Prog Over Athens (Need, Poem, Tardive Dyskinesia) @ Piraeus Academy, 08/12/17

Τα λέμε και τα ξαναλέμε για το prog και το πόσο έχει αρχίσει να παίρνει τα πάνω του τόσο παγκοσμίως όσο και στη χώρα μας. Η ανακοίνωση του Prog Over Athens φάνηκε σαν το επιστέγασμα μιας σειράς πανέμορφων κυκλοφοριών αλλά και συναυλιών τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Η.Π.Α, που έκαναν το ελληνικό Prog να ακουστεί σε πολλά έμπειρα και μη αυτιά και να κάνει αισθητή την παρουσία του στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. 

Prog Over Athens λοιπόν, σε ένα τριπλό headline show που από την ώρα που ανακοινώθηκε μας έκανε να μετράμε ανυπόμονα τις μέρες μέχρι να φτάσει η στιγμή που η σκηνή του Piraeus Academy θα γέμιζε από δεξιότεχνες μα συνάμα συγκλονιστικές μουσικές από τρεις μοναδικές μπάντες, που καθεμιά με το δικό της τρόπο ξεχωρίζει στον ευρύτερο ήχο που αποκαλούμε progressive metal. Βέβαια υπήρχε και η αμφιβολία για το κατά πόσο το κοινό θα ανταποκρινόταν σε αυτό το κάλεσμα, ειδικά σε ένα μεγάλο χώρο σαν το Piraeus Academy που χρειάζεται περισσότερο κόσμο για να φανεί γεμάτο.

Ευτυχώς οι όποιες αμφιβολίες διαψεύστηκαν αρκετά σύντομα, με τους Tardive Dyskinesia να ανοίγουν πρώτοι και αναλαμβάνοντας τον λίγο άχαρο ρόλο να ζεστάνουν το κοινό. Παρά την αντικειμενικά σύνθετη μουσική τους ταυτότητα ωστόσο, οι Tardive Dyskinesia με αέρα μπάντας μεγάλων κυβικών έκαναν γρήγορα τη σκηνή δική τους, με άψογο, ογκώδη ήχο, riff που έπαιρναν κεφάλια και έναν μανιασμένο κι επιβλητικό Μάνθο να καταθέτει λαρύγγι και ψυχή στο σανίδι. Με το σετ βασισμένο σε μεγάλο βαθμό στο "Harmonic Confusion", κατάφεραν να μας κάνουν νωρίς νωρίς να συμμετέχουμε σε ακατάπαυστο headbanging, αν και οι προτροπές για moshing δεν εισακούστηκαν, πράγμα αναμενόμενο για το “πολιτισμένο” progressive κοινό. Κομματάρες σαν το σχεδόν χορευτικό "The Electric Sun", το groovy "Thread Of Life" έκαναν το venue να σείεται από το στιβαρό rhythm section και τα κοφτά riffs και πολλοί ήταν αυτοί που έδειξαν να παρακινούνται από τα πολυρυθμικά μέρη των τραγουδιών.

Εκεί που ένιωσα το live να απογειώνεται για τη μπάντα, ήταν στην τρομερή εκτέλεση του "Chronicity", που ούτως ή άλλως θεωρώ ένα υπέροχο κομμάτι. Μελωδικό, μαγνητικό κι εκρηκτικό, απέδειξε το πόσο πολύπλευροι είναι μουσικά οι Tardive Dyskinesia και πόσο ικανοί είναι να δημιουργήσουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που ξεπερνά τον ούτως η άλλως δυναμικό τους χαρακτήρα. Oι ήδη ανεβασμένες προσδοκίες επιβεβαιώθηκαν και με το παραπάνω, ενώ το Meshugg-ικό "Triggering The Fear Reactor" ήρθε για να ισοπεδώσει στο κλείσιμο όποιον είχε αμφιβολία για το πόσο επιβλητικό και δυνατό μπορεί να ακουστεί το Progressive Metal. Με το τέλος του σετ η μπάντα γνώρισε το πολύ θερμό χειροκρότημα του κόσμου, έβγαλε την καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία και δεν παρέλειψε να εκφράσει την αγάπη και τη συναδελφικότητα προς το υπόλοιπο bill, ενισχύοντας το οικογενειακό κλίμα που χαρακτήρισε όλη τη βραδιά.

