Raging Speedhorn

Στα 98 μου, όταν θα πεθάνω από υπερβολικό σεξ, όπως έχω δηλώσει και στο παρελθόν, τη στιγμή που θα εκτοξεύουν το φλεγόμενο βέλος για να ανάψει η φωτιά πάνω στο drakkar, όπου θα είμαι εγώ τέζα, θα ήθελα να παίζει τέρμα το "The Gush" από τους Raging Speedhorn.

Αλλά έχουν οι επανενωμένοι Raging Speedhorn το απύθμενο μεγαλείο να επαναλάβουν τους βίαιους μικρούς θριάμβους του παρελθόντος;

Και ποιοι είναι αυτοί οι τυπίσκοι τέλοσπάντων και γιατί επιτέλους αυτοί οι Raging Speedhorn είναι από τις καλύτερες, αλλά και πιο υποτιμημένες εξαγωγές της χώρας της οποίας οι κάτοικοι θα θέλουν σύντομα visa για να δουν τον ήλιο πάλι; Απλά γιατί ήταν punk, χωρίς να είναι κουλοί. Γιατί ήταν hardcore, χωρίς να μου τη σπάνε. Γιατί ήταν sludge, χωρίς να είναι βαρετοί. Γιατί ήταν stoner, χωρίς τα ίδια και ίδια. Γιατί ήταν πιο metal από όσο όλοι οι μεταλλοπατέρες (σας μισώ όλους) μπορούν να παραδεχτούν. Αλλά όταν το 2007 αποφάσισαν να ποστίσουν λίγο για να γλύψουν και αυτοί από το χρυσό πιάτο των Isis, το έκαναν όπως οι περισσότεροι. Απλά παντελώς αδιάφορα.

Έτσι, μετά από σχεδόν μια δεκαετία, επανέρχονται όπως τους θυμάμαι τότε που ήμουν ακόμα νέος, ωραίος, εχέμυθος και με δικό του χώρο. Τα στοιχεία, όμως, που τότε τους έκαναν ξεχωριστούς στις αρχές της δεκαετίας του '00, τώρα ακούγονται πιο οικεία, πιο συνηθισμένα. Τότε λέγαμε με το κρουασάν Molto κολλημένο στα χείλια μας: «αυτοί δεν έχουν ένα τραγουδιστή για τα βοθρέ μόνο, έχουν δύο».

Τώρα, όμως, που η σοφία ξεχειλίζει από τα αυτιά μας, αυτά τα πράγματα δεν μας προξενούν την ίδια εντύπωση. Αλλά αυτό τελικά δεν κάνει τους Raging Speedhorn του 2016 λιγότερο εκρηκτικούς από τα παλιά καλά χρόνια. Συνεχίζοντας από εκεί που έμειναν -με εξαίρεση τον τέταρτο χαριτωμένο post-metal, αλλά πατατοειδή για τα δεδομένα τους, δίσκο- το "Before The Sea Was Built", διατηρούν ακέραια όλα εκείνα τα στοιχεία που κάποτε τους ξεχώριζαν. Οι Raging Speedhorn δεν φέρνουν κάποια μεγάλη έκπληξη στο metal τραπέζι μας, αλλά μας πετάνε στη μούρη την παλιά καλή και πετυχημένη συνταγή τους, με μια γερή δόση αδρεναλίνης.

Ίσως να μην ξαναέγραψαν στο "Lost Ritual" ένα τραγούδι που θα μπορεί να γίνει επικήδειος κάποιου φανατικού οπαδού τους, αλλά σίγουρα τα περισσότερα τραγούδια αποτελούν επιμνημόσυνη δέηση σε όσες μέταλ μπάντες παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους και φωτογραφίζονται περισσότερο από το να προβάρουν. Το "Lost Ritual" αναβλύζει από θυμό, νεύρα, αργές και γρήγορες ταχύτητες και groove ικανά να σε κάνουν να δείρεις τη γιαγιά σου και έχει μια ποικιλομορφία που αξίζει τα λεφτά μας. Δεν είναι το μεγάλο comeback, αλλά την κάνει τη δουλειά του καλά.