Satan's Hallow

Σε έναν ιδανικό κόσμο για το κλασσικό heavy metal, μπάντες σαν τους Satan's Hallow θα έπρεπε να έχουν άμεση και σίγουρη επιτυχία. Το κουιντέτο από το Σικάγο επιδίδεται σε αυτό το υψηλών οκτανίων traditional metal που έχει και τα δύο του πόδια στο NWOBHM, αλλά ακούγεται τόσο παράδοξα ανανεωτικό που δεν μπορείς να σταματήσεις την ακρόασή του.

Στο ομότιτλο ντεμπούτο τους, οι Αμερικάνοι δημιούργησαν έναν δίσκο παλαιάς κοπής, με συνολικά εννέα μικρούς heavy metal ύμνους να απαρτίζουν το υλικό του. Οι προφανείς επιρροές από Iron Maiden του πρώτου μισού των '80s, Dio και Accept της ίδιας περιόδου, αλλά και Riot και πρώιμους Warlock μπορεί να μην έχουν φιλτραριστεί ακόμη τόσο καλά ώστε να μιλάμε για προσωπικό ήχο, αλλά αποδίδονται με τόση έμπνευση που (ελέω και του ότι αναφερόμαστε σε ντεμπούτο άλμπουμ) οι έντονες αναθυμιάσεις τους δεν ενοχλούν κανέναν.

Αντιθέτως, οι διπλές κιθαριστικές επιθέσεις των Steve Beaudette και Von Jugel είναι απολαυστικές, κεντώντας μελωδικές δισολίες περίσσειας ομορφιάς, το rhythm section είναι όπως οφείλει, στιβαρό και ακριβές, ενώ στα φωνητικά κρύβεται ένα από τα ισχυρότερα χαρτιά της μπάντας.

Η Mandy Martillo, με την άψογη και τόσο αγνά μεταλλική φωνή της, έχοντας ένα χαρακτηριστικότατο βιμπράτο στα ψηλά της και τσαγανό όσο λίγες σύγχρονες ερμηνεύτριες του σκληρού ήχου, αποτελεί μια μικρή αποκάλυψη. Όντας ο λόγος που για την ώρα προσδίδει ψήγματα προσωπικότητας, η οποία διαχωρίζει τους Satan's Hallow από τις υπόλοιπες ικανές νέες μπάντες ανάλογης ηχητικής προσέγγισης, η Martillo μπαίνει δυναμικά στον χάρτη των classic metal ερμηνευτριών που πρέπει να ακούσεις, ενώ η ανάμιξη της και με την παραγωγή του δίσκου τη χαρακτηρίζει ως σημαντικότατη σταθερά του ήχου της μπάντας.

Εν τέλει, πιθανότατα μιλάμε για το ηχητικό αντίστοιχο του πρώτου Enforcer άλμπουμ, αν βέβαια αυτό είχε λιγότερη σπίντα και σαφώς πιο ώριμη συνθετική προσέγγιση. Μεστές συνθέσεις (με το "Choir Of The Cursed" και το καταληκτικό "Beyond The Bells" να είναι από τα τραγούδια της χρονιάς για το είδος), χαρακτηριστικά γυναικεία φωνητικά και διάσπαρτα διπλά κιθαριστικά solo συνθέτουν έναν υπέροχα αχαλιναγώγητο old school δίσκο, από μια μπάντα που αν συνεχίσει την εξέλιξή της σε ανάλογους ρυθμούς με εδώ, θα μας απασχολήσει πολύ και ευχάριστα και στο μέλλον.

Μπορείτε να το ακούσετε εδώ.