Χωρίς καθυστερήσεις και μετά από μια μικρή τεχνική καθυστέρηση, οι Poem ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν το σετ τους. Από τα πρώτα μέτρα του "Passive Observer", ήταν ξεκάθαρο πως η τετράδα είχε πολλά κέφια και δυνατό αέρα επί σκηνής. Το τελευταίο πιθανότατα κάπως θα σχετίζεται με την πίστη τους στο υλικό του "Skein Syndrome" και τις πρόσφατες εκτός συνόρων εξορμήσεις τους. Αξίζει ωστόσο να τονιστεί πως σε αυτό τον αέρα υπήρχε διάχυτο ένα συναίσθημα ειλικρίνειας, ενώ απουσίαζαν πλήρως ακόμα και υποψίες από κακώς εννοούμενο στήσιμο ή δηθενιές. Όχι ότι μας είχαν συνηθίσει σε κάτι διαφορετικό, βέβαια.

Το σερί των "Fragments" και "The End Justifies The Means" έμοιασε βγαλμένο από τον δίσκο, με τις ερμηνείες του Προκοπίου να αγγίζουν το άψογο και τα slapping περάσματα του δεύτερου να ξεχωρίζουν. Αν υπήρξε ένα στοιχείο που με ξένισε, αυτό ήταν η ένταση του ήχου. Το κάθε τι που παιζόταν επί σκηνής συνέχισε να ακούγεται καθαρά, είτε μιλάμε για κάποιο lead/solo είτε για κάποια μπασογραμμή είτε για φωνητικά, όμως το σύνολο (με τα ντραμς ένα σκαλί παραπάνω από τα υπόλοιπα) δυνάμωσε αισθητά. Όχι αρκετά για να δημιουργηθεί βαβούρα ή για να στερήσει πόντους από το εξαιρετικό σύνολο, αλλά όπως και να έχει το βρήκα κάπως αχρείαστο.

Προσπερνώντας την παραπάνω λεπτομέρεια, τα πάντα ήταν ιδανικά. Το πέρασμα στη μέση του "Desire" κέρδισε εύκολα μια θέση ανάμεσα στις κορυφές της βραδιάς, ενώ συνολικά τα κομμάτια ακούγονταν απείρως πιο συναυλιακά απ' ότι θα περίμενε κάποιος ανυποψίαστος. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε λίγο πριν το τέλος· κατευθείαν από το "The Great Secret Show", το "Giant" γύρισε το χρόνο αρκετά πίσω κι έκανε πολλά κεφάλια να κουνηθούν. Το δε "Remission Of Breath", με τις χαρακτηριστικές γραμμές και το πέρασμα με τα αλλεπάλληλα tapping, ήταν ιδανικό για να επαναφέρει σε τάξη όποιος πρωτοδισκάκηδες ήταν έτοιμοι να γκρινιάξουν και να κλείσει μία χορταστική εμφάνιση.

Setlist: Passive Observer / Fragments / The End Justifies The Means / Desire / Bound Insanity / Weakness / Giant / Remission Of Breath

Είχε έρθει η ώρα για τους Need, που με το "Hegaiamas" άνοιξαν τα φτερά τους με περιοδείες τόσο στις Η.Π.Α. όσο και στην Ευρώπη, στο πλευρό των Evergrey. Ανέκαθεν βέβαια έδιναν τα πάντα στις ζωντανές τους εμφανίσεις, ωστόσο ο αέρας τους και η εμπειρία που έχουν μαζέψει είναι έκδηλη από τον τρόπο που κάνουν δικά τους σκηνή και κοινό. Από τα εναρκτήρια (προηχογραφημένα) φωνητικά του “Rememory” είχαν αρχίσει και οι εκδηλώσεις αγάπης από τον κόσμο, ενώ στην αρχή μουδιάσαμε λίγο από τον ήχο που κάπου είχε χάσει την κιθάρα του Ravaya, με το μπάσο να κυριαρχεί στα riffs, ωστόσο μια τέτοια κομματάρα όταν συνοδεύεται από τόσο παθιασμένες ερμηνείες δεν λογαριάζει τέτοιες μικρολεπτομέρειες.

Συνέχεια με "Alltribe" και τον Ravaya να κλέβει τις ματιές με το πιασάρικο tapping του, κι όλους εμάς να μαγευόμαστε από αυτό το ιδιαίτερο κομμάτι, που καταφέρνει ενώ είναι τρομερά σύνθετο, να ακούγεται τόσο συνεκτικό και ταξιδιάρικο. Αξιοσημείωτη η απόδοση όλης της μπάντας, που είναι τρομερά δεμένη και όχι μόνο αποδίδει τα μέρη με πιστότητα, αλλά και πάθος, δείχνοντας να διασκεδάζουν και να γουστάρουν πολύ αυτό που κάνουν.

