταφέρουν.