Platitude

Σε αυτόν εδώ τον τρίτο τους δίσκο οι Σουηδοί Platitude έχουν εξελίξει τον ήχο τους, δίνοντας μας ένα πιο επικεντρωμένο αποτέλεσμα, γεμάτο με πιασάρικες μελωδικές γραμμές, πολύ καλές κιθάρες και αρκετά ανεβασμένα πλήκτρα.

Οι Platitude παίζουν μια μίξη metal με hard rock, προσθέτοντας που και που κάποια progressive περάσματα, ενώ τα περισσότερα τραγούδια τους στηρίζονται στη μεστή συναισθηματική φωνή του Erik Blomkvist και τα πλήκτρα του Kristofer von Wachenfelt. Εξαιρετική εντύπωση μου έκανε και ο ντράμερ του σχήματος Andreas Brobjer που ενώ δεν κάνει σε καμία περίπτωση επίδειξη, τα εξαιρετικά brakes του δίνουν αρκετούς πόντους παραπάνω στις συνθέσεις.

Η παραγωγή του δίσκου στέκει σε πολύ υψηλά επίπεδα και αυτό δεν είναι παράξενο αφού τον τομέα αυτόν έχει αναλαβεί ο πασίγνωστος Tommy Hansen, μάζι με τη βοήθεια του ίδιου του γκρουπ.

Σε γενικές γραμμές η ακρόαση του άλμπουμ γίνεται ευχάριστα, η μουσική τους δεν κουράζει, ενώ υπάρχουν πολλές και καλές ιδέες. Η μέση διάρκεια των τραγουδιών είναι εκεί γύρω στα 4 λεπτά και σίγουρα δεν υπάρχει κάποια σύνθεση η οποία να ξεχωρίζει αρνητικά από το γενικό σύνολο.

Στον αντίποδα, παρόλο το μελώδικο χαρακτήρα, λείπουν τα μεγάλα ρεφρέν και ίσως θα έπρεπε να δουλέψουν ώστε να γίνουν ακόμα πιο αποτελεσματικοί σε αυτό τον τομέα. Τα πλήκτρα και κυρίως ο ήχος που αυτά έχουν είναι κάπως μονοδιάστατα, κάτι σημαντικό αν σκεφτούμε οτι αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι της μουσικής τους.

Το γκρουπ παρουσιάζει σημάδια βελτίωσης, όσοι είχατε ευχαριστηθεί τον προηγούμενο δίσκο τους "Nine" σίγουρα θα ευχαριστηθείτε και αυτόν εδώ που προτείνεται και σε όλους τους οπαδούς του συγκεκριμένου ήχου, οι υπόλοιποι αν αναλογιστούμε την ηλικία των μελών του γκρουπ (μέσος όρος γύρω στα 30), η επόμενη κυκλοφορία θα τους βρει στην εποχή της ωρίμανσης, σίγουρα θα τα πάνε καλύτερα απ' ότι εδώ και μάλλον θα περιμένουμε μέχρι τότε.