Το αγαπημένο "Tilikum" έμελλε να κουνήσει συθέμελα σκηνή και κοινό, με τις ασήκωτες riff-άρες του, και τον ήχο πλέον να έχει στρώσει πάρα πολύ και να ακούγεται αντάξιος της μπάντας και των προηγούμενων εμφανίσεών της. Η αλλαγή προς το τέλος του κομματιού με την κιθάρα να πρωταγωνιστεί μας ξάφνιασε, και περιμέναμε κάποιο τζαμάρισμα ή ένα εναλλακτικό κλείσιμο, ωστόσο ο Jon μας αποκάλυψε πως επρόκειτο περί τεχνικού προβλήματος σε κάποια προηχογραφημένα μέρη. Μπορεί αυτό να απορρύθμισε στιγμιαία τους Need, ωστόσο πιστεύω πως δεν θα το παίρναμε καν χαμπάρι αν δεν μας το είχαν πει. Τόσο έχει δέσει αυτό το μουσικό κουϊντέτο, που ακόμη και το απρόοπτο το κάνει να φαίνεται σχεδιασμένο. 

Ανεβασμένες ταχύτητες και γκάζια με το "Riverthane" και το χειμαρρώδες intro του Στέλιου στα τύμπανα να δίνει το ρυθμό, ενώ η ένταση κορυφώθηκε στο αναμενόμενο αλλά πάντα ευπρόσδεκτο χιτάκι “Mother Madness” που τραγουδήθηκε από την πλειονότητα του κόσμου. Κομματάρα που πάντα μας κάνει να συγκινηθούμε και να κοπανηθούμε ταυτόχρονα.

Κλείσιμο live των Need χωρίς ένα έπος δεν νοείται πλέον, και το θηριώδες "Hegaiamas" ήρθε να επιστεγάσει αυτή την μαγική progressive βραδιά. Aπό τις πρώτες κιόλας νότες ο ενθουσιασμός ήταν έκδηλος, η μπάντα καταιγιστική και η ατμόσφαιρα ηλεκτρική. Αλλεπάλληλα riff, πολυδιάστατα πλήκτρα, ένα rhythm section που ζωγράφιζε, συμπλήρωναν την πάντα έντονη και παθιασμένη ερμηνεία του Jon σε αυτό το σύγχρονο αριστούργημα που κοιτάει στα μάτια έπη του παρελθόντος με μια όμως φουτουριστική ματιά. Στο τελείωμα του κομματιού, όλοι «υποκλιθήκαμε στη γαία μας», τραγουδώντας και συμμετέχοντας σαν χορωδία σε αυτό το επικό κλείσιμο. 

Setlist: Rememory / Alltribe/ Tilikum / Riverthane / Mother Madness / Hegaiamas

Με το δυνατό χειροκρότημα να μη σταματά, οι Tardive Dyskinesia και οι Poem ανέβηκαν στη σκηνή για να κλείσουν τη βραδιά, και φυσικά να βγάλουν και την καθιερωμένη φωτογραφία με τον κόσμο στο background. O nerd μέσα μου θα περίμενε ίσως κάποιο cover ή τζαμάρισμα με μέλη από όλες τις μπάντες, αλλά μετά από μια τόσο γεμάτη βραδιά, αυτό είναι απλά μια επιθυμία (ή πρόταση για την επόμενη φορά).

Αν και ξέραμε την αξία και την ποιότητα και των τριών συγκροτημάτων, το Prog Over Athens έμοιαζε στην αρχή σαν ριψοκίνδυνο πείραμα. Ωστόσο, μετά και το κλείσιμο της βραδιάς, το μόνο που βλέπαμε ήταν χαμόγελα. Μια οικογενειακή ατμόσφαιρα, μια διάχυτη χαρά και μια ελπίδα ότι αυτό το στρυφνό και δύσκολο είδος που λέγεται prog έχει μπροστά του ένα λαμπρό μέλλον, ήταν αυτό που έμεινε μετά από τρεις περίπου μουσικά πλούσιες ώρες. Μέχρι την επόμενη φορά, που όπως είπε και ο Γιώργος Προκοπίου των Poem θα φέρουμε μαζί μας και κάποιον ακόμη, έναν φίλο, έναν γνωστό, για να κάνουμε αυτή τη σκηνή ακόμη πιο ζωντανή και μεγάλη. Το στοίχημα κερδήθηκε.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com