Takis Barbagalas

Τυπικά η πρώτη προσωπική δουλειά του Τάκη Μπαρμπαγάλα, αν και από τους Red Mist και μετά, δηλαδή τους κλασικούς πλέον Will-o-the Wisp και την εξέλιξη τους, τους Manticore's Breath, όλες οι δουλειές ήταν, αν όχι τυπικά, τουλάχιστον ουσιαστικά δικό του όραμα και μόνο. Από αυτό προκύπτει και η πρώτη απορία που δεν είναι άλλη από τη σκοπιμότητα της κυκλοφορίας αυτής.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μουσική στο "Phosphorus - Hesperus" δε θα ταίριαζε να κυκλοφορήσει υπό τη σφραγίδα οποιουδήποτε από τα πρόσφατα σχήματά του αλλά αυτό δεν είναι απολύτως ακριβές. Αν το βαρύ ύφος των Manticore's Breath δεν μπορεί συγγενέψει με τις ντελικάτες μελωδίες του δίσκου αυτού, τότε η folk progressive-ο-ψυχεδέλεια των Will-o-the Wisp ταιριάζει γάντι. Κάποιος άλλος μπορεί να υπέθεσε ότι εδώ η κιθάρα θα έχει τον πρωταγωνιστικό έως και αποκλειστικό ρόλο. Όμως η πραγματικότητα θα τον διαψεύσει αφού ο Μπαρμπαγάλας, ευφυϊώς θα αφήσει πολύ χώρο σε όλα τα όργανα να αναπτυχθούν και να εμπλουτίσουν τη μουσική βάζοντας ως προτεραιότητα τη σύνθεση σε σχέση με τους ρόλους. Αν, δε, συζητήσουμε για τους μουσικούς που τον πλαισιώνουν, εκεί είναι που χάνεται η μπάλα αφού η ίδια παρέα που τον ακολουθεί χρόνια τώρα, τον βοηθάει και στην εκτέλεση αυτού εδώ του οράματος. Τελικά, πέρα από το πώς ο ίδιος ο δημιουργός εμπνεύστηκε και προχώρησε στο σχεδιασμό του άλμπουμ, ο μόνος παράγοντας που δικαιολογεί τη διαφοροποίηση είναι ότι οι δύο συνθέσεις που το αποτελούν είναι instrumental, κάτι που φυσικά δεν είναι αμελητέο. Παρόλα αυτά ο Άγγελος Γερακίτης συμμετέχει στα λιγοστά φωνητικά (μαζί με τη θυγατέρα του κιθαρίστα) τα οποία δεν εκφράζονται με στίχους αλλά και στην απαγγελία που κλείνει το δίσκο.

Μιλώντας για δύο συνθέσεις θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι ο τίτλος του δίσκου είναι κλειδί για την κατανόηση του περιεχομένου του. Ο Εωσφόρος και ο Έσπερος δίνουν το όνομα τους σε κάθε σύνθεση και κατ' επέκταση και κάθε πλευρά. Πολύ περισσότερο, καθορίζουν το ύφος κάθε τραγουδιού που αντλεί από την ιδέα του (ίδιου) άστρου που τη μια σηματοδοτεί τον ερχομό του φωτός και την άλλη του σκότους.

Κι ενώ το background της δημιουργίας του δίσκου ήδη δίνει αρκετά καθαρή εικόνα για το τι να περιμένει κανείς, αυτό που δεν μπορεί να αποτυπωθεί είναι το ποσό επιτυχημένο είναι το αποτέλεσμα, μια από τις καλύτερες δουλειές του Μπαρμπαγάλα τα τελευταία χρόνια. Η κιθάρα του ξεχειλίζει από συναισθηματισμό και οι μελωδικές φράσεις όλων των οργάνων είναι καθαρές και άμεσες αλλά όχι τυπικές και πολυφορεμένες. Κάποιες επιρροές είναι εμφανείς αλλά τελικά το προσωπικό στίγμα που έχει καθιερώσει υπερισχύει.

Το κοινό που κυνηγάει τις κυκλοφορίες του και τα πανέμορφα βινύλιά του δεν περιμένει να διαβάσει καμμία παρουσίαση για να αποκτήσει το "Phosphorus Hesperus". Όσοι είστε απλώς περιστασιακοί... χρήστες σπεύσατε να αποκτήσετε τα τελευταία κομμάτια μιας εξαιρετικής δουλειάς που όπως και οι προηγούμενες είναι καταδικασμένη να γίνει συλλεκτική.